ΒΕΣΑΚ Στην οροσειρά των Ιμαλαΐων 600 χμ Δυτικά της Λάσα στο Νεπάλ υπάρχει μια κοιλάδα Η κοιλάδα του ΒΕΣΑΚ η κοιλάδα αυτή περιβάλλεται από πολύ ψηλά βουνά καλυμμένα από χιόνια. Η κοιλάδα έχει μακρόστενο σχήμα αρκετών χλμ και ένα στενό πέρασμα προς τα βόρεια , εμπρός από το οποίο στέκει ένας τεράστιος βράχος Από τη βόρεια πλευρά έρχεται ένα ποτάμι περνά την κοιλάδα και χάνεται λίγα χλμ πιο κάτω στα νερά μιας λίμνης Δεν υπάρχουν κάτοικοι σ’αυτή την κοιλάδα μόνο ένας ναός και δυο τρεις μισό-ερειπωμένες καλύβες Λίγο πριν την πανσέληνο του Ταύρου έρχονται νομάδες , Λάμα , μυημένοι για να γιορτάσουν την γιορτή του βεσακ Την ημέρα της πανσελήνου όλοι ντύνονται στα άσπρα και αποσύρονται στο νότιο τμήμα της κοιλάδας όπου περιμένουν την άφιξη των διδάσκαλων Λίγο πριν από την ώρα της πανσέληνου έρχονται εκείνοι ντυμένοι στα λευκά για να συναντήσουν τους μαθητές και να ανταλλάξουν μηνύματα Λενε ότι εμφανίζονται με τα αιθερικα τους σώματα και στέκουν στο βόρειο τμήμα πάνω στον βράχο Όλοι οι μυημένοι σχηματίζουν κύκλους και ψάλουν καθώς η ψαλμωδία γίνεται ‘βαθύτερη’ οι αιθερικοι επισκέπτες υλοποιούνται και μια λαμπρή μορφή γίνεται ορατή στο κέντρο των κύκλων Είναι ο κύριος της αγάπης και του φωτός ο Χριστός που επικαλείται τον Βούδα για να ευλογήσουν την ανθρωπότητα σε μια νέα έναρξη , σ’ένα νέο κύκλο εμπειρίας και επίτευξης

ουτε ιερο ουτε οσιο

Θάβουν ξανά τον ομφαλό των αρχαίων Αθηναίων Στη λύση της προσωρινής κατάχωσης των μνημείων που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια των εργασιών στις γραμμές του ΗΣΑΠ στην διαδρομή από Ομόνοια ως Μοναστηράκι, κατέληξε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Το σχέδιο περιλαμβάνει μελλοντικά υπογειοποίηση της γραμμής Θησείο - Μοναστηράκι. Ωστόσο, μόνο για τη μελέτη της απαιτείται μια πενταετία.
Τα μνημεία αφορούν κυρίως τμήματα του Βωμού των Δώδεκα Θεών, της θεμελίωσης της Στοάς Ελευθερίου Διός και της οδού των Παναθηναίων. Επίσης βρέθηκαν τμήμα υστερορωμαϊκού κτιρίου, κατάλοιπα εργαστηρίου λιθοξοϊας, πηγάδι, θαλαμωτός μυκηναϊκός τάφος κα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Βωμός των Δώδεκα Θεών καταστράφηκε εν μέρει όταν κατασκευάστηκε ο σιδηρόδρομος το 1891, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα του καταχώθηκε.
Ο βωμός των 12 θεών ήταν η αφετηρία για τη μέτρηση όλων των αποστάσεων στην Αττική. Σήμερα καλύπτεται κατά τα 9/10 του από τα έργα του σιδηροδρόμου ενώ μόνο η νοτιοδυτική γωνία είναι ορατή.
Κατά τον Θουκυδίδη (Ιστοριών VI, 54, 6-7) ιδρύθηκε το 522 π.Χ από τον Ιππία, ενώ ο Παυσανίας τον αναφέρει ως «Βωμό του Ελέους», απαραβίαστο άσυλο των ικετών.
Η ουσία είναι πως χάθηκε μία χρυσή ευκαιρία για να βγει στο φώς και να αναδειχθεί ολόκληρος ο βωμός των 12 θεών, ολόκληρος ο ομφαλός της Αθήνας. Η είδηση και μόνο για την ενοποίηση της Αρχαίας Αθηναϊκής αγοράς θα προσέλκυε το αρχαιολογικό ενδιαφέρον παγκοσμίως.
Άλλωστε, υπήρχε και η λύση της προσωρινής υπερύψωσης της γραμμής του ΗΣΑΠ στην περιοχή, με σκοπό την ανάδειξη όλων των μνημείων που βρίσκονται θαμμένα κάτω από τις ράγες, μέχρις ότου καταστεί δυνατή η εφαρμογή της υπογειοποίησης.
Η λύση της προσωρινής κατάχωσης αποτελεί μία πρόχειρη απόφαση. Άλλωστε, στην Ελλάδα ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Θα ήταν χρήσιμο να μας απαντήσουν οι αρμόδιοι πόσα αρχαιολογικά μνημεία στην Ελληνική επικράτεια αναδείχθηκαν μετά την κατάχωση τους. Από την στιγμή μάλιστα που ακούγονται επιχειρήματα του τύπου θα προχωρήσουμε «όταν βρεθούν τα λεφτά».
Αποτελεί βεβαίως παράδοξο η σχεδόν ταυτόχρονη ανακοίνωση από το υπουργείο Πολιτισμού για την ανακαίνιση του τεμένους Βαγιαζήτ στο Διδυμότειχο. Η αναστύλωση του ιστορικού τεμένους -που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα και θεωρείται το παλαιότερο στην Ευρώπη- θα κοστίσει στο ελληνικό δημόσιο 4 εκατ. Ευρώ.
Θάβουν λοιπόν τον ομφαλό των Αρχαίων Αθηναίων ενώ ταυτόχρονα δίνουν εκατομμύρια για το τζαμί στο Διδυμότειχο!!

Χρονια πολλα

Απλότητα = ουσιαστική ταπεινότητα
Απλότητα σημαίνει αμεσότητα του εαυτού στη δράση και την συμπεριφορά του, χωρίς προσκολλήσεις και συγκρίσεις με γνώμες και απόψεις που έρχονται από το παρελθόν. Με λίγα λόγια αποδοχή των καταστάσεων, ουσιαστική ταπεινότητα.
Αν ο νους λειτουργεί πολύπλοκα, είναι γιατί συνήθως αναζητά τρόπους να ελέγχει τις καταστάσεις. Και βεβαίως το κίνητρο πίσω από τον έλεγχο είναι ο φόβος και η ανασφάλεια. Αλλά όπως πολλές φορές έχω πει, όλοι οι φόβοι είναι ψέμα! Όταν μπαίνει σε πολυπλοκότητα ο νους μας, πρέπει να εξετάζουμε συνειδητά τα κίνητρά του και να αποκαλύπτουμε την ψεύτικη ανασφάλεια του.
Εδώ έρχεται η ανάγκη της συν-κέντρωσης. Όταν μαζέψουμε τα πλοκάμια του νου και των αισθήσεων και τα φέρουμε στο ''κέντρο'' μας, εκεί υπάρχει η αίσθηση της ενότητας, της απλότητας, της αμεσότητας. Χρειάζεται όμως καθημερινή εξάσκηση ώστε να συνηθίσουμε τη νέα κατάσταση. Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε, από την εκπαίδευση που έχουμε λάβει από την κοινωνία, την πολυπλοκότητα και την εγωιστική συμπεριφορά. Πρέπει να επιστρέψουμε σ' εκείνη την παιδική κατάσταση της αγνότητας που είχαμε "πριν" την εκπαίδευση αυτή, διατηρώντας
ταυτόχρονα την ωριμότητα της εμπειρίας του ενήλικα για τα πρακτικά θέματα.

