"Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Έλληνα, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, οπουδήποτε στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ποια είναι η Σάρρα;... αναμφίβολα θα πάρετε έναν τεράστιο αριθμό ικανοποιητικών απαντήσεων. Αν όμως ρωτήσετε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, του πλέον υψηλού μορφωτικού επιπέδου, από δασκάλους μέχρι ακαδημαϊκούς, ποια είναι η Ορσηίδα; (η έρευνα αυτή έγινε τα τελευταία δυο χρόνια από μένα τον ίδιο, σε εκτεταμένο δείγμα)... θα πάρετε όλες της απίθανες απαντήσεις -εκτός απ την πραγματική- ότι η Ορσηίδα ... είναι η Προμήτηρα των Ελλήνων!
Αυτή η θλιβερή, καθολική άγνοια των προγόνων μας, είναι και η καλύτερη απόδειξη της απόλυτης ιστορικής αφασίας των ελλήνων! Όχι μόνο δεν ξέρουν ότι έχουν προπάτορά τους τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνα, αλλά ουτε και οι πλέον μορφωμένοι Έλληνες δεν γνωρίζουν, ότι η σύζυγός του Ορσηίδα, είναι η ιστορική μητέρα των Ελλήνων!
Μάλιστα για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, μάταια προσπάθησα να βρω στο διαδίκτυο έστω και μια εικόνα της μυθικής αυτής μητέρας των Ελλήνων! Αναγκάστηκα λοιπόν, να επισκευθώ το μόνο μέρος που (ξεναγούμενος μόλις προ καιρού συνειδητοποίησα και ο ίδιος την μεγάλη αυτή έλλειψη), τον "Ναό των Ελλήνων" στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, κατασκευασμένο (προ δεκαετίας) από τον υπεραθλητή (παγκοσμίου αναγνώρισης) μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου. Στο προαύλιο αυτού του "Ναού των Ελλήνων", υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ' τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!"
Σύμφωνα με τον μύθο (σ.σ. Διαβάστε το άρθρο μας για τον "Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα"), μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.
Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.
Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.
Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ' αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού
17ο έτος συνεχούς ανάδειξης της ελληνικής κοσμοθεάσεως. 28, 29, 30 Ιουνίου & 1 Ιουλίου στον Όλυμπο.
Εκδηλώσεις τιμής προβολής και ανάδειξης της ελληνικής θέασης του κόσμου
Προμηθεϊκόν κάλεσμα
Στις πρωτόφαντες στιγμές που περνάει η χώρα μας, εκείνο που πρωτίστως έχει ανάγκη ο λαός μας και το έθνος μας είναι το φρόνημα για ν’ αντεπεξέλθει στην κατά μέτωπο και δίχως προσχήματα επίθεση που δέχεται από τις δυνάμεις της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και των εσωτερικών της φερεφώνων. Μόνο αν κατορθώσουν να κάμψουν το φρόνημα, τότε μόνον συρρικνώνονται οι αντιστάσεις.
Δεν μας αξίζει να αφηνόμαστε ανήμποροι στην εξαθλίωση που προωθούν εκείνοι που απεργάζονται το μέλλον και την ύπαρξή μας. Απόγονοι γενναίων και τιμωμένων απ’ όλη την ανθρωπότητα προγόνων και κληρονόμοι υψηλών αξιών, χρειάζεται να ξαναβρούμε το μίτο της ατομικής και εθνικής μας αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας, εμβαπτισμένου στα νάματα της πατρογονικής μας κληρονομιάς. Για να αναπτερωθεί το ηθικό των πολιτών, απηυδισμένων απ’ την υποκρισία και τη διπροσωπία ανευθύνων ιθυνόντων αλλά και την ανέχεια που επιδιώκουν να μας επιβάλλουν.
Βρισκόμαστε σε μια καμπή της ιστορίας, απο εκείνες όπου μια σπίθα αρκεί για ν’ αφυπνίσει έναν λαό καταπονημένο απ’ των αιώνων τα ψεύδη κι από τη συστηματική αλλοίωση και νόθευση των εννοιών, των ιερών και των προγονικών του αξιών. Έναν λαό που ωστόσο αναγνωρίζει ασυναίσθητα τις αρχέγονες πηγές της ύπαρξής του όταν αναδύεται και πάλι καθάρια, διαυγής και ρέουσα η Αλήθεια μέσ’ απ’ τα σκοτάδια της Λήθης.
Αυτές οι αρχέγονες πηγές που μας γέννησαν θα ζωντανέψουν για άλλη μια φορά επί ένα τετραήμερο στις γιορτές των Προμηθείων 2012, στις υπώρειες του Ολύμπου. Για να έρθουμε σε επαφή με την κοσμοθέαση των προγόνων μας, να λουστούμε με απολλώνια ενατένιση τον ρέοντα λόγο τους και να κατανοήσουμε με διονυσιακή κατάνυξη την αρχαία ψυχή ανάμεσα στους δρυς, τα πλατάνια και τις Αμαδρυάδες Νύμφες του Όρους των Θεών. Στέλλοντας προς όλους το μήνυμα πως το ελληνικό πνεύμα των υψηλών ιδεωδών, του αρχαίου κλέους αλλά και της μαχητικότητας έναντι των Μήδων και των Μηδισάντων είναι πάντοτε εδώ, εσαεί παρών, ως διαχρονικός παράγοντας υπερηφάνειας, ελπίδας και ηθικής ανάκαμψης.
Τα Προμήθεια 2012 συνιστούν μια πράξη αντίστασης απέναντι στους μαζικούς ισοπεδωτικούς μηχανισμούς στους οποίους επιδιώκουν να μας εγκλωβίσουν. Αποτελούν έναυσμα επίκαιρου και γόνιμου προβληματισμού για διεξόδους στα αδιέξοδα του σήμερα, με άξονα σκέψης και πλαίσιο αναφορών τον καθάριο λόγο, τη διαύγεια σκέψης και την κοσμοαντίληψη Εκείνων στους οποίους αναγνωρίζει η σώφρων ανθρωπότητα ότι τους οφείλει τα πάντα.
