Μην κατανοώντας την ανυπαρξία ή Η μοιρολατρία της “ελεύθερης” ψυχής μου
(ένα κείμενο σχετικό με την κατάθλιψη που με πιάνει τις άυπνες νύχτες μου)
Κάθε μέρα επιβεβαιώνω την ύπαρξη της ανθρωπότητας με ένα αμφιλεγόμενο "σκέφτομαι άρα υπάρχω" και θυμάμαι στο κόμικ "η ζωή μετά" του Αρκά, τον άγγελο που απαντά στον πεθαμένο "δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέφτεσαι".
Τόσος πολιτισμός πριν, με τόσες ελπίδες για ζωή. Που είναι λοιπόν; Αν σταματήσω να υπάρχω, δε θέλω να μείνω σε καμιά μνήμη. Είναι γελοίο να επαναλαμβάνεται ένα νεκρό όνομα. Όχι ένα όνομα νεκρού, αλλά ένα όνομα που αναφέρεται σε συγκεκριμένο νεκρό πρόσωπο, σε κάτι ανύπαρκτο. Άλλωστε η ίδια η μνήμη δεν είναι ο άγγελος της ανυπαρξίας; Ε, δε θέλω να "υπάρξω" εκεί. Όσο υπάρχω δε θέλω να σκέφτομαι την υστεροφημία μου. Γιατί να προσκολλάται κανείς σε ένα κόσμο καταδικασμένο σε θάνατο;
Η αυθάδεια που μας χαρακτηρίζει ως αποτέλεσμα της αυθαίρετης ύπαρξής μας, δε μας επιτρέπει να αισθανθούμε το ανείδωτο. Κι έτσι διασκεδάζουμε την αναπηρία μας με ελπίδα, ευχή και προσευχή.
Το σύμπαν δεν αναγνωρίζει την υπαρξιακή διακήρυξη του ανθρώπου και καμιά επανάσταση δε θα το αλλάξει αυτό.
Έχει έρθει πια ο καιρός να αλλάξω καράβι. Φτάνει αυτό το ταξίδι, κουράστηκα. Δεν είναι ανάγκη για μια άλλη ζωή, ή ίσως να είναι. Θέλω να προχωρήσω, απαλλαγμένος από εμένα. Δε θέλω να χαθώ και να εξαφανιστώ, αλλά να μεταμορφωθώ και να μη με θυμάται κανένας. Τι κάνω λοιπόν σε αυτό το καραβάκι που το λένε Αποστόλη; Περιμένω ελπίζοντας. Αντί να φυτοζωώ ή να αυτοκτονήσω σκέφτομαι την επόμενη στιγμή, την επόμενη μέρα, τα επόμενα χρόνια. Με πόση βλακεία κάνουν όνειρα όσοι αγαπούν τη ζωή, κυνηγώντας στην πραγματικότητα, τον βέβαιο θάνατό τους. "Σε ένα μήνα θα πάρω αυτοκίνητο", σε ένα χρόνο παντρεύομαι", σε τρία χρόνια θα πάρω σπίτι", σε πέντε χρόνια θα έχω δυο παιδιά και σε τριάντα θα έχω και εγγόνια", σε είκοσι πέντε χρόνια θα βγω στη σύνταξη" !!! και περιμένουν και φαντασιώνονται το μέλλον χωρίς να προσθέτουν τα χρόνια των ονείρων τους για να δουν ότι δε "βγαίνουν" οι αριθμοί. Κι όσοι καταλάβουν κάτι, το "μαγειρεύουν" μέσα τους. "Θα ζήσω μέχρι τα εκατό", "Θα πεθάνω όρθιος και γέρος", "καρκίνο, καρδιά και εγκεφαλικό θα πάθουν μόνο αυτοί που, σε άλλη περίπτωση, μπορεί να πεθάνουν σε κάποιο ατύχημα".
Ορίστε, λοιπόν, σε κοιτώ απαλλαγμένος από ένστικτα με τα ανύπαρκτα μάτια μου και σε ρωτώ, τι ζωή θέλεις; Γιατί πολεμάς την ταυτότητά σου; Κάπως πρέπει να ονομάσει ο άνθρωπος την κάθε του μέρα. Εσύ γιατί κατακρίνεις τον μοναδικό πραγματικό αγώνα του ανθρώπου, τον αγώνα να δώσει νόημα;
Σιχαίνομαι την ταυτότητά μου. Αισθάνομαι ότι την πήρα από λάθος. Είμαι εγκλωβισμένος σε εικόνες που δημιούργησα για τον εαυτό μου επειδή είχα ελπίδες σαν τους άλλους. Να είμαι καλός, να είμαι σοφός, να είμαι πετυχημένος, να είμαι ταλαντούχος και δημιουργικός, να είμαι έξυπνος και πνευματώδης, να είμαι καλλιεργημένος, κατάλληλος για κατανάλωση από τους "πολύτιμους" συνανθρώπους μου.
Εντάξει, άλλαξε ζωή. Φύγε. Έχεις τα κότσια να αρχίσεις ξανά;
Όχι. Θα βρω χίλιες δικαιολογίες για να μην το κάνω. Είμαι η συνάθροιση των απόψεων για μένα. Αν τις χάσω, θα χαθώ. Πρέπει πρώτα να φύγω και μετά να αποφασίσω πως θα φύγω. Να είμαι αναγκασμένος. Να είναι η φυσική μου πορεία, με άλλα λόγια μη ελέγξιμη από εμένα, για να την αποδεχτώ. Για τον ίδιο μοιρολατρικό λόγο παίζω Τζόκερ. Ποντάρω κι ελπίζω, εύχομαι, προσεύχομαι.
Το υπαρκτό είναι αιώνιο. Το ανύπαρκτο είναι στιγμιαίο. Η ζωή διαρκεί μια στιγμή. Η ύπαρξη βρίσκεται έξω από την πλάση.
Είναι ύβρις η ζωή μιας στιγμής να θέλει να γίνει αιώνια; Αν όχι τότε πρέπει να απαλλαγώ από την ταυτότητα. Η ταυτότητα είναι ο θάνατος. Η λήξη της ύπαρξης έρχεται με τη γέννηση, από μόνη της μια ταυτότητα. Είμαι ζωντανός, έτσι λέει η ταυτότητά μου. Ζωντανός, αλλά όχι υπαρκτός, δυστυχώς! Στην ύπαρξη δεν υπάρχουν ταυτότητες, δεν υπάρχει τίποτε. Η ύπαρξη είναι το όλο. Ένα κι ενιαίο, άπειρο και παντοτινό. Δεν μπορεί να περιέχει διαφοροποιήσεις. Οι χωρικές ή χρονικές στιγμές γίνονται ταυτότητες και περνούν στην ανυπαρξία, οπότε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δε γεννιούνται στην ύπαρξη ώστε να μεταλλαχθούν σε ανυπαρξία, αλλά αποτελούν μέρος της ανυπαρξίας εξαρχής. Άλλωστε, ύπαρξη κι ανυπαρξία δε συμπίπτουν και κάθε ελπίδα μου για αιωνιότητα θα πέσει στο κενό, αφού ακόμα κι αυτή η αιωνιότητα, όπως την εννοώ, δεν είναι ύπαρξη.
Αποστόλης

