ΒΕΣΑΚ

ΒΕΣΑΚ

 Στην οροσειρά των Ιμαλαΐων 600 χμ Δυτικά της Λάσα στο Νεπάλ υπάρχει μια κοιλάδα Η κοιλάδα του ΒΕΣΑΚ η κοιλάδα αυτή περιβάλλεται από πολύ ψηλά βουνά καλυμμένα από χιόνια. Η κοιλάδα έχει μακρόστενο σχήμα αρκετών χλμ και ένα στενό πέρασμα προς τα βόρεια , εμπρός από το οποίο στέκει ένας τεράστιος βράχος Από τη βόρεια πλευρά έρχεται ένα ποτάμι περνά την κοιλάδα και χάνεται λίγα χλμ πιο κάτω στα νερά μιας λίμνης Δεν υπάρχουν κάτοικοι σ’αυτή την κοιλάδα μόνο ένας ναός και δυο τρεις μισό-ερειπωμένες καλύβες Λίγο πριν την πανσέληνο του Ταύρου έρχονται νομάδες , Λάμα , μυημένοι για να γιορτάσουν την γιορτή του βεσακ Την ημέρα της πανσελήνου όλοι ντύνονται στα άσπρα και αποσύρονται στο νότιο τμήμα της κοιλάδας όπου περιμένουν την άφιξη των διδάσκαλων Λίγο πριν από την ώρα της πανσέληνου έρχονται εκείνοι ντυμένοι στα λευκά για να συναντήσουν τους μαθητές και να ανταλλάξουν μηνύματα Λενε ότι εμφανίζονται με τα αιθερικα τους σώματα και στέκουν στο βόρειο τμήμα πάνω στον βράχο Όλοι οι μυημένοι σχηματίζουν κύκλους και ψάλουν καθώς η ψαλμωδία γίνεται ‘βαθύτερη’ οι αιθερικοι επισκέπτες υλοποιούνται και μια λαμπρή μορφή γίνεται ορατή στο κέντρο των κύκλων Είναι ο κύριος της αγάπης και του φωτός ο Χριστός που επικαλείται τον Βούδα για να ευλογήσουν την ανθρωπότητα σε μια νέα έναρξη , σ’ένα νέο κύκλο εμπειρίας και επίτευξης

Αγγίζοντας τον κόσμο των κρυστάλλων είναι σαν να βρισκόμαστε στη θαυμαστή σπηλιά του Αλαντίν, χρώματα αστραποβολούν ψιθυρίζοντας μυστικά γεμάτα θεραπευτικές δυνάμεις, ενώ η λάμψη και η ακτινοβολία τους καλύπτεται με τεράστια αποθέματα σοφίας.

Οι κρύσταλλοι σαν μια ιδιαίτερη «μαγική» προσφορά της μητέρας φύσης, μας γοητεύουν τόσο, ώστε τους χρησιμοποιούμε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, αποδίδοντάς τους αξίες συμβολικές, φιλοσοφικές, αισθητικές αλλά και θεραπευτικές. Ιδιαίτερα οι πιο «καθαροί» από άλλες προσμίξεις κρύσταλλοι, ασκούσαν πάντοτε επάνω μας μια ανεξήγητη έλξη και σε όλες τις εποχές ήταν αντικείμενο θαυμασμού αλλά και μελέτης.

Από την αρχή της εξέλιξής μας σʼ αυτόν τον πλανήτη, αντιληφθήκαμε ότι η απόκοσμη δύναμή τους μεταδίδεται εξ αιτίας μιας εσωτερικής, κρυμμένης ενέργειας που μεταφέρουν. Αυτή η ενέργεια σχετίζεται με την ικανότητά τους να αντανακλούν το ίδιο το φως, την αγνότητά του, τη δύναμη και τη μαγεία του. Μέσα από χιλιάδες διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές όψεις και σχήματα μας δίνεται η ευκαιρία να μπούμε σε κόσμους φανταστικούς, ονειρικούς, γεμάτους από ομορφιά και αρμονία. Η ομορφιά αυτή του φωτός μας δίνει μια νέα παραμυθένια διάσταση του κόσμου, δίνει φτερά στην φαντασία μας.

Ας γνωρίσουμε μαζί τι είναι οι κρύσταλλοι, πως σχηματίστηκαν και ποιες οι ιδιότητές τους. Ας δούμε ακόμη, πώς ο άνθρωπος γοητεύτηκε και συνδέθηκε μαζί τους από την πρώτη στιγμή που τους ανακάλυψε.


Πώς Δημιουργήθηκαν οι Κρύσταλλοι

Οι περισσότεροι κρύσταλλοι είναι αποτέλεσμα γεωλογικών διεργασιών διάρκειας εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων. Πριν εξορυχτούν, μπορεί να παρέμειναν μέσα στο έδαφος για εκατομμύρια χρόνια, ίσως ακόμη και από τότε που δημιουργήθηκε ο ίδιος ο πλανήτης. Όταν λοιπόν, κρατάμε έναν κρύσταλλο στην παλάμη μας, αγγίζουμε κάτι που ξεπερνά την ιστορία, κρατάμε κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ τη μικρή διάρκεια της ανθρώπινης ζωής.

Μπορούμε να πούμε πως οι κρύσταλλοι είναι το DNA της Γης, είναι το απτό αποτύπωμα της εξέλιξής της. Λειτουργώντας σαν μικροσκοπικές αποθήκες περιλαμβάνουν αρχεία εκατομμυρίων χρόνων, εμπεριέχουν τη μνήμη των ισχυρών δυνάμεων που τους διαμόρφωσαν. Ορισμένοι σχηματίστηκαν από το μάγμα που υπάρχει στα βάθη του πλανήτη. Αυτό το ρευστό υπέρθερμο υλικό που συχνά ανέρχεται στην επιφάνεια, όταν ωθείται από πιέσεις που δημιουργούνται από την κίνηση των τεκτονικών πλακών. Καθώς, όμως, αυτό το ρευστό προσεγγίζει την επιφάνεια του πλανήτη ψύχεται και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, κρυσταλλοποιείται. Αν η διαδικασία είναι σχετικά αργή, μπορούν να δημιουργηθούν μεγάλοι σε διαστάσεις κρύσταλλοι. Αν αντίθετα είναι γρήγορη, τότε οι κρύσταλλοι είναι μικρότεροι.

Εκείνο που ουσιαστικά συμβαίνει είναι ότι όταν κάποιες χημικές ενώσεις ή στοιχεία μετασχηματίζονται από αέρια ή υγρή μορφή σε στερεή, αποκτούν αρκετές φορές κρυσταλλική δομή. Αυτή είναι και η διαδικασία της στερεοποίησης ή κρυστάλλωσης, όπου το αρχικό υλικό αναπτύσσεται πάνω σε μια συγκεκριμένη γεωμετρική δομή. Και έτσι βλέπουμε το μικρότερο κομμάτι να παρουσιάζει την ίδια δομή με το μεγαλύτερο, σχηματίζοντας ένα κρυσταλλικό πλέγμα, το οποίο κάθε φορά που προστίθεται σʼ αυτό νέα ποσότητα δομικού υλικού μεγαλώνει. Η γεωμετρία του εκάστοτε κρυσταλλικού πλέγματος, καθορίζει τόσο το σχήμα, όσο και τις φυσικές ιδιότητες του κρυστάλλου.

Αυτή η χαρακτηριστική γεωμετρική δομή ενός κρυστάλλου ονομάζεται «κρυσταλλικό σύστημα» και εμφανίζεται με επτά μορφές: Κυβική, Τετραγωνική, Εξαγωνική, Τριγωνική, Ορθορομβική, Μονοκλινή και Τρικλινή. Αυτές οι επτά βασικές κρυσταλλικές κατηγορίες είναι «πρότυπα-αρχέτυπα», που εκδηλώνονται στο φυσικό πεδίο μέσω του Βασιλείου των Κρυστάλλων.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι κρύσταλλοι σχηματίζονται μέσα από απίστευτα ισχυρές πιέσεις και εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες, ενώ γνωρίζουμε από τις «εσωτερικές παραδόσεις», ότι αυτός είναι και ο τρόπος μέσα από τον οποίο εξελίσσεται το ορυκτό βασίλειο.

Οποιαδήποτε όμως μορφή και αν πάρουν, η κρυσταλλική δομή τους απορροφά, διατηρεί και μεταδίδει ενέργεια. Και υπάρχουν περιπτώσεις που αυτή η ενέργεια σχετίζεται με ιδιότητες ηλεκτρομαγνητικές.

Σίγουρα, εάν αποκτούσαμε έναν κρύσταλλο θα μαγευόμασταν από το χρώμα, την υφή και τον κραδασμό του. Θα μπορούσε να συνδεόταν με την καλή μας διάθεση, να γινόταν το γούρι ή το φυλακτό μας ίσως, και αν σιωπούσαμε να μοιραζόταν μαζί μας τα αιώνια μυστικά του και να μας άγγιζε η μαγική του ατμόσφαιρα.