Τα 17α Προμήθεια, η μεγαλύτερη γιορτή της ελληνικής κοσμοθεάσεως, θα τελεστούν με λαμπρότητα και με την παρουσία, την ηθική στήριξη ή και την ενεργό συμμετοχή όλων των φορέων και των εκπροσώπων του ελληνοπρεπούς χώρου που σέβονται τον πανελλήνιο αυτό θεσμό. Η επιτυχία των φετινών εκδηλώσεων επαφίεται, όπως κάθε χρόνο, στη θέρμη και το αγκάλιασμα των χιλιάδων ανθρώπων απ’ όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό που εδραίωσαν το θεσμό αυτό, τον ανέδειξαν ως κορυφαία εκδήλωση του ελληνισμού και συνεχίζουν να τον στηρίζουν ενεργά με την ενθουσιώδη παρουσία τους και τη συμμετοχή τους.
Οράτε το μέλλον, ευγένειαν ασκείτε, επαινείτε αρετήν
Έρρωσθε κι ευδαιμονείτε!
Επιτροπή Προμηθείων 2012
Τι είναι τα Προμήθεια και τι πρεσβεύουν
… Τα Προμήθεια, ως πανελλήνιος θεσμός που σκοπό έχει να μας φέρει σ’ επαφή με τον πολιτισμό, το πνεύμα και τις αξίες των προγόνων μας, διανύουν ήδη το δέκατο έβδομο έτος συνεχούς παρουσίας τους. Με εμπνευστή και πρωτεργάτη τον καθηγητή του πανεπιστημίου της Στοκχόλμης Τρύφωνα Ολύμπιο, λαμβάνουν χώρα στο φιλόξενο Λιτόχωρο καθώς και στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον του Άλσους Προμηθέως,στους πρόποδες του Ολύμπου, όπου χιλιάδες επισκέπτες απ’ όλη την Ελλάδα κι από το εξωτερικό συγκεντρώνονται κάθε χρόνο για να ανταμώσουν κάτω από τον καταγάλανο ουρανό του Όρους των Θεών. Να γνωρίσουν το ελληνικό πνεύμα και έθος, να τιμήσουν τους αρχαίους φιλοσόφους και τις φιλοσοφικές σχολές με δημόσιες συζητήσεις και εκδηλώσεις, να παρακολουθήσουν καλλιτεχνικά, πολιτισμικά και τελεστικά δρώμενα, να μετάσχουν σ’ αυτά ως αναζωογονητική μύηση στις αρχέγονες πηγές που μας γέννησαν, να νιώσουν με κατάνυξη την πατρώα ψυχή, να έρθουν σ’ επαφή με την κοσμοθέαση των προγόνων μας.
… Υπό την αμέριστη αρωγή του Δήμου Δίου – Ολύμπου και των τοπικών αρχών, οι τελετές ενάρξεως
των εκδηλώσεων θα λάβουν χώρα την Παρασκευή 29 Ιουνίου στο Λιτόχωρο όπου εκτός όλων των άλλων, θα πραγματοποιηθεί μεγαλειώδης πομπή των Προμηθειέων στους κεντρικούς δρόμους της πόλεως με τη συμμετοχή των ντόπιων φορέων, των επισκεπτών και όλων των ενδιαφερομένων, βιώνοντας έτσι τα ήθη των γιορταστικών εκδηλώσεων των προγόνων μας στη σημερινή εποχή (βλ. Πομπή Προμηθειέων 2011).… Οι γιορτές των Προμηθείων επιχειρούν την ανασύνδεση με τον αρχαίο, παγκοσμίως σεβαστό και πάντοτε επίκαιρο πολιτισμό μας τον οποίο προβάλλουν και αναδεικνύουν στις εκδηλώσεις. Όχι σαν άγονη λατρεία ενός νεκρού παρελθόντος αλλά ως έκφραση του ζωντανού και ρέοντος Λόγου εκείνων στους οποίους αναγνωρίζει η σώφρων ανθρωπότητα ότι τους οφείλει τα πάντα. Ως έναυσμα επίκαιρου και γόνιμου προβληματισμού για διεξόδους στα αδιέξοδα του σήμερα, με άξονα σκέψης και πλαίσιο αναφορών την κοσμοαντίληψη εκείνων.
…Τα Προμήθεια είναι μια γιορτή για όλους όσους τιμούν την ελληνική παιδεία και τον ελληνικό πολιτισμό. Ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των Προμηθείων είναι όλοι όσοι νιώθουν πως η διαύγεια σκέψης και οι αξίες των προγόνων μας, μπορούν ν’ αποβούν βατήρας πνευματικής παλιγγενεσίας, ελπίδας και αντίστασης στην υποδούλωση που επιδιώκουν, μηχανισμοί αλλότριοι και ισοπεδωτικοί, να επιβάλλουν για άλλη μια φορά στον ελληνισμό.
φωτο: Live Inspector
Φωτο της σελίδας: Lola (In Nomine Portal), Νικόλαος Μίχος, Στέργιος Μανώλης, Live Insperctor.
