ασχετο

Μου΄ λεγαν να σταθω όρθιος


Με τα μάτια να κοιτούν ολόισια μπροστά

Τα χέρια σε στάση αναμονής

Το στόμα σε χαμόγελο να ανοίγεται εγκάρδιο

Περηφάνεια, μου λέγαν ,πρέπει να εκπέμπει το βλέμμα σου

Περηφάνεια

Αυτό το τόνιζαν

Με τόση επιμονή

Που καταντούσε πια γελοίο



Αυτοί ήταν ανθρωπάκια μόνιμα με τη μούρη τους στο χώμα



Κι εγω να σέρνομαι

Μια χρόνια κύφωση την πλάτη μου ταλαιπωρούσε

Από τα τόσα χρόνια υποτέλειας

Από τα τόσα χρόνια τύφλας



Κι αυτοί μου πιάναν τους ώμους μ' εμπάθεια

Περηφάνεια

μου λέγαν

περηφάνεια

πώς το βλέμμα σου θα ρίξεις τ’ αψήλου

αν η πλάτη σου γέρνει στο χώμα

ορθώσου

κραυγάζαν

ορθώσου



μα τα δικά τους τα μάτια σαπίλα μύριζαν

στις κόχες τους ολόκληρα χωμένα

λες και τα χώνεψε το τίποτα

μια ολόκληρη ζωή μες στο μηδέν



και μου ζητούσαν περηφάνεια

λες και το νιώθαν τι σημαίνει αυτή η λέξη

γι’ αυτούς ήταν ένας ακόμη ρόλος



δεν είναι λοιπόν διόλου περίεργο

που αγανακτούσαν απ’ τη δική μου αβελτηρία

που νιώθαν πως

ο στόχος αλίμονο δεν επετεύχθη

και ψάχναν εναγώνια για κάποιον άλλον

από τη δύσκολη τη θέση να τους βγάλει



κάποιον που να μπορεί το βλέμμα τους

πιο εύκολα να διαχειριστεί



είπαμε ανάγκη ήταν επιτακτική

για περηφάνεια

απο pareisakti

Όταν γιόρταζε τα 100 χρόνια η Ελλάδα ήταν σε μεγαλο αναβρασμό ήδη μια 10ετία, με απανωτούς επεκτατικούς πολέμους, παγκόσμιο πόλεμο, εθνικό διχασμό και πηγαίναμε για την κατάρρευση του μετώπου και την καταστροφή της Σμύρνης. Όπως ήταν φυσικό, χρειάστηκαν 100 χρόνια για να γίνει η Ελλάδα –σχεδόν– αυτό που ξέρουμε σήμερα και έναν μόλις χρόνο για να ζήσει τη μεγαλύτερη καταστροφή της. Ας ελπίσουμε πως σε λίγα χρόνια τα πράγματα θα είναι σαφέστατα πιο καλά, πιο ήρεμα, ίσως χωρίς εθνικούς θριάμβους, αλλά ελπίζουμε και χωρίς εθνικές καταστροφές…


Βεβαίως, σήμερα, 25 Μαρτίου του 2010, δεν είναι όπως ήταν το 1910. Ή μήπως ειναι; Ήδη το 1910 υποτίθεται, απ’ ό,τι διαβάζουμε, πως είχε καταρρεύσει το προηγούμενο πολιτικό σύστημα, τα πολιτικά πρόσωπα θεωρούνταν φθαρμένα, ο Δεληγιάννης είχε δολοφονηθεί, ο Τρικούπης είχε πεθάνει στην εξορία και η μικρή Ελλάδα του 1910, δέσμια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δέσμια των ξένων και του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», με βασιλιά αρχηγό του κράτους μικρο , έψαχνε να βρει έναν πραγματικό αρχηγό, έναν πραγματικό ηγέτη. Και τότε, ο βασιλειας Γεώργιος ο Α’ έφερε από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Το πρόβλημα είναι πως η Ελλάδα του 2010 ψάχνει και αυτή έναν πραγματικό αρχηγό, κάποιον να την εμπνεύσει για να προχωρήσει. Βλέπετε τίποτα τριγύρω; Εγώ όχι! Και δυστυχώς δεν υπάρχει για να κάνει τη διαφορα . Το ίδιο πολιτικό αδιέξοδο, η ίδια έλλειψη σπουδαίων πολιτικών προσώπων, η ίδια οικονομική κρίση, η ίδια τεράστια οικονομικη ψαλίδα όπως το 1910...

σκέφτομαι τους εθνικούς διχασμούς τους ξένους στόλους στο λιμάνι της ναυπακτου του Πειραιά να βομβαρδίζουν και τέλος την καταστροφή της Σμύρνης. «Οι τράπεζες που δίνουν αυτά τα μεγάλα μερίσματα κάνουν και τα μεγάλα φαλιμέντα, που λέει ο Καραγάτσης στο Γιούγκερμαν»…και τοτε και τωρα τα ιδια μονο διαφορετικης ποιοτητας πολίτες θα κανουν τη χωρα μας αξια των προγονων μας και όχι οι κάθε λογής «ηγετες»

Έβρεχε, έβρεχε και το χωριό πλημμύριζε.




Οι κάτοικοι έφευγαν με βάρκες να γλυτώσουν.



Ένας βαρκάρης είδε μια οικογένεια και πήγε να την σώσει.



-Ελάτε θα πνιγείτε.



-Όχι δεν ερχόμαστε, πιστεύουμε στον θεό, είμαστε δούλοι του και αυτός θα μας σώσει.



