Υπάρχει ένας Δημιουργός δίχως όρια, ο Υπαίτιος ολων και ο Δημιουργός
όλων. Αυτός δεν είναι Ένας με μια αριθμητική έννοια, εφόσον Εκείνος δεν
υπόκειται σε αλλαγή, ορισμό ή πολλαπλότητα. Είναι ο Πρώτος στο ότι ο αριθμός ένα
σημαίνει μια ανεξάρτητη μονάδα και είναι η βάση όλων των αριθμών. Ο αριθμός ένα
επίσης περιέχεται σε όλους τους αριθμούς. Ομοίως, ο Δημιουργός βρίσκεται στην
πραγματικότητα μέσα σε όλα και όλα είναι μέσα σ’ Εκείνον. Εκείνος είναι η αρχή
και η αιτία των πάντων. Ο Δημιουργός δεν αλλάζει κι επομένως κανένας δεν μπορεί
να προσθέσει ή να αφαιρέσει από Εκείνον.
Επιπλέον, Η ύπαρξή Του είναι προαπαιτούμενη ύπαρξη (δηλ.: δεν είναι
εξαρτημένος από κάτι άλλο) με τον ίδιο τρόπο που ο αριθμός ένα είναι ένα
απαιτούμενο για την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου αριθμού. Αν ο αριθμός ένα έπαυε να
υπάρχει τότε κι οποιοσδήποτε άλλος αριθμός θα έπαυε να υπάρχει. Ωστόσο, αν
εξαφανιζόντουσαν άλλοι αριθμοί, ο αριθμός ένα θα συνέχιζε να υπάρχει.
Υπάρχουν ιδιότητες στον αριθμό ένα. Παρόμοιες ιδιότητες ισχύουν για τον
Δημιουργό. Ακόμα κι αν έπαυε να υπάρχει η πράξη, ο Ένας που ενήργησε παραμένει.
Επειδή η ύπαρξή Του δεν είναι εξαρτημένη επάνω στην ύπαρξη οτιδήποτε άλλου, αν
πάψει να υπάρχει, η ύπαρξή Του θα συνεχιστεί.
Πριν από την Δημιουργία, υπήρξε μόνο η απεριόριστη αποκάλυψη του Θ-ού
που γέμισε όλη την ύπαρξη. Αυτό ονομάζεται το Όρ Έιν Σοφ, το Απέραντο Φως που δεν είναι ο ίδιος ο
Θ-ός, μόνο η απέραντη αποκάλυψη Εκείνου Του ίδιου. Μέσα σ’ αυτήν την απέραντη
αποκάλυψη, περιορισμένα όντα δεν θα μπορούσαν να ζήσουν. Έτσι υπήρξε μια
βαθμιαία μείωση και ασφυξία του Όρ Έιν
Σοφ κάνοντας χώρο για περιορισμένη ύπαρξη.
Αυτή η περιορισμένη “ασφυξία” που ονομάζεται τσιμτσούμ (Συστολή) προκάλεσε διάφορα επίπεδα αλήθειας, που ονομάζονται στην Καμπαλά, οι πέντε κόσμοι. Κάθε «κόσμος» είναι ένα συγκεκριμένο επίπεδο απόκρυψης της Θ-ότητας του Όρ Έιν Σοφ. Από το ψηλότερο στο χαμηλότερο (δηλ. από την μεγαλύτερη στην μικρότερη αποκάλυψη) αυτές είναι: (1) Ο κόσμος του Αντάμ Καντμόν (Αρχέγονος Άνθρωπος) ο οποίος είναι ο αρχέγονος κόσμος ή το πρώτο επίπεδο μιας κάπως τετελεσμένης αποκάλυψης. (2) Ο κόσμος της Ατσιλούτ (Εκπόρευση) (3) Ο κόσμος της Μπεριγιά (Δημιουργία), (4) Ο κόσμος της Γετσιρά (Σχηματισμός) και (5) Ο κόσμος της Ασιγιά (Πλάση). Ολόκληρο το φυσικό σύμπαν είναι η χαμηλότερη άποψη του κόσμου της Ασιγιά. Στον καθέναν από τους κόσμους υπάρχει μια αυξανόμενη αμυδρή αποκάλυψη του Απέραντου φωτός καθώς κατεβαίνει όλο και πιο πολύ και φανερώνεται όλο και πιο πολύ. Είναι σπουδαίο να σημειώσουμε ότι αυτοί οι κόσμοι δεν καταλαμβάνουν διαφορετικά γεωγραφικά μέρη. Αυτοί δεν είναι καθόλου γεωγραφικοί, αλλά μάλλον φθίνοντα επίπεδα της πραγματικότητας.
Οι τρεις τύποι της Καμπαλά
Είναι βασικό να συνειδητοποιήσει κανείς πως η Καμπαλά έχει να κάνει περισσότερο με το "χάσιμο" του εαυτού μας παρά με την "εύρεσή" του, με άλλα λόγια, με το να γίνει κανείς περισσότερο αλλο-κεντρικός και λιγότερο εγωκεντρικός. Η καθεαυτού μετάφραση της λέξης Καμπαλά είναι "αυτό που λαμβάνεται/αυτό που γίνεται αποδεκτό". Για να λάβει κανείς θα πρέπει να είναι σε θέση να λάβει. Θα πρέπει να ανοίξει τον εαυτό του δημιουργώντας έτσι ένα "δοχείο" (κάνοντας χώρο) το οποίο θα μπορεί να απορροφά και να δέχεται αυτό που επιθυμεί να κατανοεί, και κατά αυτόν τον τρόπο να γίνεται μέρος της Καμπαλά. Κατά συνέπεια, αναπτύσσει κανείς έναν υψηλότερης διάστασης εαυτό. Βλέπει την πνευματική διάσταση στα πλαίσια της υλικής υπόστασης, και εγείρει την ευαισθησία του σε σημείο που συνειδητοποιεί την πραγματικότητα με τελείως διαφορετικό τρόπο – διαισθανόμενος τη Θεϊκή παρουσία σε όλες τις πτυχές και της διαστάσεις της δημιουργίας.
Η Καμπαλά χωρίζεται σε τρεις τύπους: το θεωρητικό, το οποίο
ασχολείται κυρίως με την εσωτερική διάσταση της πραγματικότητας: τους πνευματικούς κόσμους, τις ψυχές, τους αγγέλους και άλλα παρόμοια θέματα. Τον υπερβατικό διαλογισμό (meditative) τύπο. Διαμέσω της μελέτης αυτού του τύπου της Καμπαλά, εκπαιδεύεται κανείς και φτάνει σε ανώτερα στοχαστικά (meditative) επιπέδα συνειδητότητας και επίγνωσης, και ίσως, και τη δυνατότητα προφητείας, με τη χρήση των διαφόρων ονομάτων του Θε-ού, τον συνδυασμό και τις παραλλαγές γραμμάτων κτλ. Ο τρίτος τύπος της Καμπαλά είναι ο μαγικός, που έχει να κάνει με την μετατροπή και την επιρροή στη ροής της φύσης. Και σε αυτόν τον τύπο γίνεται η χρήση των διαφόρων ονομάτων του Θε-ού, η απαγγελία ξορκιών, φυλαχτών, μαγικών σφραγίδων, καθώς και άλλων διαφόρων μυστικιστικών ασκήσεων.
