Ένας φίλος είναι κάποιος που ξέρει το τραγούδι στην καρδιά σας και θα το τραγουδήσει μαζί σας όταν έχετε ξεχάσει τα λόγια
Καλως ηρθατε ....σας περιμενα
Σάββατο 26 Μαΐου 2012
Τετάρτη 16 Μαΐου 2012
Ποια είναι στην πραγματικότητα τα τόσο καλά κρυμμένα μυστικά αυτών των
πανάρχαιων αρχιτεκτονικών αριστουργημάτων; Γιατί αφού υπάρχουν οι επιστημονικές
μελέτες ειδικευμένων καθηγητών δεν έχουν βγει στη δημοσιότητα; Έφτασε πια η
στιγμή να μάθετε την αλήθεια. Διαβάστε όλοι σας προσεκτικά το άρθρο που
ακολουθεί....Όπως εχει παρατηρηθεί από τις πάρα πολλές
καταγεγραμμένες εμφανίσεις ΑΤΙΑ, οι όποιοι δημιουργοί τους κάνουν χρήση μιας
άγνωστης αρχής της φύσης, η οποία μηδενίζει την αδράνεια, όπως πολύ πιθανόν και
το βάρος τους. Τέτοιες τεχνικές φαίνεται να σχετίζονται με τη χρήση του
"πανταχού παρόντος και τα πάντα πληρούντος" αιθέρα, της παραγκωνισμένης αυτής
έννοιας από τη σημερινή επιστήμη.
Υπάρχει μια καταπληκτική πειραματική προσέγγιση του θέματος, καμωμένη από
τούς... Νταν Ντάβιντσον και Τζόε Παρ, θετικούς επιστήμονες, των οποίων την
εργασία όμως δεν φιλοξενεί κανένα επιστημονικό περιοδικό, επειδή και μόνο, αυτοί
μιλάνε ευθέως για τον αιθέρα και τις άπειρες δυνατότητές τού.... Ο Τζόε Παρ,
ηλεκτρολόγος μηχανολόγος ειδικευμένος στην ηλεκτροακουστική, βρέθηκε στην
Αίγυπτο το 1980 για επαγγελματικούς λόγους. Επισκέφθηκε την πυραμίδα του Χέοπος
στην Γκίζα και γοητεύτηκε τόσο πολύ από το μνημείο, ώστε ζήτησε ειδική άδεια και
πέρασε μία ημέρα στην κορυφή της, καθώς και μία νύχια στο βασιλικό θάλαμο! Όταν
γύρισε στις ΗΠΑ ήρθε η μεγάλη έκπληξη: παρατήρησε ότι είχε θεραπευθεί από μία
χρόνια πάθηση που τον ταλαιπωρούσε! Αυτό το γεγονός τον παρακίνησε να ασχοληθεί
με τις ασυνήθιστες και παράξενες άγνωστες δυνάμεις της πυραμίδας. Μετά από
πολλές μελέτες και πειράματα, κατέληξε στην ύπαρξη του αιθέρα και την ιδιότητα
διαφόρων γεωμετρικών σχημάτων, να τον επηρεάζουν. ΠΡΟΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ
Ο Παρ κατασκεύασε πολλές διατάξεις ανίχνευσης του αιθέρα. Μία από αυτές ήταν
μία πυραμίδα προσανατολισμένη στην κατεύθυνση Βορράς - Νότος. Τοποθέτησε από
ένα επίπεδο πηνίο στη νότια και βόρεια πλευρά της, συνδεδεμένα σε σειρά. Τα
πηνία τα κατασκεύασε τυλίγοντας σύρμα μετασχηματιστών, σε καρούλια από μία
κασέτα ήχου. Στην κορυφή της πυραμίδας τοποθέτησε ένα διάκενο σαν πυκνωτή και το
συνέδεσε σε σειρά με μία μπαταρία και μία ηλεκτρική αντίσταση. Από την αντίσταση
οδηγούσε το οποιοδήποτε τυχόν σήμα που θα παρουσιαζόταν, σε ένα καταγραφικό
όργανο. Μία θύρα RS232 υπολογιστή, έκανε καλή δουλειά. Ο Παρ διοχέτευε συνεχές
και εναλλασσόμενο ρεύμα στα πηνία και παρατηρούσε το αποτέλεσμα. Φάνηκε να
υπάρχει συντονισμός της πυραμίδας μεταξύ 500 και 1000 Hz, εναλλασσόμενου
ρεύματος σία πηνία. Αλλά και από μόνη της η έξοδος παρουσίαζε ημερήσιες
περιοδικές διακυμάνσεις. Παρουσίαζε καιαδιαφάνεια σε διάφορες μορφές
ακτινοβολιών που διοχετεύονταν κοντά και γύρω από την πυραμίδα. Ο χώρος αυτός