Οι Κρύσταλλοι από τη Μυθική Ατλαντίδα έως και Σήμερα

Οι παλαιότεροι θρύλοι και παραδόσεις για τη μαγεία των κρυστάλλων μάς οδηγούν ως τη μυθική Ατλαντίδα. Οι κάτοικοί της, θρυλείται πως χρησιμοποιούσαν κρυστάλλους για να συμπυκνώσουν, να ελέγξουν και να κατευθύνουν την κοσμική ενέργεια. Αναφέρεται ότι αυτός ο πολιτισμός χρησιμοποιούσε τους κρυστάλλους ως φάρους φωτός, μέσα από τους οποίους επικοινωνούσε τηλεπαθητικά με τους συμπαντικούς προγόνους μας.

Πιστεύεται ότι ένας από τους λόγους που αυτή η ήπειρος καταστράφηκε, ήταν ότι η ιερή αυτή γνώση χρησιμοποιήθηκε για εγωκεντρικούς σκοπούς. Ακόμα λέγεται πως, προβλέποντας την καταστροφή κάποιοι σοφοί Ατλάντιοι, θέλησαν να διασώσουν τη Γνώση της φυλής τους. «Προγραμμάτισαν» ή καλύτερα «φόρτισαν» ορισμένους κρυστάλλους αποθηκεύοντας πληροφορίες μέσα τους και στη συνέχεια τους έκρυψαν σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Πίστευαν πως όταν θα ερχόταν ο κατάλληλος χρόνος, οι κρύσταλλοι αυτοί θα αναδύονταν στην επιφάνεια και θα ελκύονταν από άτομα τα οποία θα μπορούσαν να συντονιστούν με αυτούς και να αντλήσουν την αποθηκευμένη σοφία.

Όσοι επέζησαν από την Ατλαντίδα ξεκίνησαν μια καινούργια αρχή στην Αίγυπτο, στη Νότια Αμερική και στο Θιβέτ. Οικοδόμησαν πυραμίδες, χρησιμοποιώντας τη γνώση τους για τους κρυστάλλους σχεδιάζοντας τις σύμφωνα με τα πρότυπα των μεγάλων ναών της Ατλαντίδας. Η τέλεια γεωμετρική μορφή των πυραμίδων αναπαράγει τους νόμους της φυσικής των κρυστάλλων, ενώ ταυτόχρονα διοχετεύει συμπαντική ενέργεια υψηλής συχνότητας στον πλανήτη. Πιστεύεται ότι η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου είχε στην κορυφή της έναν γιγάντιο κρύσταλλο ο οποίος χρησίμευε στη γείωση και στη χρήση αυτής της κοσμικής ενέργειας.

Με την πάροδο των αιώνων, η συσσωρευμένη γνώση σχετικά με την ενέργεια και τις δυνατότητες των κρυστάλλων αποκρύφτηκε. Ένα μεγάλο μέρος της σοφίας χάθηκε, αλλά κάποιες πληροφορίες επέζησαν και αναδύθηκαν σε διαφορετικούς πολιτισμούς στο διάβα της ιστορίας.

Οι κρύσταλλοι χρησιμοποιήθηκαν ως φυλαχτά, πνευματικά και ψυχικά, ακόμα και ιατρικά εργαλεία, από αρχαιοτάτων χρόνων. Ακόμα και σε προϊστορικούς τάφους έχουν βρεθεί πολλά είδη κρυστάλλων.

Στην Ινδία οι βασιλείς συνέλεγαν τα καλύτερα πετράδια για να προστατεύονται από το κακό. Το πιο δυνατό φυλαχτό που περιγράφεται στα αρχαία Ινδουιστικά κείμενα είναι το «Ναβαράτνα» το κόσμημα με τις εννέα πέτρες. Για την κατασκευή του χρησιμοποιούσαν ένα Ρουμπίνι, ένα Σμαράγδι, ένα Μαργαριτάρι, ένα Κοράλι, έναν Υάκινθο, ένα Μάτι της Τίγρης, ένα Τοπάζι, ένα Ζαφείρι και ένα Διαμάντι, που αντιπροσώπευαν αντίστοιχα τους επτά πλανήτες καθώς και το βόρειο και νότιο κομβικό σημείο της Σελήνης.

Τα πρώτα αστρολογικά έργα που γράφτηκαν στα σανσκριτικά, περιέχουν εξειδικευμένες παρατηρήσεις για την προέλευση και την δύναμη των λίθων. Εκείνη την εποχή οι αστρολόγοι συμβούλευαν όσους είχαν κακοτυχίες να φορούν διάφορα πετράδια για να εξουδετερώνουν τις αρνητικές επιδράσεις των πλανητών. Αυτή η φιλοσοφία αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο δημιουργήθηκε ο χάρτης των Αστρολογικών Τριάδων.

Η πανέμορφη πέτρα Λάπις Λάζουλι, με το σκούρο ζωηρό μπλε χρώμα είχε μεγάλη αξία στην Κεντρική Ασία, πριν ακόμη αρχίσει η γραπτή ιστορία. Έχει βρεθεί σε τάφους της κοιλάδας του ποταμού Ινδού, που χρονολογούνται 7000 χρόνια πριν. Οι Αιγύπτιοι επίσης συνέδεσαν τον Λάπις Λάζουλι με τη θεά Ίσιδα.

Οι Κινέζοι είχαν ιδιαίτερη προτίμηση στο Νεφρίτη επί πολλές χιλιετίες. Σήμερα μπορεί να δει κανείς αντικείμενα από Νεφρίτη, από την περίοδο Σονγκ-Τσε (4500-3000 π.Χ.) στο Μουσείο Ιστορίας του Πεκίνου. Ο Νεφρίτης πίστευαν ότι έφερνε υγεία, πλούτο και μακροζωία.

Σε όλη την ιστορική διαδρομή, οι πολύτιμοι λίθοι και τα πετράδια συνδέονται στενά με την βασιλική ιδιότητα και τοποθετούνται με τέχνη πάνω σε στέμματα, κοσμήματα, θρόνους, σπαθιά και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Πολλοί βασιλείς όταν πέθαιναν θάβονταν μαζί με μια περίτεχνη συλλογή πολύτιμων λίθων.

Οι Μάγια και οι Ινδιάνοι της Αμερικής χρησιμοποιούσαν κρυστάλλους για τη διάγνωση αλλά και για τη θεραπεία των ασθενειών. Αυτοί οι κρύσταλλοι είναι γνωστοί ως πέτρες Τοτέμ.

Οι αρχαίοι Κέλτες συνήθιζαν να θάβουν τους νεκρούς τους με ένα κρυστάλλινο Χαλαζία στο στόμα, συνήθεια που συναντάται παραλλαγμένη σε πολλούς λαούς, ακόμη και σήμερα.

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε και «Τα Λιθικά», κείμενα που γράφτηκαν μετά τον Τρωικό πόλεμο από τους οπαδούς του Ορφέα. Όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας, ο Ορφέας γνώριζε την θεραπευτική δύναμη των λίθων.

Μία άλλη γραπτή πηγή σχετική με την ιατρική χρήση των κρυστάλλων, είναι η πραγματεία «Περί των Λίθων», του Έλληνα φιλόσοφου Θεόφραστου (372-286 π.Χ.). Ο Θεόφραστος είναι ο πρώτος που επιχείρησε να ταξινομήσει τους κρυστάλλους σε ομάδες και να τους περιγράψει. Τους χώρισε σε «αρσενικούς» και «θηλυκούς» και προσδιόρισε ιατρικές αλλά και μαγικές ιδιότητες σε ορισμένους από αυτούς.

Στον Μεσαίωνα, οι σχετικές με τους κρυστάλλους παραδόσεις και προλήψεις έφθασαν στο αποκορύφωμά τους, εξ αιτίας των αναζητήσεων των Αλχημιστών της εποχής οι οποίοι συχνά χρησιμοποιούσαν τους πολύτιμους λίθους στις έρευνές τους .