Το μεγαλύτερο μέρος των πιο σημαντικών κειμένων του μαγικού τύπου της Καμπαλά δεν έχουν εκδοθεί ποτέ, και ίσως για το καλύτερο. Παρά το γεγονός πως είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τα μάθει κανείς άπταιστα, ακόμη και όταν κανείς τα γνωρίζει καλά, μερικές φορές η χρήση και εφαρμογή αυτού του τύπου της Καμπαλά είναι επικίνδυνη. Πολλοί από τους πρώτους Καμπαλιστές θεώρησαν αυτού του είδους την Καμπαλά ως επικίνδυνη. Ο Ραββίνος Γιοσέφ Ντε Λα Ρέινα (1418 - 1472) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους της μαγικής Καμπαλά. Εξιστορείται πως με τις πνευματικές του δυνάμεις προσπάθησε να επιφέρει την τελευταία λύτρωση, και καθώς απέτυχε βλάφτηκε πνευματικά. Μερικοί αναφέρουν πως αυτοκτόνησε, άλλοι λένε πως έγινε ριζικός αποστάτης. Άλλοι λένε πως τρελάθηκε. Πολλοί από τους Καμπαλιστές των επόμενων γενεών θεώρησαν τις ενέργειές του ως προειδοποίηση και σημάδι κατά της εφαρμογής υπερβατικής και μαγικής Καμπαλά. Από τότε, όλα τα μαγικά στοιχεία της Καμπαλά, για κάθε σκοπό και λόγο, αφανίστηκαν και η γνώση τους έχει τελείως ξεχαστεί.
Ο υπερβατικός (meditative) διαλογισμός, ο δεύτερος τύπος της Καμπαλά, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα διαδεδομένος. Ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Καμπαλά αυτού του τύπου ήταν ο Ραββίνος Αβραάμ Αμπουλάφια (1240-1296). Στη σχολή μυστικισμού, της οποίας ήταν επικεφαλής, το κύριο ενδιαφέρον ήταν εστιασμένο στην επίτευξη της δυνατότητας υπερβατικού διαλογισμού ανωτέρου επιπέδου. Ο ίδιος πίστευε, πως με αυτή τη μέθοδο μπορεί κάποιος να φτάσει σε επίπεδο προφητείας, κάνοντας χρήση γραπτής μάντρας – αντί για τη συνήθη χρήση προφορικής ή οπτικής μάντρας, γράφοντας μια λέξη κατ' επανάληψη, με διαφορετικό τρόπο, αλλάζοντας τη αλληλουχία και τη διάταξη της λέξης με κάθε δυνατό τρόπο: συνδυάζοντας ή διαχωρίζοντας τα γράμματα, σχηματίζοντας νέες μορφές γραμμάτων, ομαδοποιώντας ή συνδυάζοντάς τα με άλλες ομάδες γραμμάτων κτλ. Αυτό γινόταν μέχρις ότου κάποιος κατορθώσει ένα πιο ψηλό επίπεδο συνειδητότητας (consciousness).
Παρότι ο Αμπουλάφια ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας, με περισσότερα από σαράντα βιβλία, τα περισσότερα έργα του δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Πράγματι, κατά τη διάρκεια της ζωής του, πολλοί από τους άλλους μεγάλους Καμπαλιστές ήταν εναντίον του και εναντίον της διδασκαλίας του. Για αυτόν το λόγο ο τύπος της Καμπαλά που ασχολείται με την επίτευξη υπερβατικού λογισμού δεν επικράτησε καθόλου, παρότι αρκετοί Καμπαλιστές, ιδιαίτερα εκείνων που ζούσαν στην πόλη Τσφατ κατά τον 16ο αιώνα, την εφάρμοζαν και χρησιμοποιούσαν αυτά τα κείμενά ως μέσο επίτευξης υψηλότερων επιπέδων επίγνωσης, συναίσθησης και συνειδητότητας.
Αυτό που παρέμεινε σήμερα είναι μόνο η θεωρητική διάσταση της Καμπαλά. Το μεγαλύτερο μέρος της Καμπαλά που διαρκώς αναπαράγεται ανήκει στον θεωρητικό τύπο, με κύριο έργο του, το ιερό Ζό'αρ (Zohar), ένα βιβλίο με τις διδασκαλίες του, από το δεύτερο αιώνα, Ταλμουδικού Μυστικιστή Ραμπί Σσιμόν Μπαρ Γιοχάι, το οποίο μεταδόθηκε από γενεά σε γενεά μέχρι το 13 αιώνα, όταν τυπώθηκε από τον Καμπαλιστή Ραμπί Μοσσέ Ντε Λεόν.
Τα τρία στάδια της ανάπτυξης του θεωρητικού τύπου της Καμπαλά
Η θεωρητική διάσταση της Καμπαλά είναι αυτή που αναπτύχθηκε σταδιακά με το διάβα του χρόνου. Για πρακτικούς λόγους, η παράδοση αυτού του τύπου της Καμπαλά μπορεί να χωριστεί σε τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο, η εποχή που εκδόθηκε το Ζό'αρ. Οι μυστικιστές αυτής της εποχή, καθώς επίσης και οι μυστικιστές της επόμενης γενεάς εφάρμοζαν αυτά τα διδάγματα.Το δεύτερο στάδιο, κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, με τους μυστικιστές που ζούσαν τότε στην πόλη του Τσφατ. Αυτή η συγκεκριμένη περίοδος της ιστορίας είναι γνωστή ως εποχή της μεγάλης Καμπαλιστικής αναγέννησης. Μεγάλος ηγέτης αυτής της αναγέννησης ήταν ο Ραββίνος Μοσσέ Κορντοβέρο, γνωστός για τη βαθυστόχαστο και συστηματικό τρόπο διδασκαλίας του, ο επικαλούμενος Ραμάκ (1522-1570), και ειδικότερα ο Ραββίνος Γιτσχάκ Λούρια, (1534-1572), ο γνωστός με την επωνυμία Αρί-Ζαλ, ευλογημένη η μνήμη του! Και τέλος, το τρίτο στάδιο επήλθε με τη γέννηση του Ραββίνου Γισραέλ Μπεν Ελιέζερ, (1698-1760), του γνωστού με την επωνυμία Μπάαλ Σσεμ Τοβ – σε μετάφραση "Κάτοχος του Καλού Ονόματος", τον ιδρυτή του Χασιδικού κινήματος, το οποίο με άμεσο ή έμμεσο τρόπο επηρέασε και κατεύθυνε τα υπόλοιπα κινήματα μυστικισμού μέχρι σήμερα.
Ρίχνοντας κανείς μια γρήγορη ματιά στα κείμενα του θεωρητικού τύπου της Καμπαλά με άλλα λόγια, ο αρχάριος, τη θεωρεί ως κείμενο γεμάτο φαντασία, παράξενα περιστατικά και περίεργες μεταφορές, πλασματικά μυθικά τοπία, στερούμενα κάθε λογικής και σχέσης με την πραγματικότητα. Διαβάζοντας κανείς το κύριο έργο αυτού του τύπου της Καμπαλά, το Ζό'αρ, μένει κανείς κατάπληκτος με την ζωηρή φαντασία του συγγραφέα, αλλά τίποτε παραπάνω. Για τον αρχάριο, το Ζό’αρ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα βιβλίο φαντασίας. Ο γνωστός Καμπαλιστής Δάσκαλος, ο επικαλούμενος Τσαντίκ από το Ζίτσαβ, περιγράφει τα τρία στάδια της ανάπτυξης της Καμπαλά, θεωρητικού τύπου, με τον παρακάτω αλληγορικό τρόπο.