γύρω από την πυραμίδα φαίνεται να έχει ωοειδές σχήμα. Τοποθετήθηκαν λοιπόν από
ερευνητές, μέσα σε αυτόν το χώρο μικροπομποί, ραδιενεργά υλικά, πηγές
ακτινοβολίας β, ιονιστήρες, τα οποία - όλα ανεξαιρέτως - εξασθενούσαν όταν
βρίσκονταν μέσα στη ενεργειακή "φυσαλίδα" της πυραμίδας! Ήδη στην πρώτη δεκαετία
της διερεύνησης αυτών των φαινομένων, παρατηρήθηκε ότι ορισμένες εποχές και
ημερομηνίες του έτους, η ενεργειακή "φυσαλίδα" που περιβάλει μια πυραμίδα,
εμποδίζει εντελώς τη διέλευ ση από μέσα της, όλων των ειδών τις ακτινοβολίες που
αναφέραμε πιο πάνω. Δίνει αρνητικά(ευεργετικά για τη ζωή) ιόντα στο περιβάλλον
και όταν η ίδια η φυσαλίδα εκτεθεί σε εξωτερική πηγή τέτοιων ιόντων,
επεκτείνεται! Το εκπληκτικότερο όμως που παρατήρησε ο ερευνητής, ήταν ότι αυτές
τις ορισμένες ημερομη νίες ακυρωνόταν και η βαρύτητα μέσα σε αυτόν τον ωοειδή
χώρο! Ώσπου σε κάποιο 11ετή κύκλο της εμφάνισης των ηλιακών κηλίδων, αυτός ο
πυραμιδοειδής αισθητήρας σταμάτησε να παρέχει δεδομένα. Τότε αποφάσισε να
φτιάξει έναν δυναμικό αισθητήρα, που ήλπιζε ότι δεν θα είχε τα προβλήματα του
στατικού. Τον ονόμασε "φυγόκεντρο", επειδή κατασκευάστηκε από ένα
περιστρεφόμενο μεταλλικό δίσκο, που στην περίμετρο του είχε στερεωμένα μικρά
ομοιώματα της πυραμίδας της Γκίζας. Δεξιά και αριστερά του δίσκου, τοποθέτησε σε
σταθερό σημείο, 36 ζευγάρια μικρών μαγνητών, που δεν τον ακουμπούσαν. Κάθε δύο
μαγνήτες τοποθετήθηκαν αντικριστά, σε κατάσταση έλξης, έχοντας ανάμεσά τους τον
δίσκο. Το κάθε επόμενο ζευγάρι τοποθετήθηκε με αντίθετη πολικότη- τα από ότι το
προηγούμενο του. Δηλαδή αν ένας μαγνήτης στα αριστερά έβλεπε τον δίσκο με τον
βόρειο του πόλο, ο επόμενος - από αριστερά πάλι - τον έβλεπε με τον νότιο πόλο
του. Ο Παρ περιέστρεψε το δίσκο με ένα μικρό ηλεκτροκινητήρα, και τότε
παρουσιάστηκαν και άλλα φαινόμενα. Απώλειες βάρους ήταν το πρώτο που
παρατηρήθηκε κατά την περιστροφή. Όμως οι εκπλήξεις συνεχίζονταν εντυπωσιακές.
Η απώλεια βάρους δεν ήταν ίδια κάθε ημέρα! Υπήρχαν μεγάλες διακυμάνσεις μέσα σε
ένα μήνα. Όταν μάλιστα, στον περιστρεφόμενο δίσκο με τις τρισδιάστατες μικρές
πυραμίδες, διοχετεύονταν θετικά ιόντα, και ο άξονας περιστροφής κατευθυνόταν
προς τη Σελήνη, η συσκευή ελκόταν από αυτήν! Αρνητικά ιόντα στο δίσκο,
απωθούσαν τη συσκευή από τη Σελήνη! Τελικά ο Παρ, βελτίωσε ακόμα περισσότερο
την απόδοση της μεθόδου του, παράγοντας ένα ακουστικό τόνο, κοντά στο
περιστρεφόμενο δίσκο με τις πυραμίδες. Τοποθέτησε δύο μεγάφωνα "εκατέρωθεν"
της συσκευής.
Σαν φυσικός, ειδικευμένος στην ηλεκτροακουστική, είχε ήδη υπολογίσει την
ηχητική νότα που συντονιζόταν ο βασιλικός θάλαμος της πυραμίδας του Χέοπος (ή
Μεγάλης). Με βάση τις διαστάσεις του θαλάμου και τη βοήθεια ηλεκτρονικού
υπολογιστή, τα μεγάφωνα παρήγαγαν τον μπάσο ήχο - ηχώ/αντίλαλο - που ακούγεται
όταν κτυπήσουμε την άδεια σαρκοφάγο, ή τον τοίχο στον βασιλικό θάλαμο της
μεγάλης πυραμίδας. Η απώλεια βάρους με αυτή της διάταξη έφθασε και το 80%!