ΕΓΡΗΓΟΡΟΣ

  Σύμφωνα με τις πνευματικές παραδόσεις, που έχουν ως στόχο να επιταχύνουν την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και του ανθρώπινου πνεύματος, ο άνθρωπος είναι μια οντότητα η οποία συνίσταται από τρεις βασικές υποστάσεις.
1. Το σώμα, που είναι ο γνωστός μας υλικός οργανισμός, ο οποίος μας καθηλώνει και μας φέρνει σε επαφή με τον υλικό κόσμο, προς απόκτηση εμπειριών και ικανοτήτων.
2. Την ψυχή, που μας γίνεται έμμεσα αισθητή, σαν ο κόσμος των προσωπικών μας αισθημάτων, το υποσυνείδητό μας. Είναι ένα διάμεσο ενεργειακό σώμα, που εξασφαλίζει την επικοινωνία του σώματός μας, με το ανώτερο πνεύμα, του οποίου είμαστε εκδήλωση.
3. Το πνεύμα, που είναι η Θεία Ουσία μέσα μας. Είναι, όπως λέγεται, ο Ανώτερος Εαυτός μας. Ως πνεύμα λανθασμένα χαρακτηρίζουμε τις λογικές διεργασίες της σκέψης μας. Αυτές είναι ένας πολύ μακρινός «απόηχός» του και μάλλον βρίσκονται στην περιοχή της ψυχής που έρχεται σε επαφή με μία από τις πολλές όψεις του πνεύματος.
Ένα «εγρηγορός» (αυτό το οποίο γρηγορεί και επιτηρεί άγρυπνα – ένας φρουρός, ένας βοηθός), είναι ένας ενεργειακός ψυχικός οργανισμός, που συνδέει τα μέλη μιας οποιασδήποτε ομάδας. Είναι η «ομαδική ψυχή» της.
Ομαδική ψυχή έχουν τα έθνη, τα πολιτικά κόμματα, οι θρησκείες, οι διάφοροι κοινωνικοί οργανισμοί, ακόμα και οι παρέες των ανθρώπων. Η ομαδική ψυχή, σχηματίζεται από το σύνολο των αισθημάτων, των σκέψεων, των προσδοκιών, των ενεργειών, όλων των μελών μιας ομάδος και καθίσταται η «προστάτιδα θεότητά της». Την προστατεύει από εξωτερικές επιθέσεις, προσελκύει τους ομοϊδεάτες, απωθεί τους αντιπάλους, εμψυχώνει με πάθος και αφοσίωση τα μέλη της.
Υπάρχουν στην ιστορία πολλές περιπτώσεις στρατιωτικά και οικονομικά ασθενέστερων λαών που κατόρθωσαν να επικρατήσουν έναντι ισχυροτέρων αντιπάλων, ακριβώς διότι διέθεταν ισχυρότερο εγρηγορός, το οποίο κέρδισε τις μάχες στο αόρατο ενεργειακό επίπεδο, πολύ πριν οι μάχες αυτές δοθούν στον ορατό μας κόσμο.
Τα εγρηγορότα είναι ψυχικές ενέργειες και απεικονίζουν την ποιότητα του χαρακτήρα της ομάδας που τα δημιούργησε. Στην ναζιστική Γερμανία, σχηματίστηκε ένα πολύ ισχυρό, αλλά νοσηρό εγρηγορός, που σαν μια επιδημία ψυχικού τύπου, εύκολα επικράτησε απέναντι σε άλλες ηθικά ποιοτικότερες αλλά ασθενέστερες ομαδικές ψυχές. Οι ναζί ήταν παθιασμένοι, αφοσιωμένοι και οπλισμένοι με πολλά «επιχειρήματα». Αυτά τα χαρακτηριστικά ενίσχυαν την ατομική ψυχή του καθενός, η οποία σαν κύτταρο ενός οργανισμού (της ομαδικής ψυχής) συνέβαλε στην οικοδόμηση του ηθικά εκφυλισμένου, αλλά ενεργειακά ισχυρού, ναζιστικού εγρηγορότος.
Υπάρχουν μηχανισμοί οι οποίοι μας επιτρέπουν να συνδεθούμε με κάποιο εγρηγορός. Πρέπει αρχικά να ενστερνιστούμε τα ιδανικά και τους στόχους της ομάδας την οποία αυτό επιβλέπει. Αυτό μας συντονίζει ενεργειακά. Επίσης τα εγρηγορότα εκφράζονται με ορισμένα σύμβολα και η απεικόνισή τους στην διάνοια και στα συναισθήματά μας, είναι ένα «κανάλι», ένα «καλώδιο», μέσω του οποίου η δύναμη της συγκεκριμένης ομαδικής ψυχής διοχετεύεται στην ατομική μας ψυχή.
Ένα πολύ λεπτό σημείο είναι τι είδους πνεύμα βρίσκεται «πίσω» από την ομαδική ψυχή, αν βρίσκεται κάποιο πραγματικό πνεύμα (κάποια αληθινή ανώτερη αυτοσυνειδητή οντότητα), ή η συγκρότηση της ομάδας είναι μόνο ψυχοσωματική.
Μπορούμε να φανταστούμε τις πραγματικά ανώτερες δυνάμεις σαν το Φως που βρίσκεται μέσα σε ένα δωμάτιο. Στους τοίχους του δωματίου υπάρχουν ανοίγματα με συγκεκριμένα συμβολικά σχήματα. Ένα τρίγωνο, η απεικόνιση μιας θεότητας, ένα σύνθετο συμβολικό σχήμα, ίσως ένας αριθμός, κάποια ιδανικά κ.α. Μέσα από τα ανοίγματα αυτά ακτινοβολεί σε μας το Φως που βρίσκεται στο κλειστό δωμάτιο. Αυτά τα ανοίγματα, εμψυχωμένα από τις ενέργειες των ανθρώπων που ασχολούνται μαζί τους και τα πιστεύουν, αλλά ταυτόχρονα εμψυχωμένα και από το εσωτερικό φως, είναι τα εγρηγορότα, ή οι ομαδικές ψυχές και οι άνθρωποι που συνδέονται μαζί τους (επικοινωνώντας με το Φως του δωματίου μέσω αυτών), απαρτίζουν μια ομάδα, μια οικογένεια, ένα σύλλογο, μια θρησκεία, στο υλικό επίπεδο.
Αν το εγρηγορός παρακμάσει, ασθενήσει, σβήσει, τότε η αντίστοιχη ομάδα ασθενεί, ή διαλύεται, διότι δεν υπάρχει πλέον η ενέργεια που την ζωογονεί. Και εδώ ερχόμαστε σε ένα μεγάλο θέμα, αυτό της «ψυχικής υγιεινής» ενός έθνους, ή μιας οποιασδήποτε ομάδας. Τα ζητήματα της υγιεινής αυτής εξετάζονται από δύο πλευρές. Από την πλευρά της έντασης της ενέργειας, και από την πλευρά της ποιότητάς της. Όμως μια μελέτη αυτού του είδους, δεν είναι του παρόντος. Όσοι όμως γνωρίζουν πώς να διαχειρίζονται τις δικές τους ψυχικές ενέργειες (γνώση που αποκτάται με την εξάσκηση και δεν την διαθέτουμε μόνο και μόνο επειδή γεννηθήκαμε ή επειδή έχουμε κάποιες μεγάλες ιδέες για το άτομό μας) μπορούν αναλογικά να συμπεράνουν ποια πρέπει για παράδειγμα να είναι η κοινωνική και η προσωπική τους δράση, ώστε να ενισχύσουν και να εξυγιάνουν μια ομαδική ψυχή, στην οποία συμμετέχουν.
Όσοι αποφασίζουν να εργαστούν επί του εαυτού τους, συνδεόμενοι με κάποια «παραδοσιακά», ζωντανά εγρηγορότα, που πίσω τους «κρύβεται» το Πνεύμα, και η ενέργεια όλων των ζώντων και αναχωρησάντων συνεργατών και βοηθών, αισθάνονται σαν να έχουν συνδεθεί με μια ηλεκτρική παροχή ρεύματος υψηλής τάσης. Η σύνδεση αυτή δεν είναι συμβολική, αλλά απολύτως πραγματική. Άφθονη ενέργεια τίθεται στην διάθεσή τους και η πρόοδός τους αυξάνει γεωμετρικά. Αρκεί να σεβαστούν ορισμένους κανόνες, ώστε να μην διακοπεί η παροχή, ή για να μην «κεραυνοβοληθούν», λόγω της άγνοιας και της αλαζονείας τους.
Σκεφτείτε, αν θελήσουμε με σύνεση να χρησιμοποιήσουμε το ηλεκτρικό ρεύμα, θα έχουμε θετικά αποτελέσματα, αν όμως είμαστε απρόσεκτοι, ή ακόμα χειρότερα, αν με αυτό θελήσουμε να βλάψουμε κάποιον, τότε η «ειμαρμένη» θα μας χτυπήσει αλύπητα, είτε είμαστε ένας μεμονωμένος άνθρωπος, είτε μια οργανωμένη ομάδα, είτε ένα έθνος, είτε ίσως ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Η ποιότητα ενός εγρηγορότος – ομαδικής ψυχής, εξαρτάται από την ποιότητα των συμμετεχόντων στην ομάδα την οποία αυτό εμψυχώνει και επιβλέπει. Οι ατομικές ψυχές των ανθρώπων είναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, σαν τα κύτταρα ενός οργανισμού, του οργανισμού της ομαδικής ψυχής. Και το κάθε κύτταρο έχει την συμβολή του και την αντίστοιχη ευθύνη για την υγεία του σώματος στο οποίο ανήκει. Ο οργανισμός όμως είναι ισχυρότερος από το μεμονωμένο κύτταρο και το να αντιπαρατεθεί κανείς μετωπικά σε ένα εγρηγορός είναι σαν να «λακτίζει προς κέντρα». Αν «ανοιχτούμε» στις ενέργειες μιας ομαδικής ψυχής, αυτή θα μας κατακλύσει και θα μας παρασύρει στις δικές της επιδιώξεις. Καλύτερα είναι να κρατάμε αποστάσεις και να μην εκτιθέμεθα άσκοπα σε μη ελεγχόμενες από εμάς επιδράσεις.
Η συμμετοχή μας σε συνάθροιση ενός όχλου για παράδειγμα, μας εκθέτει στην υποβαθμιστική δύναμη της συγκεκριμένης ομαδικής ψυχής. Ιδίως αν μέσα μας παρουσιαστεί κάποιο ενδιαφέρον για τον λόγο της συνάντησης αυτής και για τα επιχειρήματα, τα συνθήματα και τους στόχους της. Τότε ανοίγει μέσα μας μια «πύλη», συνδεόμαστε ψυχικά με το εν λόγω χαμηλής ποιότητας, αλλά μεγάλης έντασης εγρηγορός και ισοπεδωνόμαστε σαν προσωπικότητες. Αν δεν ενδιαφερθούμε, δεν παρασυρθούμε εσωτερικά, έχουμε ελπίδες να διατηρήσουμε την ακεραιότητα της συνείδησής μας και την ελευθερία της βούλησης, όχι γιατί θα «νικήσουμε» αυτή την ομαδική ψυχή, αλλά γιατί απλώς δεν θα συνδεθούμε καθόλου μαζί της.
Η σύνδεση και η επικοινωνία μας με τις ομαδικές ψυχές είναι μια πραγματική τέχνη. Θα συνδεθούμε με κάποιες από αυτές ή όχι; Ποια είναι η ποιότητά τους; Και αν συνδεθούμε, ποια θα είναι η σχέση μας; Μεγάλο μέρος της ελεύθερης βούλησης και της ανεξαρτησίας της προσωπικότητάς μας, εξαρτάται από την στάση μας απέναντι στις ομαδικές ψυχές και η ενσυνείδητη διαχείριση αυτών των καταστάσεων μας καθιστά υπολογίσιμους παράγοντες στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Ηρακλής