Η πιστη

Πίστη

Η πίστη είναι μια μη-λογική πεποίθηση για την ορθότητα κάποιας πρότασης. Μια μη-λογική πεποίθηση είναι μια που είναι αντίθετη προς το σύνολο των αντικρουόμενων στοιχείων για την πεποίθηση αυτή. Μια πεποίθηση είναι αντίθετη προς το σύνολο των στοιχείων, εάν υπάρχουν συντριπτικά στοιχεία ενάντια στην πεποίθηση αυτή, π.χ. ότι η γη είναι επίπεδη, κοίλη ή ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος. Μια πεποίθηση είναι επίσης αντίθετη προς το σύνολο των στοιχείων, εάν τα στοιχεία φαίνονται να είναι εξίσου υπέρ και κατά της πεποίθησης αυτής, και παρ' ολ' αυτά κάποιος υποστηρίζει τη μια απο τις δυο - ή άλλες εξίσου υποστηριζόμενες- θέσεις.
Μια κοινή παρερμηνεία σχετικά με την πίστη -- ή ίσως είναι μια σκόπιμη προσπάθεια στην παραπληροφόρηση και το σκοταδισμό -- γίνεται από διάφορους Χριστιανούς απολογητές που κάνουν ισχυρισμούς όπως ο παρακάτω:
Μια δήλωση όπως "δεν υπάρχει Θεός, και δεν μπορεί να υπάρξει Θεός. Όλα
εξελίχθηκαν από καθαρά φυσικές διαδικασίες" δεν μπορεί να υποστηριχθεί
με την επιστημονική μέθοδο και είναι μια δήλωση πίστης, όχι επιστήμης (Richard Spencer, ph.D., αναπληρωτής καθηγητής ηλεκτρολόγων μηχανικών και μηχανικών υπολογιστών στο UC Davis, και σύμβουλος της Χριστιανικής Ένωσης Φοιτητών
[Christian Student Union]. Δημοσίευση στο The Davis Enterprise , 22 του Ιαν. 1999).
Το λάθος ή η εξαπάτηση εδώ, είναι το να υπονοήσει κανείς ότι οτιδήποτε δεν είναι μια επιστημονική πρόταση, δηλαδή μια πρόταση που υποστηρίζεται από στοιχεία που παρατάσσονται με τον τρόπο που κάνουν οι επιστήμονες όταν υπερασπίζονται κάποιον ισχυρισμό, είναι θέμα πίστης. Το να χρησιμοποιεί κάποιος τον όρο "πίστη" με έναν τέτοιο ευρύ τρόπο, είναι το να τον γδύνει από την οποιαδήποτε θεολογική σημασία που μπορεί να έχει.
Μια τέτοια θεώρηση της πίστης μεταχειρίζεται την παραδοχή μη-εμπειρικών προτάσεων ως πράξεις πίστης. Κατά συνέπεια, η πίστη στον εξωτερικό κόσμο, η πίστη στο νόμο της αιτιότητας ή ακόμα και οι θεμελιώδεις αρχές της λογικής όπως ο νόμος της μη-αντίφασης ή αρχή του αποκλειόμενου τρίτου, θα ήταν πράξεις πίστης κατ' αυτήν την άποψη. Φαίνεται να υπάρχει κάτι βαθιά παραπλανητικό και απατηλό στο να βάζει κανείς στο ίδιο καλάθι ως πράξεις πίστης πράγματα όπως την πίστη στη Άμωμο σύλληψη και την πίστη στην ύπαρξη ενός εξωτερικού κόσμου ή στο νόμο της μη-αντίφαση. Μια τέτοια άποψη ευτελίζει τη θρησκευτική πίστη τοποθετώντας τη στην ίδια κατηγορία με τις διάφορες δεισιδαιμονίες, τις ιστορίες για νεράιδες, τις διάφορες αυταπάτες, αλλά και όλους τους μη-εμπειρικούς ισχυρισμούς.
μια λανθασμένη άποψη για την πίστη
Εάν εξετάσουμε τους ισχυρισμούς του Δρ Spencer's, αυτό πρέπει να γίνει εμφανές. Υποστηρίζει ότι η πρόταση "δεν υπάρχει Θεός, και δεν μπορεί να υπάρξει Θεός. Όλα εξελίχθηκαν από καθαρά φυσικές διαδικασίες" βασίζεται πάνω στην πίστη. Κατ' αρχήν, πρέπει να σημειώσουμε ότι εδώ υπάρχουν τρεις διαφορετικές προτάσεις. Ένα, "δεν υπάρχει Θεός". Δύο, "δεν μπορεί να υπάρξει Θεός". Και τρία, "Όλα εξελίχθηκαν από καθαρά φυσικές διαδικασίες". Ο Δρ Spencer υπονοεί ότι κάθε μια από αυτές τις προτάσεις είναι αντίστοιχες με δηλώσεις όπως "υπάρχει Θεός", "Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος και ο Σωτήρας μας ", "Η μητέρα του Ιησού ήταν παρθένος","ένα κομμάτι ψωμιού μπορεί να έχει την ουσία του φυσικού σώματος και του αίματος του Ιησού Χριστού", "Ο Θεός είναι μια οντότητα που αποτελείται από τρία άτομα" κ.λπ..
Η πρόταση "δεν μπορεί να υπάρξει Θεός" προφανώς δεν είναι μια πρόταση εμπειρική, αλλά εννοιολογική. Οποιοσδήποτε που θα δήλωνε μια τέτοια πρόταση, θα το έκανε υποστηρίζοντας ότι μια συγκεκριμένη έννοια του Θεού περιέχει αντιφάσεις, και συνεπώς είναι χωρίς νόημα. Παραδείγματος χάριν, το να θεωρήσει κάποιος ότι "μερικά τετράγωνα είναι κυκλικά" φαίνεται να είναι μια λογική αντίφαση. Οι κύκλοι και τα τετράγωνα ορίζονται έτσι ώστε να υποδηλώνεται ότι οι κύκλοι δεν μπορούν να είναι τετράγωνα και τα τετράγωνα δεν μπορούν να είναι κύκλοι. Ο James Rachels έχει υποστηρίξει ότι η ύπαρξη του Θεού είναι αδύνατη, αλλά στην καλύτερη περίπτωση το επιχείρημά του δείχνει ότι οι έννοιες ενός παντοδύναμου Θεού και ενός Θεού που απαιτεί τη λατρεία από τα δημιουργήματά του, είναι αντιφατικές. Η έννοια της λατρείας, λέει ο Rachels, είναι ασυμβίβαστη με την παραδοσιακή Ιουδο-Χριστιανική έννοια του Θεού.
Ο Rachels προβάλλει ένα επιχείρημα. Κάποιοι το βρίσκουν πειστικό ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Αλλά φαίνεται ότι η πεποίθησή του δεν είναι μια πράξη πίστης υπό την ίδια έννοια που είναι πράξη πίστης η παραδοχή της ενσάρκωσης, της Αγίας Τριάδας, της μετουσίωσης , ή της Αμώμου Συλλήψεως. Τα πρώτα τρία άρθρα της πίστης φαίνονται να είναι ισότιμα με την πίστη στα στρογγυλά τετράγωνα. Απαιτούν την πίστη σε λογικές αντιφάσεις. Άμωμες συλλήψεις ξέρουμε τώρα ότι μπορούν να γίνουν, αλλά η τεχνολογία για την εμφύτευση γονιμοποιημένων ωαρίων δεν υπήρχε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Αλλά η πίστη στη Άμωμο Συλληψη περιλαμβάνει την πίστη στο ότι ο Θεός γονιμοποίησε θαυματουργικά τη Θεοτόκο με τον εαυτό του. Μια τέτοια