Η Μισσνά λέει: «Ο Μωυσής έλαβε [κιμπέλ] την Τορά στο Σινά και [στη συνέχεια] την μεταβίβασε στον Γεοσσούα, ο Γεοσσούα την μεταβίβασε στους Πρεσβύτερους. Οι Πρεσβύτεροι την μεταβίβασαν στους Προφήτες. Οι Προφήτες την μεταβίβασαν στους «Άντρες της Μεγάλης Συνέλευσης».

Ο Μωυσής ήταν ο δάσκαλος όλων των προφητών. Καταλάβαινε την Τορά απόλυτα. Με αυτή την έννοια το προφητικό του όραμα ήταν στο επίπεδο «ανοικτού δοχείου» που θα μπορούσε πάντα να δεχτεί κι άλλα. Ίσως το μυστικό του Μωυσή στο να δέχεται ήταν ότι όσο πιο πολύ μετέδιδε, τόσο πιο πολύ είχε την ικανότητα να δέχεται. Έτσι, η Μισσνά λέει ότι «Ο Μωυσής πήρε την Τορά» επειδή ήταν το παράδειγμα της τέλειας κι ολοκληρωτικής Καμπαλά, δηλαδή δεκτικότητας, όσον αφορά την προφητική εμπειρία. Ο μόνος τρόπος να αντιληφθεί κανείς κάθε μικρή απόχρωση της Τορά είναι μέσω της προφητικής σοφίας που περιέχεται στην Καμπαλά.

Η ιδέα της Καμπαλά τότε είναι να εμπνευστούμε από την Τορά και να συνδεθούμε μαζί της σε όλα τα δυνατά επίπεδα. Χωρίς την Καμπαλά θα μπορέσει κάποιος να καταλάβει μερικά επίπεδα της Τορά. Σίγουρα, ο μόνος τρόπος να συλλάβουμε κάθε απόχρωση της Τορά είναι μέσω της προφητικής σοφίας που περιέχεται στην Καμπαλά.

Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε αυτό που ο Μωυσής «μεταβίβασε στον Γεοσσούα κι ο Γεοσσούα μεταβίβασε στους Πρεσβύτερους κλπ.». Σύμφωνα με την Τορά ο Θ-ός είπε στον Μωυσή να τοποθετήσει στον Γεοσσούα το πνεύμα του (Αριθμ. 27:20). Με άλλα λόγια ο Μωυσής επρόκειτο να περιβάλλει τον Γεοσσούα με το δικό του προφητικό πνεύμα. Σύμφωνα με ένα αρχαίο Μιντράσς, αυτό περιείχε τις απαραίτητες μεθόδους καθώς και τους (πειθαρχεία???) για την απόκτηση της προφητείας. Έτσι ο Μωυσής μεταβίβασε στον Γεοσσούα τα κλειδιά της είσοδου στην προφητική κατάσταση. Αυτά τα κλειδιά αποτελούν την παράδοση της Καμπαλά.

Κατά την περίοδο των Προφητών, η Καμπαλά φυλασσόταν από τους προφήτες δάσκαλους και μεταβιβαζόταν σε επιλεγμένους μαθητές. Κατά το διάστημα αυτής της περιόδου, το Ιερό κι αργότερα ο Πρώτος Ναός χρησίμευαν σαν το κεντρικό σημείο για όλες τις προφητικές εμπειρίες. Όταν ο Ναός επρόκειτο να καταστραφεί ο προφήτης Εζεκιέλ δέχτηκε ένα όραμα που ήταν το σινιάλο για να τελειώσει μια περίοδο προφητειών χιλίων χρόνων. Το όραμα είναι γνωστό σαν Μαασέι Μερκαβά, η Πειθαρχία (ή ο τρόπος λειτουργίας) του Άρματος. Όταν αναφερόμαστε συγκεκριμένα στο κεφάλαιο που ανοίγει το βιβλίο του Εζεκιέλ, ο όρος Μαασέ Μερκαβά είναι επίσης μια γενική ονομασία για ολόκληρη την παράδοση της Καμπαλά.