Την εποχή που τα ταξίδια ήταν επικίνδυνα και ο περισσότερος κόσμος δεν έβγαινε ποτέ από τα σύνορα του μικρού χωριού, κάποιος ταξίδευσε σε χώρα μακρινή. Όταν επέστρεψε, μάζεψε όλους τους χωρικούς και με ενθουσιασμό τους αφηγήθηκε τις μεγάλες περιπέτειες του ταξιδιού του. Τους περιέγραψε ένα πουλί που είδε, σε αυτή τη μακρινή χώρα, με «ξεχωριστά» χαρακτηριστικά. Το πουλί είχε πρόσωπο ανθρώπου και τα πόδια του ήταν πόδια τζιράφας. Οι χωριάτες τον κορόιδεψαν και θεώρησαν την ιστορία του προϊόν της φαντασίας του. Εμπνευσμένος από τις περιπέτειες και τις ιστορίες του, ένας συγχωριανός του αποφάσισε να κάνει το ίδιο ταξίδι για να δει τον κόσμο με τα μάτια του. Μετά από χρόνια επέστρεψε και ο δεύτερος στο χωριό του. ΄Οπως και ο πρώτος, έτσι και ο δεύτερος, μάζεψε τους κατοίκους του χωριού και τους αφηγήθηκε και αυτός τις περιπέτειές του. Τους μίλησε και ο ίδιος για αυτό το φανταστικό πουλί. Η περιγραφή του όμως ήταν λίγο διαφορετική. Το πρόσωπο του πουλιού δεν ήταν όντως πρόσωπο ανθρώπου, παρά τη φαινομενική ομοιότητά του, και τα πόδια του ήταν μακρυά και λεπτά, και όντως θύμιζαν πόδια τζιράφας, παρότι με βεβαιότητα δεν ήταν πόδια τζιράφας. Ακούγοντας την ιστορία του δεύτερου ταξιδιώτη, οι γνώμες των χωρικών διαχωρίστηκαν. Μερικοί από αυτούς θεώρησαν την ιστορία του δεύτερου ταξιδιώτη πιο πειστική σε σύγκριση με την ιστορία του πρώτου ταξιδιώτη. Παρόλα αυτά, πολλοί από τους χωριάτες παρέμειναν σκεπτικοί και θεώρησαν την ιστορία του εξωπραγματική.
Ένας από τους χωρικούς αποφάσισε να φέρει τέλος στο θέμα και αποφάσισε να κάνει και αυτός αυτό το δύσκολο ταξίδι. Με την επιστροφή του, συγκέντρωσε και ο ίδιος τους χωρικούς και θριαμβευτικά ανακήρυξε πως το ζήτημα είχε πλέον επιλυθεί! Έβαλε το χέρι του στη μεγάλη τσάντα του και έβγαλε από μέσα αυτό το παράξενο και συνάμα φανταστικό πουλί. Αυτή τη φορά δεν παρέμεινε κανείς πλέον σκεπτικός.
Ο συγγραφέας του Ζό’αρ, το κύριο έργο του Καμπαλιστικού λογισμού, ο Ραμπί Σσιμόν Μπαρ Γιοχάι, ήταν ο πρώτος που περιέγραψε την Θεϊκή «παρουσία» και τη σχέση μας με το Εϊν Σόφ (το άπειρο). Στο Ζό’αρ, βρίσκει κανείς παράξενες και φανταστικές αφηγήσεις, μυθικά και μυστικιστικά σχήματα και διαγράμματα και εικόνες, που με δυσκολία μπορεί κανείς να πιστέψει. Το 16ο αιώνα, στην πόλη του Τσφατ, την πόλη των μυστικιστών, η Καμπαλά άρχισε να παίρνει μια πιο λεπτομερή και αναλυτική μορφή. Σχέδια και σχήματα, καθώς επίσης και συστηματικοί τρόποι σκέψης άρχισαν να εμφανίζονται στα Καμπαλιστικά έντυπα. Τέλος, με τη γέννηση του Χασιδικού κινήματος, η Καμπαλά άρχισε να πληρεί στο μέγιστο την "προοπτική και το ρόλο" της. Ο Χασιδισμός –η Χασιντούτ (στα εβραϊκά), είναι το μυστικιστικό κίνημα που ιδρύθηκε από τον Ραββίνο Γισραέλ Μπεν Ελιέζερ, τον αποκαλούμενο Μπάαλ Σσεμ Τοβ, ο οποίος έφερε την εντύπωση και την έννοια του Δημιουργού στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Αυτές οι μυστικιστικές έννοιες σταμάτησαν να θεωρούνται πλέον απόμακρες, υπερβολικές και εξωπραγματικές, και έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ζωής, και επηρεάζουν κάθε διάσταση της δημιουργίας.
Το Καμπαλιστικό ταξείδι επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης.
Ο σκοπός της Καμπαλά πλέον παρεξηγημένος. Σύμφωνα με συνήθη και λανθασμένη αντίληψη, η μελέτη της Καμπαλά παρέχει σε κάποιον ιδιαίτερες ψυχικές ικανότητες, ίσως μαντικές ικανότητες ή τη δυνατότητα να κάνει θαύματα ή άλλες απόκοσμες ενέργειες. Τα παραπάνω αποτελούν σαφή παρερμηνεία, διότι ο θεμελιώδης στόχος, που απορρέει από την μελέτη της Καμπαλά, έχει να κάνει με τον εκλεπτισμό την τελειοποίηση της προσωπικότητας του ατόμου. Η Καμπαλά παρέχει σε όσους πραγματικά θέλουν να λάβουν, τη δυνατότητα εξέλιξης και ανάπτυξης του εαυτού τους σε πιο ανεπτυγμένο και πιο υπερβατικό επίπεδο, εναρμονισμένο ως προς το υπόσταση, την ουσία και τις ρίζες της ψυχής τους.
Η επιστροφή, στο τέλος του ταξειδιού, στον κόσμο του εδώ-και-τώρα,αποτελεί κριτήριο του αυθεντικού Καμπαλιστικού ταξειδιού. Στο Ταλμούδ αναφέρεται η ιστορία τεσσάρων σοφών που μπήκαν σε μυστικιστικό οπωρώνα (mystical orchard) όπου βίωσαν μια υπερβατική εμπειρία. Ο Μπεν Αζάι ατενίζοντας έντονα εντός πέθανε. Ο Μπεν Ζομά ατενίζοντας έντονα μέσα στον οπωρώνα τρελάθηκε. Ο Άχερ (που σημαίνει ο άλλος)(που ονομαζόταν Ελίσσα Μπεν Αβούγια) έγινε αιρετικός. Ο Ραμπί Ακίβα μπήκε και βγήκε σώος και αβλαβής. Ο οπωρώνας αποτελεί σύμβολο του ανώτερου πνευματικού κόσμου. Ο Ραμπί Ακίβα ήταν ο μόνος από αυτούς τους τέσσερις μεγάλους σοφούς, που κατάφερε να μπει και να βγεί στον οπωρώνα του μυστικισμού χωρίς να φοβηθεί. Από την αρχή ήταν άνθρωπος με εξαιρετικό πνευματικό παράστημα, ένας αληθινός και πλέον ισορροπημένος δάσκαλος, που συνειδητοποιούσε πως ο στόχος του ταξειδιού δεν είναι να ταυτιστεί κανείς με το φως και να μην επιστρέψει στα εγκόσμια, σε υλιστικό επίπεδο, όπως συνέβη στον Μπεν Αζάι, ή σε πνευματικό επίπεδο, όπως συνέβη στον Μπεν Ζομά. Ούτε με το να νιώσει κανείς προσωπική απελευθέρωση ή έκσταση, αλλά να πάει και να επιστρέψει στη εγκόσμια ζωή, με την πρέπουσα σοφία που υπηρετεί τη ζωή στην διάσταση του εδώ-και-τώρα, στην καθημερινότητα της ζωής.