· Πατήστε εδώ: Προμηθεϊκόν Κάλεσμα
· Πατήστε εδώ: Έκκληση του Τρύφωνα Ολύμπιου -Τραπεζικός λογαριασμός για τα Προμήθεια
· Πατήστε εδώ: Το Πρόγραμμα των Προμηθείων 2012
· ΕΛΑΤΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ των ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ 2012 (ημέρες και ώρες συναντήσεων)
Πηγή: http://promitheia.wordpress.com/
Διόνυσος: Ο θεός του κρασιού και της χαράς
| Η Γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα: Ταπεινή
σύζυγος ή Μεγάλη Ιέρεια; Δημοσιεύθηκε: 23 Wednesday September @ GTB Daylight Time Θεματική Ενότητα: Ανθρωπολογία - Εθνολογία |
 Η Γυναίκα, ως οντότητα, βίωσε την
κοινωνική ανισότητα και τον αποκλεισμό σε πολλά στάδια της εξελικτικής πορείας
της ανθρωπότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παρουσίας της ως μέλος σε
οργανωμένες κοινωνίες (πόλεις- κράτη, όπως η Αθήνα και η Σπάρτη) αποτέλεσε, βάση
των ιστορικών στοιχείων, η κλασική Ελλάδα.Η Γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα
Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Σπάρτη, παρʼ όλες τις
διαφορές που παρατηρούνταν στην οργάνωση της πόλης, οι γυναίκες παρέμεναν
αποκλεισμένες από όλες τις δημόσιες δραστηριότητες. Ως «ασθενές φύλο»
ήταν περιορισμένη στον οίκο του ανδρός της, αποκλεισμένη από τις
πολιτικές αλλά και τις κοινωνικές εξελίξεις του τόπου της. Στην πολιτιστική και
κοινωνική ιστορία, συναντάμε μορφές όπως η Πηνελόπη που ζούσε «έγκλειστη» στο
γυναικωνίτη της, ή η Σπαρτιάτισσα Γοργώ που εκπαιδεύτηκε μαζί με τους άντρες
Σπαρτιάτες, χωρίς, όμως, να έχει τη δυνατότητα συμμετοχής -λόγω φύλου- σε
πολιτικά θέματα.
Η γυναίκα της αθηναϊκής
οικογένειας, έμενε συνέχεια στο σπίτι και δεν επιτρεπόταν να της ανήκει τίποτε
ως πλήρης ιδιοκτησία της. Ο κύριος λόγος για τον οποίο έβγαινε από το σπίτι ήταν
για να εκτελέσει τα θρησκευτικά της καθήκοντα προς τους θεούς. Η θρησκεία
αποτέλεσε τομέα έκφρασης και γνώσης για αυτές, καθώς η συμμετοχή τους στις
γιορτές ήταν ένας τρόπος εξόδου από τον οίκο, αλλά πέρα από αυτό, ήταν και ένας
τρόπος να κοινωνικοποιηθούν. Ακόμη περισσότερο όμως, στο πλαίσιο της πόλης, η
θρησκεία λειτουργούσε για τις γυναίκες ως παράγοντας ενσωμάτωσής τους στην
κοινότητα. Οι γυναίκες καθώς αποκλείονταν από κάθε πολιτική δραστηριότητα, είχαν
μόνο το δικαίωμα της θρησκευτικής λειτουργίας.
Στο πλαίσιο του οίκου η γυναίκα
σαν φύλακας της «εστίας», αποτελούσε ένα σπουδαίο παράγοντα της ιδιωτικής
θρησκευτικής λατρείας, καθώς η οικοδέσποινα έραινε τον δούλο όταν εισερχότανε
για πρώτη φορά στον οίκο με ξερά σύκα, καρύδια και σπόρους, σύμβολα της
ενσωμάτωσής του στην οικογένεια. Αυτή προσέφερε καθημερινά λατρεία στην Εστία, η
οποία ήταν η θεά που προστάτευε την οικιακή εστία. Ενώ σημαντικό ρόλο
διαδραμάτιζαν οι γυναίκες στην κηδεία και στην ταφή ενός συγγενικού προσώπου.
Αυτές αναλάμβαναν όλες τις ιεροτελεστίες, απέδιδαν τιμές, μοιρολογούσαν και
ντύνονταν στα μαύρα. Οι Σπαρτιάτισσες από τη μεριά τους απολάμβαναν την
ισοτιμία, αυτή που στερούνταν στους υπόλοιπους τομείς της δημόσιας ζωής, καθώς
οι θρησκευτικές τελετές στη Σπάρτη είχαν και αθλητικό χαρακτήρα. Αυτό έδινε τη
δυνατότητα στις γυναίκες να συμμετέχουν ενεργά επιδεικνύοντας τις αθλητικές τους
ικανότητες. Οι Σπαρτιάτισσες τροφοί οργάνωναν και τα Τιθηνίδια, προς τιμή της
προστάτιδας τους Αρτέμιδος Κορυθαλίας. Ενώ, μέρος της εκπαίδευσης των μικρών
κοριτσιών ήταν και οι τελετουργικοί χοροί και τα τραγούδια, όπου οι νεαρές
εκτελούσαν στα ιερά της Λακωνίας.
Από την άλλη μεριά, οι αρχαίοι
Έλληνες διατηρούσαν τη σχέση με τη μόνιμη σύζυγό τους η οποία ήταν απομονωμένη
στο γυναικωνίτη, μόνο και μόνο, για λόγους αναπαραγωγής δηλαδή, να φέρει στη
ζωή τους απαραίτητους για την περιουσία του οίκου κληρονόμους. Η σύζυγος
ήταν μια γυναίκα, συνήθως, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση αν και καταγόταν από καλή
οικογένεια δεν προσπαθούσε να κάνει τον εαυτό της ελκυστικό ή να εξασκήσει τις
τεχνικές του έρωτα. Έτσι λοιπόν, δεν ενθαρρυνόταν να λατρέψει τη θεά Αφροδίτη
που αντιπροσωπεύει τις ανώτερες όψεις του έρωτα. Οι θεότητες που λάτρευε ως
σύζυγος έπρεπε να είναι της εστίας και του σπιτιού, καθώς και η μητέρα της Γης,
η θεά Δήμητρα, όπου αντιπροσώπευε όλα τα μυστήρια των Ελληνίδων γυναικών.
