Επαιτεία

---

Εχθές πήρα τον ηλεκτρικό για να πάω να πιω έναν καφέ με μια φίλη. Στο βαγόνι 8-9 παιδάκια με ποδήλατα, μια υποκουλτούρα, με τατουάζ, φαρδιές μπλούζες και χαμηλοκάβαλα παντελόνια. Τους παρατηρούσα, μου δίναν ελπίδα τα χαμόγελά τους. Για λίγο αισθάνθηκα πως δεν είμαι στην Αθήνα, μια αίσθηση που την έχω ανάγκη όσο τίποτα τελευταία.

Και το όνειρο έληξε απότομα όταν ένας τύπος πήρε την γνωστή θέση στο κέντρο του βαγονιού και άρχισε να μιλάει δυνατά. Βαθιά ανάσα είναι η άμεση αντίδρασή μου, σφίξιμο στο στομάχι, και η ευχή να τελειώσει γρήγορα, να μην με πλησιάσει πολύ, να μείνω αλώβητος από το δράμα του. Μόνο που το λογύδριό του δεν ήταν το γνωστό: "Ξέρω ότι είναι ενοχλητικό, και εμένα με ενοχλούσε πριν γίνω άστεγος. Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ ότι θα ζητιανεύω". Η ηθική απόσταση εκμηδενίστηκε απότομα, αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ, εσύ, αυτός ο άνθρωπος είναι η ουσία της βίας που βιώνει στο πετσί του ένας μέσος κάτοικος της Αθήνας.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες γα τις εικόνες που με τσακίζουν ζώντας στο κέντρο της Αθήνας. Ένας τσιγγάνος να τρώει απομεινάρια από ένα καρπούζι που βρήκε στα σκουπίδια, ένας κομψός πενηντάρης με κοτλέ παντελόνι και φίνα παπουτσια να επαιτεί έξω από τον Ελευθερουδάκη, ένας ταρίφας να βρίζει έναν παππού σε αναπηρικό καροτσάκι στο φανάρι ότι προσποιείται πως είναι ανάπηρος, η φίλη μου να δακρύζει όταν μετά τις διακοπές βρεθήκαμε για καφέ και πλησίασε στο τραπέζι μας ο πρώτος παππούλης με χαρτομάντηλα...

Ο τρόμος είναι παντού. Δεν υπάρχει πλέον ηθική απόσταση από το δράμα του διπλανού. Σημασία έχει να βγει ο μήνας, δεν ονειρεύεσαι πια, δεν βάζεις στόχους, "να λες ευχαριστώ που έχεις και δουλειά". Βία είναι η αίσθηση ή -πιο σωστά- η επίγνωση, ότι αύριο μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα καταλήξει στους δρόμους, βία είναι να μην ελπίζεις...

tsarlatann

 

 

Το 2005 με άδειες της Αρχαιολογίας και την στάση Πόντιου Πιλάτου που κράτησε η Νομαρχία αλλά και η Δημαρχία Χίου, καταστράφηκε με μπουλντόζες το ανέπαφο αρχαίο νεκροταφείο του 3ου π. Χ. αιώνα στο Ριζάρη. Μια ιστορία που δείχνει τον τρόπο με τον οποίον διαχειριστήκαμε τα χρόνια τα τελευταία το νησί μας. Ούτε τους νεκρούς μας δεν σεβαστήκαμε.

Η αίσθηση, όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα τον χώρο ήταν μοναδική… Κάτω από την Γη, σε βάθος τεσσάρων και πλέον μέτρων κάτω από το έδαφος – για να μην τους βρουν οι ξένοι που λέει και ο ποιητής -160 τάφοι του 3ου αιώνα προ Χριστού βρίσκονταν θαμμένοι. Αρχές Αύγουστου θυμάμαι μια μέρα γλυκιά με διάχυτη την ζέστη του απογεύματος… Οι ακτίνες του Ήλιου στο γέρμα σχεδόν αγκάλιαζαν τις τεράστιες αρχαίες ταφικές πέτρες… Είχα την αίσθηση πως ο χώρος είχε κυριευτεί από τις ψυχές όλων αυτών των προγόνων… Έτσι σαν αγέρι, σαν θρόισμα σαν απαλό χάδι. Και ήτανε τάφοι πολλοί, Από ενήλικες μέχρι παιδιά…

Η καταστροφή του νεκροταφείου 2 μήνες μετά που συντελέστηκε μπροστά στα μάτια μου από τις μπουλντόζες ήταν μια εμπειρία που όλα αυτά τα χρόνια με καταδιώκει… Και από την άλλη ήταν η μέρα που ειλικρινά λυπήθηκα για την γενιά μου.