Σήμερα, ωστόσο, ο ουσιαστικός στόχος της Καμπαλά είναι να επιφέρει το Άπειρο Φως και την αγιότητα (κεντουσσά – στα εβραϊκά) , ως θεωρητικές και αφηρημένες έννοιες μέχρις σήμερα, στην καθημερινότητα της ζωής του καθένα μας.Οι πρώτοι Καμπαλιστές είναι γνωστοί ως "Άνθρωποι του μόχθου". Οι προσπάθειες και ο μόχθος τους, όμως, δεν ήταν φυσικής υπόστασης. Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωή τους κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να βελτιώσουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους και να φτάσουν σε ψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας και πνευματικής βίωσης της πραγματικότητας.
Στην εποχή του Μπά'αλ Σσεμ Τοβ, αυτή η αντίληψη έλαβε καινούργια σημασία. Μέσω των διδαγμάτων του, ο τρόπος με τον οποίο κανείς μπορεί να προβεί σε αυτού του είδους τη βελτίωση και "καλλιέργεια" έγινε πιο σαφής
Γνώση της Καμπαλά σημαίνει να ζει κανείς σύμφωνα με τα διδάγματα της
Η Καμπαλά παρομοιάζεται με "δέντρο της ζωής". Είναι η μελέτη της ζωής, και όπως δε μπορεί κανείς να μάθει για τη ζωή μέσα από βιβλία παρά μόνο ζώντας την, κατά παρόμοιο τρόπο, η μελέτη της Καμπαλά είναι πραγματική και αποτελεσματική μόνο όταν κανείς εφαρμόζει τα διδάγματά της στην καθημερινότητά της ζωής του. Όταν μελετά κανείς την Καμπαλά σε θεωρητικό επίπεδο είναι σαν να μελετά κανείς την "αγάπη" χωρίς ποτέ να την βιώνει σε προσωπικό επίπεδο.
Ο Ρ. Σίμχα Μπούνεμ από το Πεσσίσχα, φημισμένος δάσκαλος της Καμπαλά, ανέφερε πως κάποιος γνωστός Καμπαλιστής, εκείνη την εποχή, δε γνώριζε την Καμπαλά. Το άτομο αυτό, από την μία γνώριζε τα κείμενα τα σχετικά με την Καμπαλά, από την άλλη όμως δεν κατανοούσε τη πραγματική σημασία τους. Για να επεξηγήσει αυτό που εννοούσε έδωσε την παρακάτω μεταφορά. Αν κάποιος, για παράδειγμα, θέλει να γνωρίσει το Παρίσι, αγοράζει χάρτη της πόλη και τον μελετά σχολαστικά, μέχρις ότου να γίνει γνώριμος με όλες τις λεπτομέρειες και τους δρόμους της πόλης. Αν όμως δεν επισκεφτεί ποτέ την πόλη δεν θα μπορέσει να γνωρίσει πραγματικά το Παρίσι. Μπορεί κανείς να νιώσει τον παλμό της πόλης μόνο αν την επισκεφτεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, καταλήγει ο Ραββίνος Μπούνεμ, για να καταλάβει κανείς τα όσα αναφέρονται στην Καμπαλά, θα πρέπει να τα βιώνει, και ο συγκεκριμένος Καμπαλιστής δεν το έκανε.
HΒελτίωση του χαρακτήρα σύμφωνα με την Καμπαλά
Ρίχνοντας μια γρήγορα ματιά στα όσα γράφουν μεγάλοι δάσκαλοι σχετικά με τη θεωρητική Καμπαλά συνειδητοποιεί γρήγορα κανείς, πως τα περισσότερα κείμενα δεν ασχολούνται καθόλου με τα θέματα που έχουν να κάνουν με την μετατροπή και την αλλαγή του χαρακτήρα του ατόμου. Παρότι τα Χασιδικά μυστικιστικά κείμενα προτρέπουν στην εφαρμογή της θεωρητικής Καμπαλά στην καθημερινή ζωή, η Καμπαλά καθεαυτή δεν ασχολείται ούτε με το άτομο ούτε με το πως μπορεί κανείς να υπερνικά την αρνητική συμπεριφορά του, αλλά περισσότερο με επεξηγήσεις που αφορούν την ουράνιες σφαίρες, τους αγγέλους, τις ψυχές, και άλλα παρόμοια θέματα.
Εντούτοις αυτό δεν σημαίνει πως η Καμπαλά δεν ενδιαφέρεται όσον αφορά τον άνθρωπο. Αντίθετα! Στην πραγματικότητα υπάρχουν αμέτρητα σχόλια, κατά μήκος των κειμένων της Καμπαλά, σχετικά με τα αρνητικά και ανάρμοστα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου, όπως για παράδειγμα, το θυμό, την τεμπελιά, την κατάθλιψη και άλλων. Βρίσκει κανείς στα κείμενα της καμπαλά σκληρή και έντονη αποδοκιμασία όσον αφορά την κατάθλιψη, τον θυμό και άλλα αρνητικά και αντιπαραγωγικά συναισθήματα. Παρόλα αυτά, η προσέγγιση της Καμπαλά στο θέμα της βελτίωσης του χαρακτήρα του ατόμου είναι εντελώς διαφορετική από τις συνήθης γνωστές μεθόδους. Δεν έχει να κάνει με τον πόλεμο, κατά μέτωπο, για την εξουδετέρωση του κακού, ούτε με την σάρωση του αρνητικού με το θετικό. Ο τρόπος προσέγγισης της Καμπαλά προτρέπει στο να βλέπει κανείς την πραγματικότητα από άλλη διάσταση.
Ο αρχικός στόχος της μυστικιστικής σκέψης είναι να φέρει τον άνθρωπο στη συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από το Άπειρο. Μελετώντας κανείς τη δομή, τους χάρτες και τα διαγράμματα που αναφέρονται στην Καμπαλά, αποφέρουν στο «ξύπνημα» του ατόμου, το κάνουν να συνειδητοποιεί πως ότι αυτό που πραγματικά υφίσταται είναι το ‘Ειν Σοφ (που σημαίνει το Άπειρο).
Διεισδύοντας κανείς στις αλήθειες της Καμπαλά, συνειδητοποιεί πως η συνήθης αντίληψη που έχει για τον κόσμο, ως μέρος ξέχωρο, και ανεξάρτητο από το δημιουργό του, δεν αποτελεί παρά ψευδαίσθηση, και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τον άπειρο φως. Με αυτήν την αντίληψη, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, μπορεί κανείς να κατανικήσει όλα τα προσωπικά αρνητικά συναισθήματα και χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του.
Το εγώ - η ψευδής αντίληψη του εαυτού, ως πηγή όλων των αρνητικών συναισθημάτων.
Ο Ραββίνος Ελιγιάου Μπεν Μοσσέ Ντι Βίντας, Καμπαλιστής του 16ου αιώνα, αναφέρει πως υπάρχουν τρία κύρια αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία θεωρούνται τα"βασικά χαρακτηριστικά" από τα οποία απορρέουν όλα τα επακόλουθα: η υπεροψία, το πείσμα και ο θυμός – όλα πηγάζουν από το εγώ. Το εγώ είναι πηγή όλων των αρνητικών στοιχείων και χαρακτηριστικών. Η δωροδοκία και η παραφθορά πηγάζουν από την λανθασμένη αντίληψη του εαυτού– το οποίο αδιάκοπα ενεργεί σύμφωνα με αυτό που πιστεύει πως θα το βοηθήσει να επιβιώσει.