Πώς και πού Χρησιμοποιούνται οι Κρύσταλλοι

Οι κρύσταλλοι είναι μερικές από τις απλούστερες και πιο σταθερές δομές του πλανήτη μας, αυτός ίσως να είναι και ο λόγος της δύναμής τους. Φτιαγμένοι από επαναλαμβανόμενα πρότυπα ατόμων ή μορίων συνδέονται και σχηματίζουν μια σταθερή μορφή. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες υλικές φόρμες είναι μια σύνθεση διάφορων μοριακών τύπων που ενώνονται για να σχηματίσουν μια «οντότητα». Θα μπορούσαν άραγε να ήταν άστρα που έπεσαν από τον ουρανό αναζητώντας την αγκαλιά της γήινης μητέρας τους αποκτώντας τη δομή με την οποία τα γνωρίζουμε;

Πολλοί από αυτούς, ιδιαίτερα ο Χαλαζίας, παρουσιάζουν μια παράξενη ιδιότητα που αναφέρεται από τους επιστήμονες ως «πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο». Γενικά, όταν ασκηθεί έντονη πίεση σε έναν κρύσταλλο χαλαζία, τότε, καθώς αυτός παραμορφώνεται ελαφρά, εμφανίζει ηλεκτρικές ιδιότητες (Μία πρακτική χρήση αυτής της ιδιότητας τη συναντάμε σε μουσικά όργανα, όπως για παράδειγμα στην κιθάρα, καθώς έτσι μετατρέπουμε τους ηχητικούς παλμούς του οργάνου σε ηλεκτρικά σήματα, προκειμένου να αναπαράγουμε και να επεξεργαστούμε τον ήχο της). Αντίστροφα, όταν ένας κρύσταλλος χαλαζίας βρεθεί μέσα σε ένα ηλεκτρικό πεδίο τότε το σχήμα του αλλάζει ελαφρά. Όταν μάλιστα βρεθεί μέσα σε ένα εναλλασσόμενο ηλεκτρικό πεδίο, τότε το σχήμα του αλλάζει διαρκώς και ρυθμικά, με τέτοιο τρόπο που το ίδιο το κρυσταλλικό υλικό ταλαντώνεται (Εδώ πρακτικά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, καθώς ένα ηλεκτρικό σήμα, ο ηχογραφημένος ήχος, για παράδειγμα, της κιθάρας μπορεί να γίνει ακουστός με τη βοήθεια ενός κρυστάλλου χαλαζία. Για αυτόν το λόγο, τα κινητά τηλέφωνα αλλά και ορισμένα σταθερά τηλέφωνα χρησιμοποιούν μεγάφωνα κρυστάλλων χαλαζία. Επίσης, πολλοί βομβητές σε θυροτηλέφωνα και σε άλλες συσκευές χρησιμοποιούν τέτοιους κρυστάλλους). Οι κρύσταλλοι χαλαζία χρησιμοποιούνται, ακόμη, σε συσκευές υπερήχων, σε χρονόμετρα υψηλής ακριβείας, σε ραδιοπομπούς, στα ρολόγια και στα τσιπ των υπολογιστών, καθώς και σε πλήθος άλλων ηλεκτρονικών συσκευών.

Γενικά, στη σημερινή εποχή όπου η πρόοδος της τεχνολογίας είναι ταχύτατη, οι κρύσταλλοι χρησιμοποιούνται για τη μεταβίβαση και ενίσχυση των ενεργειών με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Για παράδειγμα, Τα Ρουμπίνια, τόσο τα φυσικά όσο και τα τεχνητά, χρησιμοποιούνται στα λέιζερ μικροχειρουργικής, ενώ τα Διαμάντια στην κατασκευή τρυπανιών. Κάθε χρόνο εξορύσσονται τεράστιες ποσότητες κρυστάλλων και στη συνέχεια επεξεργάζονται ώστε να γίνουν κατάλληλοι για την ανάλογη χρήση.

Ιδιαίτερα χρήσιμοι είναι οι αποκαλούμενοι υγροί κρύσταλλοι που είναι μεσοφάσεις μεταξύ κρυσταλλικών, στερεών και ισοτροπικών υγρών. Οι πλέον γνωστές τεχνολογικές εφαρμογές τους αφορούν τις οθόνες των υπολογιστών, τηλεοράσεων, κινητών τηλεφώνων και ρολογιών. Οι υγροί κρύσταλλοι, όμως, δεν αποτελούν φυσική μορφή κρυστάλλων.

Πέρα, όμως, από τον τεχνολογικό τομέα, μελετώνται σήμερα και άλλες πιθανές χρήσεις των κρυστάλλων. Μέσα από το συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον προς την εναλλακτική ιατρική, επανεκτιμούνται οι παραδόσεις των Ινδιάνων Σαμάνων, των Αβοριγίνων και της Αγιουβερδικής ιατρικής όπως αυτή ασκείται στην Ινδία. Οι επιστημονικές αποδείξεις που υποστηρίζουν αυτές τις ιδέες είναι σχετικά λίγες αλλά η εμπειρία πολλών θεραπευτών και των ασθενών τους, οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα.

Η χρήση των κρυστάλλων ταιριάζει ιδιαίτερα στον αιώνα μας γιατί μπορεί εύκολα να ενσωματωθεί στον πολυάσχολο τρόπο ζωής μας. Θα βοηθούσε αν μπορούσαμε να αφιερώναμε λίγα λεπτά την ημέρα για να αγγίζουμε τους αγαπημένους μας κρυστάλλους και ίσως να συγκεντρωνόμασταν για λίγο σε αυτή την επαφή νιώθοντας ό,τι έχουν να μας προσφέρουν. Ίσως η σχέση αυτή να εξελιχθεί αθόρυβα προς όφελός μας. Η επαφή με τους κρυστάλλους μπορεί να γίνει συναρπαστική. Ας απελευθερώσουμε τη φαντασία και τη διαίσθησή μας, καθώς οι κρύσταλλοι είναι έτοιμοι να μας δείξουν τα μυστικά τους.

Η Θεραπευτική Χρήση των Κρυστάλλων σήμερα

H κρυσταλλοθεραπεία στην εποχή μας συγκαταλέγεται σε μια από τις πιο δημοφιλείς σύγχρονες μεθόδους εναλλακτικής θεραπείας, παρόλο που είναι μια πανάρχαια τεχνική ίασης. Οι αρχαίοι πολιτισμοί υποστήριζαν πως οι κρύσταλλοι, προερχόμενοι από τα σπλάχνα της Γης, εκπέμπουν ενέργεια. Σήμερα, επιστημονικές μελέτες επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού: Οι περίφημες φωτογραφίες Kirlian απέδειξαν πως οι κρύσταλλοι και τα ορυκτά λειτουργούν πράγματι ως ενεργειακοί πομποί.

Πολλοί θεραπευτές, διαφόρων εναλλακτικών προσεγγίσεων, χρησιμοποιούν κρυστάλλους για την αποκατάσταση της ενεργειακής ισορροπίας του ανθρώπου αλλά και συγκεκριμένων σημείων του πάσχοντος οργανισμού. Η κρυσταλλοθεραπεία αντιλαμβάνεται τον κρύσταλλο ως ένα είδος «φακού» ή καλύτερα πομποδέκτη όπου εστιάζει τους ενεργειακούς κραδασμούς του θεραπευτή μαζί με την ιδιότητα του κάθε κρυστάλλου, και τους χρησιμοποιεί για να επαναφέρει την ισορροπία στα διαταραγμένα ενεργειακά πεδία του ασθενή. Είναι μια «μαγική» διαδικασία γιατί κάτι που θεωρείται «υλικό αντικείμενο -άψυχο» φέρει μέσα του τόση σοφία όπου ως «θείο» δώρο μπορεί να δοθεί στους ανθρώπους και να γίνει «εργαλείο» για μια ισορροπημένη ύπαρξη. Η επαφή μας και μόνο με τους κρυστάλλους, που κρύβουν μέσα τους τη γνώση πολλών χρόνων, είναι σαν να μας μεταβιβάζουν αυτό που πάντα φυλαγόταν κρυμμένο στους αιώνες στην πορεία της εξέλιξής μας, μια γνώση που τους αποτυπώθηκε και που μπορεί να ταξιδέψει στην εποχή μας μέσω της κρυσταλλικής τους δομής.

Αρχικά, για να χρησιμοποιηθεί ένας κρύσταλλος για θεραπευτικούς σκοπούς πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο καθαρός από προσμίξεις και να έχει περάσει από μια διαδικασία κάθαρσης με την οποία αποβάλλει την αρνητική ενέργεια που έχει πιθανόν συσσωρεύσει. Αυτό είναι κάτι που μπορεί εύκολα να γίνει με την τοποθέτηση του κρυστάλλου μέσα σε ζεστό νερό με αλάτι ή η κάλυψή του με χοντρό ορυκτό αλάτι, όπου θα παραμείνει για αρκετές ώρες. Άλλοι τρόποι καθαρισμού, πραγματοποιούνται με τη βοήθεια του νερού ή του ηλιακού φωτός, καθώς και με το θάψιμο στο έδαφος.

Μετά από τον καθαρισμό χρειάζεται η εναρμόνιση του κρυστάλλου με την ενέργεια του θεραπευτή, ο οποίος πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση καλής υγείας και εσωτερικής ισορροπίας. Μια από τις μεθόδους είναι οι κρύσταλλοι να τοποθετηθούν πάνω στο σώμα του πάσχοντα, σε συγκεκριμένα ενεργειακά σημεία, βοηθώντας έτσι στην εξομάλυνση της ροής τους. Το μέγεθος και η εμφάνιση των κρυστάλλων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, όμως η καθαρότητα, το χρώμα καθώς και οι ιδιότητές τους θεωρείται πως επηρεάζουν σημαντικά το αποτέλεσμα. Η τοποθέτηση των κρυστάλλων πάνω ή γύρω από το σώμα για θεραπεία είναι μια διαισθητική διαδικασία που επιτυγχάνεται έλκοντας τη θετική και απωθώντας την αρνητική ενέργεια.