Ορισμένες περιόδους του έτους μάλιστα, (περίπου 8η με 15η Δεκεμβρίου, και 8η με
15η Μαΐου) τα φαινόμενα εντείνονταν. Η απώλεια βάρους ήταν στις μέγιστες τιμές
και η περιστροφική ορμή (στροφορμή) του συστήματος γινόταν τόσο μεγάλη, που οι
πυραμιδούλες της περιφέρειας ξεκολλούσαν και εκτοξεύονταν ακτινικά,
καταστρέφοντας τη συσκευή και βάζοντας σε κίνδυνο τους παρευρισκομένους!
Επειδή η ταχύτητα περιστροφής ήταν πάντα η ίδια, αυτό που φαίνεται πως
επηρεαζόταν ήταν η μάζα των πυραμίδων και του δίσκου. Υπολογισμοί που έγιναν
δείχνουν, ότι η κινητική ενέργεια της κάθε πυραμιδούλας που ζύγιζε 8 γραμμάρια,
αυξήθηκε κατά 113.000 φορές, ώστε να ξεκολλήσει από το δίσκο! Η εποχικότητα του
φαινομένου μοιάζει με την εποχικότητα της ανθοφορίας των φυτών και την
εποχικότητα που επικαλούντο οι αλχημιστές και συσχετίζεται αμέσως με την
ενέργεια της ζωήςπου λέγεται και αιθέρας... Οι εκπληκτικές και ακριβείς
αντιστοιχίες του τμήματος του ουρανού στον αστερισμό του Ωρίωνα με την περιοχή
των Πυραμίδων, στην Γκίζα της Αιγύπτου. Το γεγονός προκαλεί αίσθηση στον
επιστημονικό κόσμο από τότε που έγινε γνωστό. Παρατηρήστε ότι όχι μόνο οι θέσεις
των επτά πυραμίδων και κτισμάτων της περιοχής -μεταξύ των οποίωνκαι η Μεγάλη
Πυραμίδα - αντιστοιχούν ακριβώς στους αστέρες του Πρίωνα, αλλά και ότι το σχήμα
του ποταμού Νείλου αντιστοιχεί στο σχήμα του Γαλαξία στο συγκεκριμένο τμήμα του
ουράνιου χάρτη!
Αλλά τα εντυπωσιακά δεν σταματούν εδώ. Το πείραμα των Παρ/Ντέιβιντσον
έδειξε ότι υπάρχει και ενεργειακή σχέση μεταξύ του αστερισμού του Ωρίωνα και
κάθε πυραμιδοειδούς δομής! Συγκεκριμένα, τα πλέον έντονα αντιβαρυτικά φαινόμενα
επήρχοντο μεταξύ 13 και 15 Δεκεμβρίου όταν δηλαδή η Γη είναι απόλυτα
ευθυγραμισμένη με τον Ήλιο και τους αστέρες του Ωρίωνα! ΤΟ ΕΞΙΣΟΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ
ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΝΤΑΝ ΝΤΑΒΙΝΤΣΟΝ Το πείραμα επανελήφθη από τον Ντάβιντσον. Εκείνος
όμως αντί για τρισδιάστατες πυραμίδες, κατασκεύασε ένα δίσκο με δυσ- διάστατες,
όμοιες με την πλευρά της Μεγάλης Πυραμίδας. Έναν οδοντωτό τροχό δηλαδή, που
περιστρεφόταν από ένα μικρό ηλεκτροκινητήρα μοντελισμού, με 10.000 σ.α.λ. Είχε
24 "δόντια/πυραμίδες", που περνούσαν μέσα από 12 αντικριστά ζευγάρια μαγνητών,
με εναλλασσόμενη πολικότητα. Παρουσιάστηκαν τα ίδια ακριβώς φαινόμενα με τη
συσκευή του Παρ. Ο Νταν χρειάστηκε αρκετούς μήνες για να συντονίσει τη συσκευή
του.