Το εγώ εγείρει και ξυπνά όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Για παράδειγμα, όταν κάποιος νιώθει θυμό, αυτό αποτελεί έκφραση της δυσαρέσκειας και εναντίωσής του. Όταν το (υπερ)εγώ νιώθει πως απειλείται, τότε αντιδρά και διαμαρτύρεται: "πως μπορεί να μου κάνει κανείς αυτό σε εμένα " και αυτό ξυπνά το θυμό. Το εγώ νιώθει διαρκώς υπό την απειλή του εκμηδενισμού. Ο θυμός αποτελεί απλά εκδήλωση της έγνοιας και των ανησυχιών του ατόμου που απορρέουν από τις υποτιθέμενες και πλασματικές ανάγκες επιβίωσής του.
Ξεπερνώντας κάποιος την ψευδή αντίληψη, που απορρέει από την μη πραγματική εκτίμηση του τι είναι απαραίτητο για την επιβίωσή του, μπορεί κανείς να υπερνικήσει τα αρνητικά συναισθήματα. Με τη μελέτη της Καμπαλά, συνειδητοποιεί κανείς πως η ψευδής αντίληψη του εγώ - του εαυτού μας, σκεπάζει την πραγματική υπόστασή μας, την υπερβατική ψυχή μας. Μελετώντας την Καμπαλά συνειδητοποιεί κανείς πως αυτό που πραγματικά υφίσταται είναι το ‘Ειν Σοφ (που σημαίνει το Άπειρο). Θα πρέπει κανείς να το νιώσει σε κοσμικό επίπεδο και παράλληλα να το κατανοήσει σε προσωπικό επίπεδο. Κατά συνέπεια, η ψευδαίσθηση που απορρέει από το συναίσθημα της ύπαρξης διαφορετικής οντότητας - του εγώ θα αρχίσει να υποχωρεί, και μαζί της θα υποχωρήσουν και τα αρνητικά συναισθήματα, έκφραση του εγωιστικού εαυτού μας.
Αντί να βλέπει κανείς το εγώ -τον εγωιστικό εαυτό του ως πραγματικό εχθρό που θα πρέπει να τον πολεμήσει για να τον υπερνικήσει, συνειδητοποιεί κανείς πως δεν υπάρχει τίποτε παραπάνω εκτός από το Φως, και όλα τα υπόλοιπα απλά σκεπάζουν αυτήν την αλήθεια. Αυτή είναι η προσέγγιση της Καμπαλά όσον αφορά την βελτίωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας. Δεν ασχολείται διόλου, ούτε πολεμά τα αρνητικά στοιχεία. Πηγαίνει κατευθείαν στη πηγή όλων των προβλημάτων, το εγώ – και την υλιστική υπόσταση, αποδεικνύοντας πως, στην πραγματικότητα, αυτή υποτιθέμενη υπόσταση του εγώ δεν είναι παρά μόνο ένα καμουφλάρισμα του πραγματικού εαυτού. Συνειδητοποιώντας κανείς το παραπάνω γεγονός μπορεί πιο εύκολα να ξεπεράσει και να υπερνικήσει την αρνητικότητά του και τις αρνητικές του τάσεις.
Η μελέτη της Καμπαλά χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: την Θεωρητική Καμπαλά, την Ασκουμένη Καμπαλά και την Καμπαλά του Διαλογισμού.
Η Θεωρητική Καμπαλά ασχολείται με την μορφή των μυστηρίων, διδάσκοντας την δομή των αγγελικών πεδίων καθώς επίσης και τις σφιρότ (αριθμήσεις) ή τις θείες εκπορεύσεις. Διαπραγματεύεται με μεγάλη επιτυχία προβλήματα για τα οποία έχουν πάρει θέση πολλές φιλοσοφικές σχολές και μας εφοδιάζει με ένα εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να ταιριάξουν όλες οι θεολογικές ιδέες. Μας δίνει επίσης τις βάσεις μέσω των οποίων μπορεί να γίνει κατανοητή τόσο η Καμπαλά του Διαλογισμού όσο και η Ασκουμένη Καμπαλά. Η μεγάλη πλειοψηφία της μελέτης και των κειμένων της Καμπαλά σήμερα ασχολείται με την αυτήν την κατηγορία, την Θεωρητική Καμπαλά.
Η Ασκουμένη Καμπαλά απ’ την άλλη μεριά ήταν ένα είδος λευκής μαγείας που ασχολιόταν με την χρήση των τεχνικών που θα μπορούσαν να επικαλεστούν υπερφυσικές δυνάμεις. Συνεπαγόταν την χρήση από θεϊκά ξόρκια, φυλακτά καθώς επίσης και χειρομαντία, φυσιογνωμία κι αστρολογία. Πολλοί θεωρητικοί καββαλιστές καθοδηγούμενοι απ’ τον Άρι (Ραβίνος Ισαάκ Λούρια, 1534-1572) αποδοκίμαζαν την χρήση αυτών των τεχνικών θεωρώντας ως επικίνδυνες και πνευματικά εξευτελιστικές. Σαν αποτέλεσμα επέζησαν πολύ λίγα άρθρα σχετικά.
Ενώ η Θεωρητική Καμπαλά ουσιαστικά μας κάνει μια περιγραφή της πνευματικής χώρας, η Ασκουμένη Καμπαλά μας λέει πως θα μπούμε στο εσωτερικό της. Πολύ συχνά η Θεωρητική Καμπαλά είναι ένας σπουδαίος οδηγός για εσωτερική αναζήτηση. Αλλιώς, είναι σαν να απογειωνόμαστε με ένα αεροπλάνο. Χρειαζόμαστε χάρτες και διαγράμματα για να βεβαιωθούμε ότι θα προσγειωθούμε. Η Θεωρητική Καμπαλά μας δίνει αυτά τα σημεία, δηλαδή σε ποιόν κόσμο βρισκόμαστε, αν είμαστε στην πλευρά του καλού ή του κακού κλπ.
Η Καμπαλά του Διαλογισμού είναι ανάμεσα στη Θεωρητική και την Ασκούμενη Καμπαλά. Μερικές από τις παλαιότερες μεθόδους διαλογισμού συνορεύουν με την Ασκουμένη Καμπαλά και η χρήση τους αποθαρρύνεται. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν τα λίγα κείμενα που επέζησαν από την Ταλμουδική περίοδο. Το ίδιο ισχύει για τις διδασκαλίες του δασκάλου του 13ου αιώνα, του Ραβίνου Αβραάμ Αμπουλάφια του οποίου οι εργασίες διαλογισμού δεν τυπώθηκαν ποτέ κι επέζησαν μόνο σε χειρόγραφα.
Ένα σημαντικό σημείο που συχνά παραβλέπεται είναι ότι η Καμπαλά δεν μπορεί να σταθεί μόνη της χωρίς το σύνολο της Τορά όπως έχει αποκαλυφθεί.
Αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Τορά. Δεν υπάρχει ούτε μία Καββαλιστική εργασία που να μην περιέχει αποσπάσματα από την Βίβλο, το Ταλμούδ και το Μιντράσς κι απαιτεί μια βαθιά γνώση απ’ όλα αυτά. Η Βίβλος, το Ταλμούδ, το Μιντράσς και η Καμπαλά είναι αλληλοσυμπληρωματικά.
Η Μισσνά λέει: «Ο Μωυσής έλαβε [κιμπέλ] την Τορά στο Σινά και [στη συνέχεια] την μεταβίβασε στον Γεοσσούα, ο Γεοσσούα την μεταβίβασε στους Πρεσβύτερους. Οι Πρεσβύτεροι την μεταβίβασαν στους Προφήτες. Οι Προφήτες την μεταβίβασαν στους «Άντρες της Μεγάλης Συνέλευσης».