Μεγάλο μέρος της θεραπείας με κρυστάλλους βασίζεται στη χρήση των ενεργειακών κέντρων του ανθρώπου, τα τσάκρα, που χρησιμοποιεί η παραδοσιακή ινδική αγιουβερδική ιατρική.

Τα τσάκρα, που σημαίνουν «τροχοί» στα Σανσκριτικά, περιγράφονται ως περιστρεφόμενες ενεργειακές σφαίρες που έχουν συγκεκριμένες θέσεις στο σώμα μας. Οι κρυσταλλοθεραπευτές πιστεύουν πως ο κρύσταλλος είναι ζωντανό υλικό, που έχει την ικανότητα να εκπέμπει και να λαμβάνει συνεχώς ενεργειακά σήματα, ακόμη κι όταν έχει κοπεί σε κομμάτια.

Σε γενικές γραμμές, ο σκοπός της κρυσταλλοθεραπείας είναι η εξισορρόπηση του φυσικού, νοητικού και συναισθηματικού σώματος των ανθρώπων, ώστε να εξασφαλίζεται εσωτερική αρμονία, ισορροπία καθώς και εξύψωση προς τις πνευματικές ενέργειες. Η κρυσταλλοθεραπεία χρησιμοποιεί τις ανώτερες ενέργειες του φωτός και του χρώματος, οι οποίες επιδρούν στα λεπτότερα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Λέγεται ότι στη διάρκεια των κρυσταλλοθεραπειών μπορεί να διαλυθεί η αυταπάτη του χρόνου και να βιωθεί η πραγματικότητα της αιώνιας στιγμής.

Οι κρύσταλλοι λειτουργούν καλά με τις λεπτές ενέργειες των διαθέσεων και των συναισθημάτων μας. Μπορούν να μας καθοδηγήσουν όταν αγωνιζόμαστε να βρούμε τον δρόμο μας μέσα στη ζούγκλα των συναισθημάτων και να μας καθησυχάσουν αν πέσουμε σε κατάθλιψη. Διευκολύνουν την καθαρή σκέψη και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξομαλύνουν ή να αναζωογονήσουν την ατμόσφαιρα.

Η αγνότητα και απλότητα των κρυστάλλων μπορούν να βελτιώσουν την αντίληψή μας για το μυστήριο της ζωής με θετικό τρόπο και να μας βοηθήσουν να συνδεθούμε σωστά με αυτό το μυστήριο. Αφιερώστε λίγο χρόνο για να έρθετε πιο κοντά διαλογιστικά με τον κρύσταλλο της επιλογής σας. Θα ανακαλύψετε μια δόνηση ανάμεσα σε σας και τον κρύσταλλό σας που είναι μοναδική αλλά και επαναλαμβανόμενη.

Κρύσταλλοι και Ιδιότητες

Κρύσταλλος από κρύσταλλο διαφέρει. Όπως κάθε υλικό έχει διαφορετικές ιδιότητες, έτσι και κάθε κρύσταλλος είναι διαφορετικός. Ανάλογα με τη χημική τους σύσταση και άλλα, περισσότερο προφανή χαρακτηριστικά, όπως το χρώμα τους, οι κρύσταλλοι είναι «προικισμένοι» με διαφορετικές ιδιότητες, που φαίνεται πως επηρεάζουν ιδιαίτερα το δυναμικό νευρικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, πως οι γαλαζωποί και μπλε κρύσταλλοι διαθέτουν καταπραϋντικές ιδιότητες, ενώ οι κόκκινοι διεγερτικές. Όλοι οι θεραπευτές, ωστόσο, δηλώνουν ομόφωνα πως στην περίπτωση των κρυστάλλων δεν χρειάζεται να ψάχνει κανείς για λογικές εξηγήσεις. Ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστώσεις αν η κρυσταλλοθεραπεία έχει αποτέλεσμα, είναι να δοκιμάσεις!

Ενδεικτικά, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ορισμένες από τις θεραπευτικές ιδιότητες που αποδίδονται στους κρυστάλλους.

Μια διαφοροποιημένη όραση, εφόσον τοποθετηθούν στο κέντρο του τρίτου ματιού, μπορεί να προκαλέσουν: ο Αμέθυστος, ο Χαλκηδόνιος, ο Αζουρίτης και ο Λουβουλίτης. Ο Αζουρίτης είναι ο πιο ισχυρός λίθος και χρησιμοποιείται όταν είναι κανείς συνειδητά έτοιμος και προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει άμεσα τους προσωπικούς του φόβους.

• Ο ροζ Χαλαζίας και ο πράσινος Αβεντουρίτης είναι δυο από τους καλύτερους λίθους για το κέντρο της καρδιάς.
• Ο Μαλαχίτης είναι ο πιο ισχυρός για την κάθαρση των συναισθημάτων.
• Το Σμαράγδι για σωματική αλλά και συναισθηματική θεραπεία.
• Ο Λάπις Λάζουλι για νοητική διεύρυνση και εναρμόνιση του νου με το συναίσθημα.
• Οπάλιος για καλύτερη αντίληψη των πιθανών λύσεων σε μια κατάσταση.
• Όνυχας για αλλαγή παλιών συνηθειών και συναισθηματική σταθερότητα.
• Ρουμπίνι για άνοιγμα των συναισθημάτων και ξεπέρασμα του φόβου.
• Κιτρίνης για τόνωση της ενεργητικότητας.
• Ζαφείρι για νοητική καθαρότητα.
• Αχάτης για ενδοσκόπηση και γαλήνη.
• Ίασπις για αντιμετώπιση του στρες και συντονισμό με την εσωτερική πηγή ενέργειας.
• Τοπάζι για χαρά, γενναιοδωρία, αφθονία και καλή υγεία.
• Τουρμαλίνης για αυτοπεποίθηση, έμπνευση, συμπόνια και ευημερία.
• Τυρκουάζ για την κατάθλιψη, την εξάντληση, εσωτερική ηρεμία, και εξαγνισμό.

Σας προσκαλούμε να εξερευνήσετε τον μαγικό κρυστάλλινο κόσμο και να δείτε πως μπορούν να επηρεάσουν θετικά την ζωή σας.

Οι κρύσταλλοι, τα πιο συμμετρικά, φωτεινά και πολύχρωμα αντικείμενα της δημιουργίας, μπορούν να μας διδάξουν πώς να ενεργοποιούμε και να ακτινοβολούμε την εσωτερική μας λαμπρότητα και μπορούν να φέρουν τον νου σε μια κατάσταση γαλήνης, χαράς αλλά και πνευματικής εξύψωσης.

Η Γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα: Ταπεινή σύζυγος ή Μεγάλη Ιέρεια; Δημοσιεύθηκε: 23 Wednesday September @ GTB Daylight Time