Τελικά βρήκε ότι αποδίδει πολύ καλά, όταν ο άξονας περιστροφής, έχει την
κατεύθυνση ανατολής - δύσης. Αντί για τον μπάσο τόνο που χρησιμοποιεί ο φίλος
του ο Παρ, εκείνος τοποθέτησε μια γεννήτρια αρνητικών ιόντων (ιονιστής αέρα)
πολύ κοντά στον οδοντωτό τροχό και παρείχε έτσι τη διεγείρουσα ενέργεια, που
χρειαζόταν το σύστημα. Κάθε φορά που άνοιγε τον ιονιστήρα, ο μικρός κινητήρας
"ζοριζόταν", καλούμενος να αποδώσει έργο στο "πουθενά". Ο χαρακτηριστικός ήχος
τοϋ "κινητήρα σε φόρτιση" γέμιζε το δωμάτιο - χωρίς να έχει καμία φυσική
σύνδεση με κάποιο άλλο υλικό αντικείμενο - εκτός του τροχού - που θα του
απέδιδε το έργο. Αυτό, μαζί με τις παρατηρήσεις του Παρ, μας κάνει να υποθέσουμε
ότι αυξανόταν η μάζα που "αισθανόταν" ο κινητήρας, καθώς γύριζε τον οδοντωτό
τροχό. Τα αρνητικά ιόντα κατά κάποιο περίεργο τρόπο, αύξαναν φαινομενικά την
ύλη του δίσκου, πράγμα που έτεινε να επιβραδύνει την περιστροφή. Ένας
ραβδοσκόπος, επιβεβαίωσε ένα εκτεταμένο ωοειδές "αιθερικό πεδίο", γύρω από
ολόκληρη τη διάταξη, όπως και ένα μικρότερο, γύρω από κάθε τριγωνάκι. Η διάταξη
του Νταν έφθασε σε απώλειες βάρους έως και 50%, μα αυτό που παρατήρησε να
συμβαίνει μεταξύ 13ης και 15ης Δεκεμβρίου, μας επιτρέπει να υποθέσουμε το
υπέροχα απίθανο: Αυτές τις ημερομηνίες η Γη μας είναι ευθυγραμμισμένη με τον
Ήλιο μας και τα τρία αστέρια της "ζώνης" του αστερισμού του Ωρίονος! Οι
αστερισμοί του Ταύρου και του Ωρίονος, είναι γειτονικοί στην "ουράνια σφαίρα"
και έχουν μεγάλη σχέση με τον προσανατολισμό της Μεγάλης Πυραμίδας. Μη ξεχνάμε
ότι οι τρεις πυραμίδες που βρίσκονται στην περιοχή της Γκίζας είναι έτσι
τοποθετημένες στο έδαφος (κάτοψη), ώστε να αναπαριστούν, το σχήμα των τριών
αστεριών της "ζώνης" του Ωρίωνος, αλλά και το μέγεθος τους!
Επί πλέον, μαζί με άλλα αρχαία κτίσματα της περιοχής αναπαριστούν ολόκληρο
τον αστερισμό και ο ποταμός Νείλος τον Γαλαξία! Το μέγιστο της αντιβαρυτικής
δράσης παρουσιαζόταν όταν ο Νταν ευθυγράμμιζε τον άξονα περιστροφής της συσκευής
του, με τον αστέρι Ιώτα του Ωρίωνος και τον Ήλιο μας, την ώρα της ανατολής και
δύσης, στις συγκε κριμένες ημέρες. Και όπως λέει cίδιος: «Φαίνετω να υπάρχει
ένας γιγαντιαίος ενεργειακός δίαυλος μεταξύ του Ήλιου μας και του αστερισμού του
Ωρίωνος, που διεγείρει το δυναμικό - αιθερικό λέμε εμείς - πεδίο του αντιβαρυ-
τικού τροχού, ώστε να γίνεται εντελώς αδιαπέραστο από όλες τις γνωστές
δυνάμεις-βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητισμό, αδράνεια, ραδιενέργεια και τότε ολόκληρη η
διάταξη "προσπαθεί" να ανυ ψωθεί προς τον Ωρίωνα!» Αν τώρα θυμηθούμε την
περίπτωση ενός από τους πρώτους επαφικούς συγγραφείς (Αντάμσκι) που ισχυρίστηκε
ότι ξεναγήθηκε από το πλήρωμα ενός εξωγήινου αστρόπλοιου, θα δούμε ότι εκεί του
εξηγούσαν ότι ταξιδεύουν "καβαλώντας" ένα "ενεργειακό ρεύμα", που υπάρχει
μεταξύ του Ήλιου μας και άλλων ηλιακών συστημάτων, με ταχύτητες πολύ μεγαλύτερες
εκείνης του φωτός. Φαίνεται λοιπόν ότι η συσκευή των Πάρ/ Ντάβινσον ανιχνεύει
τέτοιες διαστρικές λεωφόρους! Και φαίνεται πως κάπως έτσι εξηγούνται τα κύματα
εμφανίσεων ΑΤΙΑ στους ουρανούς της Γης. Έρχονται εδώ ορισμένες χρονικές
περιόδους όταν τους ευνοεί η αστρονομική μα τελικά και η αστρολογική συγκυρία,
όπου "ανοίγουν οι ουρανοί", όπως λέει ο λαός μας "και κατεβαίνει ο ξενολαός'Ί 01
επισκέπτες έρχονται τότε που έχουν ούριους αιθε- ρικούς ανέμους να τους
ταξιδεύουν εκτός τόπου και χρόνου, πέρα από τον περιορισμό των γνωστών φυσικών
νόμων, και ακαριαία να βρίσκονται όπου οδηγεί ο αιθερι- κός αυτός δίαυλος. Και
οι διαστρικές αυτές λεωφόροι είναι τμήματα του αιθερικού πλέγματος που
καθορίζει το χώρο και τα όντα, από το πάρα πολύ μικρό έως το αφάνταστα μεγάλο.