Μέχρι να κτιστεί ο Δεύτερος Ναός, τα κλειδιά για την παράδοση της Καμπαλά είχαν ανατεθεί στους τελευταίους προφήτες του Εβραικού λαού καθώς και στους μεγαλύτερους σοφούς. Μαζί, αυτοί συγκρότησαν τους 120 Άνδρες της Μεγάλης Συνέλευσης. Αυτό ήταν εκείνο το σώμα των σοφών που διατύπωσαν την Μισσνά στο Φυλλάδιο Χαγκιγκά δηλώνοντας: «Το Μαασέ Μερκαβά μπορεί να διδαχτεί μόνο σε μεμονωμένους μαθητές [έναν την φορά] και πρέπει να είναι σοφοί που να την καταλαβαίνουν με τις δικές τους γνώσεις». Έτσι διασφάλισαν την συνεχιζόμενη μετάδοση της παράδοσης της Καμπαλά περιορίζοντας τις πρακτικές τους στον μικρότερο δυνατό κύκλο από δασκάλους. Έξω απ’ αυτόν τον κύκλο αυτές οι πρακτικές θα παρέμεναν σχεδόν τελείως άγνωστες. Αυτή η τακτική συνέχισε μέχρι μετά το 70 Π.Κ.Ε. Μόνο τότε άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα.

"Η φύση δεν αφήνει ποτέ ατελείωτο το έργο της. Αν αποτύχει στην πρώτη
της προσπάθεια δοκιμάζει πάλι..."
Αποκαλυμένη Ίσις, Τόμος Ι
Η Ε. Π. Μπ. στο έργο της και μέσω της Θεοσοφικής Εταιρίας που ίδρυσε μας έδωσε κάποιες θεωρίες για την μετενσάρκωση γενικά και ειδικά για τον άνθρωπο και τα μέρη που αυτός αποτελείται, καθώς και για διάφορεςάλλες μορφές ζωής που κατά καιρούς έχουν αναμιχθεί στο θέμα της μετενσάρκωσης και έχουν προκαλέσει κάποιες αρνητικές επιδράσεις και άστοχες θεωρίες; "
Είτε αληθινή είτε όχι η ιδέα της μετενσάρκωσης είναι από τις θεμελιώδεις θρησκευτικές ιδέες της ανθρωπότητας. Η πίστη σ' αυτήν είναι πολύ παλιά και την συναντούμε σε όλα σχεδόν τα θρησκευτικά έργα και τις μυθολογίες. Κατά καιρούς όμως έχουν δοθεί διάφορες παρερμηνείες σ' αυτή την έννοια και έχουν αναμιχθεί εσφαλμένες αντιλήψεις και προλήψεις.
Μια συνηθισμένη παρερμηνεία είναι να θεωρείται η μετενσάρκωση το ίδιο με την μετεμψύχωση που είναι η επιστροφή της ανθρώπινης ψυχής σε άλλη μορφή ζωής, όπως π.χ. μέσα σε ζώο. Αυτό δεν ισχύει στην μετενσάρκωση.

Η μετενσάρκωση περιλαμβανόταν στις μυστικές διδασκαλίες όλων των λαών της Αρχαίας Εποχής.Είναι μια από τις βασικές ιδέες του Βουδισμού χωρίς να εννοείται ότι ο Βουδισμός είναι ο δημιουργός αυτής της ιδέας, όπως συχνά πιστεύεται. Στην Αίγυπτο αποτελούσε μέρος της μύησης στα Μεγάλα Μυστήρια.