Η Γυναίκα, ως οντότητα, βίωσε την κοινωνική ανισότητα και τον αποκλεισμό σε πολλά στάδια της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παρουσίας της ως μέλος σε οργανωμένες κοινωνίες (πόλεις- κράτη, όπως η Αθήνα και η Σπάρτη) αποτέλεσε, βάση των ιστορικών στοιχείων, η κλασική Ελλάδα. Η Γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Σπάρτη, παρʼ όλες τις διαφορές που παρατηρούνταν στην οργάνωση της πόλης, οι γυναίκες παρέμεναν αποκλεισμένες από όλες τις δημόσιες δραστηριότητες. Ως «ασθενές φύλο» ήταν περιορισμένη στον οίκο του ανδρός της, αποκλεισμένη από τις πολιτικές αλλά και τις κοινωνικές εξελίξεις του τόπου της. Στην πολιτιστική και κοινωνική ιστορία, συναντάμε μορφές όπως η Πηνελόπη που ζούσε «έγκλειστη» στο γυναικωνίτη της, ή η Σπαρτιάτισσα Γοργώ που εκπαιδεύτηκε μαζί με τους άντρες Σπαρτιάτες, χωρίς, όμως, να έχει τη δυνατότητα συμμετοχής -λόγω φύλου- σε πολιτικά θέματα. Η γυναίκα της αθηναϊκής οικογένειας, έμενε συνέχεια στο σπίτι και δεν επιτρεπόταν να της ανήκει τίποτε ως πλήρης ιδιοκτησία της. Ο κύριος λόγος για τον οποίο έβγαινε από το σπίτι ήταν για να εκτελέσει τα θρησκευτικά της καθήκοντα προς τους θεούς. Η θρησκεία αποτέλεσε τομέα έκφρασης και γνώσης για αυτές, καθώς η συμμετοχή τους στις γιορτές ήταν ένας τρόπος εξόδου από τον οίκο, αλλά πέρα από αυτό, ήταν και ένας τρόπος να κοινωνικοποιηθούν. Ακόμη περισσότερο όμως, στο πλαίσιο της πόλης, η θρησκεία λειτουργούσε για τις γυναίκες ως παράγοντας ενσωμάτωσής τους στην κοινότητα. Οι γυναίκες καθώς αποκλείονταν από κάθε πολιτική δραστηριότητα, είχαν μόνο το δικαίωμα της θρησκευτικής λειτουργίας. Στο πλαίσιο του οίκου η γυναίκα σαν φύλακας της «εστίας», αποτελούσε ένα σπουδαίο παράγοντα της ιδιωτικής θρησκευτικής λατρείας, καθώς η οικοδέσποινα έραινε τον δούλο όταν εισερχότανε για πρώτη φορά στον οίκο με ξερά σύκα, καρύδια και σπόρους, σύμβολα της ενσωμάτωσής του στην οικογένεια. Αυτή προσέφερε καθημερινά λατρεία στην Εστία, η οποία ήταν η θεά που προστάτευε την οικιακή εστία. Ενώ σημαντικό ρόλο διαδραμάτιζαν οι γυναίκες στην κηδεία και στην ταφή ενός συγγενικού προσώπου. Αυτές αναλάμβαναν όλες τις ιεροτελεστίες, απέδιδαν τιμές, μοιρολογούσαν και ντύνονταν στα μαύρα. Οι Σπαρτιάτισσες από τη μεριά τους απολάμβαναν την ισοτιμία, αυτή που στερούνταν στους υπόλοιπους τομείς της δημόσιας ζωής, καθώς οι θρησκευτικές τελετές στη Σπάρτη είχαν και αθλητικό χαρακτήρα. Αυτό έδινε τη δυνατότητα στις γυναίκες να συμμετέχουν ενεργά επιδεικνύοντας τις αθλητικές τους ικανότητες. Οι Σπαρτιάτισσες τροφοί οργάνωναν και τα Τιθηνίδια, προς τιμή της προστάτιδας τους Αρτέμιδος Κορυθαλίας. Ενώ, μέρος της εκπαίδευσης των μικρών κοριτσιών ήταν και οι τελετουργικοί χοροί και τα τραγούδια, όπου οι νεαρές εκτελούσαν στα ιερά της Λακωνίας. Από την άλλη μεριά, οι αρχαίοι Έλληνες διατηρούσαν τη σχέση με τη μόνιμη σύζυγό τους η οποία ήταν απομονωμένη στο γυναικωνίτη, μόνο και μόνο, για λόγους αναπαραγωγής δηλαδή, να φέρει στη ζωή τους απαραίτητους για την περιουσία του οίκου κληρονόμους. Η σύζυγος ήταν μια γυναίκα, συνήθως, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση αν και καταγόταν από καλή οικογένεια δεν προσπαθούσε να κάνει τον εαυτό της ελκυστικό ή να εξασκήσει τις τεχνικές του έρωτα. Έτσι λοιπόν, δεν ενθαρρυνόταν να λατρέψει τη θεά Αφροδίτη που αντιπροσωπεύει τις ανώτερες όψεις του έρωτα. Οι θεότητες που λάτρευε ως σύζυγος έπρεπε να είναι της εστίας και του σπιτιού, καθώς και η μητέρα της Γης, η θεά Δήμητρα, όπου αντιπροσώπευε όλα τα μυστήρια των Ελληνίδων γυναικών. Οι νέες κοπέλες πριν από το γάμο τους, αλλά κι αργότερα σαν παντρεμένες γυναίκες συμμετείχαν στην επίσημη θρησκευτική ζωή. Ορισμένες λατρείες, όπως της Άρτεμης στη Βραυρώνα, της Δήμητρας στην Ελευσίνα, ήταν κατʼ εξαίρεση ανοικτές μόνο σʼ αυτές, δηλαδή τις παντρεμένες. Οι Θεές υπηρετούνταν από διακόνισσες, επικεφαλής των οποίων αποτελούσε η Ιέρεια. Αυτή διηύθυνε τις λατρευτικές τελετές και ήταν επιφορτισμένη με την προστασία της περιουσίας του ναού. Οι ιέρειες της Αθηνάς Πολιάδος, της Δήμητρας και της Κόρης στην Ελευσίνα, προέρχονταν από διακεκριμένες οικογένειες της πόλης και ασκούσαν απεριόριστη θρησκευτική εξουσία. Οι κόρες των πολιτών, συμμετείχαν από μικρή ηλικία στη γιορτή των Αρρηφορίων, άλεθαν ιερό κριθάρι για προσφορές στην Αθηνά, υπηρετούσαν ως μικρές άρκτοι, στο ιερό της Αρτέμιδος στη Βραυρώνα και μετέφεραν καλάθια με προσφορές στην πομπή των Παναθηναίων. Αθηναίες ύφαιναν κάθε χρόνο το νέο πέπλο για το άγαλμα της Αθηνάς στην Ακρόπολη, το οποίο μετέφερε πομπή παρθένων μέχρι τον Παρθενώνα. Στη γιορτή των Θεσμοφορίων, που διαρκούσε τρεις ολόκληρες μέρες, απαγορευόταν ρητά η παρουσία των ανδρών. Συμμετείχαν μόνο οι νόμιμες σύζυγοι των Αθηναίων πολιτών, που για ένα μικρό διάστημα υλοποιούσαν μια ουτοπία, τη συγκρότηση μιας αποκλειστικά γυναικείας πολιτείας. Οι γυναίκες ήταν παρούσες στις γιορτές προς τιμήν του Διόνυσου, συμμετείχαν ενεργά, χωρίς να προσβάλλεται η σεμνότητά τους απʼ τις αισχρολογίες που ανταλλάσσονταν. Εδώ βλέπουμε μια άλλη πλευρά της σχέσης των γυναικών με τη θρησκευτική ζωή, αφού η θρησκεία που ήταν παράγοντας ένταξης των γυναικών στη ζωή της πόλης, ήταν επίσης και ταυτόχρονα μια από τις εκδηλώσεις της περιθωριοποίησής τους. Οι γυναίκες πραγματικά σχετίζονταν στενά με όλες τις «άγριες» μορφές της θρησκευτικής ζωής. Έπαιρναν μέρος στα διονυσιακά όργια και μεταμορφώνονταν σε μαινάδες που αποτελούσαν την ακολουθία του θεού. Στην Αθήνα της κλασικής εποχής η διονυσιακή θρησκεία ήταν ενταγμένη στη θρησκεία της πόλης, συμμορφωμένη και νομιμοποιημένη. Παρέμενε όμως, εξίσου, ένα στοιχείο ανατροπής της κοινωνικής τάξης. Ένας άλλος θεός, περιθωριακός και ο ίδιος, ο Άδωνις, ο αγαπημένος της μητέρας-θεάς Κυβέλης, αποκαλύπτει τον περιθωριακό χαρακτήρα των γυναικείων θρησκευτικών πρακτικών. Τα Αδώνεια, η γιορτή προς τιμήν του Άδωνι τοποθετούνταν στους αντίποδες των Θεσμοφορίων, γιορτή προς τιμή της Δήμητρας. Η συμμετοχή στα Θεσμοφόρια επιτρεπόταν μόνο στις νόμιμες συζύγους πολιτών, και αυτό το γεγονός αποτελούσε για τους ρήτορες μια απόδειξη της νομιμότητας ενός γάμου. Τα Αδώνεια ήταν γιορτή όπου ανακατεύονταν άνδρες και γυναίκες, πολίτες και ξένοι. Σε τούτη τη γιορτή η παρουσία των εταίρων προέτρεπε στην πιο αχαλίνωτη ακολασία. Αποτελούσε νυκτερινή γιορτή όπου όλα επιτρέπονταν, μια ιδιωτική γιορτή, στη διοργάνωση της οποίας δεν παρενέβαινε η πόλη. Η ανάπτυξη της λατρείας του Άδωνι κι αυτής της ιδιωτικής γιορτής αποκαλύπτει την κρίση των αξιών της πόλης. Κι έχει σημασία να δούμε για μια ακόμη φορά τις γυναίκες να παίζουν εδώ τον δικό τους αποκαλυπτικό ρόλο. Η θεά Αφροδίτη είναι η θεά του Έρωτα. Στην αρχαία ελληνική θεώρηση για τη ζωή ο έρωτας περιελάμβανε πολύ περισσότερα πράγματα από τη σχέση μεταξύ των δύο φύλων. Περιείχε τη συναδελφικότητα των αντρών πολεμιστών και τη σχέση δασκάλου και μαθητή. Η Ελληνίδα εταίρα μπορεί να έχει για επάγγελμα τον έρωτα, ο ρόλος της όμως ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από τις σύγχρονες ιερόδουλες. Η Ελληνίδα εταίρα ήταν καλλιεργημένη γυναίκα με σωματική αρετή και κανένας άντρας δεν τολμούσε να της κάνει σεξουαλικές προτάσεις. Λόγω του σεβασμού που έτρεφαν οι Έλληνες για τη λειτουργία του έρωτα, είναι βέβαιο πως σε καμία περίπτωση δεν πλησίαζε η εταίρα την αθλιότητα και τον εξευτελισμό που υφίσταται σήμερα. Δουλειά της, ήταν, να υπηρετεί τη διάνοια των πελατών της καθώς και τις ορέξεις τους. Ήταν οικοδέσποινα και ερωμένη μαζί, σε αυτήν σύχναζαν οι φιλόσοφοι και οι ποιητές για να εμπνευστούν και να οξύνουν τον πνεύμα τους, γιατί γνώριζαν καλά ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση για ένα σκεπτόμενο άντρα από τη συντροφιά μιας ζωντανής και μορφωμένης γυναίκας. Λαμπρό παράδειγμα η Διοτίμα η οποία εμφανίζεται να συνομιλεί στο συμπόσιο του Πλάτωνα με τον Σωκράτη. Στους ναούς της Αφροδίτης καλλιεργήθηκε με επιμέλεια η τέχνη του έρωτα και οι ιέρειες εκπαιδεύονταν σε αυτόν από μικρές. Αυτή η τέχνη δεν είχε ως αποτέλεσμα μόνο το πάθος, αλλά τη διαρκή ικανοποίηση σε όλα τα συνειδησιακά επίπεδα. Δεν ήταν μια απλή ικανοποίηση των φυσικών αισθήσεων του σώματος, αλλά μια λεπτή, αιθερική ανταλλαγή μαγνητισμού και διανοητικής πόλωσης. Αυτό εξύψωνε τη λατρεία της Αφροδίτης πάνω από τη σφαίρα του απλού αισθησιασμού και εξηγεί γιατί οι ιέρειές της ενέπνεαν τον σεβασμό και δεν αντιμετωπίζονταν ως ιερόδουλες, παρʼ όλο που δέχονταν όλους τους επισκέπτες. Ασχολούνταν με την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων λεπτεπίλεπτων αναγκών της ανθρώπινης ψυχής, μέσω της εξασκημένης τέχνης τους, όπου λειτουργούσε ως ενεργειακή ροή και ανταλλαγή. Η λατρεία της θεάς συνδεόταν με την αλληλεπίδραση της ίδιας της δύναμης της ζωής. Η συμμετοχή των γυναικών στα θρησκευτικά δρώμενα κατά την κλασική εποχή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής ανάπτυξης. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να αποκτήσει ισότιμη σχέση με τον άντρα, η διέξοδος προς τη θρησκεία της έδωσε τη δυνατότητα να ξετυλίξει τον πραγματικά δημιουργικό της εαυτό. Ε.Ρ.