Ο Μωυσής ήταν ο δάσκαλος όλων των προφητών. Καταλάβαινε την Τορά απόλυτα. Με αυτή την έννοια το προφητικό του όραμα ήταν στο επίπεδο «ανοικτού δοχείου» που θα μπορούσε πάντα να δεχτεί κι άλλα. Ίσως το μυστικό του Μωυσή στο να δέχεται ήταν ότι όσο πιο πολύ μετέδιδε, τόσο πιο πολύ είχε την ικανότητα να δέχεται. Έτσι, η Μισσνά λέει ότι «Ο Μωυσής πήρε την Τορά» επειδή ήταν το παράδειγμα της τέλειας κι ολοκληρωτικής Καμπαλά, δηλαδή δεκτικότητας, όσον αφορά την προφητική εμπειρία. Ο μόνος τρόπος να αντιληφθεί κανείς κάθε μικρή απόχρωση της Τορά είναι μέσω της προφητικής σοφίας που περιέχεται στην Καμπαλά.
Η ιδέα της Καμπαλά τότε είναι να εμπνευστούμε από την Τορά και να συνδεθούμε μαζί της σε όλα τα δυνατά επίπεδα. Χωρίς την Καμπαλά θα μπορέσει κάποιος να καταλάβει μερικά επίπεδα της Τορά. Σίγουρα, ο μόνος τρόπος να συλλάβουμε κάθε απόχρωση της Τορά είναι μέσω της προφητικής σοφίας που περιέχεται στην Καμπαλά.
Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε αυτό που ο Μωυσής «μεταβίβασε στον Γεοσσούα κι ο Γεοσσούα μεταβίβασε στους Πρεσβύτερους κλπ.». Σύμφωνα με την Τορά ο Θ-ός είπε στον Μωυσή να τοποθετήσει στον Γεοσσούα το πνεύμα του (Αριθμ. 27:20). Με άλλα λόγια ο Μωυσής επρόκειτο να περιβάλλει τον Γεοσσούα με το δικό του προφητικό πνεύμα. Σύμφωνα με ένα αρχαίο Μιντράσς, αυτό περιείχε τις απαραίτητες μεθόδους καθώς και τους (πειθαρχεία???) για την απόκτηση της προφητείας. Έτσι ο Μωυσής μεταβίβασε στον Γεοσσούα τα κλειδιά της είσοδου στην προφητική κατάσταση. Αυτά τα κλειδιά αποτελούν την παράδοση της Καμπαλά.
Κατά την περίοδο των Προφητών, η Καμπαλά φυλασσόταν από τους προφήτες δάσκαλους και μεταβιβαζόταν σε επιλεγμένους μαθητές. Κατά το διάστημα αυτής της περιόδου, το Ιερό κι αργότερα ο Πρώτος Ναός χρησίμευαν σαν το κεντρικό σημείο για όλες τις προφητικές εμπειρίες. Όταν ο Ναός επρόκειτο να καταστραφεί ο προφήτης Εζεκιέλ δέχτηκε ένα όραμα που ήταν το σινιάλο για να τελειώσει μια περίοδο προφητειών χιλίων χρόνων. Το όραμα είναι γνωστό σαν Μαασέι Μερκαβά, η Πειθαρχία (ή ο τρόπος λειτουργίας) του Άρματος. Όταν αναφερόμαστε συγκεκριμένα στο κεφάλαιο που ανοίγει το βιβλίο του Εζεκιέλ, ο όρος Μαασέ Μερκαβά είναι επίσης μια γενική ονομασία για ολόκληρη την παράδοση της Καμπαλά.
Μέχρι να κτιστεί ο Δεύτερος Ναός, τα κλειδιά για την παράδοση της Καμπαλά είχαν ανατεθεί στους τελευταίους προφήτες του Εβραικού λαού καθώς και στους μεγαλύτερους σοφούς. Μαζί, αυτοί συγκρότησαν τους 120 Άνδρες της Μεγάλης Συνέλευσης. Αυτό ήταν εκείνο το σώμα των σοφών που διατύπωσαν την Μισσνά στο Φυλλάδιο Χαγκιγκά δηλώνοντας: «Το Μαασέ Μερκαβά μπορεί να διδαχτεί μόνο σε μεμονωμένους μαθητές [έναν την φορά] και πρέπει να είναι σοφοί που να την καταλαβαίνουν με τις δικές τους γνώσεις». Έτσι διασφάλισαν την συνεχιζόμενη μετάδοση της παράδοσης της Καμπαλά περιορίζοντας τις πρακτικές τους στον μικρότερο δυνατό κύκλο από δασκάλους. Έξω απ’ αυτόν τον κύκλο αυτές οι πρακτικές θα παρέμεναν σχεδόν τελείως άγνωστες. Αυτή η τακτική συνέχισε μέχρι μετά το 70 Π.Κ.Ε. Μόνο τότε άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα.
Ντάατ – Η Αόρατη Σεφίρα Δημοσιεύθηκε: 21 Sunday June @ GTB Daylight Time Θεματική Ενότητα: Δυτική εσωτερική παράδοση Η Καββάλα και, κατʼ επέκταση το Δέντρο της Ζωής, θεωρείται ο θεμέλιος λίθος της Δυτικής Μυστηριακής Παράδοσης, όπως ακριβώς οι Σούτρες της Γιόγκα ή όπως οι Βέδες της Μπαγκαβάτ Γκίτα είναι τα θεμέλια της Ανατολικής Παράδοσης. Αναγνωρίζεται ως μια Αιώνια Φιλοσοφία και ως τέτοια θεωρεί ότι, πέρα από την εξωτερική-υλική πραγματικότητα που βιώνουμε υπάρχει και η εσωτερική πραγματικότητα. Ας προχωρήσουμε να εξετάσουμε το μυστηριώδες Ντάατ που δεν εμφανίζεται ποτέ επάνω στο Δέντρο, όντας μια υποκειμενική Σεφίρα. Το Ντάατ γεννιέται από την ένωση του Χόχμα και του Μπίνα. Ο Ουράνιος Πατέρας Άμπα, παντρεύεται την Ουράνια Μητέρα Άμα και το αποτέλεσμα είναι το Ντάατ-Γνώση. Το Ντάατ βρίσκεται στο σημείο όπου η Άβυσσος τέμνει τη Μεσαία Στήλη και πάνω από αυτήν βρίσκεται η Ατραπός του Τόξου-η Ατραπός της Συνείδησης. Εδώ υπάρχει το κλειδί της εκδήλωσης όλων των πραγμάτων μέσα από τα ζεύγη των Αντιθέτων και της ένωσής τους σε ένα Τρίτο. Στο Ντάατ βρίσκεται, τόσο το μυστικό της Γέννησης, όσο και της Αναγέννησης. Τα Ουράνια Σεφιρόθ υπερβαίνουν με κάθε δυνατό τρόπο όλες τις νοητικές συλλήψεις μας και μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο μέσα από βαθύ διαλογισμό. Τα Ουράνια είναι Ιδεατά, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα Σεφιρόθ που είναι Πραγματικά. Η Άβυσσος είναι το μεταφυσικό χάσμα μεταξύ τους, το σημείο όπου χωρίζονται τα ανώτερα Σεφιρόθ από τα κατώτερα. Στο Πρώτο, το Ουράνιο, Τρίγωνο βρίσκουμε μια αντιπροσώπευση των Δημιουργικών Δυνάμεων της Ουσίας του Σύμπαντος. Στο Δεύτερο, το Ηθικό, Τρίγωνο έχουμε μια Αντιπροσώπευση των Δυνάμεων που διέπουν τη Ζωή που Εξελίσσεται. Ο Λάο Τσε διδάσκει: «Το Ταό δημιούργησε την Ενότητα, η Ενότητα δημιούργησε τη Δυαδικότητα, η Δυαδικότητα δημιούργησε