Στην Ινδική φιλοσοφία αναφέρεται ξεκάθαρα, ανάλογες παραδόσεις υπάρχουν και στα εβραϊκά κείμενα (Scheol), καθώς και σε έργα του Πλάτωνα (Φαίδρος) και του Πλωτίνου (Εννεάδες).
Η χριστιανική θρησκεία επίσης ασχολήθηκε με το θέμα της μετενσάρκωσης που λέγεται ότι καταδικάστηκε από την Εκκλησία επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού.
Ο σκοπός της μετενσάρκωσης είναι η εκπαίδευση και η αιτία της είναι η άγνοια. Αν το λογιστικό έχει αναπτυχθεί πολύ, έχει ενεργοποιηθεί και έχει αναπτύξει την διάκριση, τότε δεν υπάρχει άλλη ενσάρκωση σ' αυτή την γη, επειδή ο Άνθρωπος είναι "ικανός να τρέξει στην Ατραπό".
Όταν όμως το ον δεν έχει εκπληρώσει τον σκοπό της Φύσης και πεθάνει, τότε η Φύση για να αποκαταστήσει την ισορροπία της το στέλνει πίσω να ολοκληρώσει το έργο του που άφησε μισοτελειωμένο.
Αυτό που γυρίζει πίσω δεν είναι ο άνθρωπος όπως τον γνώριζαν πριν πεθάνει, ο Γιάννης συγκεκριμένα ή ο Κώστας. Κάθε άνθρωπος χωρίζεται σε δύο μέρη. Ένα φθαρτό (περίπνευμα) και ένα άφθαρτο. Το φθαρτό μέρος είναι το όχημα του άφθαρτου που το αλλάζει σε κάθε επιστροφή του. Το άφθαρτο μέρος αποτελεί εκπόρευση από την Πρωταρχική Μονάδα και αφού ολοκληρώσει το έργο του, γυρνάει σ' Αυτήν, είναι η ψυχή, το Ανώτερο Εγώ. Αυτό που είναι φθαρτό είναι η αστρική ψυχή, το είδωλο των Ελλήνων, το simulacrum των Λατίνων, η Προσωπικότητα των Νεοπλατωνικών..
Ας φανταστούμε έναν ηθοποιό που σήμερα φοράει κάποια συγκεκριμένη φορεσιά και υποδύεται τον Άμλετ ενώ χθες φορούσε άλλα ρούχα και υποδυόταν τον Ιούλιο Καίσαρα. Ο ηθοποιός και σήμερα και χθες ήταν ίδιος, οι ρόλοι του όμως ήταν εντελώς διαφορετικοί, το ίδιο και η εμφάνισή του. Έτσι και η ψυχή γίνεται κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος με όνομα και χαρακτηριστικά και αργότερα, μετά το θάνατο, επιστρέφει και είναι άλλος άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, με άλλα χαρακτηριστικά.
Ανάμεσα στους δύο "ρόλους" της μεσολαβεί ένα διάστημα ζωής σε άλλες "διαστάσεις", στον Ουράνιο Κόσμο.Οι ψυχές δεν έχουν τον ίδιο αριθμό "ρόλων". Άλλες ορμούν σαν τους νικητές ενός αγώνα προς το τέρμα, ενώ άλλες αγκομαχούν και πάνε σιγά σιγά ή ξαναρχίζουν από την αφετηρία και "παίζουν σε πολλές παραστάσεις" μέχρι να φτάσουν στο τέλος.
Το Ανώτερο Εγώ μαζί με την προσωπικότητα μετά το θάνατο ξεκινάει το ταξίδι του προς την Πνευματική Περιοχή, το Δεβαχάν, τα Ηλύσια πεδία των Ελλήνων, το Αμέντι των Αιγυπτίων.
Η οντότητα εξαφανίζεται για κάποιο διάστημα στο Κάμα Λόκα, Λίμπους για τους Καθολικούς, Άδης για τους Έλληνες. Είναι η "χώρα των επιθυμιών". Εκεί το Εγώ αντιμετωπίζει έναν κόσμο που αποτελείται από τις ψυχολογικές προβολές του εαυτού του. Σ' αυτή τη διάσταση μπορεί να μείνει πολύ (εξαρτάται από το επίπεδο εξέλιξης) πριν ανέβει στον κόσμο του Δεβαχάν. Εδώ, αναφέρει η Ε.Π. Μπ., πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει τιμωρία για την πλειοψηφία της ανθρωπότητας μετά το θάνατο. Τί τιμωρία θα μπορεί να υπάρχει π.χ. για ένα έμβρυο που δεν πρόλαβε να εμφανιστεί καν στη γη και δεν του δόθηκε ούτε στο ελάχιστο η ευκαιρία να ασκήσει τις θείες ιδιότητες του πνεύματος.
Απ' αυτό εξαιρούνται κάποιες περιπτώσεις κακίας που η φύση του ανθρώπου φτάνει στο άκρον άωτον του κακού και η ανθρώπινη γήινη αμαρτία προσλαμβάνει Σατανικό παγκόσμιο χαρακτήρα.