CATASTROIKA από infowar

Ένα 5λεπτο αποκαλυπτικό video για αυτά που νιώθουμε και μας συμβαίνουν τώρα

περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, 1997 μαχχ)

Γνωστοί στους περισσότερους από μας, οι Καλάς είναι μια μικρή φυλή στο ορεινό και άγονο Πακιστάν. Μικρό τμήμα τους βρίσκεται και εντός του Αφγανιστάν. Οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως κατευθείαν απόγονοι των στρατευμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σε μίξη με τους τοπικούς πληθυσμούς. Yπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό. Ως εκ τούτου η μελέτη αυτών των μακρινών συγγενών μας, αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον, αν λάβει κανείς υπ' όψιν το γεγονός ότι οι Καλάς δεν σταμάτησαν ποτέ στη μακραίωνη ιστορία τους να τιμούν τους Θεούς των Ελλήνων. Κατακερματισμένοι και αποδεκατισμένοι απ' τους διωγμούς του Ταλιμπάν, έχουν απομείνει 3500 από 800.000 μόλις πριν από μερικές δεκαετίες. Oι Καλάς ακόμη περιμένουν έστω και μια ανακοίνωση διαμαρτυρίας του "Ελληνικού" Υπουργείου Εξωτερικών.

ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΣ
Οι Καλάς, αν και αντιμετωπίζουν σωρεία προβλημάτων απ' τους μουσουλμάνους και νεοεμφανισθέντες ρωμιοχριστιανούς, που καταφθάνουν συχνά-πυκνά από την "Ελλάδα", για να τους διδάξουν την μόνη "αλήθεια" του ξένου μαραγκού-προφήτου, δεν το βάζουν κάτω και σε πείσμα καιρών και εχθρών συνεχίζουν τον ευδαίμονα βίο της αυτοθεσμιζόμενης κοινότητάς τους, συμπληρώνοντας την ευδαιμονία τους ΚΑΙ με γιορτές, όπως ορίζει το Ελληνικό Έθος και η ζωή η ίδια.
Η γιορτή της άνοιξης που ονομάζεται ΙΩΣΗ, διαρκεί δύο ημέρες 14 και 15 "Μαϊου" και περιλαμβάνει χορούς, επισκέψεις και τραγούδια. Οι νέες κοπέλες μαζεύουν τα πρώτα λουλούδια της χρονιάς, ενώ οι οικογένειες αλλάζουν δώρα από τυρί και γάλα. Την παραμονή της γιορτής, οι μεγάλοι πάνε στα χωράφια να φροντίσουν τα καλαμπόκια, ενώ οι νέοι φτιάχνουν τα ΣΟΥΜΑΝ, βαμβακερές άσπρες λωρίδες με πολύχρωμα κρόσσια, που τις φορούν σταυρωτά οι άνδρες στις γιορτές. Την επόμενη μέρα, με την ανατολή του Ηλίου πηγαίνουν όλοι στο Ναό της Εστίας, ραντίζουν με γάλα τα νεογέννητα και δοκιμάζουν το πρώτο τυρί της χρονιάς, μαζί με τηγανίτες καλαμποκάλευρου. Μετά αρχίζει ο χορός των γυναικών στην κεντρική πλατεία, ενώ οι άνδρες συνοδεύουν με τύμπανα τα δυνατά τους τραγούδια. Άλλοι χορεύουν μόνοι τους, κρατώντας ραβδί ή σκαλισμένο πελέκυ. Η γιορτή συνεχίζεται όλη την ημέρα, σταματούν με τη δύση του Ηλίου και συνεχίζουν την άλλη μέρα, όπου τραγουδούν ένα τραγούδι με το οποίο ευχαριστούν την καρυδιά για την αφθονία των καρπών της, ενώ κρατούν φύλλα της στα χέρια τους.
Στην γιορτή της συγκομιδής, οι γυναίκες πλένονται στο ποτάμι και χτενίζουν τα μαλλιά τους. Τη νύχτα, περνάνε μέσα απ' τα χωράφια με τα καλαμπόκια, ενώ μια γυναίκα ηλικιωμένη κόβει ένα καλαμπόκι το οποίο υποδηλώνει την αρχή της συγκομιδής της χρονιάς. Ο μοναδικός άνδρας που υπάρχει στη γιορτή αυτή, είναι ένας νεαρός βοσκός που παίζει μουσική σ' έναν αυλό, φτιαγμένο από κοτσάνι καλαμποκιού. Το ΟΥΤΣΑΛ είναι η γιορτή της συγκομιδής του σιταριού και του κριθαριού. Γιορτάζεται στα μέσα "Ιουλίου", διαρκεί δύο μέρες και περιλαμβάνει χορούς και τραγούδια.