Οι νέες κοπέλες πριν από το γάμο
τους, αλλά κι αργότερα σαν παντρεμένες γυναίκες συμμετείχαν στην επίσημη
θρησκευτική ζωή. Ορισμένες λατρείες, όπως της Άρτεμης στη Βραυρώνα, της Δήμητρας
στην Ελευσίνα, ήταν κατʼ εξαίρεση ανοικτές μόνο σʼ αυτές, δηλαδή τις
παντρεμένες. Οι Θεές υπηρετούνταν από διακόνισσες, επικεφαλής των οποίων
αποτελούσε η Ιέρεια. Αυτή διηύθυνε τις λατρευτικές τελετές και ήταν
επιφορτισμένη με την προστασία της περιουσίας του ναού. Οι ιέρειες της Αθηνάς
Πολιάδος, της Δήμητρας και της Κόρης στην Ελευσίνα, προέρχονταν από
διακεκριμένες οικογένειες της πόλης και ασκούσαν απεριόριστη θρησκευτική
εξουσία.
Οι κόρες των πολιτών, συμμετείχαν
από μικρή ηλικία στη γιορτή των Αρρηφορίων, άλεθαν ιερό κριθάρι για προσφορές
στην Αθηνά, υπηρετούσαν ως μικρές άρκτοι, στο ιερό της Αρτέμιδος στη Βραυρώνα
και μετέφεραν καλάθια με προσφορές στην πομπή των Παναθηναίων. Αθηναίες ύφαιναν
κάθε χρόνο το νέο πέπλο για το άγαλμα της Αθηνάς στην Ακρόπολη, το οποίο
μετέφερε πομπή παρθένων μέχρι τον Παρθενώνα.
Στη γιορτή των Θεσμοφορίων, που
διαρκούσε τρεις ολόκληρες μέρες, απαγορευόταν ρητά η παρουσία των ανδρών.
Συμμετείχαν μόνο οι νόμιμες σύζυγοι των Αθηναίων πολιτών, που για ένα μικρό
διάστημα υλοποιούσαν μια ουτοπία, τη συγκρότηση μιας αποκλειστικά γυναικείας
πολιτείας.
Οι γυναίκες ήταν παρούσες στις
γιορτές προς τιμήν του Διόνυσου, συμμετείχαν ενεργά, χωρίς να προσβάλλεται η
σεμνότητά τους απʼ τις αισχρολογίες που ανταλλάσσονταν. Εδώ βλέπουμε μια άλλη
πλευρά της σχέσης των γυναικών με τη θρησκευτική ζωή, αφού η θρησκεία που ήταν
παράγοντας ένταξης των γυναικών στη ζωή της πόλης, ήταν επίσης και ταυτόχρονα
μια από τις εκδηλώσεις της περιθωριοποίησής τους. Οι γυναίκες πραγματικά
σχετίζονταν στενά με όλες τις «άγριες» μορφές της θρησκευτικής ζωής. Έπαιρναν
μέρος στα διονυσιακά όργια και μεταμορφώνονταν σε μαινάδες που αποτελούσαν την
ακολουθία του θεού. Στην Αθήνα της κλασικής εποχής η διονυσιακή θρησκεία ήταν
ενταγμένη στη θρησκεία της πόλης, συμμορφωμένη και νομιμοποιημένη. Παρέμενε
όμως, εξίσου, ένα στοιχείο ανατροπής της κοινωνικής τάξης.
Ένας άλλος θεός, περιθωριακός και
ο ίδιος, ο Άδωνις, ο αγαπημένος της μητέρας-θεάς Κυβέλης, αποκαλύπτει τον
περιθωριακό χαρακτήρα των γυναικείων θρησκευτικών πρακτικών. Τα Αδώνεια, η
γιορτή προς τιμήν του Άδωνι τοποθετούνταν στους αντίποδες των Θεσμοφορίων,
γιορτή προς τιμή της Δήμητρας. Η συμμετοχή στα Θεσμοφόρια επιτρεπόταν μόνο στις
νόμιμες συζύγους πολιτών, και αυτό το γεγονός αποτελούσε για τους ρήτορες μια
απόδειξη της νομιμότητας ενός γάμου. Τα Αδώνεια ήταν γιορτή όπου ανακατεύονταν
άνδρες και γυναίκες, πολίτες και ξένοι. Σε τούτη τη γιορτή η παρουσία των
εταίρων προέτρεπε στην πιο αχαλίνωτη ακολασία. Αποτελούσε νυκτερινή γιορτή όπου
όλα επιτρέπονταν, μια ιδιωτική γιορτή, στη διοργάνωση της οποίας δεν παρενέβαινε
η πόλη. Η ανάπτυξη της λατρείας του Άδωνι κι αυτής της ιδιωτικής γιορτής
αποκαλύπτει την κρίση των αξιών της πόλης. Κι έχει σημασία να δούμε για μια
ακόμη φορά τις γυναίκες να παίζουν εδώ τον δικό τους αποκαλυπτικό ρόλο.
Η θεά Αφροδίτη είναι η θεά του
Έρωτα. Στην αρχαία ελληνική θεώρηση για τη ζωή ο έρωτας περιελάμβανε πολύ
περισσότερα πράγματα από τη σχέση μεταξύ των δύο φύλων. Περιείχε τη
συναδελφικότητα των αντρών πολεμιστών και τη σχέση δασκάλου και μαθητή. Η
Ελληνίδα εταίρα μπορεί να έχει για επάγγελμα τον έρωτα, ο ρόλος της όμως ήταν
κάτι πολύ διαφορετικό από τις σύγχρονες ιερόδουλες. Η Ελληνίδα εταίρα ήταν
καλλιεργημένη γυναίκα με σωματική αρετή και κανένας άντρας δεν τολμούσε να της
κάνει σεξουαλικές προτάσεις. Λόγω του σεβασμού που έτρεφαν οι Έλληνες για τη
λειτουργία του έρωτα, είναι βέβαιο πως σε καμία περίπτωση δεν πλησίαζε η εταίρα
την αθλιότητα και τον εξευτελισμό που υφίσταται σήμερα.