Η βάρκα έφυγε.



Το νερό ανέβαινε σκέπασε το σπίτι και η οικογένεια για να γλυτώσει ανέβηκε στα κεραμίδια. Τους είδε ένα ελικόπτερο πήγε από πάνω τους και τους πέταξε ανεμόσκαλα.



-Ελάτε θα πνιγείτε.



-Όχι δεν ερχόμαστε. Πιστεύουμε στον θεό, είμαστε δούλοι του και αυτός θα μας σώσει.



Το ελικόπτερο έφυγε.



Το νερό ανέβηκε και πνίγηκαν όλοι, οι ψυχές τους ανέβηκαν στον ουρανό και πήγαν να διαμαρτυρηθούν στον θεό.



-Γιατί θεέ μου μας έπνιξες; είμαστε τόσο καλοί χριστιανοί κι είχαμε εμπιστοσύνη σε σένα ότι θα μας σώσεις.



Κι ο θεός απαντά



-Δεν ξέρω κι εγώ τι έγινε… είχα στείλει μια βάρκα… ένα ελικόπτερο…

«Η εσωτερική γνώση, βασίζεται σε άμεση προφορική διδαχή, αλλά και στην μελέτη της Ιστορίας, της Φιλοσοφίας και της Θρησκείας. Κάθε άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει την γνώση και πρέπει να ψάχνει. Γιατί οι πύλες του κόσμου του θαυμαστού, ανοίγουν μόνο στον αναζητητή.»




«Για τους ανθρώπους της εποχής μας, υπάρχουν τέσσερις δρόμοι που οδηγούν στο Άγνωστο, τέσσερις μορφές θεώρησης του κόσμου: Η Θρησκεία, η Φιλοσοφία, η Επιστήμη και η Τέχνη. Αυτοί οι δρόμοι πήραν προ πολλού την δική τους κατεύθυνση. Στην Αρχαία Ελλάδα, Αίγυπτο και Ινδία, υπήρχαν εποχές που αυτοί οι τέσσερις δρόμοι αποτελούσαν σύνολο.»



Σήμερα οι μορφές με τις οποίες αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στην αλήθεια. Διαρκώς διασπώνται, διαρκώς διαχωρίζονται και διαρκώς αυτοαναιρούνται και αλληλοαναιρούνται. Είναι φανερό ότι όσο περισσότερο διασπώνται και διαχωρίζονται, τόσο περισσότερο απέχουν από την αλήθεια. Η αλήθεια βρίσκεται στο κέντρο, όπου συγκλίνουν οι τέσσερις δρόμοι.»



«Η Θρησκεία στηρίζεται στην αποκάλυψη. Η αποκάλυψη προέρχεται άμεσα από την ανώτερη συνειδητότητα ή τις ανώτερες δυνάμεις. Στην θρησκεία υπάρχει πάντα κάτι το ανεπίγνωστο για τον συνηθισμένο νου και την συνηθισμένη σκέψη. Γι αυτό καμία προσπάθεια να κατασκευαστεί με διανοητικές μεθόδους μια τεχνητή, συνθετική θρησκεία, δεν έχει οδηγήσει πουθενά. Το αποτέλεσμα δεν θα ήταν θρησκεία, αλλά κακή φιλοσοφία.»



«Η Φιλοσοφία στηρίζεται σε υποθέσεις, στη λογική, στη σκέψη, στη σύνθεση όσων γνωρίζουμε και στην ανάλυση των όσων αγνοούμε. Η Φιλοσοφία πρέπει να περικλείει μέσα στα όρια της όλο το περιεχόμενο της επιστήμης, της θρησκείας και της τέχνης.»



«Η Επιστήμη βασίζεται στο πείραμα και στην παρατήρηση. Δεν πρέπει να ξέρει τι θα πει φόβος, δεν πρέπει να έχει δόγματα, δεν πρέπει να δημιουργεί ταμπού για τον εαυτό της.»



«Η Τέχνη βασίζεται σε συναισθηματική κατανόηση, στην αίσθηση του Αγνώστου που βρίσκεται πίσω από τα ορατά και απτά πράγματα και στη δημιουργική δύναμη, δηλαδή να αναπλάθει σε οπτικές ή ακουστικές μορφές τα αισθήματα, τα συναισθήματα, τα οράματα και τις διαθέσεις του καλλιτέχνη και ιδιαίτερα κάποια φευγαλέα αίσθηση, που είναι στην πραγματικότητα η αίσθηση της αρμονικής αλληλοσύνδεσης και ενότητας των πάντων και η αίσθηση της ψυχής των πραγμάτων και των φαινομένων.»



«Μερικές φορές για να καταλάβουμε τα μεγαλύτερα φαινόμενα, είναι χρήσιμο να βρούμε μικρότερα φαινόμενα, στα οποία εκδηλώνονται οι ίδιες αιτίες που λειτουργούν στα μεγάλα..»



«Η Φύση προσπαθεί πάντα να στολίζεται και να μην είναι ο εαυτός της. Αυτός είναι ο θεμελιακός νόμος της ζωής της. Βάζει συνέχεια τα καλά της, αλλάζει διαρκώς κουστούμια, ποζάρει όλη την ώρα στον καθρέφτη, περιεργάζεται τον εαυτό της από όλες τις μεριές, αυτοθαυμάζεται και ύστερα ξεντύνεται και βάζει άλλο ρούχο.»

«Συχνά το λάθος βρίσκεται στον τρόπο που διατυπώνεται το ίδιο το πρόβλημα.»