Είναι αυτό που έχουν παρατηρήσει ο Μηρούς Κάθυ και ο δικός μας καθηγητής,
αείμνηστος Σαντορίνης, ότι τα ΑΤΙΑ ακολουθούν διαδρομές που καθορίζουν ένα
"πλέγμα" στην επιφάνεια της Γ ης! Αυτό το αιθερικό πλέγμα είναι υποσύνολο ενός
μεγαλύτερου σε διαπλανητική κλίμακα και εκείνο, ενός άλλου σε διαστρική
κλίμακα... κ.ο.κ... διαγαλαξιακή - διασμηνιογαλαξιακή. Και κάποιες τέτοιες
ημερομηνίες είναι που οι αλχημιστές μετέτρεπαν το μόλυβδο ή τον υδράργυρο σε
χρυσό πολύ εύκολα και με ελάχιστη ενέργεια. Και κάποιες τέτοιες ημερομηνίες -
οχι αναγκαστικά αυτές με την απώλεια βάρους- θεραπεύονται ασθενείς σε "άγιους"
τόπους.
Τρίτη 8 Μαΐου 2012
Ελληνικός Χορός
Χορός είναι η ρυθμική κίνηση ενός ή περισσότερων προσώπων που εκτελείται με συνοδεία μουσικής ή τραγουδιού. Στην αρχαιότητα λεγόταν χορός το και το άσμα των ορχουμένων (το τραγούδι) και αυτή η ομάδα των ορχουμένων (χορευτών). Σύμφωνα με τον Maurice Bejarts ο χορός είναι μια από τις σπάνιες ανθρώπινες δραστηριότητες όπου ο άνθρωπος δίνεται ολοκληρωτικά: σώμα, καρδιά και πνεύμα1.
Ως τέτοια δραστηριότητα λοιπόν, εμφανίζεται πολύ νωρίς στις ανθρώπινες κοινωνίες ως μέσο εξωτερίκευσης συναισθημάτων και ως λατρευτική τελετουργία.
Ο Χορός είναι τελετή, είναι συμμετοχή και όχι θέαμα. Είναι δεμένος στενά με τη θρησκεία με τη γιορτή, τη δουλειά, με τον έρωτα, με τον θάνατο. Ο χορός έχει μια δύναμη που υπερβαίνει το νόημα των λέξεων. Χάρη στο ρυθμό και την ιδιορρυθμία του αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ύπαρξής μας, διότι προτού θεωρηθεί τέχνη είχε προορισμό πολύ πιο ζωτικό και αναγκαίο. Στις πρώτες εκδηλώσεις του στους πρωτόγονους λαούς ο άνθρωπος απευθυνόταν στον χορό για να αυξήσει τις δυνάμεις του, με το χορό προσπαθούσε να αντιδράσει σε ότι του ήταν αδύνατο να πολεμήσει με τις δικές του δυνατότητες, στο χορό εύρισκε διέξοδο στις φυσικές ή στις πνευματικές αδυναμίες του. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσαν αλλά και επιθυμούσαν επίσης, να ευχαριστήσουν να εξευμενίσουν ή και να προδιαθέσουν οι άνθρωποι τους θεούς τους. Πίστευαν οι αρχαίοι ότι τα άστρα και οι πλανήτες του ουρανού εκτελούσαν κάποιου είδους κοσμικό χορό. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν αντιλαμβάνονταν το χορό σαν ξεχωριστή υπόσταση. Αντί γι' αυτό ήταν στενά συνδεδεμένος με άλλα είδη εμπειριών. Έτσι η λέξη «ορχείσθαι» που μεταφράζεται «χορεύω» είναι ρυθμικές κινήσεις από τα μέρη ή και ολόκληρου του σώματος.. Επίσης η λέξη «Μουσική» η τέχνη των Μουσών περιλάμβανε τη μουσική, την ποίηση και τον χορό που για τους Έλληνες εκείνης της εποχής ήταν όλα μέρος του ίδιου πράγματος.