την Τριάδα και η Τριάδα όλα τα υπάρχοντα πράγματα». Στην Άβυσσο εδρεύει το Ντάατ, που θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί η Σεφίρα του Γίγνεσθαι. Της αποδίδεται επίσης ο τίτλος Κατανόηση και θα μπορούσε να ερμηνευθεί σαν Αντίληψη, Σύλληψη και Συνειδητότητα. Νταάτ-Γνώση Το Ντάατ, θεωρούμενο ως Σεφίρα, είναι μια σχετικά σύγχρονη σύλληψη. Αποτελεί συνδυασμό της Θεϊκής Αρσενικής και Θηλυκής Αρχής, δηλαδή του Χόχμα και του Μπίνα, αντίστοιχα. Ορίζεται σαν « αόρατη Σεφίρα», καθώς θεωρείται πως βρίσκεται σε διαφορετική διάσταση από τις προηγούμενες σφαίρες. Κοιτώντας το Ντάατ πάνω στο Δέντρο της Ζωής, θα μπορούσαμε να πούμε ότι γεφυρώνει την Άβυσσο, δηλαδή το βαθύ χάσμα που υπάρχει πάνω από το Τίφαρετ, το οποίο χωρίζει τη νοητή από τη φαινομενική πραγματικότητα. Η Άβυσσος, το οριοθετημένο χάσμα, ανάμεσα στο Μακροπρόσωπο και το Μικροπρόσωπο, είναι το διαχωριστικό σημείο για τον ιδιαίτερο τύπο ύπαρξης που επικρατεί πάνω στα δύο επίπεδα. Αυτοί οι δύο τύποι ύπαρξης, ο Μακροπρόσωπος και ο Μικροπρόσωπος, υποδηλώνουν το άδηλο και το πραγματικό αντίστοιχα. Είναι η σφαίρα όπου η Καθαρή Δύναμη παίρνει Μορφή. Αντιπροσωπεύει εκείνη την κατάσταση κατά την οποία οι μορφές κατασταλάζουν από την αλληλεπίδραση των Ουράνιων Δυνάμεων. Μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα «κατώτερο» ανάλογο του Κέτερ, στο οποίο, όμως, πρωτοεκδηλώνεται η Μορφή και όχι η Δύναμη. Οι μορφές που υπονοούνται εδώ είναι σε μια πολύ αφηρημένη κατάσταση και μοιάζουν περισσότερο με δέσμες ενέργειας. Είναι η ύψιστη ενότητα στον κόσμο των μορφών. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι εδώ λαμβάνει χώρα ο Διαλογισμός του Θεού, γιατί από εδώ οι ουράνιες δυνάμεις διέρχονται την Άβυσσο για να εκδηλωθούν μορφικά σαν «αφηρημένη γνώση». Αυτή η γνώση είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη συνηθισμένη έννοια της λέξης, τόσο ώστε αυτή η αφηρημένη γνώση καταλήγει να είναι σχεδόν συνώνυμη με την πίστη. Το Ντάατ είναι το ύψιστο σημείο Συνείδησης της ανθρώπινης Ψυχής. Εδώ φτάνει η Ψυχή όταν έχει επιτελέσει το πλήρες σχέδιο της εξελικτικής της ανάπτυξης. Σε αυτό το σημείο η Ψυχή έχει αναπτύξει τέλεια ελεύθερη θέληση και επιλέγει αν θα παραμείνει για να συνεργαστεί με την Πλανητική Ιεραρχία ή αν θα συνεχίσει την εξέλιξή της σε άλλους πλανήτες. Σε αυτό το αφηρημένο επίπεδο ο ανθρώπινος νους φτάνει σε μια πλήρη Συνειδητοποίηση του Όλου-Παντός, όποτε απορροφάται από τον Αιώνιο Νου και γίνεται ένα με αυτόν. Αναπαριστά την υπέρτατη Σοφία και την υπέρτατη Δύναμη Συνειδητοποίησης. Η Συνειδητοποίηση στο υπέρτατο ύψος της είναι Φώτιση-Νιρβάνα. Όλες οι μεγάλες αποκαλύψεις που δόθηκαν στους πνευματικούς ηγέτες αποκτήθηκαν μέσω της επαφής με τη συνειδητότητα που αποδίδεται στο Ντάατ. Στο Ντάατ ενυπάρχει και η όψη της Δικαιοσύνης, αλλά όχι με την συνήθη έννοια. Η Δικαιοσύνη του Ντάατ είναι η απόλυτη ισορροπία που είναι έμφυτη στο Σύμπαν, η οποία λαμβάνει υπόψη όλους τους παράγοντες μέσα σε αυτό, από το απλούστερο άτομο, ως τους πιο απόμακρους ήλιους. Αυτή η Δικαιοσύνη είναι τέλεια. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι διαλογισμοί πάνω στο Ντάατ δεν είναι πολύ ασφαλείς, αν δεν έχουν μελετηθεί και κατευθυνθεί πολύ προσεκτικά, ιδιαίτερα αν προσκρούουν στην προαναφερθείσα όψη, της Κοσμικής Δικαιοσύνης της Σεφίρα. Υπάρχει επίσης και μια «σκοτεινή» πλευρά του Ντάατ που σχετίζεται με αυτό που μπορεί να ονομαστεί, υποσυνείδητος νους του Θεού. Η επαφή με αυτήν την όψη, ίσως έχει παράξενα αποτελέσματα στην Ψυχή. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι επαφές μας και μόνο με το προσωπικό υποσυνείδητο μας ταράζουν αρκετά, έτσι ώστε μπορούμε να φανταστούμε πόσο τρομακτικές θα είναι οι επαφές με το Παγκόσμιο Υποσυνείδητο που περιέχει όχι μόνον ολόκληρη την παρελθούσα ιστορία αλλά και τις εσωτερικές εντάσεις του Λόγου. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να εργαστεί κανείς με αυτή τη Σεφίρα είναι μέσω της μυθολογίας της Ίσιδας, γιατί σχετίζεται με τη φωτεινή όψη του Ντάατ, στην οποία περιέχεται το ουράνιο σχέδιο του σύμπαντος και οι φωτεινοί σκοποί του μέλλοντος. Η Ίσις είναι μια πολύ αρχαία Θεά. Με τη δύναμη της μαγείας της έπεισε τον πατέρα των Θεών Ρα, να της ανακοινώσει το μυστικό του όνομα, επιτυγχάνοντας έτσι να κυριαρχήσει επάνω του. Λέγεται ότι έχει την κατοικία της στο Σείριο, το άστρο του Κυνός. Η Ίσις ονομάζεται, επίσης, Αιθέρας του Πνεύματος. Οι μύθοι της Ίσιδας περιέχουν αναφορές για διάφορους βαθμούς μύησης, για αρχές σεξουαλικής πολικότητας, για επαφή με τον Ανώτερο Εαυτό, για επαφή με το Πνεύμα ακόμα και του ίδιου του Θεού. Η Ίσις ήταν ικανή να κάνει θαύματα, να θεραπεύει και να ανασταίνει νεκρούς. Ήταν μεγάλη ταξιδιώτισσα και θεά της θάλασσας. Ένα από τα δώρα της ήταν η μετάδοση ενός γλυκού αρώματος σε εκείνους που άγγιζε. Αυτό έχει μια βαθιά σχέση με τη σεφίρα Ντάατ, η οποία είναι μια αναλογία του Γεσούντ (στο οποίο ανήκουν τα αρώματα και τα θυμιάματα) σε ανώτερο επίπεδο. Η