Και τότε έγραψα: Όχι. Δεν μπήκαμε σαν μύστες… Μπήκαμε σαν άρπαγες. Κι ανοίξαμε «κιβωτούς» 2300 χρόνων αρπάζοντα τιμαλφή και κτερίσματα. Και ξεθάψαμε επιμελημένες ταφές τόσο ατημέλητα… Κι διαγουμίσαμε το χθες σκορπώντας την τέφρα και τις επιτάφιες πλάκες 160 τάφων μέσα σε «λίγες ώρες» . Και σβήσαμε τα ίχνη των προγόνων μας…

Θυμάμαι το βιβλίο του μεγάλου Vilchem Reich "Άκου Ανθρωπάκο" και παραθέτω κάποιες ασήμαντες σκέψεις μου.

Άκου λοιπόν ανθρωπάκο ξανά, το πανάκριβο αυτοκίνητο που με κόπο δουλέυοντας μερα νύχτα αγόρασες να γκαζώνει προς ενθουσιασμό άλλων.Άκου ανθρωπάκο ξανά, καθώς μποντιλιαρισμένος σε μια Αθηναική οδό προσπαθείς να φτάσεις στη ρουτίνα σου. Άκου ανθρωπάκο ξανά καθισμένος στον καναπέ σου τον καθε Μικρούτσικο να συμπληρώνει τα σκουπίδια που θα πετάξεις το πρωί. Άκου ανθρωπάκο ξανά,στρυμωγμένος τις "φωνάρες" που εκτιμάς να σε διασκεδάζουν καθώς πίνεις το φάρμακο που σου προσφέρουν. Άκου λοιπόν Έλληνα ανθρωπάκο ξανά να σου μιλούν για αυτά που θα μπορούσες να κάνεις κι εσυ νωχελικά και λες "Ωχ αδερφέ". Άκου λοιπόν... 
 

Το σύμπαν μας ίσως είναι ένας ζωντανός οργανισμός

Το σύμπαν μας ίσως είναι ένας ζωντανός οργανισμός

 

«Φαντασθείτε ότι ένας άνθρωπος αρχίζει ένα ταξίδι στα διάφορα μεγέθη του μικροκόσμου και μικραίνει μέχρις ότου γίνει ένα άκαρι (= μικροσκοπικό έντομο μη ορατό με γυμνό μάτι). Τότε κοιτώντας έναν άνθρωπο από κοντά θα διέκρινε ευκρινώς τους πόρους του δέρματος σαν τρύπες , τις τρίχες σαν κορμούς δέντρων ,τις γραμμές του χεριού σαν αυλάκια...

Και ερωτώ: ποιά είναι η πραγματική αντίληψη για το ανθρώπινο σώμα, αυτή που έχει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο ή αυτή που έχει το άκαρι; Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο εικονικές αντιλήψεις είναι σχετικές, η ιδέα που έχει σχηματίσει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του και τους ομοίους του είναι αληθινή μόνο για τον άνθρωπο και η περί ανθρώπου αντίληψη του ακάρεως μόνο για το άκαρι.

Ο ταξιδιώτης μας συνεχίζει τη πορεία του προς τα μικρά μεγέθη και φτάνει το μέγεθος του κυττάρου. Τότε γι αυτόν το ανθρώπινο σώμα θα έχει χάσει εντελώς τη μορφή του. Δεν θα το διακρίνει σαν βουνό, όπως το έβλεπε το άκαρι, αλλά σαν σύμπλεγμα κυττάρων γεμάτων κίνηση, χωρίς όμως να γνωρίζει το σχήμα του, χωρίς να διακρίνει μέλη και όργανα αισθήσεων, χωρίς να ξέρει αν ο άνθρωπος έχει φωνή ή σκέπτεται, κι ακόμα αν είναι ζώο ή φυτό. Διότι και μερικά φυτά παρουσιάζουν ιδιομορφίες ζωικών κυττάρων.