Ηρακλής
O Ηρακλής είναι ο ήρωας της ελληνικής μυθολογίας που έγινε παγκόσμια γνωστός για την παλικαριά και τη ρώμη του, που τον βοήθησαν να πετύχει σημαντικούς, αλλά συνάμα και απίστευτους άθλους. Ο ήρωας και τα κατορθώματά του συνδέονται κατεξοχήν με τους τόπους όπου αναπτύχθηκε ο μυκηναϊκός πολιτισμός, που θεωρείται ως ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός.
Ονομάστηκε Ηρακλής, δηλαδή αυτός που θα αποκτήσει κλέος (=δόξα) εξαιτίας της Ηρας. Παρόλο που καταγόταν από έναν άλλο σημαντικό μυθικό ήρωα, το βασιλιά της Αργολίδας, τον Περσέα, γεννήθηκε στη Θήβα, όπου και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Στη Θήβα κατέφυγαν η μητέρα του Αλκμήνη και ο σύζυγός της Αμφιτρύονας, για να καθαρθεί ο τελευταίος από το μίασμα της κατά λάθος δολοφονίας του πεθερού του Ηλεκτρύωνα, γιου του Περσέα και βασιλιά των Μυκηνών.Στη διάρκεια μιας απουσίας του Αμφιτρύονα από τη Θήβα σε εκστρατεία, ο
O Ηρακλής είναι ο ήρωας της ελληνικής μυθολογίας που έγινε παγκόσμια γνωστός για την παλικαριά και τη ρώμη του, που τον βοήθησαν να πετύχει σημαντικούς, αλλά συνάμα και απίστευτους άθλους. Ο ήρωας και τα κατορθώματά του συνδέονται κατεξοχήν με τους τόπους όπου αναπτύχθηκε ο μυκηναϊκός πολιτισμός, που θεωρείται ως ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός.
Ονομάστηκε Ηρακλής, δηλαδή αυτός που θα αποκτήσει κλέος (=δόξα) εξαιτίας της Ηρας. Παρόλο που καταγόταν από έναν άλλο σημαντικό μυθικό ήρωα, το βασιλιά της Αργολίδας, τον Περσέα, γεννήθηκε στη Θήβα, όπου και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Στη Θήβα κατέφυγαν η μητέρα του Αλκμήνη και ο σύζυγός της Αμφιτρύονας, για να καθαρθεί ο τελευταίος από το μίασμα της κατά λάθος δολοφονίας του πεθερού του Ηλεκτρύωνα, γιου του Περσέα και βασιλιά των Μυκηνών.Στη διάρκεια μιας απουσίας του Αμφιτρύονα από τη Θήβα σε εκστρατεία, ο Διας θαμπωμένος από την ομορφιά της Αλκμήνης αποφάσισε να την πλανέψει. Πήρε λοιπόν τη μορφή του Αμφιτρύονα και προσποιήθηκε ότι γύρισε νικητής από την εκστρατεία.
Η νύχτα εκείνη ήταν πολύ μεγάλη, τριπλάσια της κανονικής, και συνευρέθηκαν με την Αλκμήνη και ο Διας και ο Αμφιτρύονας, που στο μεταξύ είχε επιστρέψει από την εκστρατεία. Καρπός αυτής της νύχτας ήταν δίδυμα αγόρια, ο Ηρακλής από τον Δια και ο Ιφικλής από τον Αμφιτρύονα. Ο Διας, όμως, ήταν αλαζονικός και καυχησιάρης. Έτσι, όταν πλησίαζε η μέρα της γέννησης του Ηρακλή, ανακοίνωσε μπροστά σ' όλους τους θεούς ότι θα γεννηθεί κάποιος απόγονος του Περσέα που θα γίνει βασιλιάς των Μυκηνών.
Στις απιστίες όμως του Δία καραδοκούσε η γυναίκα του, η Ηρα, που φρόντιζε να αποκαθιστά τις ισορροπίες αλλά και να κυνηγάει ανελέητα τις αγαπημένες του Δια και τους καρπούς τους. Σκέφτηκε λοιπόν μια τιμωρία για τον Δία, που τον έφερε μπροστά σ' ένα τετελεσμένο γεγονός. Καθυστέρησε τη γέννηση του Ηρακλή, ενώ παράλληλα επιτάχυνε τη γέννηση του γιου του Σθένελου, βασιλιά της Αργολίδας και γιου του Περσέα, του Ευρυσθέα. Ο Ηρακλής ήταν δεκαμηνίτικο μωρό, ενώ ο Ευρυσθέας επταμηνίτικο. Σύμφωνα λοιπόν με τα λόγια του Δία, μπροστά σ' όλους τους θεούς, ο Ευρυσθέας αναγνωρίστηκε βασιλιάς της Αργολίδας και ο Ηρακλής έπρεπε να τον υπηρετεί.
Η Ηρα όμως δε σταμάτησε μόνο στη ματαίωση των σχεδίων του Δια. Έβαλε σκοπό να ξεκάνει τον Ηρακλή από την κούνια του. Έτσι, ενώ ήταν μόλις οκτώ μηνών, έστειλε εναντίον του δυο μεγάλα φίδια. Ο Ηρακλής κοιμόταν αμέριμνος στην κούνια του μαζί με τον αδερφό του Ιφικλή. Ξύπνησε, όμως, και όχι μόνο απέφυγε τα φίδια, αλλά και τα έπνιξε με τα χέρια του.
Ο σοφιστής Πρόδικος από την Κέα είχε επινοήσει και αφηγούνταν μια ιστορία που αφορούσε τα εφηβικά χρόνια του Ηρακλή. Ο ήρωας καθόταν σ' ένα σταυροδρόμι, όταν τον πλησίασαν δυο γυναίκες.
Η μια με φανταχτερά ρούχα και προκλητική, του υποσχέθηκε ένα δρόμο ίσιο και ευκολοδιάβατο, στον οποίο θα τον συνόδευε πάντοτε η ανεμελιά και η διασκέδαση, ο εύκολος πλουτισμός και όλες οι χαρές της ζωής. Αυτήν, κατά τα λεγόμενά της, οι φίλοι της τη φώναζαν "Ευδαιμονία" και οι εχθροί της "Κακία".
Η άλλη, λευκοντυμένη και σεμνή, του υποσχέθηκε τον κακοτράχαλο δρόμο, γεμάτο εμπόδια και ανηφοριές αλλά και χαρές της ζωής κατακτημένες με κόπους και θυσίες μέσα από την προσφορά στο συνάνθρωπο, την αδιάκοπη εργασία και τη διαβίωση με βάση το γερό σώμα που υπηρετεί το πνεύμα.
Τη γυναίκα αυτή την έλεγαν "Αρετή". Ο μυθικός ήρωας προτίμησε το δύσκολο δρόμο της Αρετής από τον εύκολο της Κακίας.