φυσική εκδήλωση του Ντάατ είναι ο Σείριος, το άστρο του Μεγάλου Κυνός. Ο Σείριος είναι η σφαίρα των Ανωτέρων Διδασκάλων και ο Ήλιος πίσω από τον Ήλιο μας. Το όνομα του Θεού στο Ντάατ είναι μια σύνθεση των Θείων ονομάτων του Χόχμα και του Μπίνα. Ένας συνδυασμός του Γιεχοβά και του Γιεχοβά Ελοχίμ. Το Σύμβολο της νεφοσκεπούς κορυφής του ιερού όρους κάθε φυλής ταιριάζει στο Ντάατ. Με αυτή την συνειδητότητα ήρθε σε επαφή ο Μωυσής, όταν έλαβε τις πλάκες του Νόμου από την κορυφή του Σινά, του σεληνιακού όρους. Αυτή η συνειδητότητα μπορεί να συμβολιστεί με τον σπόρο του σίτου. Είναι η αίσθηση της ύπαρξης μέσα στα πάντα. Υπάρχει μια σύνδεση με το ιερόγλυφο του Κηρυκείου, δηλαδή τη φτερωτή ράβδο, πάνω στην οποία τυλίγονται δυο φίδια, ένα κουκουνάρι στην κορυφή της και το σύμβολο του σκορπιού στην βάση της. Ευθυγραμμιζόμενο με το Δέντρο της ζωής, το κουκουνάρι καλύπτει το Κέτερ, τα φτερά αγκαλιάζουν το Χόχμα και το Μπίνα και τα κεφάλια των φιδιών ενώνονται στο Ντάατ. Ο συμβολισμός των φιδιών σε αυτήν την εικόνα υποδηλώνει την εκδήλωση της δύναμης σε κάθε επίπεδο. Όλες οι προσπάθειες περιγραφής των καταστάσεων της συνείδησης του Ντάατ είναι μόνο μεταφορικές, γιατί είναι μια κατάσταση συνείδησης κενή από σύμβολα. Αυτός είναι ο λόγος που ο μεγάλος τύπος που εκφράζει την φύση του Ντάατ είναι το «Άδειο δωμάτιο». Αυτό είναι το πλησιέστερο σύμβολο που υπονοεί την απουσία συμβόλων και επομένως την επαφή με την πραγματικότητα. Είναι η συνείδηση της «πλήρους απογύμνωσης του Θεού» σε κάτι που δεν είναι ούτε δύναμη ούτε μορφή, αλλά περιέχει και τα δυο. Είναι μια «Κατάσταση» πέρα από όλες τις άλλες καταστάσεις, μια Υπέρτατη Κατάσταση. Αυτή η Κατάσταση προσεγγίζεται όταν εισέρχεται κανείς στο στάδιο του αφηρημένου νου. Όταν οι δυνάμεις του Ντάατ βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία στην Ψυχή, δεν λαμβάνει χώρα πια η διαδικασία του «γίγνεσθαι», γιατί αυτή η Ψυχή «είναι». Γιʼ αυτό και αποδίδεται στο Ντάατ ο Τίτλος Μυστικιστική Σεφίρα, αφού επιφέρει την ορθή κατανόηση της παρεξηγημένης λέξης «μυστικισμός» Ο μυστικισμός δεν είναι μια συγκεχυμένη κατάσταση άσκοπης πνευματικότητας. Είναι μια ξεκάθαρη αντίληψη των διαφόρων δυνατοτήτων της ζωής και της ενότητας τους με το Θεό και την Ψυχή. Εδώ η ισορροπία, η συνειδητοποίηση και η αφομοίωση των δυνατοτήτων αυτών συναντιούνται κάτω από το φως του αφηρημένου νου. Η μαγική εικόνα του Ντάατ είναι ο Ιανός, ως ο Θεός που κοιτάζει αμφίπλευρα: Προς τα κάτω, βλέποντας ό,τι γίνεται στην Εκδήλωση, και επίσης προς τα Ανώτερα Σεφιρόθ, δίνοντας έτσι την Πνευματική Εμπειρία του Ντάατ που είναι το όραμα κατά μήκος της αβύσσου. Οι Αρχάγγελοι των Σημείων του Ορίζοντα αναφέρονται στο Ντάατ. Είναι ένας συνδυασμός των Αρχαγγέλων Ραφαήλ (Ανατολή), Μιχαήλ (Νότος), Γαβριήλ (Δύση) και Ουριήλ (Βορράς). Όμως, ο Γαβριήλ και ο Ουριήλ αναφέρονται ιδιαίτερα στο Ντάατ στις πιο βαθιές και απόκρυφες πλευρές τους. Το Τάγμα Αγγέλων του Ντάατ είναι ένα είδος Σεραφίμ. Για τον διορατικό έχουν εμφάνιση φιδιών ασημόχρωμου γκρίζου χρώματος με χρυσές εξακοντιζόμενες γλώσσες. Ένας τύπος δύναμης που εκπορεύεται από αυτούς μπορεί να περιγραφεί μόνο σαν «πυρακτωμένη γνώση». Προτέρημα-Ελάττωμα: Οι δυνάμεις του Ντάατ, σε ισορροπημένη λειτουργία, εκφράζουν εκείνα τα άτομα που θεωρούν πως έχουν να επιτελέσουν ένα σημαντικό σκοπό στη ζωής τους, μια αποστολή ή την αίσθηση του πεπρωμένου. Αυτό το έργο τους αποσπά ολοκληρωτικά και τους οδηγεί ώστε να χαράξουν τον δρόμο τους μέσα από οποιαδήποτε εμπόδια φτάνοντας στους σκοπούς τους ανεξαρτήτως τιμήματος. Ένα τέτοιο πρόσωπο έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο μέλλον και τεράστια πίστη στις δυνάμεις του. Η επίδραση της δύναμης της αμεροληψίας, πάνω στην προσωπικότητα, τείνει να αποκόψει το άτομο από τους κανόνες της κοινωνικής ζωής και η συνέπεια της διέγερσης των ανώτερων επιπέδων θα οδηγήσει στην πλήρη αδιαφορία για την ευημερία της ύπαρξης. Εδώ θα αναφέρουμε ως ενδεικτικά παραδείγματα τους ήρωες που οι περιπέτειες τους είναι εμπειρίες του Ντάατ, όπως τον Προμηθέα, τον Γκάλαχαντ και τον Περσέα. Επίσης, πρέπει να αναφέρουμε ότι εδώ παραμονεύει ο κίνδυνος του φανατισμού που έχει τη ρίζα του στην υπερηφάνεια και οδηγεί τελικά σε απομόνωση από κάθε ανθρώπινη επαφή και τελικά στην αυτοκαταστροφή. Ο φανατικός είναι πάντοτε απάνθρωπος, γιατί είναι τόσο περήφανος και εγωκεντρικός μέσα στην υποτιθέμενη ορθότητα των προσωπικών του πεποιθήσεων, ώστε στερείται οίκτου. Το κακό έχει την τάση πάντοτε να μεταμφιέζεται σε καλό, αλλά η αλάνθαστη ένδειξη να το διαγνώσουμε είναι η έλλειψη οίκτου, φιλανθρωπίας και αγάπης. Ενδεικτική Βιβλιογραφία - Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος - Israel Regardie, Η Φιλοσοφική Λίθος και το Δένδρο της Ζωής, εκδόσεις Ιάμβλιχος - Gareth Nnight, Οι Σφαίρες του Δέντρου της Ζωής, εκδόσεις Ιάμβλιχος - Israel Regardie, Η Καββάλλα και τα Σύμβολά της, εκδόσεις Ιάμβλιχος - Dion Fortune, Η Μυστική Καββάλα, εκδόσεις Ιάμβλιχος