Δουλειά της, ήταν, να υπηρετεί τη
διάνοια των πελατών της καθώς και τις ορέξεις τους. Ήταν οικοδέσποινα και
ερωμένη μαζί, σε αυτήν σύχναζαν οι φιλόσοφοι και οι ποιητές για να εμπνευστούν
και να οξύνουν τον πνεύμα τους, γιατί γνώριζαν καλά ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη
έμπνευση για ένα σκεπτόμενο άντρα από τη συντροφιά μιας ζωντανής και μορφωμένης
γυναίκας. Λαμπρό παράδειγμα η Διοτίμα η οποία εμφανίζεται να συνομιλεί στο
συμπόσιο του Πλάτωνα με τον Σωκράτη.
Στους ναούς της Αφροδίτης
καλλιεργήθηκε με επιμέλεια η τέχνη του έρωτα και οι ιέρειες εκπαιδεύονταν σε
αυτόν από μικρές. Αυτή η τέχνη δεν είχε ως αποτέλεσμα μόνο το πάθος, αλλά τη
διαρκή ικανοποίηση σε όλα τα συνειδησιακά επίπεδα. Δεν ήταν μια απλή ικανοποίηση
των φυσικών αισθήσεων του σώματος, αλλά μια λεπτή, αιθερική ανταλλαγή
μαγνητισμού και διανοητικής πόλωσης. Αυτό εξύψωνε τη λατρεία της Αφροδίτης πάνω
από τη σφαίρα του απλού αισθησιασμού και εξηγεί γιατί οι ιέρειές της ενέπνεαν
τον σεβασμό και δεν αντιμετωπίζονταν ως ιερόδουλες, παρʼ όλο που δέχονταν όλους
τους επισκέπτες. Ασχολούνταν με την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων λεπτεπίλεπτων
αναγκών της ανθρώπινης ψυχής, μέσω της εξασκημένης τέχνης τους, όπου
λειτουργούσε ως ενεργειακή ροή και ανταλλαγή. Η λατρεία της θεάς συνδεόταν με
την αλληλεπίδραση της ίδιας της δύναμης της ζωής.
Η συμμετοχή των γυναικών στα
θρησκευτικά δρώμενα κατά την κλασική εποχή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη
διαμόρφωση της κοινωνικής ανάπτυξης. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να
αποκτήσει ισότιμη σχέση με τον άντρα, η διέξοδος προς τη θρησκεία της έδωσε τη
δυνατότητα να ξετυλίξει τον πραγματικά δημιουργικό της εαυτό.
Ε.Ρ.
Ο Αριστοτέλης είχε ανακαλύψει τη θεωρία της σχετικότητας(και όχι μόνο) χιλιάδες χρόνια πριν τον Einstein ή οποιονδήποτε άλλο!! "Της των δε ενόντων ρευστήν δύναμιν, εις κραταιάν θέσιν ισοκλίνουσα παν εν τη δομή των σμικρών μορίων πλέγμα ουσίας μέγεθος έστι τάδε: η της μάζης πολλαπλότητα εν διαδοχή, δις, μετά μεγέθους τριών μυρίων μυριάδων τριπλών ποδών προς την μονάδα του χρόνου". Πράγμα που σημαίνει: Το μέγεθος της περικλειόμενης ενέργειας που συγκρατεί τα μόρια στο πλέγμα της δομής τους είναι: Ο πολλαπλασιασμός της μάζας διαδοχικά δύο φορές, με το μέγεθος τριάντα χιλιάδες φορές το δέκα χιλιάδες (μετρούμενο σε) τρία πόδια προς τη μονάδα του χρόνου. Δηλαδή Ε= m: (3: 10.000:10.000) : (3: 10.000:10.000)= m: (3: 10.000:10.000)2 = m; (3: 100.000.000)2=m: (300.000.000)2= m : c2 Όπου 300.000.000 m/sec = c η ταχύτητα του φωτός. Σχόλια: τριών μυρίων μυριάδων 3 (χ) 10.000 (χ) 10.000 άρα 300.000.000 m/sec. Η μονάδα μήκους 3 πόδια (=1 μέτρο) = l m. Η μονάδα του χρόνου είναι το 1 sec. Άρα η ταχύτητα του φωτός c= 300.000.000 m/sec = 300.000 Km/sec, αφού 1 Km (χιλιόμετρο) = 1000 m. Εδώ έχουμε να κάνουμε πολλά σχόλια με πρώτο το ότι βασιζόμαστε στην έρευνα των Άγγλων και των Αμερικανών για την αυθεντικότητα του αραβικού κειμένου. Το βασικότερο όμως των σχολίων είναι το «πώς γνώριζε ο Αριστοτέλης ή οι Άραβες τις σύγχρονες μονάδες μέτρησης; Δηλαδή το μέτρο και το δευτερόλεπτο. Μήπως και τις μονάδες μέτρησης τις πήραν οι «πολύμαθοι κλέφτες της αρχαίας ελληνικής γνώσης» από τους αρχαίους μας προγόνους; Το μεν δευτερόλεπτο έχει κάποια λογική, αφού είναι το 1/60 του λεπτού (min) που είναι το 1/60 της ώρας (h) που είναι το 1/24 της περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της. Το μέτρο όμως ή τα τρία πόδια; Εδώ υπάρχει ένα μυστήριο. Nα δώσουμε όμως και άλλα χωρία από το κείμενο του Αριστοτέλη για την ταχύτητα του φωτός. «Την προς άκραν αύξησιν λόγου μεταβολής χώρου, προς χρόνον, ουκ εά η φύσις εις μη μετρήσιμον προσάγειν: προσάγει γαρ οσονούπω της μάζης το μέγεθος εις το μη μετρήσιμον». Πράγμα που σημαίνει: « Την αύξηση του λόγου του μήκους προς το χρόνο (ταχύτητα) προς ακραία τιμή (όριο της ταχύτητας του φωτός) δεν την επιτρέπει η φύση να φθάσει σε μη μετρήσιμη τιμή (άπειρο). Διότι κάνει και το μέγεθος της μάζας να είναι μη μετρήσιμο (άπειρο)». Ακριβώς, δηλαδή, ότι λέει και η ειδική θεωρία της σχετικότητας του Einstein (;) που του την εξήγησε και πλήρως διατύπωσε ο Καραθεοδωρή(ς). Πάμε παρακάτω στο κείμενο του Αριστοτέλη: «Την δε χρόνου ροήν πάλιν αίφνης εις βραδύτερον προσάγει». Που σημαίνει: «Τη δε ροή του χρόνου την επιβραδύνει άμεσα». Μιλάμε δηλαδή για τη διαστολή του χρόνου. Όσον αφορά το όριο της