Όταν ήταν ακόμη νέος ο Ηρακλής, σκότωσε ένα λιοντάρι στον Κιθαιρώνα. Η παράδοση λέει ότι το δέρμα αυτού του λιονταριού φορούσε αργότερα ο Ηρακλής και αποτελούσε το σύμβολό του. Άλλοι, βέβαια, υποστηρίζουν ότι η λεοντή που φορούσε ο Ηρακλής προερχόταν από το λιοντάρι της Νεμέας. Παράλληλα προκάλεσε και έναν πόλεμο μεταξύ της Θήβας και του γειτονικού της Ορχομενού. Η Θήβα πλήρωνε ετήσιο φόρο εκατό βοδιών στον Ορχομενό ύστερα από μια οδυνηρή ήττα της σε κάποια διαμάχη τους. Για κακή τους τύχη, όμως, οι απεσταλμένοι του Ορχομενού για την είσπραξη του φόρου, έπεσαν πάνω στον Ηρακλή. Εκείνος τους περιποιήθηκε! Έκοψε τη μύτη και τα αυτιά τους και τους έστειλε δεμένους πισθάγκωνα πίσω στον Ορχομενό. Άμεσο αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να ξεσπάσει άγριος πόλεμος μεταξύ Θήβας και Ορχομενού, στον οποίο σκοτώθηκαν ο θνητός πατέρας του Ηρακλή, ο Αμφιτρύονας, και ο βασιλιάς του Ορχομενού Εργίνος. Ο Ηρακλής πήρε ως δώρο από το βασιλιά της Θήβας την κόρη του Μεγάρα για γυναίκα του. Η Ηρα, όμως, δεν είχε ησυχάσει. Ζήλεψε την ευτυχία του ήρωα και του προκάλεσε καταστροφική μανία. Αυτή η μανία οδήγησε τον Ηρακλή στο να σκοτώσει τη Μεγάρα και τα τρία παιδιά του. Για να εξαγνιστεί, κατέφυγε στο μαντείο των Δελφών. Ο χρησμός έλεγε πως ο εξαγνισμός θα συντελούνταν αν ο Ηρακλής υπηρετούσε για δώδεκα χρόνια το βασιλιά Ευρυσθέα. Όταν πραγματοποιούσε τους άθλους που θα του επέβαλε ο Ευρυσθέας, θα γινόταν αθάνατος. θαμπωμένος από την ομορφιά της Αλκμήνης αποφάσισε να την πλανέψει. Πήρε λοιπόν τη μορφή του Αμφιτρύονα και προσποιήθηκε ότι γύρισε νικητής από την εκστρατεία.
Η νύχτα εκείνη ήταν πολύ μεγάλη, τριπλάσια της κανονικής, και συνευρέθηκαν με την Αλκμήνη και ο Διας και ο Αμφιτρύονας, που στο μεταξύ είχε επιστρέψει από την εκστρατεία. Καρπός αυτής της νύχτας ήταν δίδυμα αγόρια, ο Ηρακλής από τον Δια και ο Ιφικλής από τον Αμφιτρύονα. Ο Διας, όμως, ήταν αλαζονικός και καυχησιάρης. Έτσι, όταν πλησίαζε η μέρα της γέννησης του Ηρακλή, ανακοίνωσε μπροστά σ' όλους τους θεούς ότι θα γεννηθεί κάποιος απόγονος του Περσέα που θα γίνει βασιλιάς των Μυκηνών.
Στις απιστίες όμως του Δία καραδοκούσε η γυναίκα του, η Ηρα, που φρόντιζε να αποκαθιστά τις ισορροπίες αλλά και να κυνηγάει ανελέητα τις αγαπημένες του Δια και τους καρπούς τους. Σκέφτηκε λοιπόν μια τιμωρία για τον Δία, που τον έφερε μπροστά σ' ένα τετελεσμένο γεγονός. Καθυστέρησε τη γέννηση του Ηρακλή, ενώ παράλληλα επιτάχυνε τη γέννηση του γιου του Σθένελου, βασιλιά της Αργολίδας και γιου του Περσέα, του Ευρυσθέα. Ο Ηρακλής ήταν δεκαμηνίτικο μωρό, ενώ ο Ευρυσθέας επταμηνίτικο. Σύμφωνα λοιπόν με τα λόγια του Δία, μπροστά σ' όλους τους θεούς, ο Ευρυσθέας αναγνωρίστηκε βασιλιάς της Αργολίδας και ο Ηρακλής έπρεπε να τον υπηρετεί.
Η Ηρα όμως δε σταμάτησε μόνο στη ματαίωση των σχεδίων του Δια. Έβαλε σκοπό να ξεκάνει τον Ηρακλή από την κούνια του. Έτσι, ενώ ήταν μόλις οκτώ μηνών, έστειλε εναντίον του δυο μεγάλα φίδια. Ο Ηρακλής κοιμόταν αμέριμνος στην κούνια του μαζί με τον αδερφό του Ιφικλή. Ξύπνησε, όμως, και όχι μόνο απέφυγε τα φίδια, αλλά και τα έπνιξε με τα χέρια του.
Ο σοφιστής Πρόδικος από την Κέα είχε επινοήσει και αφηγούνταν μια ιστορία που αφορούσε τα εφηβικά χρόνια του Ηρακλή. Ο ήρωας καθόταν σ' ένα σταυροδρόμι, όταν τον πλησίασαν δυο γυναίκες.
Η μια με φανταχτερά ρούχα και προκλητική, του υποσχέθηκε ένα δρόμο ίσιο και ευκολοδιάβατο, στον οποίο θα τον συνόδευε πάντοτε η ανεμελιά και η διασκέδαση, ο εύκολος πλουτισμός και όλες οι χαρές της ζωής. Αυτήν, κατά τα λεγόμενά της, οι φίλοι της τη φώναζαν "Ευδαιμονία" και οι εχθροί της "Κακία".
Η άλλη, λευκοντυμένη και σεμνή, του υποσχέθηκε τον κακοτράχαλο δρόμο, γεμάτο εμπόδια και ανηφοριές αλλά και χαρές της ζωής κατακτημένες με κόπους και θυσίες μέσα από την προσφορά στο συνάνθρωπο, την αδιάκοπη εργασία και τη διαβίωση με βάση το γερό σώμα που υπηρετεί το πνεύμα.
Τη γυναίκα αυτή την έλεγαν "Αρετή". Ο μυθικός ήρωας προτίμησε το δύσκολο δρόμο της Αρετής από τον εύκολο της Κακίας.
Όταν ήταν ακόμη νέος ο Ηρακλής, σκότωσε ένα λιοντάρι στον Κιθαιρώνα. Η παράδοση λέει ότι το δέρμα αυτού του λιονταριού φορούσε αργότερα ο Ηρακλής και αποτελούσε το σύμβολό του. Άλλοι, βέβαια, υποστηρίζουν ότι η λεοντή που φορούσε ο Ηρακλής προερχόταν από το λιοντάρι της Νεμέας. Παράλληλα προκάλεσε και έναν πόλεμο μεταξύ της Θήβας και του γειτονικού της Ορχομενού. Η Θήβα πλήρωνε ετήσιο φόρο εκατό βοδιών στον Ορχομενό ύστερα από μια οδυνηρή ήττα της σε κάποια διαμάχη τους. Για κακή τους τύχη, όμως, οι απεσταλμένοι του Ορχομενού για την είσπραξη του φόρου, έπεσαν πάνω στον Ηρακλή. Εκείνος τους περιποιήθηκε! Έκοψε τη μύτη και τα αυτιά τους και τους έστειλε δεμένους πισθάγκωνα πίσω στον Ορχομενό. Άμεσο αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να ξεσπάσει άγριος πόλεμος μεταξύ Θήβας και Ορχομενού, στον οποίο σκοτώθηκαν ο θνητός πατέρας του Ηρακλή, ο Αμφιτρύονας, και ο βασιλιάς του Ορχομενού Εργίνος. Ο Ηρακλής πήρε ως δώρο από το βασιλιά της Θήβας την κόρη του Μεγάρα για γυναίκα του. Η Ηρα, όμως, δεν είχε ησυχάσει. Ζήλεψε την ευτυχία του ήρωα και του προκάλεσε καταστροφική μανία. Αυτή η μανία οδήγησε τον Ηρακλή στο να σκοτώσει τη Μεγάρα και τα τρία παιδιά του. Για να εξαγνιστεί, κατέφυγε στο μαντείο των Δελφών. Ο χρησμός έλεγε πως ο εξαγνισμός θα συντελούνταν αν ο Ηρακλής υπηρετούσε για δώδεκα χρόνια το βασιλιά Ευρυσθέα. Όταν πραγματοποιούσε τους άθλους που θα του επέβαλε ο Ευρυσθέας, θα γινόταν αθάνατος.