πεποίθηση επίσης φαίνεται να προκαλεί τη λογική. Όλα τα επιχειρήματα σχετικά με αυτά τα άρθρα της πίστης, είναι αρκετά διαφορετικά από το επιχείρημα του Rachel. Για να υπερασπίσει κανείς αυτά τα άρθρα της πίστης, το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι το να δείξει ότι δεν είναι αδύνατα. Εντούτοις, οι συνέπειες του να υποστηρίζει κανείς ότι οι λογικές αντιφάσεις μπορεί να είναι αληθινές, φαίνονται ανεπιθύμητες. Μια τέτοια υπεράσπιση απαιτεί την εγκατάλειψη των πολύ λογικών αρχών που απαιτούνται για την παράθεση οποιουδήποτε επιχείρηματος και επομένως είναι αυτό-αναιρούμενη. Το γεγονός ότι τα επιχειρήματα του Rachel και εκείνα που υπερασπίζουν τα άρθρα της θρησκευτικής πίστης, δεν είναι εμπειρικά ή επιλύσιμα με επιστημονικές μεθόδους, μόλις και μετά βίας τα κάνει εξίσου θέματα πίστης.
Η δήλωση "δεν υπάρχει Θεός" είναι αρκετά διαφορετική από τον ισχυρισμό ότι δεν μπορεί να υπάρξει Θεός. Το τελευταίο κάνει έναν ισχυρισμό σχετικά με τη δυνατότητα ενώ το πρώτο σχετικά με την πραγματικότητα. Αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί θεολόγοι ή Χριστιανοί απολογητές που θα υποστήριζαν ότι η πίστη τους ουσιαστικά είναι μια πίστη στη δυνατότητα ύπαρξης κάποιων πραγμάτων. Κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός επειδή δεν μπορεί να υπάρξει Θεός, αλλά κάποιος μπορεί επίσης να δυσπιστεί για το Θεό ενώ να παραδέχεται τη δυνατότητα ύπαρξης του Ιουδο-Χριστιανικού Θεού. Η δυσπιστία απέναντι στο Θεό είναι ανάλογη με τη δυσπιστία απέναντι στο Μεγαλοπόδαρο, στο τέρας του Λοχ Νες και στον Άγιο Βασίλη. Και όμως, ακόμα και εκείνοι που πιστεύουν στην ύπαρξη π.χ. του Μεγαλοπόδαρου ή του Τέρατος του Λοχ Νες, δεν φημίζονται για το να πιστεύουν καθαρά μέσω πίστης. Το να πείτε ότι έχετε πίστη στην ύπαρξη του Μεγαλοπόδαρου ή του Τέρατος του Λοχ Νες, είναι γελοίο. Οι οπαδοί τους μεγαλοπόδαρου νομίζουν ότι υπάρχουν καλά στοιχεία για την πεποίθησή τους. Οι δύσπιστοι υποστηρίζουν ότι τα στοιχεία δεν είναι καθόλου ισχυρά και δεν συναινούν στην πρόταση ότι ο Μεγαλοπόδαρος υπάρχει. Οι δύσπιστοι στο Μεγαλοπόδαρο δεν δυσπιστούν σαν μια πράξη πίστης, αλλά επειδή τα στοιχεία δεν είναι πειστικά. Από την άλλη, η πίστη στο Θεό μπορεί να είναι είτε μια πράξη πίστης είτε μια πεποίθηση βασισμένη στα συμπεράσματα από διάφορα στοιχεία και επιχειρήματα. Εάν η θεϊστική πεποίθηση είναι μια πράξη πίστης τότε αυτός που κατέχει αυτή την πεποίθηση είτε νομίζει ότι τα στοιχεία που εναντιώνονται στην πεποίθηση αυτή ξεπερνούν ή είναι ίσα με τα στοιχεία που υποστηρίζου την πεποίθηση, ή ασπάζεται την πεποίθηση αυτή ασχέτως στοιχείων. Διαφορετικά, η πεποίθηση δεν είναι μια πράξη πίστης, αλλά της θεώρησης ότι τα στοιχεία υπέρ της πεποίθησης αυτής είναι ισχυρότερα από τα στοιχεία ενάντια της.(σ.τ.μτφ.: αυτό που λέει ο κ. Carroll εδώ είναι το εξής: Αν κάποιος πιστεύει στο Θεό σαν μια πράξη πίστης, τότε ή αδιαφορεί παντελώς για τα στοιχεία υπέρ ή κατά της ύπαρξης του Θεού, ή πιστεύει ότι τα στοιχεία κατά της ύπαρξης του Θεού είναι πιο ισχυρά ή εξίσου ισχυρά με τα στοιχεία υπέρ της ύπαρξης του Θεού. Έτσι, ενώ η πλάστιγγα γέρνει προς τη μη-ύπαρξη, ή γέρνει εξίσου, ο θεϊστής παίρνει θέση ενάντια στη δεδομένα και πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού σαν μια πράξη πίστης. Αν τα δεδομένα υπέρ του Θεού ήταν πιο ισχυρά, τότε η αποδοχή της ύπαρξης του Θεού δεν είναι θέμα πίστης αλλά λογικής, αφού αυτό φαίνεται να υποδεικνύουν τα δεδομένα.)
νατουραλισμός
Τέλος, η δήλωση "Όλα εξελίχθηκαν από καθαρά φυσικές διαδικασίες" δεν είναι απαραιτήτως μια πράξη πίστης. Αν οι μόνες εναλλακτικές λύσεις είναι ότι όλα εξελίχθηκαν ή από υπερφυσικές ή από φυσικές δυνάμεις, και κάποιος δεν είναι πεπεισμένος από τα επιχειρήματα και τα στοιχεία που παρουσιάζονται από εκείνους που πιστεύουν στις υπερφυσικές δυνάμεις, τότε λογικά η μόνη σωστή πεποίθηση είναι ότι όλα εξελίχθηκαν από φυσικές δυνάμεις. Μόνο εάν τα στοιχεία που υποστηρίζουν μια υπερφυσική ύπαρξη ήταν ανώτερα ή ίσα με τα στοιχεία και τα επιχειρήματα ενάντια σε μια τέτοια πεποίθηση, τότε μόνο η πεποίθηση ότι όλα εξελίχθηκαν από φυσικές δυνάμεις, θα ήταν θέμα πίστης.
Εκείνοι από μας που είμαστε άθεοι και πιστεύουμε ότι όλα εξελίχθηκαν από φυσικές δυνάμεις, σχεδόν σύσσωμοι υποστηρίζουμε ότι οι θεϊστές και οι υπερφυσικιστές έχουν πολύ ασθενή επιχειρήματα για την πεποίθησή τους, πιό ασθενή ακόμη και από την περίπτωση του Μεγαλοπόδαρου,του τέρατος του Λοχ Νες ή του Άγιου Βασίλη. Κατά συνέπεια, η δυσπιστία μας δεν είναι μια πράξη πίστης, και επομένως όχι μη-λογική όπως είναι η πίστη των θεϊστών και των Χριστιανών απολογητών. Παρ' ολ' αυτά εάν οι Χριστιανοί απολογητές επιμένουν να ισχυρίζονται ότι η δική τους έκδοση του Χριστιανισμού και η απόρριψη των απόψεών τους είναι εξίσου πράξεις πίστης, τότε θα επιμείνω ότι οι απολογητές έχουν μια μη-λογική πίστη, ενώ οι αντίπαλοί τους έχουν μια λογική πίστη. Αν και πιστεύω ότι θα ήταν λιγότερο ανέντιμο και λιγότερο παραπλανητικό το να παραδεχτούν ότι οι άθεοι και οι νατουραλιστές δεν βασίζουν τις πεποιθήσεις τους στην πίστη υπό οποιαδήποτε έννοια κοντά σε αυτήν της θρησκευτικής πίστης.