Σ αυτό του το σταθμό ο ταξιδιώτης μας θα διέκρινε ακόμα σαφώς ένα κόσμο κυττάρων, τον έμβιο, και ένα κόσμο ανόργανο, τα μέταλλα, τα πετρώματα κλπ . Η σμίκρυνση όμως του ταξιδιώτη συνεχίζεται. Τώρα έχει φτάσει το μέγεθος ενός ιού, με άλλα λόγια το όριο της ζωής μεταξύ του έμβιου και οργανικού κόσμου. Τότε γι αυτόν το κύτταρο θα ήταν μια αχανής περιοχή, θα διέκρινε μόνο μερικά από αυτά και θα είχε γνώση του κυττάρου και της εσωτερικής δομής του. Θα διέκρινε βασικά τα οργανικά μεγαλομόρια και τον κόσμο τους. Συνεχίζοντας τη πορεία του ο ταξιδιώτης μας φτάνει στα απλά μόρια της ύλης. Τότε ο κόσμος γι αυτόν αποτελείται από μόρια και μόνο από μόρια. Ούτε έμβια όντα υπάρχουν ούτε ορεινοί όγκοι, ούτε αέρας ούτε τίποτα το αξιοπερίεργο. Μόρια και μόνο μόρια. Αλλού μεγάλα (έμβια όντα και οργανική ύλη), αλλού πιο μικρά και πυκνά (ανόργανα, στερεά) αλλού πιο αραιά με γρήγορη κίνηση (υγρά) και τέλος πολύ αραιά και αεικίνητα (αέρια). Ο κόσμος τού φαίνεται συνεχής.

Ο ταξιδιώτης μας δεν αποθαρρύνεται , δεν τρομάζει , εξακολουθεί. Φτάνει στις διαστάσεις του ατόμου, τις ξεπερνά και καταλήγει στο μέγεθος του ηλεκτρονίου. Τι γαλήνη ! Τα πάντα είναι αρμονικά, είναι συνεχή και φυσικά, ο κόσμος αποτελείται από πρωτόνια και ηλεκτρόνια και μόνο από αυτά. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί τίποτα διαφορετικό. Ούτε λόγος φυσικά για κύτταρα για έμβια όντα και ανθρώπους. Θα πέρναγε για τρελό όποιον του ανέφερε κάτι τέτοιο. Μα πως , θα σκεφτόταν, άτομα σαν εμένα , ηλεκτρόνια συγκεντρωμένα κατά δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων κάνουν ένα ον ,τον άνθρωπο, με δική του σκέψη;

Αυτό θα ήταν αδιανόητο. Και κάτι ενδιαφέρον. Σ΄ αυτό το μέγεθος ο ταξιδιώτης, διασχίζοντας τον ενδιάμεσο χώρο, δεν θα τον εύρισκε καθόλου κενό, παρά απλώς σχετικά γεμάτο από αδελφά σωμάτια (λεπτόνια) ποζιτρόνια, και φωτόνια. Γι αυτόν κενό δεν θα υπήρχε. Και αυτή είναι η επιστημονική αλήθεια . Κενό δεν υπάρχει.

Ας ακολουθήσουμε τώρα ένα δεύτερο ταξιδιώτη που κάνει αντίστροφη πορεία προς τον μακρόκοσμο. Μεγαλώνει έως ότου γίνει σαν ένα όρος. Τότε τι βλέπει; Τους ανθρώπους σαν μυρμήγκια , τα δέντρα σαν χλόη. Συνεχίζοντας να μεγαλώνει φτάνει το μέγεθος της γής. Η αντίληψη του για τη γη είναι ότι είναι σφαιρική αλλά λεία στην επιφάνειά της. Τι γίνανε λοιπόν τα όρη και οι χαράδρες ; Απλώς εξαφανίσθηκαν μπροστά στο μέγεθός της. Κατέληξαν πόροι του δέρματος της , ισοπεδώθηκαν.