Το Θεώρημα της Κουβέρτας

«Η ανοησία, ο φόβος και η απληστία»

«Τρεις δυνάμεις κινούν τον κόσμο», είπε κάποτε ο Αϊνστάιν. «Η ανοησία, ο φόβος και η απληστία». Θα εξετάσουμε την απληστία, αρχικά, μέσα από την ιστορία.




Ο Μωυσής, τον οποίο ο Θεός τιμώρησε να μη δει την εκπλήρωση της αποστολής του, φαίνεται ότι ένας λόγος ήταν η απληστία του, καθόσον ευθυνόταν για την υφαρπαγή εκ μέρους του λαού του αυτών που νέμονταν οι Φιλισταίοι. Ο Μίδας, έμεινε για την απληστία του στο χρυσό παρομοιώδης. Αλλά και ο Κροίσος, που δεν άκουσε το Σόλωνα στην αρετή του μέσου δρόμου αλλά τους ιερείς του Απόλλωνα για να επιτεθεί στον Κύρο και ν’ αυγατίσει κι άλλο την περιουσία του, τιμωρήθηκε δεόντως. Άπληστοι καθώς είχαν γίνει από τα δώρα του και αυτοί, δίνοντάς του έναν εκ πρώτης όψεως θετικό χρησμό, επέδρασαν ως Νέμεση, παίρνοντάς τον στο λαιμό τους.



«Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του», είπε κάποτε, πολύ σωστά, ο Γκάντι. Τι είναι λοιπόν αυτό, το συγγενές ή επίκτητο ιδίωμα, ιδιαίτερα εμφανές στο ανθρώπινο είδος, το οποίο αναδύεται όλο πιο έντονο με την έναρξη του πολιτισμού του; Ζιγκουράτ, πυραμίδες, αυτοκρατορίες, όλα παραπέμπουν σε κάποια μορφή απληστίας των πρωτεργατών τους.



Η φύση έχει μια αρχή, τη μοιρασιά - νομή του οίκου της που λέγεται οικονομία. Η οικονομία μοιράζει «νέμει» στον οίκο της τα απαραίτητα. Όταν αυτά, κατά την κρίση ενός όντος δεν αρκούν, αρχίζει η αναζήτηση για τη συσσώρευσή τους. Ο φόβος του θανάτου είναι το κινούν αίτιο αυτής της διαδικασίας. Και έως εδώ καλά μέχρι την υπερβολή, που συνοψίζεται στο ότι «εγώ τα θέλω όλα». Το φαινόμενο αυτό στον κοινωνικό ιστό είναι αναμφίβολα κατακριτέο. Δεν ζει κάποιος στερώντας τη ζωή των άλλων, αλλά διατηρώντας το υπέδαφος της ζωής πάνω στο οποίο διάγει τη ζωή του. Αυτό σημαίνει «επιβίωση», ζωή πάνω σε ζωή.



Η ανθρώπινη κοινωνία είναι μια «κατά συνθήκη», μια «κατ’ ανάγκη» κοινωνία. Δεν έχει τη συνεκτική δομή της ανάλογης των μυρμηγκιών ή των μελισσών που όλα τα έντομα είναι ίδια, «αδέλφια» μεταξύ τους, καθώς γενιούνται και πεθαίνουνε κατά φουρνιές, μαζί. Η κοινωνία των ανθρώπων είναι χαλαρή, ανομοιογενής, και ετερόκλητη, που την αποτελούν διάφορες μη οικογενείς ομάδες. Στην ουσία, πρόκειται για ένα συνονθύλευμα από υποκοινωνίες, στις οποίες τα μεμονωμένα άτομα συμβιούν με σκοπό το όφελος από τη μεταξύ τους σχέση, έχοντας παράλληλα το κάθε ένα εξ αυτών την τάση να δημιουργεί ένα δικό του κόσμο. Επομένως, η ανθρώπινη «κοινωνία» είναι συναγωνιστική και ανταγωνιστική συγχρόνως, οπότε η απληστία κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί. Ο άνθρωπος δεν είναι κοινωνικό ον, γίνεται κοινωνικό για την ασφάλειά του και αυτό του προσδίδει μια ιδιαίτερη συμπεριφορά η οποία τον κάνει ον πολιτικό.



Η κοινωνική ζωή επιφέρει ευμενέστερες συνθήκες διαβίωσης μέσω της διαδικασίας που καλείται οικονομία κλίμακας. Κατ’ αυτήν, μέσω της σύνδεσης πολλών μονάδων επιτυγχάνεται όφελος. Όταν κάποια στιγμή το όφελος και το κόστος βρεθούν σε κρίσιμη καμπή, τότε η κοινωνία είτε ρικνώνεται τείνοντας να γίνει συμπαγής είτε επεκτείνεται τείνοντας στη μεταλλαγή της. Στην πρώτη περίπτωση, η ρίκνωση οδηγεί στη λεγόμενη «κλειστή κοινωνία» με κατάληξη το μαρασμό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, η επέκταση οδηγεί στη λεγόμενη «ανοικτή κοινωνία» με κατάληξη την απροσδιοριστία. Ο άπληστος, επομένως, ορίζεται ως καταλύτης του συστήματος, φθάνοντας στο σημείο να οδηγεί στις μέρες μας τον ευαίσθητο και ασταθή κοινωνικό ιστό.