Η γιορτή του καλοκαιριού λέγεται ΟΥΤΣΑΩ, γιορτάζεται τον "Αύγουστο" σ' ένα ιερό δάσος, όπου περιμένουν τους βοσκούς που θα γυρίσουν απ' τα βουνά, κουβαλώντας τυρί. Η γιορτή είναι αφιερωμένη στον ΣΑΓΙΓΚΟΡ (ΣΑΓΥΡΚΟΣ-ΣΑΤΥΡΟΣ) όπου προσφέρουν ψωμί στο Ιερό του, ενώ με την άφιξη των βοσκών που κουβαλάνε τα καλάθια με το τυρί, το ψωμί μαζί με το τυρί μοιράζεται στους θρησκευτές. Το ΠΧΟΥΛ είναι γιορτή της σοδιάς των καρυδιών και σταφυλιών. Γιορτάζεται από τις 20-25 "Σεπτεμβρίου" και απ' το μεσημέρι αρχίζει χορός, όπου οι άνδρες φωνάζουν "ΕΪΑ...ΙΟ!" και σφυρίζουν. Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες αγκαλιασμένες γυρίζουν γύρω-γύρω, ενώ στο σημείο αυτό σταματάει η μουσική και ακούγονται μόνο φωνές. Μετά όλες οι γυναίκες ενώνονται σε κύκλο και τραγουδούν πολύ σιγά, ένα λυπητερό σκοπό. Τότε εισβάλουν στον κύκλο οι άνδρες, σφιρίζοντας και φωνάζοντας με τη συνοδεία του δυνατού ήχου των τυμπάνων, ενώ άλλοι άνδρες έξω απ' τον γυναικείο κύκλο χορεύουν ένα πολεμικό χορό. Προς το τέλος του "Σεπτεμβρίου" γιορτάζουν το μάζεμα των σταφυλιών, όπου τα τοποθετούν σε μεγάλους κάδους και θυσιάζουν μια γίδα, για να ραντίσουν με το αίμα της τα σταφύλια. Το πάτημα των σταφυλιών αρχίζει με ένα αγόρι παρθένο που πηδάει μέσα στο κάδο. Μόλις ετοιμαστεί το κρασί προσφέρουν σπονδές στους Ναούς των Θεών, ενώ δεν επιτρέπεται σε κανέναν να πάρει σταφύλια απ' τα κλίματα, πριν ολοκληρωθεί η τελετή.
Ο ΚΑΟΥΜΟΣ-ΚΩΜΟΣ είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Καλάς και διαρκεί 15 ημέρες, απ' την 7η ως την 21η "Δεκεμβρίου", και αποτελεί τον εορτασμό της εισόδου του νέου έτους και της καινούργιας αρχής. Η πρώτη μέρα λέγεται ΣΑΡΑΣΣΗ, που σημαίνει "φέρτε το πεύκο". Την παραμονή της γιορτής οι άνδρες πάνε και κόβουν κέδρους. Κατά την διάρκεια της νύχτας είναι αναμένες δυο φωτιές (μια για κάθε φύλο), ενώ όλη την ημέρα οι γυναίκες φτιάχνουν ψωμί. Την αυγή, ένας ιππέας ανάβει την φωτιά σε όλα τα Ιερά. Οι οικογένειες ανταλάσσουν μεταξύ τους ένα δίσκο τυρί, για την εξασφάλιση της ενότητας. Το βράδυ όλοι οι θρησκευτές συγκεντρώνονται και οι τελετές αρχίζουν, όταν ο ιερέας σηκώνει τον πεύκινο πυρσό του. Μοιράζονται αμύγδαλα και αποξηραμένα φρούτα, ενώ παλιά καλάθια καίγονται συμβολίζοντας τον παλιό χρόνο που φεύγει. Οι θρησκευτές εισέρχονται στις τελετές προσποιούμενοι ότι ιππεύουν περήφανοι και συναντιούνται στην κεντρική πλατεία. Οι γυναίκες σε κύκλο χορεύουν αργά και ψάλλουν έναν ύμνο, ενώ δύο νέοι άνδρες σπάνε τον κύκλο και χορεύουν γελώντας με τα χέρια απλωμένα. Οι γυναίκες τότε γυρίζουν γύρω-γύρω και φωνάζουν. Αρχίζουν τότε χειρονομίες και φράσεις σεξουαλικού περιεχομένου, όπου οι άνδρες τους απαντούν πάλι με χειρονομίες, ενώ στο σημείο αυτό η μουσική σταματάει.
Η δεύτερη μέρα λέγεται ΓΟΣΤΣΑΡΑΣ και περιλαμβάνει επίκληση για την προστασία των κοπαδιών. Μικρά κορίτσια μεταφέρουν καλάθια με ψωμί και τυρί που τα προσφέρουν στις παντρεμένες αδελφές τους, ενώ παίρνουν ως αντάλλαγμα δαχτυλίδια, χάντρες και κρεμαστά κοσμήματα. Την τρίτη μέρα, οι γυναίκες πηγαίνουν στο ποτάμι για να επιδιορθώσουν τα φορέματά τους, ενώ οι ανήλικες κοπέλες λούζουν τα μαλλιά τους. Την τέταρτη μέρα τρώνε σπόρους και φασόλια, μαζί με καρύδια τα οποία συμβολίζουν τη γέννηση και την ανάπτυξη. Την πέμπτη μέρα ξεκουράζονται, ενώ την έκτη οι τελετουργικές ζωγραφιές ανακαινίζονται στα Ιερά σπ' τους άνδρες και εφήβους. Οι βοσκοί κατευθύνουν τα κοπάδια τους κοντά στους Ιερούς χώρους, κυνηγούν ζώα και κυκλώνουν τους αγρούς, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ασφάλεια και την αφθονία. Τα κορίτσια μαζεύουν καλάμια απ' το ποτάμι και κάνουν βούρτσες, που τις διακοσμούν με κόκκινες κλωστές. Η έβδομη είναι μέρα της επιστροφής των νεκρών και η στιγμή της ενώσεως μεταξύ νεκρών και ζωντανών. Προσφέρονται ρύζι, κολοκύθια, σταφύλια, καρύδια, μούρα, μήλα, αχλάδια, κολιέ απ' αμύγδαλα, ψωμί και κρασί. Οι θρησκευτές συγκεντρώνονται στα Ιερά, περιμένοντας τους προγόνους, που θα έλθουν σύντομα. Μια φωτιά από πεύκα ανάβει στο Ιερό του ΜΑΧΑΝΔΕΟ (γίγαντας ευνοϊκός προς τους ανθρώπους), ενώ φτιάχνουν ένα μικρό φρούριο και του βάζουν φωτιά.
Την όγδοη μέρα καθαρίζουν τα σπίτια τους και τα κοσμήματα κεφαλής. Βράζουν νερό που έχει πριν εξαγνιστεί με την φωτιά ενός πυρσού από πεύκο. Η ένατη είναι μέρα εξαγνισμού των γυναικών. Αρχίζει μια επταήμερη περίοδος ερωτικής αποχής που λέγεται ΝΤΙΤΣ. Οι άνδρες φτιάχνουν ψωμί από σπασμένα καρύδια και σκληρό τυρί, που ετοιμάζεται σε υπαίθριο χώρο και θα προσφέρθει στους Θεούς. Πριν απ' την προετοιμασία εξαγνίζεται με καπνό πεύκου το κοντινότερο Ιερό. Τα ψωμιά που ετοιμάζονται λέγονται ΣΙΣΑΟ και ΚΟΥΤΟΥΡΟΥΛΙ. Το πρώτο είναι σχηματισμένο σε τρεις θηλές μαστού, επειδή σύμφωνα με την πράδοση η νεράϊδα ΓΥΛΗ που βοήθησε τον Απόλλωνα στην πρώτη του επίσκεψη είχε τρεις μαστούς, ενώ το δεύτερο έχει σχήμα μισοφέγγαρου και συμβολίζει τα απόκρυφα σημεία των γυναικών. Είναι αφιερωμένο στην Θεά των φρούτων και προσφέρεται στις γυναίκες που επισκέπτονται τον εξαγνισμένο χώρο. Οι άνδρες πίνουν κρασί γύρω απ' την φωτιά, και μόλις έλθουν οι γυναίκες τις πλησιάζουν, ρίχνουν νερό στα κεφάλια τους και περνούν ένα κομμάτι κέδρου τρεις φορές πάνω απ' το κεφάλι της νεότερης, και αφού επαναλάβουν τη διαδικασία για κάθε γυναικείο μέλος, το πετάνε μακριά. Ένα κομμάτι κέδρου κόβεται και πετιέται στην φωτιά κι εκεί, παρουσία των Θεών, οι γυναίκες τρώνε το ψωμί, ενώ οι βοσκοί προσεύχονται στον ΙΑΤΣ, ο προστάτης των ζώων. Τη δέκατη μέρα οι άνδρες πλένονται τη νύχτα και ετοιμάζεται ένα καρυδένιο ψωμί το οποίο λέγεται ΕΑΓΛΕ. Λεπτές γραμμές ζύμης απλώνονται στο πάνω μέρος του ψωμιού και φτιάχνονται στρογγυλά σχήματα από βελανίδια, που μοιάζουν με γραμμές φτερών. Το ψωμί ετοιμάζεται πάνω σε μια λευκή, λεπτή πλάκα και ψήνεται σε μια βαθιά, μαύρη πλάκα από σχιστόλιθο.
Την ενδέκατη μέρα γίνεται η μεγάλη θυσία. Οι βοσκοί διακοσμούν κέρατα από τριάντα γίδες με πεύκο. Ανάβουν φωτιά στο Ιερό του ΣΑΓΙΓΚΟΡ και προσφέρουν ψωμί. Συσσωρεύουν πεύκα στα δεξιά του Ιερού και δύο νέοι άνδρες θυσιάζουν ο καθένας 15 γίδες. Με το αίμα που υπάρχει στα χέρια τους, ραντίζουν την φωτιά, τους κορμούς της βελανιδιάς, το Ιερό και τις πέτρες του Ιερού Τραπεζιού, ενώ οι γυναίκες χορεύουν στην πλατεία. Η δωδέκατη είναι ημέρα των ευλογιών. Οι γυναίκες βάζουν φτερά παγωνιού στο κεφάλι, για να γιορτάσουν το πέρασμα του χρόνου, ενώ οι άνδρες κρατούν γούρια με πολύχρωμα σχέδια και φορούν στα κεφάλια τους βλαστάρια βελανιδιάς. Την 13η μέρα γιορτάζουν τη νύχτα των φώτων. Υψώνουν πυρσούς τριών μέτρων απ' τις βάσεις των δένδρων, ενώ μακριά κομμάτια ξύλου κόβονται και δένονται μεταξύ τους με ίνες ιτιάς. Χορεύουν όλη τη νύχτα γύρω από μια τεράστια πυρά.
Την 14η μέρα, οι άνδρες φοράνε γυναικεία ρούχα και κρύβουν τα πρόσωπά τους με μάσκες, ενώ όλοι προσπαθούν να βρουν ποιος είναι ο καθένας! Την 15η μέρα φτιάχνουν ένα ψωμί που περιέχει κομμάτια κρέατος, βότανα, καρύδια, σπόρους ροδιού, αλάτι και μαγιά. Τα ζευγάρια έχουν προσευχηθεί στον Απόλλωνα, ελπίζοντας στη γέννηση υιών και τον έχουν δοξάσει: "Ο Μπαλομάιν ήλθε στο χωριό και πήρε το μερίδιό του. Τιμή σ' εσάς απόγονοι των προγόνων σας, που διατηρείτε τα Έθιμα. Όταν θυσιάζετε καίγοντας κέδρους, ο καπνός ανυψώνεται κατ' ευείαν στους ουρανούς, δείχνοντας πως ο Θεός έχει δεχθεί τις προσευχές σας. Ο Μπαλομάιν φεύγει ευχαριστημένος..."
Για το τελευταίο γεύμα με κρέας, χρησιμοποιούνται το κεφάλι και τα πόδια. Τα κεφάλια που είναι καρφωμένα σε δοκάρια καίγονται στην φωτιά. Οι γυναίκες βράζουν τα πόδια και το κεφάλι μιας γίδας, ενώ ένα εξαγνισμένο αγόρι ρίχνει καρύδια στο στάβλο. Ανάβουν φωτιά κι οι γυναίκες αρχίζουν να τραγουδούν. Μετά την θυσία της γίδας και την προσφορά ψωμιού, αρχίζει η επίσημη έναρξη του κωμού, όπου οι χοροί και τα τραγούδια συνεχίζουν μέχρι το πρωί.