Η ΤΗΛΕΠΑΘΕΙΑ, η έκτη αίσθηση, είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μας. Για να μην πούμε ότι είναι η ίδια η ζωή μας.

Τηλεπάθεια είναι η λήψη και η εκπομπή ηλεκτρομα­γνητικών κυμάτων του περιβάλλοντος- μέσα στο οποίο και το σύνολο των ανθρώπων της κάθε περιοχής που βρισκόμαστε-, της ανθρώπινης «αύρας», που έχει ήδη φωτογραφηθεί με τη μέθοδο Κιρλιάν, αλλά και των διαφόρων ακτινοβολιών του σύμπαντος.
Σήμερα είναι παραδεκτό ότι ακόμη και όλες οι άλλες γνωστές πέντε αισθήσεις έχουν σχέση με τα ηλεκτρόνια.
Η ηλεκτρονική ατμόσφαιρα ενός ατόμου μιας ύλης(περιπυρηνικά ηλεκτρόνια) παίζει ουσιώδη ρόλο στη χημική συμπεριφορά του ατόμου.
Η χημική αυτή συμπεριφορά εξαρτάται από τον αριθμό των ηλεκτρονίων (αλλαγή οσμής, γεύσης κ.λ.π.)
Όλα τα όργανα των αισθήσεων είναι χημικοί αναλυτές, αφού ξεχωρίζουν τις οσμές και τις γεύσεις, δηλαδή αναγνωρίζουν τον αριθμό των ηλεκτρονίων.
Ιδιαίτερα θα πρέπει να τονίσουμε την ιδιότητα του κυττάρου να αντιδρά στο φως και τον ηλεκτρομαγνητισμό, θετικά όταν εκδηλώνεται σαν έλξη του πρωτοπλάσματος, κατά την πρόσπτωση των ακτινοβολιών, και αρνητικά όταν αυτές απομακρύνονται.
Κάθε μια τάση δίνει διαφορετικά μηνύματα στον εγκέφαλο με τους νευρώνες του δέρματος.
Η συνηθισμένη φωτεινή ακτινοβολία, που μας περιβάλλει καθημερινά, αποτελείται από φωτόνια διαφόρων μηκών κύματος και συχνότητας.
Η ακτινοβολία αυτή, ως γνωστόν, δεν είναι η ίδια όλες τις ώρες της ημέρας.
Το περιβάλλον μας διαχέε­ται από σωρεία ηλεκτρομα­γνητικών κυμάτων. Πολύ συ­χνά - συχνότατα ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να τα αντι­λαμβάνεται, να τα ξεχωρίζει, να τα συνειδητοποιεί. Βέβαια δεν έχουν όλα τα άτομα την ίδια «τηλεπάθεια». Αλλά κι αυ­τά τα άτομα που έχουν, δεν έχουν τις ίδιες ικανότητες όλες τις ώρες.
Ο άνθρωπος είναι και αυτός μια πολύπλοκη ηλεκτρική μηχανή. Κάθε μέλος του σώματός μας παράγει ηλεκτρικό ρεύμα και το εκπέμπει. Κατά τον ίδιο τρόπο εκπέμπονται και οι επιθυμίες μας και οι σκέψεις μας. Κάποια άλλα μέλη του συλλαμβάνουν αυτές τις εκπομπές. Είναι δηλαδή ένας πομπο-δέκτης. Εκτός από αυτά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, "συλλαμβάνει" και τα κύματα του περιβάλλοντός του. Αλλα στο ένα περιβάλλον, άλλα στο άλλο.
Και μη μου πείτε ότι δεν σας έτυχε, το πιο απλό, να σκεφθείτε κάποιον και να τον δείτε ξαφνικά μπροστά σας. Η να θέλετε να πείτε κάτι, και να προλάβει να το πει κάποιος άλλος και να του πείτε: από το στόμα μου το πήρες.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΜΟΥΛΟΥΓΚΟΥΒΑ
Περισσότερη πάντως τηλεπάθεια έχουν οι άνθρωποι που το χρώμα τους είναι μαύρο. Ιδίως οι άγριες φυλές. 'Οσο πιο άγρια είναι μια φυλή, όσο πιο πρωτόγονη, τόσο μεγαλύτερη τηλεπάθεια έχει, τόσο περισσότερο δεμένη με τα κύματα του Σύ­μπαντος είναι. Στην Αυστραλία π.χ. τα μέλη της φυλής "Μουλουγκούβα", που ζει σε παρθένα δάση, συνεννοούνται με τηλεπάθεια και νοήματα.
Επικοινωνούν μεταξύ τους με τηλεπαθητικούς τρόπους – δηλαδή σκέπτονται κάτι και το μεταδίδουν στον άλλο κι ο δεύτερος καταλαβαίνει τι θέλουν να του πουν και πάει λέγοντας.
Ελάχιστοι από αυτούς ξέ­ρουν μερικές αγγλικές λέξεις, ενώ συνήθως οι Μουλουγκούβα συνεννοούνται μεταξύ τους με μια περιορισμένη διάλεκτο, με νοήματα, με τα ίχνη των ποδιών τους στο έδαφος και με άλλους παρόμοιους τρόπους.
Οταν ένας Μουλουγκούβα πεινάει αγγίζει το στόμα του, όταν διψάει αγγίζει με το δάχτυλό του τα μαγουλά του. Τους είναι δύσκολο να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη σκέψη στο μυαλό τους, ενεργούν όπως τους έρχεται, αλλά ξέρουν πράγματα που έχουν γίνει πολλές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που βρίσκονται. Αυτό το φαινόμενο της ομαδικής τηλεπάθειας που μοιάζει με κείνη των ζώων, δεν έχει εξηγηθεί μέχρι στιγμής από την επιστήμη. Η Τηλεπάθεια και ο υπνωτισμός είναι γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν έντονα τη φυλή τους. Είναι μυστήριο πως τέτοιες ιδιότητες έχουν πάρει ομαδική έκταση.
Γιατί κατά τα άλλα οι Μουλουγκούβα είναι μάλλον ηλίθιοι. Προτιμούν να συνεννοούνται με τις κινήσεις των δακτύλων των χεριών τους. Και είναι αρκετά εύγλωττοι μ αυτόν τον τρόπο. Αλλά γιατί;