Δίνει έμφαση στο γεγονός ότι υπάρχουν δύο είδη χορού και μουσικής: το ευγενικό που έχει σχέση με το ωραίο και το έντιμο και το μη ευγενικό, αυτό που μιμείται το άθλιο ή άσχημο .
Στους «Νόμους» ο Πλάτωνας αναφέρει ότι «ο χορός προέκυψε από τη φυσική επιθυμία των νεαρών πλασμάτων να κινήσουν τα σώματά τους για να εκφράσουν διάφορα συναισθήματα και ειδικά τη χαρά. Και συνεχίζει λέγοντας ότι θα έπρεπε όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια να είναι όμοια εκπαιδευμένα με ανώτερη μουσική και χορό ...;
Επίσης αναφέρει ότι η αίσθηση της αρμονίας και του ρυθμού που πράγματι συνθέτουν χορούς από τις φυσικές και ενστικτώδεις κινήσεις είναι χάρισμα των θεών και των Μουσών.
Ανάλογα με το χαρακτήρα του κάθε χορού, ο Πλάτων τους διαιρεί σε τρεις κατηγορίες:
α) τους Πολεμικούς, β) τους Θρησκευτικούς, γ) τους Ειρηνικούς.
Οι πολεμικοί χοροί είχαν σαν σκοπό την προπαρασκευή των ανδρών για τον πόλεμο και τους αγώνες. Ο αρχαιότερος πολεμικός χορός είναι ο χορός των «Κουρητών». Σύμφωνα με τη μυθολογία οι ίδιοι οι θεοί δίδαξαν το χορό στους ανθρώπους. Και είναι η Ρέα αυτή που σύμφωνα με την παράδοση έμαθε το χορό στους Κουρήτες (που το όνομα τους σημαίνει νέοι) στο νησί της Κρήτης για να καλύψουν με το θόρυβο των ασπίδων και των ξιφών τους το κλάμα του μικρού παιδιού του Δία για να το γλιτώσουν από τον πατέρα του τον Κρόνο που καταβρόχθιζε τα παιδιά του και να μην χάσει το θρόνο του.
Ένας επίσης από τους πιο σπουδαίους χορούς είναι ο «Πυρρίχιος» που κατά τον Πλάτωνα είναι μια μίμηση του πολέμου, μια αναπαράσταση των φάσεων του με τη συνοδεία αυλού ή λύρας και τραγουδιών. Η ονομασία του προέρχεται από τη λέξη «πυρ» και σημαίνει τον κόκκινο χορό.
Κατά μία άλλη εκδοχή τον χορό αυτό τον επινόησε ο Πύρριχος που ήταν γιος του Αχιλλέα ή κατ' άλλους ήρωας της Κρήτης. Ο Πυρρίχιος ήταν γνωστός σ' ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα. Στην Σπάρτη τον θεωρούσαν προγύμνασμα του πολέμου και τον χόρευαν στη γιορτή των Διόσκουρων, ενώ στην Αθήνα τον χόρευαν στις γιορτές των Παναθηναίων.
Οι χορευτές χόρευαν τον Πυρρίχιο πάνοπλοι. Αρχικά γινόταν ένα είδος παρέλασης με στροφές με στροφές προς τα πλάγια (έκνευση), οπισθοχωρήσεις (ύπειξη) άλματα σε ύψος και χαμηλώματα (ταπείνωση). Ακολουθούσαν οι κινήσεις της επίθεσης, οι στάσεις της άμυνας και γενικά όλες οι κινήσεις του πολεμιστή, όπως η στιγμή που ρίχνει το ακόντιό του, το τόξο του, ή κινήσεις με τη λόγχη του. Οι κινήσεις αυτές ήταν ρυθμικές προσαρμοσμένες στον ήχο που προκαλούσαν τα χτυπήματα των όπλων (κλαγγή).
Ειδικά στα αγόρια ο χορός διδάσκονταν σαν ένα βοήθημα στη στρατιωτική εκπαίδευση στην Αθήνα και τη Σπάρτη. Στην «παλαίστρα» και στο «γυμνάσιο» λάβαιναν μέρος σε πυρρίχιους και σε άλλους χορούς που ήταν σχεδιασμένοι για την προετοιμασία τους στην εκτέλεση των κινήσεων της μάχης και ανήκαν σε διάφορες κατηγορίες όπως:
Ποδισμός: (γρήγορη μεταβολή των κινήσεων των ποδιών, για να ασκηθεί ο πολεμιστής σε μάχη σώμα με σώμα).