Η παγκόσμια ανοικτή κοινωνία δεν είναι άλλο από μια άπληστη κοινωνία σε σχέση με την έννοια των προγενέστερων αξιών της πάτριας ζωής. Από οικονομικής πλευράς, αυτή στηρίζεται σε δύο βάρκες: στην ελευθερία της παραγωγής όπως την περιέγραψε ο Άνταμ Σμιθ, και στην ανάγκη της αυξημένης κατανάλωσης κατά τον Κέυνς. Οπότε, διαμορφώνεται μια κοινωνία Λεβιάθαν, η οποία χωνεύει τα παιδιά της. Στη διαδικασία όμως αυτή συμβαίνουν κρίσεις, όπου το ζητούμενο είναι ο επαναπροσδιορισμός των ορίων των συμβαλλόμενων. Η ιστορία διδάσκει ότι στις κρίσεις, οι πιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες παραδίδονται βορά στο σύστημα, γενόμενες μέρος του συστήματος. Το φαινόμενο αυτό ο Ρουσσώ αντί να το ονομάσει «εξαναγκαστική παράδοση» το βάφτισε «κοινωνικό συμβόλαιο». Το οποιοδήποτε όμως συμβόλαιο επενεργεί προς όφελος της πλεονεκτικότερης ομάδας. Πλεονεξία, πλεονεκτικότητα και πλεονασμός, είναι η «αγία τριάδα» της σύγχρονης πλέον κοινωνίας.



Φεύγουμε από την κοινωνία και επιστρέφουμε στα μέλη της, τις άπληστες αράχνες που υφαίνουν τη ροή του ιστού της ιστορίας. Στην ύφανσή του, όπως και στο κάθε γίγνεσθαι, δεν υπάρχει διπολισμός, αλλά μονο-πειθαναγκασμός.



Το αντίθετο του άπληστου είναι ο «πληστός», που σημαίνει «πλήρης -ολοκληρωμένος». Θεωρητικά ορίζεται ως πρότυπο αξίας, καθόσον υποτίθεται ότι τα πάει περίφημα με τον εαυτό του. Είναι στις ανάγκες του εξαιρετικά ολιγαρκής, επομένως ευχαριστημένος με αυτά που έχει, οπότε καθιερώνεται σαν πρότυπο συμπεριφοράς πολίτη, τόσο από τους ολιγαρκείς όσο και από τους πλεονέκτες. Διότι οι ολιγαρκείς τον έχουν πρότυπο στη δυστυχία τους, πράγμα που βολεύει παράλληλα τους πλεονέκτες. Σε σπάνιες περιπτώσεις ο ολοκληρωμένος ή πληστός οδεύει στον εξοβελισμό του, σαν ένα κύτταρο κατεξοχήν παθολογικό, που τείνει να περιορίσει το σύστημα έχοντας βάση μια αλλιώτικη αθανασία που προκύπτει από την μέλλουσα πληρέστερη ολοκλήρωσή του. Η απληστία όμως για την ολοκλήρωση οδηγεί στην ολοκλήρωση της απληστίας, αλλά αυτός είναι ο άπληστος. Επομένως, τι συνέβη; Αυξήθηκε απλά η πολυπλοκότητα του συστήματος με μια τροχοπέδη. Η φύση αυτορυθμίζεται, η θέση που θα βρεθεί το κάθε κύτταρο ή άνθρωπος είναι δεδομένη.



Το κλειδί στην ψυχολογία του άπληστου λέγεται «άγχος επιβίωσης από το άχθος του θανάτου». Είναι μια αντίδραση «φυσιολογική» η οποία εκδηλώνεται με τη μεταβολή των ορμονών και της ψυχολογίας. Το φαινόμενο της απληστίας απαντάται τόσο στα παιδιά όσο και στους μεγάλους, ασχέτως φύλου, με μεγαλύτερη έκταση στο θηλυκό. Δείτε ένα παιδί σε μια βιτρίνα παιχνιδιών, η απληστία που ζωγραφίζεται στα μάτια του παραπέμπει στο αν θα μπορούσε να έχει τα περισσότερα… Δείτε έναν άντρα σε μια αγορά, ο περιορισμός που ζωγραφίζεται στα μάτια του θα τον αναγκάσει να πάρει το καλύτερο για τα λεφτά του (best value for money). Στις γυναίκες δεν αναφερόμαστε διότι άπτονται μιας ευρύτερης ψυχολογίας η οποία ξεκινά από την επιλογή του ανδρός ως το καλάθι με τα φρούτα (shoping theraphy).



Η απληστία, επομένως, αποτελεί μια φυσική διαδικασία αντίδρασης του επιθυμητού, σημαντική στην εξελικτικότητα. Η ψυχολογία του άπληστου, πρέπει κάποτε να ιδωθεί κάτω απο το πρίσμα της εσώτερης βαθειάς ψυχολογίας που φτάνει μέχρι τα γονίδια. Ακραία φαινόμενα δεν είναι άγνωστα και στα ζώα. Η αλεπού, για παράδειγμα, πνίγει όλες τις κότες στο κοτέτσι ενώ τρώει μια, πράγμα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «αμόκ ζωτικής ανησυχίας». Το γεγονός αυτό συνδέεται με τη «λίμπιντο», λέξη που συνάδει με το πάθος για ζωή με το σπόρο του θανάτου. Στο βάθος της ψυχής του άπληστου, ελλοχεύει έντονα, μα διακριτά, ο θάνατος.



Η γη κατέληξε «μονοειδής». Αυτό σημαίνει ότι επικράτησε μόνο το ένα είδος, τώρα, ο άνθρωπος. Η μονοειδότητα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στη φύση που συμβαίνει κατά διαστήματα, όπως την εποχή των φυτών, των δεινοσαύρων, πρόσφατα των θηλαστικών και δη των πρωτευόντων, του ανθρώπου. Ο κίνδυνος για την επιβίωση του ανθρώπου προέρχεται πλέον από το ίδιο τον άνθρωπο, που σημαίνει ότι ο φόβος του είναι «από και προς τον εαυτό του». Η μάχη ανάμεσα στα μέλη του ίδιου είδους, της αυτής ομάδας, του ίδιου μας του εαυτού, όταν επισυμβεί είναι η πλέον κανιβαλοφόρα. Επομένως, στο ανθρώπινο είδος θα επικρατήσει τελικά ένα υποείδος, μέχρι να χαθεί και αυτό μέσα στην απροσδιοριστία. Η απληστία στη φάση αυτή της μονοειδικής αιχμής, προβάλλεται ως αρχή - τάση επιβίωσης στους πλέον φοβισμένους, ανάγοντας τον εγωκεντρικό - εγωιστικό μηχανισμό της θεωρούμενης «ελπίδας» τους. Αυτή είναι μια προσέγγιση μέσα από ένα πώρο του βιολογικού κοινωνικού ιστού, που παραπέμπει στο ότι δεν επιφέρουμε εμείς το σύστημα αλλά ότι εκείνο μας ορίζει. Παραταύτα, όταν το γεγονός αυτό ιδωθεί βαθύτερα, οδηγεί με τη σειρά του στο ότι εμείς μετέχουμε και καθορίζουμε τις φυσιολογικές νόρμες, μέσα από την πλειοψηφία. Αυτό, να ιδωθεί πέραν του καλού και του κακού και της ιδεοληψίας, με ευρύτητα στη σκέψη και τη γνώση. Ούτως ή άλλως, στην απληστία της γνώσης χρωστάμε αυτά που καταλαβαίνουμε σήμερα.



Παρότι από την απληστία δομήθηκε η κοινωνία, παρότι πλεονέκτες με την εξουσία ήταν οι μεγαλύτεροι ηγέτες και με την αγάπη οι καλύτερες μητέρες, η απληστία ιδωμένη ως εκ των μεγαλύτερων αμαρτημάτων, στηλιτεύεται. Τι γίνεται, όμως, εδώ; Εθελοτυφλούμε, προσδιοριζόμενοι απο δυο μέτρα και σταθμά ή θα επιλέξουμε ως άριστο το ένα; Θαυμασμός από τη μια και αποτροπιασμός από την άλλη, δεν γίνεται, σημαίνει μπέρδεμα ή υποκρισία. Ως εκ τούτου, εξετάζοντας τα πράγματα με όσο το δυνατόν αδέσμευτη χροιά, η απληστία μπορεί να ιδωθεί ως «τάση επιβίωσης υπο οριακές συνθήκες». Στο σύμπαν, που και αυτό επεκτείνεται άπληστα, υπάρχουν μαύρες τρύπες που ρουφούν και άσπροι νάνοι που παράγουν. Αμφότερα τα φαινόμενα υπηρετούν μια σκοπιμότητα, την ύπαρξη της φύσης. Ένα εκ των δυο να έλλειπε, θα ήταν ουδέτερο, ανύπαρκτο το σύμπαν. Το ζητούμενο είναι μια κοινή γραμμή, η οριοθέτηση στον κοινωνικό ιστό των φυσιο-λογικών ορίων.