Πρώτον γιατί αυτό τους βολεύει πνευματικά. Αποφεύγουν τις δυσκολίες του έναρθρου λόγου. Αλλά, κυρίως, γιατί με την παντομίμα των δακτύλων τα κακά πνεύματα –όπως πιστεύουν - δε μπορούν να καταλάβουν τι λένε μεταξύ τους οι άνθρωποι και επομένως δεν μπορούν να τους βλάψουν.
Ειδικοί ανθρωπολόγοι που μελέτησαν τη ζωή των ιθαγενών της Αυστραλίας λένε ότι τις ίδιες ιδιότητες τηλεπάθειας και εξαιρετικής ευαισθησίας είχαν και οι άνθρωποι της λίθινης εποχής του Ευρωπαϊκού χώρου. Μ αυτόν τον τρόπο κατόρθωναν να αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες και τους χίλιους εχθρούς που τους τριγύριζαν. Όπως σήμερα οι Μουλουγκούβα.
Ιδιότητες που διατηρούν σήμερα τα ζώα, ενώ ο άνθρωπος με την εξέλιξη και τη δημιουργία άλλων τρόπων συνεννόησης, έχασε αυτή την ικανότητα χρήσης της τηλεπάθειας, ή την άφησε να ατονίσει. Οσο, δε πιο απολίτιστη είναι μια φυλή, τόσο μεγαλύτερη τηλεπάθεια έχει.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τους λαούς οι οποίοι ζουν στις ακτές που χτυπήθηκαν από το τσουνάμι των Χριστουγέννων του 2004 στην Ινδονησία, - όπως έγραψε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24/12/05 - μία φυλή ψαράδων σε ένα νησί της Ινδίας ήταν η μόνη ομάδα που ένιωσε τον κίνδυνο έγκαιρα και έτρεξε να βρει καταφύγιο στους λόφους. Οι πιο πρωτόγονοι άνθρωποι της περιοχής, όπως και τα άγρια ζώα, ήταν αυτοί που είχαν τη σωτήρια αίσθηση του κινδύνου.
Η ΤΗΛΕΠΑΘΕΙΑ ΔΕΝ ΣΠΟΥΔΑΖΕΤΑΙ
Η τηλεπάθεια δεν σπουδάζεται, είναι φυσική, όμως, εξελίσσεται. Και δεν αναφέρεται μόνο στα υπό των συνανθρώ­πων μας αποστελλόμενα μη­νύματα, αλλά και σε εκείνα που ξεκινούν από τα διάφορα ουράνια σώματα (ηλεκτρομα­γνητικές ροπές-ραδιοκύματα- φως) στο μήκος κύματος που αντιστοιχεί η κάθε κύμανση!
Η τηλεπάθεια είναι το μέσο επικοινωνίας του Θεού με τα πλάσματά του και σ' αυτό στη­ρίζονται τα μυστήρια της Θρη­σκείας μας.
Είναι ενεργητικής μορφής ή παθητικής: ανάλογα με την επίδραση που την δημιουργεί. Δηλαδή, σε εκείνη που επι­βάλλει και σε εκείνη που υπο­βάλλει. 'Ετσι υπάρχουν οι υπερέχοντες και οι υποβαλλό­μενοι.
Η τηλεπάθεια είναι η έκτη αίσθηση, η πνευματική ακοή, και είναι εντονότατη όταν κα­νείς βρίσκεται σε πεσμένη ψυ­χική κατάσταση.
Η τηλεπάθεια περιλαμβάνει:
Τη διαίσθηση: την ικανότη­τα, δηλαδή, του να αντιλη­φθούμε ένα γεγονός χωρίς να παριστάμεθα σ' αυτό και χω­ρίς να μας το έχουν περιγρά­ψει με οποιονδήποτε τρόπο άλλοι. Οπως οι Μουλουγκούβα.
Τη διόραση, δια της οποίας «βλέπει» κανείς αντικείμενα ή συλλαμβάνει ιδέες, μη «ορατά» υπό των άλλων. Εκπο­μπή ακτίνων και επιστροφή στο είναι μας όπου γίνεται η διαπίστωση( ένα είδος ραντάρ ) που μπορεί να συλλαμβάνει και το μέλλον.
Την τηλεκίνηση: την ικανό­τητα δηλαδή να κινούμε αντι­κείμενα, χωρίς να έχουμε την παραμικρή υλική επαφή μ' αυ­τά. 'Η να τα λυγίζουμε μόνο με την εκπομπή ραδιοκυμάτων.
Την πρόρρηση. Την ικανό­τητα να μαντεύουμε γεγονότα που πρόκειται να γίνουν. Κάθε γεγονός, οφείλεται στην προ­διαγεγραμμένη κίνηση των πλα­νητών. Σε αυτή οφείλονται τα προ­φητικά γεγονότα.
Δηλαδή, το σώμα μας είναι ένα είδος ραντάρ, που επισκο­πεί τα πάντα στο διάστημα και συλλαμβάνει μηνύματα και βγάζει συμπεράσματα.
Με την τηλεπάθεια δεν με­ταδίδονται μόνο ιδέες, αλλά και συναισθήματα και κινήσεις. Πώς παραδείγματος χάρη καταλαβαίνει ένα μωρό λίγων μηνών ότι του λέμε "¨ελα", κινώντας ανάλογα τα χέρια μας. Γιατί να μη νομίσει ότι του λέμε "κάνε" και συ έτσι", όπως συμβαίνει με άλλες κινήσεις μας. Συμπέρασμα: το μωρό μαθαίνει τηλεπαθητικά, με εικόνα , λόγο συναίσθημα. Μεταδίδονται πολλά στοιχεία όπως συμβαίνει και με την τηλεόραση. Σε αυτή βασίζεται και το πεπρωμένο. Τα μηνύματα του σύμπαντος, οδηγούν το άτομο στην πορεία του.­

Η Γνώση μας διδάσκει, ότι τα όνειρα ή μηνύματα που το Είναι βάζει μέσα σε μας, κατά την διάρκεια των αστρικών βιώσεων, πρέπει να ερμηνεύονται μέσω του νόμου των αναλογιών, του νόμου των αντιθέτων ή του νόμου των συμβολικών συνεταιρισμών.



Η Γνώση διδάσκει ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές τάξεις ονείρων, που η σύγχρονη καθοδική ψυχολογία του Δυτικού Ημισφαίριου, αγνοεί ριζικά. Αναντίρρητα τα όνειρα μπορεί είναι διαφορετικά, πράγμα που οφείλεται στο γεγονός ότι βρίσκονται συσχετισμένα με κάποιο από τα ψυχικά κέντρα του ανθρώπινου οργανισμού.