Γενικά η ανθρώπινη ψυχή, ανακουφίζονταν από τα πάθη της με τις λεπτές εξειδικευμένες κινήσεις των διάφορων χορών. Γι' αυτό επινόησαν χορούς θρησκευτικούς, πολεμικούς, γυμναστικούς, θεατρικούς, συμποσίων, χορούς για γαμήλιες και άλλες χαρμόσυνες ή πένθιμες πομπές, χορούς εθνικούς ή λαϊκούς. Από την αρχαιότητα μέχρι και την εποχή της αναγέννησης ο Χορός ήταν βασικά ιερός, όπου κάθε κίνηση είχε ένα συμβολικό λόγο και τίποτα δεν ήταν αυθαίρετο. Στην Ελλάδα έχουμε έναν πολιτισμό, στον οποίο ο χορός ξεκίνησε αρχικά ως ουσιώδες στοιχείο της θρησκείας και σαν σημαντικό μέσο στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Βαθμιαία έγινε μέρος του αναπτυσσόμενου ελληνικού θεάτρου και στη συνέχεια μέρος της λαϊκής ψυχαγωγίας. Πάντοτε οι Έλληνες είχαν μεγάλη υπόληψη στο χορό. Μια από τις Μούσες όμοια σε βάση με τις Μούσες της επικής ποίησης και της μουσικής, ήταν η Τερψιχόρη, η Μούσα του Χορού.
Οι κλέφτικοι χοροί, εξ άλλου, ήταν στενά συνδεδεμένοι με την στρατιωτική προετοιμασία και την ψυχαγωγία των άτακτων στρατιωτικών σωμάτων των κλεφταρματολών.
Mετά την απελευθέρωση και την δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους, παρατηρείται μια γνήσια παραδοσιακή έκφραση στους χορούς και την μουσική που επηρεάσθηκαν είτε από την ιστορία των περιοχών απ' όπου προέρχονται είτε από την ομορφιά του ελληνικού τοπίου.
Σημαντικό επίσης χορευτικό σχήμα, με πανελλήνια διασπορά είναι και ο «Λαβύρινθος». Οι χοροί αυτοί έχουν άμεση συγγένεια με τους αρχαίους χορούς που προέρχονται από το μύθο του Θησέα και του Μινωικού Λαβύρινθου. Σ' αυτούς, οι χορευτές αλλάζουν φορά σε ημικυκλικά σχήματα, δημιουργώντας έναν πραγματικό λαβύρινθο στον χώρο όπου εκτελούνται. Υπάρχουν πέντε παραλλαγές, ανάλογα με το είδος των «φιδιών» που σχηματίζουν και ανέρχονται σ' ένα σύνολο τριάντα περίπου χορών στις περιοχές που ζουν ή έζησαν κατά το παρελθόν Έλληνες.
Ο Πλάτωνας έγραψε «το να τραγουδάει και να χορεύει ωραία κανείς σημαίνει ότι έχει καλή παιδεία» αφιερώνοντας ένα μεγάλο μέρος της προσοχής του στη σημασία του χορού για την εκπαίδευση στην πραγματεία του των «Νόμων».
Ξιφισμός: Κατ' απομίμηση μάχη, στην οποία ομάδες από νέους ασκούνταν στην πολεμική τέχνη με χορευτική μορφή.
Ώμος: Μεγάλα άλματα με κοντάρι, για να προετοιμασθούν στην υπερπήδηση ψηλών κορμών ή για το σκαρφάλωμα σε τοίχους και φρούρια.
Τετράκομος: Επιβλητικοί σχηματισμοί ομάδων από στρατιώτες που προχωρούσαν μαζικά κατά του εχθρού ή προστάτευαν τους εαυτούς τους μέσω των διασταυρωμένων ασπίδων.
Υπήρχε όπως λέγεται κι ένας πολεμικός γυναικείος χορός προς τιμή της θεάς Άρτεμης, τον οποίο είχαν ιδρύσει και είχαν χορέψει για πρώτη φορά στην Έφεσο οι Αμαζόνες.
Οι Έλληνες πίστευαν ότι ο χορός ήταν δώρο των θεών προς τον άνθρωπο για να μπορεί να ξεχνιέται, μέσω αυτού, από τους κόπους και τις θλίψεις της ζωής του. Περιγραφές χορού συναντάμε σε αρχαιότατα κείμενα και ήδη στον Όμηρο, τον βρίσκουμε σε πλήρη άνθηση, με αποκορύφωμα ασφαλώς της τελειοποίησής του την κλασσική εποχή.
Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Δίας σώθηκε από την μανία του πατέρα του Κρόνου, χάρη στον χορό των Κουρητών, και τον θόρυβο που έκαναν τα ξίφη τους καθώς χτυπούσαν τις ασπίδες τους. Η Αθηνά επινόησε πρώτη τον «πυρρίχιο» πολεμικό χορό, για να γιορτάσει τη νίκη της ενάντια στους Τιτάνες.
Ο σεβασμός για το χορό βασίστηκε στην ολοκληρωμένη φιλοσοφία των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ, όπου η πίστη τους στην παράλληλη εκπαίδευση του πνεύματος και του σώματος είναι ουσιώδεις εκφράσεις της ανθρώπινης εξέλιξης.