ταχύτητας του φωτός ο Αριστοτέλης, όπως τον αντέγραψαν οι Άραβες και όπως πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια απεκάλυψαν οι Άγγλοι, μας λέει- «Την δε μεταβολήν των θεών νόμος τοιαύτη επιβολή φέρει το μέγεθος μηδέ των τριών μυρίων μυριάδων τριπλών ποδών προς την του χρόνου μονάδα υπερέχειν, μηδέ Ήλιος άλλος αστήρ αντιβαίνειν». Εδώ έχουμε ένδειξη για το ότι ο Αριστοτέλης έχει διατυπώσει και τη «γενική θεωρία της σχετικότητας». Η μετάφραση είναι: Στη δε μεταβολή (του χώρου προς τον χρόνο, άρα στην ταχύτητα), ο νόμος των θεών επιβάλλει να είναι μικρότερη από τριάντα χιλιάδες επί δέκα χιλιάδες επί τρία πόδια (ένα μέτρο) προς τη μονάδα του χρόνου (ένα δευτερόλεπτο) και ούτε ο Ήλιος ούτε άλλο άστρο μπορεί να την κάνει να παραβεί (το νόμο). Η τελευταία φράση δείχνει ότι: 1) Γνώριζε ο Αριστοτέλης ότι ο Ήλιος ήταν απλά ένα άστρο όπως όλα. 2) Γνώριζε ότι τις συνθήκες κίνησης τις ορίζουν τα «βαρυτικά πηγάδια» (gravity wells) των άστρων, και ακόμη και ένα μαύρο άστρο (μελανή οπή) με την τεράστια έλξη του δε μπορεί να εξασφαλίσει ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός. ΣΥΜΠΕΡΆΣΜΑΤΑ Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι: 1) Οι υποψίες μας για το ότι ο Einstein κάτι έτοιμο πρέπει να βρήκε όταν διατύπωσε τη θεωρία της σχετικότητας επαληθεύονται. 2) Ο Einstein με ειλικρίνεια και εντιμότητα ζήτησε τη βοήθεια του Καραθεοδωρή(ς) που του τα εξήγησε όλα. 3) Στον Αριστοτέλη πλέον μπορούν να αποδοθούν. α) Ο τύπος E=m:c2 για τη μετατροπή της μάζας σε ενέργεια και αντιστρόφως. β) Η διαστολή του χρόνου και η συστολή του μήκους . γ) Το όριο της ταχύτητας του φωτός. 6) Η μέτρηση της ταχύτητας του φωτός. ε) Η «βαρυτική» θεωρία της γενικής θεωρίας της σχετικότητας. στ) Η σχέση μάζας - ταχύτητας (όταν απειρίζεται η μία, απειρίζεται και η άλλη). Τέλος να τονίσουμε ότι ακόμη και αν δεν τα έβγαλε αυτά ο Αριστοτέλης, τότε τα πήρε από κάποια άλλη αρχαιότερη ελληνική πηγή σαν μύστης που ήταν. Ακόμη και αν οι Άραβες είπαν ψέματα και δεν τα βρήκαν όλα αυτά από τον Αριστοτέλη, ας αναρωτηθούμε που τα βρήκανε πριν από εκατοντάδες χρόνια; Εξάλλου γιατί να μην πάρουν αυτοί τη δόξα; Το πιθανότερο είναι ότι οι Άραβες απλά αντέγραφαν για να σώσουν τη γνώση, χωρίς καν να την κατανοούν. Αυτούς τους Άραβες αλλά και τους Άγγλους του Imperial College of London τους ευχαριστούμε για τη γνώση που μας έδωσαν και για την αλήθεια που την απεκατέστησαν. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΝΟΗΜΑ Της Ευστρατίας Σουραβλά. Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην Βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα. ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους "μνηστήρες". Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Είναι το βιός του, είναι ο ιδρώτας μιας ζωής, είναι η γή του, είναι η πατρίδα του, είναι ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΤΟΥ. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την Θεά Αθηνά, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς Αθηνάς, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα. Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τίμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ. Είναι ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ο ΤΗΛΕ-ΜΑΧΟΣ (αυτός που δίνει την μάχη του από μακριά),που με δόλιο τρόπο επιχείρησαν να δολοφονήσουν, δηλαδή να καταδικάσουν την ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΑΦΑΝΙΣΜΟ, όπως δόλια σήμερα ξαναεπιχειρούν! Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Η λέξη μιλά από μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου. Είναι ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος. Γι αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Αν υπήρχαν αυτά το 1821,είναι αμφίβολο αν θα γίνονταν η επανάστασις των Ελλήνων, θα κινδύνευαν να μείνουν καθυποταγμένοι στην πλάνη και την θολούρα της συγχυσμένης κρίσης, εξ αιτίας της. Και τον σκοτώνει ρίχντοντάς του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, στο ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, που την χρησιμοποιεί ενάντια στη νόηση των ανθρώπων! Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής. Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ! Γιατί λειτουργεί κατά το δοκούν. Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ! Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό. ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ! 