Ο άνθρωπος χρειάζεται μια περίοδο ανάπαυσης και ευτυχίας στο Δεβαχάν με μια προσωρινή λήθη των δυστυχιών και των θλίψεων της ζωής. Ο νόμος της ανταποδόσεως της Αξίας και Απαξίας, το Κάρμα, περιμένει τον άνθρωπο στο κατώφλι της νέας του ενσάρκωσης.
Υπάρχει και μια κατάσταση, πνευματική, μεγάλης δυστυχίας, το Avitchi, γι' αυτούς που έχουν "συνειδητά" αφιερώσει τη ζωή τους στο να βλάπτουν τους άλλους και έχουν φτάσει στην ανώτατη πνευματικότητα του Κακού. Αντίθετα αυτοί που έχουν ξεπεράσει την επιθυμία του κακού ονομάζονται Αρχάτς και μετά το θάνατό τους δεν μετενσαρκώνονται. Φθάνουν στην Νιρβάνα, στον κόσμο της αιτίας όπου οι απάτες των αισθήσεών μας εξαφανίζονται. Υπάρχουν οι περιπτώσεις των λεγόμενων "νιρμανακάγια" που πριν μπουν στην Νιρβάνα ενσαρκώνονται με δική τους θέληση πλέον, με σκοπό να βοηθήσουν όσους βρίσκονται ακόμη στο δρόμο. Σχετικά με τα πνεύματα που επιστρέφουν έχουν ειπωθεί πολλές ιστορίες. Θεωρίες για φαντάσματα και υλοποιημένα ή ημι-υλοποιημένα πνεύματα, φορτισμένες από την άγνοια και γεμάτες με αναπόδεικτες θεωρίες; "
Σύμφωνα με την Μπλαβάτσκυ και την απόκρυφη διδασκαλία τα πνευματικά όντα που μπορούν να πάρουν κατά βούληση μια μορφή και να εμφανιστούν είναι μόνο οι άγγελοι (Ντυάν Τσοχάνς) και τα νιρμανακάγια των μυστών των οποίων τα πνεύματα περιβάλλονται με υπέροχη ύλη. Όταν εμφανίζονται αστρικά "υπολείμματα" ενός εκσαρκωμένου θνητού δεν είναι τα άτομα που ισχυρίζονται ότι είναι, παρά μόνο τα ομοιώματά τους. Αυτό ήταν κοινή πίστη κατά την αρχαιότητα.
Μας είναι γνωστά μέσα από τις παραδόσεις τα πνεύματα-φύλακες όπως ο φύλακας άγγελος των παιδιών. Ο Κενσορίνος (Ρωμαίος συγγραφέας του 3ου π.Χ. αι.) αναφέρει την ύπαρξη των Geniis που είναι θεοί υπό την προστασία των οποίων τίθεται ο καθένας από μας κατά τη γέννησή του. Αυτός ο θεός, είτε επειδή βρίσκεται στη γέννησή μας είτε επειδή γεννιέται μαζί μας, ονομάζεται Genius από την λέξη genere που σημαίνει γεννώ. Σύμφωνα με πολλούς αρχαίους συγγραφείς ο Genius και ο Lar είναι ο ίδιος θεός. Από τον δεύτερο βγαίνουν οι lares, που αναφέρονται και στο Πλούταρχο και στον Festus. Είναι οι δαίμονες των αρχαίων Ελλήνων, οι θεοί του σπιτιού. Είναι, κατά τον Απουλήιο ανθρώπινες ψυχές που έχουν απαλλαχθεί από τον γήινο σωματικό οργανισμό και γυρνούν ανάμεσα στους ζωντανούς. Όταν αυτές καταδικάζονται από την μοίρα να περιπλανώνται σκορπίζουν γύρω τους το κακό και ονομάζονται larvae. Άλλη ονομασία τους είναι manes. Αυτές είναι αμφιβόλου φύσεως. Συνήθως είναι ευμενείς και προστατευτικές. Στην αντίθετη περίπτωση κατευνάζονταν με θυσίες. Σ' αυτά τα θέματα αναφέρθηκαν και οι Ψελλός, Ιάμβλιχος, Πορφύριος κ.α.
Άλλη ονομασία τους, σύμφωνα με τους Αιγυπτίους είναι bhoot, αυτά που εμείς ονομάζουμε στοιχειακά. Το κέλυφος δηλ. τα υπολείμματα από τα ψυχολογικά σώματα μετά το θάνατο ενός ανθρώπου Γενικά αυτές οι γήινες αρχές δεν μετενσαρκώνονται και δεν πρέπει να μπερδεύονται με την θεωρία της μετενσάρκωσης ούτε και με τα άλλα πνεύματα της φύσης,τα μη ανθρώπινα.
Όλα τα πνεύματα και όλες οι ψυχές έχουν κοινή ρίζα την ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ και ο άνθρωπος μαζί με τις δύο φύσεις του που "αναγνωριζόταν πάντα σαν γήινος, υπόγειος, επίγειος και υπέργειος".