Με ωμή ειλικρίνεια και χωρίς καμιά υπερβολή, μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των ονείρων είναι συνδεδεμένα με το Ενστικτο-Κινητικό Κέντρο: δεν είναι παρά ήχος και ηχώ των πραγμάτων που είδαμε μέσα στην ημέρα, απλές αισθήσεις και κινήσεις ή μόνον αστρική επανάληψη αυτού που ζούμε καθημερινώς. Επίσης μπορεί να είναι, όνειρα συγκινησιακά, σεξουαλικά, διανοητικά, ένστικτο-κινητικά, κλπ.



Τα πιο σημαντικά όνειρα, οι εσωτερικές βιώσεις του Είναι, βρίσκονται συνδεδεμένα στα εξής δυο κέντρα: Ανώτερο Συγκινησιακό και Ανώτερο Διανοητικό. Τα όνειρα τα σχετικά με τα δυο ανώτερα κέντρα είναι ενδιαφέροντα και χαρακτηρίζονται από αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε δραματική τυποποίηση.



Καθένας από εμάς είναι ένα μαθηματικό σημείο στο διάστημα και χρησιμεύει σαν όχημα σε ορισμένα σύνολα από Αξίες (Λευκές ή Μαύρες, Καλές ή Κακές). Ο θάνατος είναι ένα υπόλοιπο διαίρεσης. Αφού τελειώσει η μαθηματική επιχείρηση το μόνο που μένει είναι οι Αξίες. Συμφωνά με το νόμο της επιστροφής, είναι φανερό ότι επιστρέφουν οι Αξίες και ξαναενσαρκώνονται. Εάν ένας άνθρωπος αρχίζει να ασχολείται πιο συνειδητά με τον μικρό κύκλο των γεγονότων της υποτροπής της προσωπικής του ζωής, θα μπορεί τότε να επαληθεύσει ο ίδιος, μέσω της Άμεσης Μυστικής Εμπειρίας ότι στο καθημερινό όνειρο επαναλαμβάνεται πάντα η ίδια μαθηματική πράξη του θανάτου.



Η επιστροφή στην κατάσταση Επαγρύπνησης περιλαμβάνει εκ των πραγμάτων την Επιστροφή των Αξιών στο εσωτερικό του φυσικού σώματος. Κατά την απουσία του φυσικού σώματος, κατά την διάρκεια του κανονικού ονείρου, οι Αξίες βυθισμένες στο Αστρικό φως έλκονται και αποσπώνται σύμφωνα με τους νόμους του Παγκόσμιου Μαγνητισμού.



Η Γνώση μας διδάσκει ότι σχετιζόμαστε με έναν εσωτερικό κόσμο αόρατο από τις φυσικές αισθήσεις, αλλά ορατό από την Διόραση.



Το σοβαρό είναι ότι ο κόσμος ζει σκεπτόμενος πως υπάρχει μόνο σε σχέση με τον Εξωτερικό Κόσμο.



Ο Εσωτερικός Αόρατος Κόσμος είναι πολύ περισσότερο εκτεταμένος και περιλαμβάνει πολύ περισσότερα ενδιαφέροντα πράγματα, αντίθετα από τον εξωτερικό κόσμο ο οποίος πάντοτε παρατηρείται μέσω των πέντε αισθήσεων. Πολλά όνειρα αναφέρονται στον Εσωτερικό Αόρατο Κόσμο, από τον οποίο αναβλύζουν οι διάφορες περιστάσεις της ζωής. Το λεξιλόγιο των ονείρων είναι δυνατόν να συγκριθεί με τις παραβολές. Εκείνοι που ερμηνεύουν τα όνειρα κυριολεκτικά σκέπτονται ότι ο Σπορέας του Χριστικού Ευαγγελίου (έσπειρε) και ότι ο σπόρος έπεσε σε πετρώδες έδαφος κλπ. Δεν καταλαβαίνουν το νόημα αυτής της παραβολής επειδή αυτή καθ' εαυτή ανήκει στο συμβολικό λεξιλόγιο του Ανώτερου Συγκινησιακού Κέντρου.



Δεν είναι περιττό να θυμόμαστε ότι ΟΛΟΚΛΗΡΟ το όνειρο, όσο παράλογο και ασυνάρτητο και αν είναι, έχει κάποιο νόημα, μπορεί να μας δείχνει όχι μονό το Ψυχικό Κέντρο με το οποίο ευρίσκεται συνδυασμένο, αλλά και την ψυχολογική κατάσταση αυτού του Κέντρου. Ποιες είναι οι διανοητικές λειτουργίες κατά την διάρκεια της κατάστασης του ονείρου; Ποια συναισθήματα μας συνταράσσουν και μας συγκινούν; Ποιες είναι. οι ενέργειες μας έξω από το φυσικό σώμα; Ποιες ενστικτώδεις αισθήσεις κυριαρχούν; Προσέξαμε την σεξουαλική μας κατάσταση κατά την διάρκεια του ονείρου;



Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Δίκαια είπε ο Πλάτων ότι ο άνθρωπος αναγνωρίζεται από τα όνειρα του. Εάν έχουμε καταλάβει την ακτίνα της Δημιουργίας θα ξέρουμε επίσης ότι κάθε στιγμή της ζωής φτάνουν σε μας επιρροές οι οποίες είναι διαφορετικής ποιότητας. Είναι ακριβές να θυμόμαστε πάντα ότι υπάρχουν επιρροές ανώτερες που ενεργούν σε μας και ότι καταγράφονται από το ψυχικό μας μηχάνημα. Όμως αν είμαστε προσηλωμένοι στις αισθήσεις μας και δεν δίνουμε προσοχή στην εσωτερική μας ζωή τότε δεν θα επιτύχουμε να συλλάβουμε αυτές τις επιρροές.



Καθίσταται χρήσιμο να συλλαμβάνουμε μηνύματα και να είμαστε σε επαφή με τους Μύστες Αζτέκους, Μάγιας, Τολτέκους, Αιγυπτίους, Έλληνες κλπ. Τα Ανώτερα κέντρα, βρίσκονται εντελώς ανεπτυγμένα σε μας και μας μεταδίδουν μηνύματα που πρέπει να μάθουμε να συλλαμβάνουμε συνειδητά. Όταν κάποιος αρχίζει να υπολογίζει το βαθύ νόημα αυτών των υπέροχων ονείρων, είναι σημάδι ότι ορισμένες δυνάμεις αγωνίζονται για να ξυπνήσουμε, να θεραπευθούμε ή να εξυγιανθούμε.



- Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η λεπίδα του Όκκαμ

" Pluralitas non est ponenda sine neccesitate " ή " η πολλαπλότητα δεν πρέπει να προϋποτεθεί χωρίς ανάγκη". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον μεσαιωνικό Άγγλο φιλόσοφο και Φραγκισκανό μοναχό Γουλιέλμο του Όκκαμ ( ca. 1285-1349). Όπως και πολλοί Φραγκισκανοί, έτσι και ο Γουλιέλμος ήταν μινιμαλιστής στη ζωή του, έχοντας σα πρότυπο μια ζωή μέσα στη φτώχια. Ο Γουλιέλμος αφορίστηκε από τον Πάπα Ιωάννη ΧΧΙΙ. Απάντησε με το να γράψει μια πραγματεία καταδεικνύοντας ότι ο Πάπας Ιωάννης ήταν αιρετικός.