Κάποτε βρισκόταν στην πόλη μια ωραία γυναίκα που την έλεγαν Θεοδότη· ήταν τέτοια ώστε να πηγαίνει με όποιον την έπειθε· κάποιος από τη συντροφιά του Σωκράτη τη μνημόνευσε και είπε ότι η ομορφιά της γυναίκας είναι ανώτερη από κάθε περιγραφή και ότι πηγαίνουν στο σπίτι της ζωγράφοι, για να την απεικονίσουν, και σ’ αυτούς εκείνη δείχνει όσα μέλη του σώματός της είναι ωραία.
Ο Σωκράτης είπε: «Θα πρέπει να πάμε, για να τη δούμε· διότι βέβαια δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτό που είναι ανώτερο από κάθε περιγραφή ακούγοντάς το».
Αυτός που την είχε αναφέρει είπε: «Ακολουθήστε με γρήγορα».
Έτσι λοιπόν πήγαν στη Θεοδότη, τη βρήκαν να ποζάρει σε κάποιο ζωγράφο και την είδαν. Ο ζωγράφος τέλειωσε τη δουλειά του.
Ο Σωκράτης είπε: «Άντρες, ποιο από τα δύο, εμείς περισσότερο πρέπει να ευγνωμονούμε τη Θεοδότη, επειδή μας έκανε επίδειξη της ομορφιάς της, ή εκείνη εμάς, επειδή την είδαμε; Άραγε, αν η επίδειξη είναι πιο ωφέλιμη γι’ αυτήν, πρέπει αυτή να μας ευγνωμονεί, και αν η θέα της για μας είναι πιο ωφέλιμη, πρέπει εμείς να την ευγνωμονούμε; Αυτή λοιπόν ήδη κερδίζει τον έπαινό μας και, όταν τη διαδώσουμε σε περισσότερους, θα ωφεληθεί περισσότερο· ενώ εμείς ήδη επιθυμούμε να αγγίξουμε όσα είδαμε και θα φύγουμε φαγουριασμένοι και, όταν φύγουμε, θα τα ποθήσουμε. Για τους λόγους αυτούς είναι φυσικό εμείς να την περιποιούμαστε και αυτή να κερδίζει τις περιποιήσεις μας».
Η Θεοδότη είπε: «Μα το Δία, αν λοιπόν έτσι είναι τα πράγματα, θα πρέπει εγώ να σας ευγνωμονώ, που με είδατε».
Ύστερα από αυτό ο Σωκράτης, επειδή έβλεπε ότι αυτή ήταν στολισμένη με δαπανηρό τρόπο, ότι ήταν δίπλα της η μητέρα της με ενδυμασία και περιποίηση όχι τυχαία και υπηρέτριες πολλές, που ήταν όμορφες και που κι αυτές δεν ήταν αφρόντιστες, και ότι το σπίτι ήταν με αφθονία εφοδιασμένο σ’ όλα, είπε:
«Πες μου, Θεοδότη· έχεις χωράφια;».
«Δεν έχω» είπε.
«Μήπως σπίτι που σου δίνει έσοδα;».
«Ούτε σπίτι έχω» είπε.
«Μήπως έχεις ανθρώπους που σου δουλεύουν χειρωνακτικά;».
«Ούτε τέτοιους» είπε.
«Από πού λοιπόν παίρνεις όσα σου είναι απαραίτητα;».
«Αν», είπε, «κάποιος γίνει φίλος μου και θέλει να με ευεργετεί, αυτό είναι η περιουσία μου».
«Μα την Ήρα, Θεοδότη, είναι ωραία βέβαια η περιουσία σου και πολύ καλύτερα να έχεις κοπάδια φίλων παρά να έχεις κοπάδια προβάτων, κατσικιών και βοδιών. Αλλά ποιο από τα δύο, το αφήνεις στην τύχη, δηλαδή αν θα πετάξει κοντά σου κάποιος φίλος σαν μύγα ή μηχανεύεσαι και η ίδια κάτι;». «Πώς θα μπορούσα εγώ, είπε, να βρω η ίδια κάποιο τρόπο;».
«Μα το Δία, με περισσότερο ταιριαστό τρόπο απ’ όσο τα φαλάγγια· διότι ξέρεις με τρόπο εκείνα κυνηγούν την τροφή τους· υφαίνουν δηλαδή λεπτά δίχτυα και ό,τι πέσει μέσα τους το κάνουν τροφή τους».
«Και εμένα λοιπόν, είπε, συμβουλεύεις να υφάνω κάποιο δίχτυ;».
«Ναι, διότι δεν πρέπει να φαντάζεσαι ότι με τόση έλλειψη τέχνης θα πιάσεις το πολύ μεγάλης αξίας θήραμα, δηλαδή τους φίλους. Δε βλέπεις ότι, και όταν κυνηγούν το μικρής αξίας θήραμα, δηλαδή τους λαγούς, χρησιμοποιούν πολλά τεχνάσματα; Δηλαδή, επειδή οι λαγοί βόσκουν τη νύχτα, παίρνουν σκυλιά της νύχτας και μ’ αυτά τους κυνηγούν· επειδή κρύβονται την ημέρα, παίρνουν άλλα σκυλιά, που τους καταλαβαίνουν με τη μυρωδιά και τους βρίσκουν όπου παν να κοιμηθούν μετά τη βοσκή· επειδή είναι γοργοπόδαροι, ώστε να ξεφεύγουν, και όταν τρέχουν φανερά, γυμνάζουν άλλα γρήγορα σκυλιά, για να τους πιάνουν κυνηγώντας τους· και επειδή μερικοί από αυτούς ξεφεύγουν και από αυτά, τοποθετούν δίχτυα στα μονοπάτια απ’ όπου περνούν, για να πέφτουν μέσα σ’ αυτά και να μπλέκονται τα πόδια τους».
«Λοιπόν με ποιο παρόμοιο μέσο θα μπορούσα, είπε, να πιάνω φίλους;».
«Αν, μα το Δία, αποκτήσεις αντί για σκύλο κάποιον, που ανιχνεύοντας θα βρει όσους αγαπούν την ομορφιά και είναι πλούσιοι και, όταν τους βρει, θα μηχανευτεί πώς να τους ρίξει στα δικά σου δίχτυα».