ΓΑΜΟΙ
Οι γάμοι των Καλάς τελούνται μέσα στο Ναό της Εστίας. Η νύφη και ο γαμπρός οδηγούνται μέσα στο Ναό κι ανάβουν μια φωτιά. Ένα παρθένο αγόρι, 15-16 ετών θυσιάζει μια γίδα και ραντίζει με το αίμα της το Ναό και το ζεύγος. Η νύφη τότε παίρνει πέντε γλυκίσματα, ενώ το αγόρι ρίχνει στην φωτιά κέδρο και μετά τη σβήνει με νερό. Μετά παίρνει τα κομμάτια του κέδρου και τα πετάει πάνω απ' το κεφάλι της νύφης. Ο γάμος έχει ολοκληρωθεί όταν η νύφη φάει τα γλυκίσματα

ΚΗΔΕΙΕΣ
Το πένθος διαρκεί τρεις ημέρες και υπάρχουν τρεις γυναίκες, εκ των οποίων οι δύο χορεύουν, ενώ η τρίτη βρίσκεται στο νεκροκρέβατο μαζί με το νεκρό και επαναλαμβάνει με θρηνητικό τρόπο την φράση "Ω έγγονε του ΣΙΑΡΑΚΑΤ". Την στιγμή της ταφής ένα χορτάρινο ομοίωμα καίγεται, και μόλις περάσει ένας χρόνος τοποθετείται ένα ξύλινο ομοίωμα στο φέρετρο. Το σώμα του νεκρού τοποθετείται σ' ένα ξύλινο φέρετρο και μεταφέρεται με το σκέπασμα ανοικτό στο Ναό της Εστίας. Για δύο μέρες οι συγγενείς κι οι φίλοι μένουν στο Ναό μαζί με το νεκρό, όπου χορεύουν και τραγουδούν σε χαμηλούς τόνους. Αν υπάρχει βαρύ πένθος, σκοτώνουν ένα κοράκι και το κρεμούν έξω απ' την πόρτα τους.

Οι Καλάς αποτελούν γι' εμάς τους Έλληνες Εθνικούς το συνδετικό κρίκο με τους προγόνους μας. Κρατούν στα χέρια τους στοιχεία που μας λείπουν, ενώ κι εμείς με τη σειρά μας έχουμε πολλά στοιχεία να τους δώσουμε που τους λείπουν. Η όμορφη κοινωνία τους πρέπει να γίνει το δικό μας όραμα, η δική μας ουτοπία αν θέλετε, αφού η ουτοπία είναι η έμπνευση των Αρίστων. Στις ημέρες που έρχονται πρέπει να συνάψουμε σχέσεις με τους εν Ασία αδελφούς μας, που πάσχουν κι αυτοί, όπως κι εμείς, από την νόσο των Ελλήνων. Να ισχυροποιήσουμε τους δεσμούς μας και εν ανάγκη να βρούμε τρόπους για να τους προστατέψουμε απ' την ιεχωβιστική λαίλαπα αμφοτέρων των πλευρών που τους περιβάλλει.
Το κόσμημα αυτό της παγκόσμιας Εθνικής κοινότητος, δίνει με το δικό του τρόπο ένα ηχηρότατο χαστούκι σ' όλους όσους ισχυρίζονται ότι οι αυτοθεσμιζόμενες κοινωνίες της βουληφόρου Αγοράς είναι ανεπίστρεπτο παρελθόν!

Σ’ ἕνα καφενεῖο τῆς Ἀθήνας -ἀρχὲς τοῦ 20^ου αἰ.- οἱ πελάτες εἶναι ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴν ἀσταμάτητη βροχή. Ὡστόσο στὸ καφενεῖο κάποιοι συνεχίζουν νὰ παίζουν τάβλι, ἄλλοι πρέφα, δυὸ γέροντες παίζουν τὸ «μεγάλο μπεζίκι μὲ 256 φύλλα», κι ἀπὸ δίπλα ἕνας ἄλλος γέρος κρατάει συνεχῶς μιὰν ἐφημερίδα καὶ τὸν παίρνει κάθε λίγο ὁ ὕπνος. Ἡ βροχὴ δυναμώνει. Τὸ νερὸ μπαίνει ἀπὸ παντοῦ. Ἀλλὰ οἱ παῖκτες συνεχίζουν ἀπτόητοι κι ὁ γέρος μὲ τὴν ἐφημερίδα του συνεχίζει τὸν ὕπνο του. Δὲν ἄργησαν βέβαια νὰ ἐμφανιστοῦν καὶ ὅσοι «ἔκαμναν κουμάντο», καθὼς τὸ συνηθίζουν οἱ Νεοέλληνες, νὰ δίνουν δηλαδὴ ὁδηγίες γιὰ τὸ πῶς θὰ φύγουν τὰ νερὰ ἐνῶ τὸ μόνο ποὺ κατάφερναν ἦταν νὰ ἐμποδίζουν τὸ ἔργο τῶν ὑπαλλήλων. Καὶ φυσικὰ δὲν ἔλειψαν καὶ οἱ αὐτόκλητοι πραγματογνώμονες ποὺ ἀποφαίνονταν γιὰ τὴν αἰτία τῆς πλημμύρας. Τέλος, ἡ βροχὴ σταμάτησε, οἱ ὑπάλληλοι τοῦ καφενείου ἔριχναν πριονίδι, οἱ παῖκτες ἔμεναν τώρα σιωπηλοὶ κι ὁ γέρος –κρατώντας πάντα ἀνοιχτὴ ταὴν ἐφημερίδα του, διψοῦσε γιὰ πληροφόρηση φαίνεται- ξύπνησε μὲ τὴν ἀπορία:

«Μὰ πότε μπῆκε τὸ νερὸ μέσα;»

Αὐτὸ εἶναι ἕνα μικρὸ διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη -ὁ Θεὸς νὰ τὸ κάνει διήγημα, πρόκειται μᾶλλον γιὰ μιὰ ἐκτενὴ γελοιογραφία- ποὺ δημοσιεύτηκε τὸ 1906 μὲ τὸν τίτλο «Τὸ θαλάσσωμα». Τὸ διαβάζει κανεὶς σήμερα καὶ τὸ βρίσκει ἐξόχως προφητικό. Ὁ Παπαδιαμάντης συμβολικὰ περιγράφει τὸ ἦθος τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας. Ἀλλοῦ (πχ στοὺς «Χαλασοχώρηδες») ἀναλύει διεισδυτικά τὸ πολιτικό καὶ κοινωνικό μας πρόβλημα, ἐνῶ στὴ «Φόνισσα» ἀναδεικνύει τὸν δαιμονισμὸ τοῦ κοσμοδιορθωτισμοῦ. Ἀλλὰ ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι ἕνας λογοτέχνης, ἀκόμα κι ἄν εἶδε τη λογοτεχνία ὡς μέσον. Ἀναδεικνύει τὴν ἑλληνικὴ παθογένεια, δὲν εἶναι κοινωνικὸς ἀναμορφωτὴς. Ἀντλεῖ ὅμως ἀπὸ τὴν πνευματικὴ παράδοση τοῦ τόπου καὶ σ’αὐτὴ μᾶς προτρέπει νὰ σταθοῦμε καθὼς οἱ μεγάλες πνευματικὲς παραδόσεις νοηματοδοτοῦν κοινωνίες καὶ πολιτισμούς. Καὶ δίνουν τὸ στήριγμα σὲ περιόδους κρίσης.