Αυτό που είναι γνωστό σαν Λεπίδα του Όκκαμ (ή Ξυράφι του Όκκαμ) ήταν μια κοινή αρχή της μεσαιωνικής φιλοσοφίας και δεν προήλθε από τον Γουλιέλμο, αλλά επειδή τη χρησιμοποιούσε συχνά, το όνομα του συνδέθηκε ανεξίτηλα μαζί της. Είναι μάλλον απίθανο να εκτιμούσε ο Γουλιέλμος αυτά που έχουμε κάνει μερικοί στο όνομα του. Για παράδειγμα, οι άθεοι συχνά εφαρμόζουν τη Λεπίδα του Όκκαμ για να υποστηρίξουν τη μη-ύπαρξη του Θεού λέγοντας πως ο Θεός είναι μια περιττή υπόθεση. Μπορούμε να εξηγήσουμε τα πάντα χωρίς να υποθέτουμε το επιπλέον μεταφυσικό βάρος ενός Θείου Όντος.

Ο Γουλιέλμος χρησιμοποίησε την αρχή της περιττής πολλαπλότητας σε αντιπαραθέσεις πάνω στο μεσαιωνικό αντίστοιχο του Ψ. Για παράδειγμα, στο Τόμο ΙΙ του βιβλίου του Commentary on the Sentences (σ.τ.μτφ: το Sentences, που σημαίνει Προτάσεις, είναι ένα βιβλίο του μεσαιωνικού φιλοσόφου Peter Abelard. Συνεπώς το Commentary on the Sentences είναι ο σχολιασμός του Γουλιέλμου πάνω στο βιβλίο του Abelard) στοχάζεται βαθέως πάνω στην ερώτηση για το "αν υπάρχουν λιγότερα είδη ανώτερων αγγέλων απ' ότι κατώτερων". Εφαρμόζοντας την αρχή ότι "η πολλαπλότητα δεν πρέπει να προϋποτεθεί χωρίς ανάγκη", απαντάει καταφατικά. Αναφέρει επίσης την ιδέα του Αριστοτέλη ότι "όσο πιο τέλεια είναι μια φύση, τόσο λιγότερα μέσα χρειάζεται για τη λειτουργία της". Η αρχή έχει χρησιμοποιηθεί από άθεους για να απορρίψουν την υπόθεση του Θεού-δημιουργού υπέρ της φυσικής εξέλιξης: Αν ένας τέλειος Θεός είχε δημιουργήσει το Σύμπαν, τότε τόσο το Σύμπαν όσο και τα συστατικά του θα ήταν πιο απλά. Ο Γουλιέλμος δεν θα ενέκρινε.

Υπηστήριξε όμως πως η φυσική θεολογία είναι αδύνατη. Η φυσική θεολογία χρησιμοποιεί μόνο τη λογική για να κατανοήσει το Θεό, εν αντιθέσει με την θεολογία εξ αποκαλύψεως που βασίζεται πάνω στις βιβλικές αποκαλύψεις. Σύμφωνα με τον Όκκαμ, η ιδέα του Θεού δεν μπορεί να προκύψει από την προφανή εμπειρία ή την προφανή λογική. Συνεπώς, το θεμέλιο όλης της θεολογίας είναι η πίστη. Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και άλλοι μπορούν να εφαρμόσουν τη λεπίδα και να απορρίψουν ολόκληρο τον κόσμο των πνευμάτων, ο Όκκαμ δεν εφήρμοσε την αρχή της οικονομίας στα άρθρα της πίστης. Αν είχε κάνει κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε γίνει ένας Σοκιανιστής όπως ο John Toland ( Christianity not Mysterious , 1696) και να "έκοβε" την Τριάδα σε Μονάδα και τη διπλή φύση του Χριστού σε μονή.

Ο Γουλιέλμος ήταν καπως μινιμαλιστής στη φιλοσοφία, υποστηρίζοντας το νομιναλισμό έναντι του πιο δημοφιλούς ρεαλισμού. Υποστήριζε δηλαδή ότι οι Γενικές Έννοιες (universals) δεν υπάρχουν έξω από το μυαλό. Οι Γενικές Έννοιες απλά είναι ονόματα που χρησιμοποιούμε για ν'αναφερθούμε σε ομάδες ατόμων και στις ιδιότητες των ατόμων. Οι ρεαλιστές ισχυρίζονται ότι όχι μόνο υπάρχουν ξεχωριστά άτομα και οι ιδέες μας για τα άτομα αυτά, αλλά υπάρχουν και οι Γενικές Έννοιες. Ο Όκκαμ πίστευε πως αυτή η πολλαπλότητα ήταν υπερβολική. Δεν χρειαζόμαστε Γενικές Έννοιες για να εξηγήσουμε τα πάντα. Για τους νομιναλιστές και τους ρεαλιστές, υπάρχει ο Σωκράτης και η ιδέα (έννοια) του Σωκράτη. Για τους ρεαλιστές υπήρχαν τέτοιες πραγματικότητες όπως το θνητόν του Σωκράτη, το ζωώδες του Σωκράτη κλπ. Δηλαδή, οποιαδήποτε ιδιότητα μπορεί ν' αποδωθεί στο Σωκράτη, έχει μια αντίστοιχη "πραγματικότητα", μια "Γενική Έννοια" ή είδος, όπως το έλεγε ο Πλάτωνας. Μπορεί να λεχθεί πως ο Γουλιέλμος ήταν σκεπτικός γι' αυτή τη σφαίρα της πολλαπλότητας που ονομαζόταν η σφαίρα των Γενικών Εννοιών. Δεν είναι απαραίτητη για τη λογική, την επιστημολογία ή τη μεταφυσική, οπότε γιατί να προϋποθέσουμε μια μη αναγκαία πολλαπλότητα; Ο Πλάτωνας και οι ρεαλιστές μπορεί να έχουν δίκιο. Ίσως να υπάρχει μια σφαίρα ειδών, πραγματικοτήτων Γενικών Ιδεών που είναι αιώνια, αμετάβλητα πρότυπα κάθε ξεχωριστού αντικειμένου. Αλλά δεν χρειάζεται να προϋποθέσουμε μια τέτοια σφαίρα για να εξηγήσουμε τα αντικείμενα, τις ιδέες μας ή τη γνώση. Το Είδος του Πλάτωνα είναι περιττό και παραπανήσιο επιστημολογικό και μεταφυσικό φορτίο.

Μπορούμε επίσης να πούμε ότι ο Επίσκοπος George Berkeley εφάρμοσε τη Λεπίδα του Όκκαμ για να απαλείψει την ουσία της ύλης σαν μια περιττή πολλαπλότητα. Σύμφωνα με τον Berkeley, χρειαζόμαστε μόνο τους νόες και τις ιδέες τους για να εξηγήσουμε τα πάντα. Ο Berkeley όμως, ήταν κάπως επιλεκτικός στη χρήση της Λεπίδας. Χρειαζόταν να προϋποθέσει το Θεό σαν το Νου που θ' άκουγε τον κρότο του δέντρου που πέφτει στο δάσος, όταν δεν είναι κανείς τριγύρω να τ' ακούσει. Όλα μπορούν να εξηγηθούν μόνο με τους νόες και τις ιδέες. Φυσικά αυτό οδηγεί στο σολιψισμό, την θεώρηση ότι υπάρχω μόνο εγώ και οι ιδέες μου, ή τουλάχιστον αυτά γνωρίζω ότι υπάρχουν. Από την άλλη, μπορεί να θεωρηθεί πως οι υλιστές εφαρμόζουν τη Λεπίδα για να απαλείψουν τους νόες συνολικά. Δεν χρειάζεται να προϋποθέσουμε την πολλαπλότητα των νόων και την πολλαπλότητα των εγκεφάλων.