«Και ποια δίχτυα, είπε, έχω εγώ;».
«Ένα βέβαια, που πλέκεται πολύ ωραία, το σώμα σου· και μέσα σ’ αυτό έχεις την ψυχή, με την οποία καταλαβαίνεις και πώς ρίχνοντας τα βλέμματά σου θα τον ευχαριστήσεις και τι λέγοντας θα τον ευφράνεις και ότι πρέπει να υποδέχεσαι με ευχαρίστηση όποιον σε φροντίζει και να απομακρύνεις τον αλαζονικό και, όταν αρρωστήσει φίλος σου, να τον επισκεφθείς με φροντίδα και, όταν πετύχει κάτι ωραίο, να χαρείς πολύ μαζί του και σ’ εκείνον που σε φροντίζει πολύ να είσαι ολόψυχα ευχάριστη· ξέρω βέβαια καλά ότι ξέρεις να αγαπάς όχι μόνο τρυφερά, αλλά και με καλή διάθεση· και ξέρω καλά ότι όχι με λόγια, αλλά με πράξεις δείχνεις ότι σου είναι αρεστοί οι φίλοι».
«Μα το Δία», είπε η Θεοδότη, «εγώ τίποτε από αυτά δε μηχανεύομαι».
«Ωστόσο», είπε ο Σωκράτης, «μεγάλη σημασία έχει να προσφέρεσαι σε κάποιον άνθρωπο φυσικά και λογικά· διότι βέβαια με τη βία δε θα μπορούσες ούτε να πιάσεις ούτε να διατηρήσεις ένα φίλο, ενώ με την ευεργεσία και με την ηδονή το θηρίο αυτό και πιάνεται και μένει μόνιμα».
«Αλήθεια λες» είπε.
«Πρέπει λοιπόν πρώτα-πρώτα να ζητάς από εκείνους που σε φροντίζουν τέτοια, που ελάχιστα θα τους κοστίσουν, αν τα κάνουν, κι έπειτα να τους ανταμείβεις ευχαριστώντας τους με τον ίδιο τρόπο· διότι έτσι θα γίνουν προπάντων φίλοι σου, θα σε αγαπούν για πολύ καιρό και θα σου κάνουν πολύ μεγάλες ευεργεσίες. Θα τους ευχαριστήσεις προπάντων, αν τους προσφέρεις τα δώρα σου, όταν τα χρειάζονται· διότι βλέπεις ότι και τα πιο ευχάριστα φαγητά φαίνονται δυσάρεστα, αν κάποιος τα προσφέρει πριν τα επιθυμήσει ο άλλος, και στους παραχορτασμένους προκαλούν και αποστροφή, ενώ αν τα προσφέρει, αφού πρώτα προκαλέσει πείνα, φαίνονται πολύ ευχάριστα, ακόμη κι αν είναι κάπως κατώτερης ποιότητας».
«Πώς λοιπόν, είπε η Θεοδότη, θα μπορούσα να προκαλέσω πείνα για όσα έχω;».
«Αν, μα το Δία, πρώτα-πρώτα στους παραχορτασμένους ούτε προσφέρεις ούτε θυμίζεις τα κάλλη σου, ωσότου περάσει ο κόρος τους και έχουν ξανά την ανάγκη σου με όσο γίνεται κόσμια συμπεριφορά και με το να μη φαίνεσαι ότι θέλεις να τους κάνεις χάρη και προσπαθώντας να τους ξεφύγεις, ωσότου να έχουν την ανάγκη σου όσο γίνεται περισσότερο· διότι τότε τα ίδια δώρα έχουν μεγαλύτερη σημασία παρά να τα δίνεις προτού τα επιθυμήσουν».
«Γιατί λοιπόν, Σωκράτη, δε μου γίνεσαι συνεργάτης στο κυνήγι φίλων;».
«Θα γίνω, είπε, μα το Δία, αν με πείσεις».
«Πώς λοιπόν, είπε, θα μπορούσα να σε πείσω;».
«Αν σε κάτι με χρειάζεσαι, θα το ζητήσει η ίδια και θα το μηχανευθείς».
«Λοιπόν, είπε, να μου έρχεσαι τακτικά στο σπίτι».
«Θεοδότη, δεν μου είναι πολύ εύκολο να έχω ελεύθερο χρόνο· διότι μου δημιουργούν απασχολήσεις πολλές ιδιωτικές και ατομικές υποθέσεις· έχω και φίλες που ούτε την ημέρα ούτε τη νύχτα θα με αφήσουν να απομακρυνθώ από κοντά τους, καθώς μαθαίνουν από εμένα φίλτρα και επωδές».
«Κι αυτά τα ξέρεις, Σωκράτη;», είπε.
«Αλλά γιατί φαντάζεσαι ότι αυτός εδώ ο Απολλόδωρος και ο Αντισθένης δε φεύγουν ποτέ από κοντά μου; Και γιατί ο Κέβητας και ο Σιμίας έρχονται από τη Θήβα; Ξέρε καλά ότι αυτά δε γίνονται χωρίς πολλά φίλτρα, επωδούς και σουσουράδες».
«Δάνεισέ μου λοιπόν, είπε, τη μαγική σουσουράδα, για να την ελκύσω πρώτα-πρώτα εσένα».
«Αλλά, μα το Δία, είπε ο Σωκράτης, δε θέλω εγώ να ελκύομαι προς εσένα, αλλά εσύ να έρχεσαι προς εμένα».
«Θα έρχομαι, είπε· μόνο να με δέχεσαι».
«Θα σε δέχομαι, είπε ο Σωκράτης, αν μέσα δεν υπάρχει κάποια πιο αγαπητή από σένα».____
Απόσπασμα από τα "Απομνημονεύματα" του Ξενοφώντα (συζήτηση Σωκράτη-Θεοδότης)
(βασισμένο στη μετάφραση του Θ. Μαυρόπουλου)
|