Ο ταξιδιώτης μας βλέπει και άλλους πλανήτες και τον ήλιο. Τα άλλα ουράνια σώματα είναι ακόμη πολύ μακριά γι αυτόν, για να τα επισκεφθεί. Γι αυτό προχωράει φτάνει στο μέγεθος του ηλιακού μας συστήματος, γίνεται ακόμα μεγαλύτερος πολλές φορές μεγαλύτερος. Τότε το ηλιακό μας σύστημα μοιάζει με το άτομο της φυσικής : πυρήνας-ήλιος, ηλεκτρόνια-πλανήτες. Το Σύμπαν αποτελείται από ηλιακά συστήματα θα σκέπτεται, τα άτομα του Σύμπαντος. Επειδή βιάζεται ο ταξιδιώτης μεγαλώνει απότομα και γίνεται γαλαξίας. Τότε βλέπει το Σύμπαν να αποτελείται από γαλαξίες, τα μεγαλομόρια του Σύμπαντος (γιατί υπάρχουν και μικρά μόρια, τα αστρικά συστήματα)

Το ιστορικό της κλοπής του αγάλματος της Νίκης της Σαμοθράκης και η μεταφορά στο μουσείο του Λούβρου.Στις 15 Απριλίου του 1865, η αρχαιολογική αποστολή του Γάλλου υποπρόξενου Καρόλου Σαμπουαζό, έκανε ανασκαφές στα βόρεια της Σαμοθράκης.Τότε ένας Έλληνας εργάτης αναφώνησε «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα»!
Είχε βρει τα πόδια και τον κορμό της Νίκης της Σαμοθράκης.
Η Σαμοθράκη βρισκόταν ακόμα υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο Σαμπουαζό χρειαζόταν την άδεια της Υψηλής Πύλης, για να μεταφέρει το γλυπτό στη Γαλλία. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαΐου του 1864, αλλά με σημαντικές ελλείψεις. Είχε βρεθεί σε πολλά κομμάτια, γιατί οι καλλιτέχνες της ελληνιστικής περιόδου συνήθιζαν να φτιάχνουν το γλυπτά σε τμήματα και να τα ενώνουν μετά.Όταν ο Σαμπουαζό πήρε τη Νίκη απ’ τη Σαμοθράκη, είχε αφήσει πίσω την πλώρη στην οποία πατούσε το άγαλμα, γιατί πίστευε ότι ανήκε σε άλλο γλυπτό. Χωρίς την πλώρη, όμως, το άγαλμα δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο. Ήταν έτσι δημιουργημένο απ’ τον γλύπτη, που χρειαζόταν να στέκεται στην πλώρη, για να υπάρχει η απαραίτητη ισορροπία. Το πρόβλημα έλυσαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι το 1875, όταν συνειδητοποίησαν ότι τελικά η πλώρη ήταν μέρος της σύνθεσης της Νίκης. Ο Σαμπουαζό κατάφερε να πάρει και αυτό το κομμάτι στη Γαλλία.
Η Νίκη της Σαμοθράκης εκτίθεται στο Λούβρο από το 1884. Το όνομα του ιδιοφυή γλύπτη παραμένει άγνωστο, αλλά η φήμη του αγάλματος έχει φτάσει στα πέρατα του κόσμου.Υπολογίζεται ότι δημιουργήθηκε τον 2ο αιώνα π Χ και κοσμούσε το Ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη.
Πολλοί λένε ότι ήταν αφιέρωμα του Δημήτριου του Πολιορκητή, που νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου το 290 πΧ.
Μια άλλη εκδοχή λέει ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι, όταν νίκησαν τον Αντίοχο Γ’ της Συρίας σε ναυμαχία.
Εκτός από το άγαλμα στο Λούβρο υπάρχει άλλο ένα στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης και ένα ακόμη ρωμαϊκό αντίγραφο σε μουσείο της Βιέννης.Η Νίκη είναι απόδειξη της λεηλασίας των ελληνικών γλυπτών από πολλούς τυχοδιώκτες, οι οποίοι απλά δεν ήταν τόσο ξεδιάντροποι όσο ο Λόρδος του Έλγιν.
Αυτοί έκλεβαν από ανασκαφές σε όλο τον κόσμο και δεν κατέστρεφαν όπως ο Βρετανός διπλωμάτης.Η αποκατάσταση του αγάλματος με προσφορές ιδιωτών
Την αποκατάσταση της Νίκης της Σαμοθράκης που σχεδίαζε το μουσείο του Λούβρου, έχει συγκεντρώσει 5.000.000 ευρώ από ιδιωτικές δωρεές, μέσω της καμπάνιας «Όλοι Μαικήνες». Συμμετείχαν περίπου 6.700 ιδιώτες, οι οποίοι προσέφεραν από 1 μέχρι και 8.500 ευρώ.
Οι επισκέπτες του Λούβρου θα μπορούν να αντικρίσουν ξανά το άγαλμα από τις αρχές του καλοκαιριού του 2014, γιατί η κλίμακα Νταρού, στην οποία φιλοξενείται, είναι κλειστή για ανακαίνιση.
Σύμφωνα με το Κέντρο Έρευνας και Αποκατάστασης των Μουσείων της Γαλλίας, το άγαλμα ήταν βαμμένο με χρώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια για τα εγκλήματα και τα δεινά που υπέστη η χώρα μας στο παρελθόν από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Δυστυχώς συνεχίζει ακόμη και σήμερα με οικονομικό πόλεμο αυτή τη φορά χωρίς όμως ακόμη να σηκώνει το πραγματικό της ανάστημα.