Είτε είναι Ιερός χορός είτε είναι Λαϊκός χορός, ο χορευτής βρίσκεται μόνος μπροστά στο μεταφυσικό άγνωστο, η ομάδα βρίσκεται ενωμένη στην κοινωνική της λειτουργία. Σε αυτές τις δύο στοιχειώδεις μορφές πρέπει να ψάξουμε και να βρούμε την καταγωγή και την πραγματικότητα κάθε χορού.
Πολλοί από τους πολεμικούς χορούς μετατρέπονται σε θρησκευτικούς (π.χ διονυσιακοί χοροί όπως ο διθύραμβος).
Ο χορός είναι η έκφραση του ρυθμού και της αρμονίας της Φύσης και του Σύμπαντος.
Υπήρχαν συγκεκριμένοι τύποι χορών στο ελληνικό δράμα:
Η Εμμέλεια που συμπεριλάμβανε έναν κώδικα συμβολικών χειρονομιών, μέσω του οποίου ο χορευτής μπορούσε να δώσει μια ολόκληρη ιστορία ενός δραματικού έργου, χωρίς να μιλήσει.
Ο Κόρδαξ που ήταν ο χαρακτηριστικός χορός της κωμωδίας και έχει περιγραφεί ως πρόστυχος και άσεμνος όπου περιλάμβανε περιστροφές του σώματος με υπονοούμενα.
Ο Σίκιννης ήταν ο αντιπροσωπευτικός των ελληνικών σατιρικών έργων του 6ου αιώνα π.Χ. Ήταν ζωηρός, ρωμαλέος, άσεμνος, με πολλές χειρονομίες και ακροβατικά. Συχνά αναπαριστούσε σατιρικά, μυθολογικά θέματα. Ήταν ο χορός των Σατύρων και των Σειληνών που συνοδεύονταν από αστεία και πειράγματα.
.Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και την περίοδο των Βυζαντινών χρόνων, παρ' ότι η στάση της Ορθόδοξης -όπως και της Καθολικής - Εκκλησίας υπήρξε εχθρική απέναντι στους χορευτές, κάποιοι από τους αρχαίους ρυθμούς επιβίωσαν και ενσωματώθηκαν από τα λαϊκά κυρίως στρώματα στις καθημερινές τους εκδηλώσεις.
Έτσι οι χοροί αυτής της περιόδου εξακολουθούν να παραμένουν «κύκλιοι» με στοιχεία που παραπέμπουν άμεσα στην σημερινή παραδοσιακή χορευτική πρακτική. Ο «συρτός» των Βυζαντινών για παράδειγμα, χορευόταν από πολλούς χορευτές, με λαβή από τις παλάμες ή με μαντίλια ενδιάμεσα και με τον καιρό εξελίχτηκε σε μικτό χορό.Επιβίωσαν ακόμα την εποχή εκείνη ο «Πυρρίχιος» και «Κόρδακας», ένας αρχαίος άσεμνος χορός που εκτελούταν από υποκριτές του θεάτρου.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο χορός, σε συνδυασμό με το αναπόσπαστο κομμάτι τους, το τραγούδι, αποτέλεσε ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην αλλοτρίωση και την απώλεια της Εθνικής συνείδησης. Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι τη περίοδο αυτή γεννιούνται και νέα είδη χορών που περιγράφουν ηρωικά κατορθώματα και μεγάλες στιγμές της Ελλάδας, πράγμα που ενίσχυε ακόμη περισσότερο την ηθική αντίσταση των υπόδουλων. Τέτοιοι χοροί είναι ο «Καγκελευτός» στην Χαλκιδική, η «Μακρυνίτσα» στην Νάουσα και ο «Χορός του Ζαλόγγου» στην Ήπειρο.
Η γραφικότητα και η ποικιλία των χορών αυτών, η πλειονότητα των οποίων χαρακτηρίζεται από το ερωτικό κυρίως στοιχείο, συνδυαζόμενη με την γραφικότητα των τοπικών φορεσιών, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ελληνικού πολιτισμού και των διάφορων ομάδων που συνιστούν την Ελληνική ταυτότητα. Αποτελεί την γνήσια συνέχεια των λαϊκών χορών της αρχαιότητας, όπως καταφαίνεται σε πολλούς απ' αυτούς, από το ρυθμό τους και τις κινήσεις τους. Αδιάψευστοι μάρτυρες γι' αυτό, είναι οι σχετικές περιγραφές των αρχαίων κειμένων, των ανάγλυφων, των τοιχογραφιών, τα οποία η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε και φέρνει στο φως.
Κυριακή 6 Μαΐου 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)