Η θέση του άπληστου, χωρίς να φτάνουμε σε άκρα, είναι φυσική. Ο ολίγον άπληστος είναι παραγωγικό κύτταρο, ο πολύ άπληστος καταντάει πρόβλημα. Η πρακτική του πρώτου επιφέρει θαυμασμό, του δεύτερου γεννά το φθόνο. Πέραν του ορίου, ο άπληστος ρουφά τα στοιχεία της ζωής των άλλων, και ο πληστός τα φτύνει. Και στο βασικό ερώτημα «τι κάνουμε», η απάντηση είναι «σε ότι είμαστε ταγμένοι». Τα όρια της δυναμικής του συστήματος που θέτει η πλειοψηφία καθορίζουν τις φυσιολογικές νόρμες και η αντιμετώπιση των πολύ άπληστων είναι θεμιτή.



Είτε λοιπόν μιλάμε για την απληστία του πνεύματος, είτε της ύλης, ένα είναι γεγονός. Ότι, όπως το χαρακτηριστικό γνώρισμα της πληρότητας είναι ο εφησυχασμός, το αντίστοιχο της απληστίας είναι η ανησυχία. Ζω και ανησυχώ σημαίνει ότι είμαι ενεργός, ορίζω εγώ τις νόρμες μου τις οποίες επεκτείνω στο κοινωνικό μου περίγυρο όπου δεν εφησυχάζω. Ούτως ή άλλως, ο Ηρακλής στον κοινωνικό ιστό είναι ο λαός και ρόπαλο η δικαιοσύνη. «Ηρακλής κοιμώμενος» δεν υπάρχει ως τραγωδία, θα μπορούσε βέβαια να υπάρξει ως κωμωδία, για να ολοκληρωθεί με τον «Ηρακλή μαινόμενο» ως σατυρικό δράμα.


Στον ελληνικό τρόπο της ζωής, κυριάρχησε κάποτε έντονα το άπληστο πνευματικό στοιχείο. Αυτό δημιούργησε στον πλουραλισμό των ιδεών όπου προέκυψε φως, το οποίο μεταλαμπαδεύτηκε στο δυτικό πολιτισμό και κατόπιν εκτενέστερα. Το είδος του φωτός που εξέπεμψαν οι πρόγονοί μας ονομαζόταν φάος, που σημαίνει φως από αυτόκαυστο υλιστικό μανδύα ενός πνεύματος που φλέγεται χαοτικά. Αυτή είναι μια περίπτωση κατά την οποία ο καιγόμενος προσφέρει στο σύνολο το φως του, μέσα από τον έμπειρο ή ένπυρο χαμό του. Ποιος είπε ότι άπληστος είναι κοιλιόδουλος και καταναλωτής μονάχα;

Συγγραφέας: ΜΑΝΙΑΣ ΠΑΡΗΣ






ΕΛΕΥΘΕΣΤΕ ΡΙΟΝ Πολλά γράφτηκαν γι αυτή, πολύ αίμα χύθηκε στο όνομα της. Κι όμως αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους τι είναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σχεδόν κανείς δεν θα έχει μια πρόχειρη συμπιεσμένη φράση για να δώσει τον απόλυτο ορισμό της . (Μόνο ο Ανδρ. Παπανδρέου έγραψε 9 εννέα τόμος με τίτλο Η Ελευθερία του ατόμου!) κάτι πράσινα βιβλία είναι δεν τα έχω διαβάσει. Η πολυπλοκότητα και ο πλατειασμός της μη στοχευμένης σκέψης μας οφείλεται στο ότι δεν κατορθώσαμε να συλλάβουμε τον ορισμό της ελευθερίας εκ πρώτης! Λείπουν αναφορές για την γένεση της λέξης και η ΕΙΚΑΣΙΕΣ στα λεξικά για την ετυμολογία της οργιάζουν.



Ακόμα και Ινδοευρωπαϊκά ρήματα έχουν ακουστεί λευθ..κλπ . Σ αυτό που συμφωνούμε όλοι περί ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ είναι πως πρόκειται για σύνθετη λέξη και φέρεται να περιφρουρεί κάποια δικαιώματα μας η κάπως έτσι . Στο μυαλό μας λειτουργεί υποσυνείδητα και αυτεπάγγελτα συνυφασμένη με άλλες έννοιες " την Λύτρωση την Ανεξαρτησία και περισσότερο μάλλον με την ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ) Αποδέσμευση όμως από τι ? Αν δεχθούμε ότι ο όρος Ελευθερία μας βολεύει για κάθε είδους αποδέσμευση, τότε από μόνη της δεν μπορεί να σταθεί, - κάθε φορά που την χρειαζόμαστε θα πρέπει να την προσδιορίζουμε , δηλ. άλλο θα είναι η ελευθεριά της σκέψης, και άλλο η ελευθεριά του τύπου, ή κάνω λάθος ? Εδώ προκύπτει το ερώτημα ,( Πως γεννήθηκε η Ελευθερία, γιατί είναι πανάκεια σε κάθε είδους αποδέσμευση ) ? Ακούστε τώρα και την λύση του ΑΙΝΙΓΜΑΤΟΣ . ( μην ωρύεστε γλωσσολόγοι δεν είναι ντροπή να μαθαίνετε κάτι νέο από αγρίκο φιλόσοφο...!)



Η λέξη χωρίζεται σε ( ΕΛΕΥΘΕ ) και ( ΡΙΟ ) . Απόλυτα αρχαία ελληνική ρίζα και των δυο συνθετικών ! το "Ελευθε" από το έλευσις - ελευθώ - ελευθήσσομαι - ήλθον κλπ ( περνώ εισέρχομαι κλπ) Ενώ το "Ρίον" η Χερσόνησος - το Χερσαίο στέρεο έδαφος - η Στεριά ( σήμερα λέμε ακρωτήριο - το άκρο του ΡΙΟΥ ) βλέπε Ομηρική φράση κλπ. Η φράση λοιπόν πρέπει να ήταν { ΕΛΕΥΘΕΣΤΕ ΡΙΟΝ ή ΕΛΕΥΘΗΣΑΤΕ ΡΙΟΝ} ή τέλος πάντων κάπως έτσι , εδώ είναι που χρειάζεται η βοήθεια των αρχαιολόγων - φιλολόγων ερευνητών. Τώρα ποιος θα μπορούσε να εκφωνεί αυτή την φράση, οπού στο πέρασμα των αιώνων να καταλήξει υψίστη έννοια για τους απανταχού καταπιεσμένους ανά τον κόσμο ?? Την φράση αυτή θα μπορούσε να την εκφωνεί μόνο κάποιος ηγέτης ομάδας που εισερχόταν από την θάλασσα προς την στεΡΙΑ - λιμάνι ! Είναι όμως δυνατόν ένας και μόνο άνθρωπος να εκφώνησε αυτή την φράση, να γεννήθηκε η λέξη Ελευθερία, και να παραμένει άγνωστο το όνομά του ? Το ποιο πιθανό είναι να πρόκειται για σταθερή φράση που έπαιζε σπουδαίο ρόλο σε κύριο τομέα της αρχαίας ελληνικής ζωής .! Γνωρίζουμε ότι στην αρχαιότητα οι Έλληνες ήταν απόλυτα συνυφασμένοι με την ναυτική ζωή . Οι ναυτικοί ήταν επιλεγμένοι ικανότατοι άνθρωποι εκ των πραγμάτων, δεδομένου οτι ακόμα και το κοντινότερο ταξίδι εγκυμονούσε μεγάλους κινδύνους . Η συνύπαρξη κατά την διάρκεια του ταξιδιού απαιτούσε απόλυτη πειθαρχία λιτότητα και περιορισμούς στο έπακρον ακόμη και στο νερό . Είναι ευνόητο ότι ένα πλοίο δεν είχε την ικανότητα να μεταφέρει πλεόνασμα εφοδίων διότι θα το αφαιρούσε από το ωφέλιμο εμπορικό του φορτίο. Κατά συνέπεια είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί κατά την αναχώρηση και ιδιαίτερα κατά την ΠΡΟΣ-ΕΛΕΥΣΗ των πλοίων στον λυμένα οι γιορτές και οι τελετές ήταν μεγάλες .