Ημέρα της Γυναίκας.

Ημέρα της Γυναίκας.

Ο 14χρονος που νικησε τον θανατο

Το αγόρι που θα σε κάνει να ξαναπιστέψεις στα θαύματα

“Πριν από λίγους μήνες, ετοιμαζόμασταν να αποτεφρώσουμε τον Ντέριν. Τώρα, μας λένε ότι η θεραπεία του έχει τελειώσει”. Αυτά είναι τα λόγια της μητέρας ενός παιδιού που πρωταγωνιστεί σε μία από εκείνες τις ιστορίες όπου η ζωή αποδεικνύει το μεγαλείο της. Μία από εκείνες τις φορές που μόνο με τη λέξη “θαύμα” μπορούν να εξηγηθούν όσα συμβαίνουν.

 

08/03/2014

Διαφήμιση

Ο Ντέριν Μπλάκγουελ, ένα αγόρι από το Νόρφολκ της Αγγλίας, το 2010, σε ηλικία μόλις 10 ετών, διαγνώστηκε με λευχαιμία. Ενάμιση χρόνο μετά, έμαθε ότι έπασχε και από το εξαιρετικά σπάνιο (περίπου 50 περιπτώσεις έχουν καταγραφεί παγκοσμίως) σάρκωμα των κυττάρων Langerhans. Γινόταν, έτσι, ο πρώτος άνθρωπος που πάλευε με τις δύο συγκεκριμένες νόσους ταυτόχρονα.

Μοναδική ελπίδα, σύμφωνα με τους γιατρούς, ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Μέσα σε λίγο περισσότερο από μισό χρόνο (η πρώτη επέμβαση έγινε τον Μάρτιο του 2013), ο Ντέριν μπήκε κάτω από το νυστέρι τέσσερις φορές. Όλες, όμως, οι προσπάθειες μεταμόσχευσης απέτυχαν. Και ο μικρός, με τον οργανισμό του αποδυναμωμένο, αντιμετώπιζε πλέον και λοιμώξεις.

Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι. Είχε έρθει το τέλος. Χωρίς ανοσοποιητικό σύστημα, μετά από 4 χρόνια με επίπονες επεμβάσεις, φάρμακα και χημειοθεραπεία, ο 14χρονος, πλέον, Ντέριν δεν μπορούσε να “πολεμήσει” εναντίον των νόσων, των λοιμώξεων και ενός ιού που είχε προκαλέσει τη νέκρωση τριών από τα δάχτυλά του. Το μόνο που τον κρατούσε ζωντανό ήταν τα αντιβιοτικά.