Η μελέτη της Καμπαλά χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: την Θεωρητική Καμπαλά, την Ασκουμένη Καμπαλά και την Καμπαλά του Διαλογισμού.

 

Η Θεωρητική Καμπαλά ασχολείται με την μορφή των μυστηρίων, διδάσκοντας την δομή των αγγελικών πεδίων καθώς επίσης και τις σφιρότ (αριθμήσεις) ή τις θείες εκπορεύσεις. Διαπραγματεύεται με μεγάλη επιτυχία προβλήματα για τα οποία έχουν πάρει θέση πολλές φιλοσοφικές σχολές και μας εφοδιάζει με ένα εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να ταιριάξουν όλες οι θεολογικές ιδέες. Μας δίνει επίσης τις βάσεις μέσω των οποίων μπορεί να γίνει κατανοητή τόσο η Καμπαλά του Διαλογισμού όσο και η Ασκουμένη Καμπαλά. Η μεγάλη πλειοψηφία της μελέτης και των κειμένων της Καμπαλά σήμερα ασχολείται με την αυτήν την κατηγορία, την Θεωρητική Καμπαλά.

 

Η Ασκουμένη Καμπαλά απ’ την άλλη μεριά ήταν ένα είδος λευκής μαγείας που ασχολιόταν με την χρήση των τεχνικών που θα μπορούσαν να επικαλεστούν υπερφυσικές δυνάμεις. Συνεπαγόταν την χρήση από θεϊκά ξόρκια, φυλακτά καθώς επίσης και χειρομαντία, φυσιογνωμία κι αστρολογία. Πολλοί θεωρητικοί καββαλιστές καθοδηγούμενοι απ’ τον Άρι (Ραβίνος Ισαάκ Λούρια, 1534-1572) αποδοκίμαζαν την χρήση αυτών των τεχνικών θεωρώντας ως επικίνδυνες και πνευματικά εξευτελιστικές. Σαν αποτέλεσμα επέζησαν πολύ λίγα άρθρα σχετικά.

Ενώ η Θεωρητική Καμπαλά ουσιαστικά μας κάνει μια περιγραφή της πνευματικής χώρας, η Ασκουμένη Καμπαλά μας λέει πως θα μπούμε στο εσωτερικό της. Πολύ συχνά η Θεωρητική Καμπαλά είναι ένας σπουδαίος οδηγός για εσωτερική αναζήτηση. Αλλιώς, είναι σαν να απογειωνόμαστε με ένα αεροπλάνο. Χρειαζόμαστε χάρτες και διαγράμματα για να βεβαιωθούμε ότι θα προσγειωθούμε. Η Θεωρητική Καμπαλά μας δίνει αυτά τα σημεία, δηλαδή σε ποιόν κόσμο βρισκόμαστε, αν είμαστε στην πλευρά του καλού ή του κακού κλπ.

 

Η Καμπαλά του Διαλογισμού είναι ανάμεσα στη Θεωρητική και την Ασκούμενη Καμπαλά. Μερικές από τις παλαιότερες μεθόδους διαλογισμού συνορεύουν με την Ασκουμένη Καμπαλά και η χρήση τους αποθαρρύνεται. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν τα λίγα κείμενα που επέζησαν από την Ταλμουδική περίοδο. Το ίδιο ισχύει για τις διδασκαλίες του δασκάλου του 13^ου αιώνα, του Ραβίνου Αβραάμ Αμπουλάφια του οποίου οι εργασίες διαλογισμού δεν τυπώθηκαν ποτέ κι επέζησαν μόνο σε χειρόγραφα.

Ένα σημαντικό σημείο που συχνά παραβλέπεται είναι ότι η Καμπαλά δεν μπορεί να σταθεί μόνη της χωρίς το σύνολο της Τορά όπως έχει αποκαλυφθεί.

Αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Τορά. Δεν υπάρχει ούτε μία Καββαλιστική εργασία που να μην περιέχει αποσπάσματα από την Βίβλο, το Ταλμούδ και το Μιντράσς κι απαιτεί μια βαθιά γνώση απ’ όλα αυτά. Η Βίβλος, το Ταλμούδ, το Μιντράσς και η Καμπαλά είναι αλληλοσυμπληρωματικά.