Η Λεπίδα του Όκκαμ ονομάζεται επίσης και ως η αρχή της οικονομίας. Σήμερα συχνά ερμηνεύεται σαν " όσο πιο απλή η εξήγηση, τόσο το καλύτερο" ή " μην πολλαπλασιάζεις τις υποθέσεις χωρίς να είναι ανάγκη". Όπως και να 'χει, η Λεπίδα του Όκκαμ είναι μια αρχή που χρησιμοποιείται συχνά πέρα από την οντολογία π.χ. από φιλοσόφους της επιστήμης για να διαλέξουν μεταξύ θεωριών που έχουν ίδια ερμηνευτική ικανότητα. Όταν προτάσσεις κάποιους λόγους για να ερμηνεύσεις κάτι, μην προϋποθέτεις περισσότερα απ΄ αυτά που χρειάζονται. Ο Φον Νταίνικεν μπορεί να έχει δίκιο: οι αρχαίοι άνθρωποι όντως μπορεί να διδάχθηκαν την τέχνη και την τεχνική από εξωγήινους, αλλά δεν χρειάζεται να προϋποθέσουμε τις επισκέψεις εξωγήινων για να εξηγήσουμε τα κατορθώματα των αρχαίων. Γιατί να προϋποθέσουμε περιττές πολλαπλότητες; Ή, όπως θα το έλεγαν και σήμερα, μην κάνετε περισσότερες υποθέσεις απ' αυτές που χρειάζεται. Μπορούμε να προϋποθέσουμε τον αιθέρα για να εξηγήσουμε τη δράση από απόσταση, αλλά δεν χρειαζόμαστε τον αιθέρα για την εξηγήσουμε, οπότε γιατί να υποθέσουμε έναν αιθέριο αιθέρα;

Μπορεί να θεωρηθεί πως οι Oliver W. Holmes και Jerome Frank εφάρμοσαν τη Λεπίδα του Όκκαμ για να υποστηρίξουν ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως "Ο Νόμος". Υπάρχουν μόνο δικαστικές αποφάσεις· προσωπικές κρίσεις, το άθροισμα των οποίων μας δίνουν το νόμο. Για να μπερδέψουν τα πράγματα περισσότερο, αυτοί οι επιφανείς νομομαθείς ονόμασαν τη θεώρηση τους νομικό ρεαλισμό, αντι για νομικό νομιναλισμό.

Επειδή η Λεπίδα του Όκκαμ ονομάζεται μερικές φορές και αρχή της οικονομίας, κάποιοι δημιουργιστές έχουν ισχυριστεί ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει το δημιουργισμό έναντι της εξέλιξης. Και εδώ που τα λέμε, το να έχεις το Θεό να έχει δημιουργήσει τα πάντα, είναι αρκετά πιο απλό από την εξέλιξη που είναι μια αρκετά πολύπλοκη διαδικασία. Αλλά η Λεπίδα του Όκκαμ δεν λέει ότι όσο πιο απλή είναι μια υπόθεση, τόσο καλύτερα. Αν το έλεγε, τότε η Λεπίδα του Όκκαμ θα ήταν μια στομωμένη λεπίδα για έναν αδαή λαό.

Κάποιοι ακόμα, έχουν χρησιμοποιήσει τη Λεπίδα του Όκκαμ για να δικαιολογήσουν οικονομικές περικοπές, λέγοντας πως "οτιδήποτε μπορεί να γίνει με λιγότερα, γίνεται μάταια με περισσότερα". Αυτή η προσέγγιση μοιάζει να εφαρμόζει τη Λεπίδα στον εαυτό της, απαλείφοντας τη λέξη "υποθέσεις". Μπερδεύει επίσης τα πράγματα περισσότερο με το να συγχέει το "λιγότερα" με το "πιο ολιγάριθμα". Ο Όκκαμ ενδιαφερόταν για πιο ολιγάριθμες υποθέσεις, όχι για λιγότερα λεφτά.

Η πρωτότυπη αρχή (αρχή της οικονομίας) φαίνεται να προέρχεται από την πίστη στην ιδέα ότι η απλότητα είναι η ίδια η τελειότητα. Αυτή φαίνεται να είναι μια μεταφυσική προκατάληψη που μοιραζόμαστε με τους μεσαιωνικούς και τους αρχαίους Έλληνες. Γιατί, όπως και με αυτούς, οι περισσότερες διαφωνίες μας δεν είναι για την αρχή αυτή καθ' αυτήν, αλλά για το τι θεωρείται ως αναγκαίο. Για τους υλιστές, οι δυιστές πολλαπλασιάζουν τις πολλαπλότητες περιττά. Για τους δυιστές, το να προϋποθέτουμε ένα σώμα αλλά και ένα πνεύμα-νου, φαίνεται αναγκαίο. Για τους άθεους, το να προϋποθέτουμε το Θεό και τον κόσμο του υπερφυσικού, είναι το να προϋποθέτουμε περιττές πολλαπλότητες. Για τους θεϊστές, το να προϋποθέτουμε το Θεό, είναι αναγκαίο. Και πάει λέγοντας. Για τον Φον Νταίνικεν, ίσως τα γεγονότα να τον οδηγούν στο να προϋποθέτει τους εξωγήινους. Για άλλους, αυτοί οι εξωγήινοι είναι περιττές πολλαπλότητες. Στο τέλος, η Λεπίδα του Όκκαμ ίσως να μη λέει τίποτε άλλο παρά ότι για τους άθεους ο Θεός δεν είναι αναγκαίος, αλλά ότι για τους θεϊστές αυτό δεν είναι αλήθεια. Αν είναι έτσι, η αρχή δεν είναι πολύ χρήσιμη. Από την άλλη, αν η Λεπίδα του Όκκαμ σημαίνει ότι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δυο εξηγήσεις, μια απίθανη και μια πιθανή, ένα λογικό άτομο θα διάλεγε την πιθανή, τότε η αρχή φαίνεται περιττή γιατί είναι προφανής. Αλλά αν η αρχή είναι πραγματικά μια μινιμαλιστική αρχή, τότε φαίνεται να υπονοεί ότι όσο πιο πολύ απλουστεύουμε τα πράγματα, τόσο το καλύτερο (σ.τ.μτφ.: η ακριβής αγγλική φράση αναφέρει το reductionism. Δηλαδή εννοεί ότι απλουστεύουμε τα πράγματα ανάγωντας τα σε κάτι πιο βασικό-στοιχειώδες, όχι σε κάτι πιο απλό). Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε η αρχή της οικονομίας θα ήταν καλύτερο να λέγεται το Σιδεροπρίονο του Όκκαμ, μιας και η κύρια χρήση της φαίνεται να είναι για να ξεκαθαρίζει την οντολογία