Οι ναυτικοί και οι οικογένειές τους επίσης έχαιραν μεγάλης εκτίμησης είτε ήταν αξιωματούχοι είτε σκλάβοι. Σημειώστε εδώ ότι οι ναυτική εβδομάδα που ακόμα γιορτάζεται, είναι απόρροια του παρελθόντος βλέπε ( Κυβερνήσεια - Δελφίνια - Πλοιοθέσια κλπ ) Δεδομένου ότι ένα πλοίο είτε πολεμικό είτε εμπορικό δεν ήταν ποτέ βέβαιο ότι θα επιστρέψει στο λιμάνι η έκφανση των εκδηλώσεων κατά την προσέλευση ήταν πομπώδεις και σε κλήμα μεγάλης συγκίνησης. Σκεφθείτε γυναικόπαιδα και γονείς να συρρέουν στην προκυμαία εν αναμονή ενίοτε και ετών, για να ξαναδούν ζωντανό τον πάτερα τον γιο, τον σύζυγο, που αν μη τι άλλο, επέστρεφε από τον μακρινό ορίζοντα, φέρνοντας μαζί του τον πολυπόθητο πλούτο, με την ελπίδα να έχει εξασφαλίσει την απαιτούμενη δυνατότητα ώστε να μην ξαναβρεθεί δέσμιος του δυσβάστακτου αυτού έργου και καθήκοντος, της ναυτικής ζωής.



Το πλοίο ζυγώνει ...η συγκίνηση μεγαλώνει... τώρα διακρίνονται πρόσωπα...οι ΕΥΧΕΣ ΠΙΑΣΑΝΕ ΤΟΠΟ ...νατος ..νατος ο μπαμπάς ...στριγκλίζουν τα πουλάκια στο λιμάνι...οι ερέτες (κωπηλάτες) προσπαθούν να κρατήσουν το ρυθμό τους ...δεν αντέχουν γιατί άρχισαν να ακούνε τα ονόματα τους ξεκάθαρα ... τα παιδιά μου...φωνάζει ο ένας ...η γυναίκα μου λεει ο άλλος... ο Κυβερνήτης αγωνίζεται να κρατηθεί ψύχραιμος ...άνδρες ...κωπηλάτες ..ΣΙΑ...ΜΑΪΝΑ...φωνάζει με όση φωνή του απέμεινε...τους κάβους στο μόλο...το πλοίο πλευρίζει και πριν καλά καλά αγγίξει τις ξύλινες προστατευτικές δοκούς όλα τα βλέμματα γεμάτα αγωνία γυρνούν ψιλά στην γέφυρα του πλοίου ο τριηραυλίτης παιανίζει το την λήξη της αποστολής όλοι κρατούν τις ανάσες τους και ο γενειοφόρος άρχοντας του πλοίου εκφωνεί το πολυπόθητο " ΕΛΕΥΘΗΣΑΤΕ ΡΙΟΝ " ΠΕΡΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΣΤΕΡΙΑ ...που είναι ισοδύναμο του ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΕΣΤΕ ...Το πλήρωμα εγκαταλείπει άτακτα το πλοίο πέφτοντας στις αγκαλιές των οικείων του με την πρόσκαιρη πάντοτε υπόσχεση ...ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΦΎΓΩ ΠΟΤΕ.... Όσο και αν έψαξα δεν θα βρήκα άλλη εκδοχή που να μπορεί να συνδέσει την υψίστη αυτή έννοια με την ΑΝΑΓΚΗ την ΥΠΟΤΑΓΗ τον ΠΛΟΥΤΟ την ΔΟΞΑ και την ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ στο έπακρον και δίχως να αλλοιώνεται η λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !



Θα μου επιτρέψετε τώρα να εμμένω στην θέση ότι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν επιδέχεται πληθυντικό ! Ισούται απόλυτα με την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ δύναμη του ατόμου (έστω και εκούσια) δηλ. ( Είμαι τόσο ελεύθερος όσο κρατά η τσέπη μου, ή όσο με στηρίζουν άλλοι.. ) Η πρόταση των περισσότερων αντιλογούντων πως η πνευματική Ελευθερία δεν συνυπόσχεται πλούτο, εμπίπτει στο καινό δια της ατόπου απαγωγής.



1) Κανείς εκ των φιλοσόφων που μπόρεσαν να γνωστοποιήσουν τις σκέψεις τους δεν υπήρξε φτωχός ( Ναι .. και ο Σωκράτης και ο Ιησούς ) οι μαθητές τους αποτελούσαν τον πλούτο τους.



2) Όσο και αν στοχάζεται κανείς, αν δεν βρει την ευκαιρία να δημοσιεύσει τον στοχασμό του επαρκώς, απλά θα υπάρχει πάντοτε πίσω από κάποιον άλλο που φωνάζει περισσότερο.



3) Δημοσιεύω σημαίνει χρόνος - χρήμα - δυνατότητα - αντοχή κλπ



4) Κάθε φορά που ένας στοχασμός δημοσιοποιείται το κόστος που επισύρει είναι διπλό, διότι κάποιος πρέπει να διαθέσει τον απαιτούμενο χρόνο για ανάγνωση και κατανόηση



5) Όλες τούτες οι φλυαρίες μου, για να έρθουν σε εσάς χρειάζονται τα στοιχειώδη. Ένα Ηλ/Υπολ μια σύνδεση DSL αρκετό κλεμμένο χρόνο από την άμεση παραγωγή, και τα αντίστοιχα από εσάς



6) Κατά κοινή αποδοχή ( η ελευθεριά μου σταματά εκεί που αρχίζει η δική σου ) - έτσι αόριστα ? )



7) Οι ΚΑΠΙΤΑ-ΛΗΣΤΕΣ και οι ΦΙΛΕ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ λένε.. ( η περιουσία μου μπορεί να εκτείνεται στο Άπειρο ) αναπτύσσομαι σου λέει ο άλλος ...ΟΠΑ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ θα μας ...πατήσεις...για να μην πω τίποτα άλλο ...



8) Οι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ακόμα συμπληρώνουν το μανιφέστο προσπαθώντας να κλείσουν την τρύπα του ( ποιος θα υποδεικνύει τις ανάγκες του άλλου, και ποια θα είναι η αντίστοιχη αμοιβή )



9) Εγώ και μερικοί άλλοι προσπαθούμε με πενιχρά μέσα να πείσουμε πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ του Σόλωνα και την ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ - Μόνος τρόπος η "οριοθέτηση του πλούτου" ΠΛΑΦΟΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ Έχεις το δικαίωμα να αποκτήσεις τόσο πλούτο ,όσο το πηλίκο που προκύπτει από την διαίρεση του εκάστοτε πληθυσμού δια του ΑΠΟΡΡΕΟΝΤΑ τοπικού ΠΛΟΥΤΟΥ έστω κατά προσέγγιση με δημοψήφισμα και κατά κοινή αποδοχή. Εκείνοι που πιστεύουν ότι αξίζουν περισσότερο πλούτο θα αιτούνται δημοσίως.. ( πόσους πολίτες θέλουν να θανατώσουν για να καρπωθούν τα περίσσια μερίσματα & δικαιώματα τους. ) ή άλλως : "Πληθυσμός δια του Πλούτου - Ποσό Απαραβίαστο" "Τόση και μόνον τόση η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Ανθρώπου"