Οι γονείς του περίμεναν 50 ημέρες, μετά την τελευταία προσπάθεια μεταμόσχευσης, ελπίζοντας, με κάποιο τρόπο, να έχει αποτέλεσμα. Όταν είδαν ότι τίποτα δεν άλλαζε, πήραν την απόφαση να τον βγάλουν από την αντιβίωση. Τον Δεκέμβριο το 2013, η οικογένεια επέστρεψε σπίτι με τον Ντέριν. Πιστεύοντας ότι ο γιος τους δεν προλάβαινε τα Χριστούγεννα, τα γιόρτασαν στις 14 του μήνα.
Σχεδίαζε ο ίδιος την κηδεία του!

Με τη ροζ μοϊκάνα του, ο Ντέριν ήταν έτοιμος για το τέλος. (credit: SWNS.com)

Ο μικρός ήρωας αντιμετώπιζε το επερχόμενο τέλος της ζωής του με ψυχραιμία που ξεπερνούσε την ηλικία του. Ακόμα και στις φωτογραφίες από το νοσοκομείο, τις οποίες έβγαζε εν μέσω χημειοθεραπείας και αλλεπάλληλων χειρουργείων, ήταν πάντα χαμογελαστός. Δεν θύμιζε, σε καμία περίπτωση, ένα παιδί, έναν άνθρωπο που φοβόταν τον θάνατο.

Ήταν τέτοια η ψυχική του δύναμη που σχεδίασε ο ίδιος την κηδεία του, αποφασίζοντας για κάθε λεπτομέρεια. Το φέρετρό του θα μεταφέρονταν με τη νεκροφόρα που είχε μεταφέρει τον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Θα οδηγούνταν στο κρεματόριο υπό τους ήχους του Move Your Feet των Junior Senior. Θα ήταν ντυμένος με κοστούμι. Και τα μαλλιά του θα ήταν ροζ και κουρεμένα σε στυλ μοϊκάνα.

Ο γενναίος έφηβος ήταν έτοιμος να αποχαιρετίσει τον κόσμο, κυριολεκτικά, με το χαμόγελο στα χείλη. Είχε δηλώσει ότι η μέρα που δέχτηκε ότι έρχεται το τέλος ήταν η πιο ευτυχισμένη στη ζωή του, γιατί ένιωσε ένα ήρεμο και ειρηνικό συναίσθημα. “Ανυπομονούσε για ό,τι μπορεί να ερχόταν μετά”, δήλωσε η μητέρα του. Αλλά, μετά, όλα αυτά άλλαξαν.

Οι μέρες περνούσαν και ο Ντέριν, από εκεί που είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, βρέθηκε θριαμβευτής της ζωής. Και το έκανε με τρόπο που κανένας, ούτε γιατροί, δεν μπορεί να εξηγήσει. Τη δεύτερη εβδομάδα του Ιανουαρίου, ακόμα ζωντανός, σε πείσμα των προβλέψεων, ένας από τους επιδέσμους που έκρυβαν τα νεκρωτικά του δάχτυλα σκίστηκε κατά λάθος.
Το θέαμα που άφησε άφωνους τους γιατρούς

Η εικόνα προκάλεσε την έκπληξη όλων. Αντί για το μαυρισμένο δάκτυλο που περίμεναν να δουν, εμφανίστηκε ένα απολύτως υγιές άκρο. Είχε θεραπευτεί! Οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς ένα παιδί, χωρίς υγιή μυελό των οστών, χωρίς ανοσοποιητικό και εκτός αντιβιοτικών, μπόρεσε να πολεμήσει και να νικήσει μία τόσο επιθετική λοίμωξη. Και ακόμα δεν μπορούν.

Με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του, νικητής της ζωής, ένα ζωντανό θαύμα. (credit: SWNS.com)

Και τα καλά νέα συνεχίστηκαν. Περισσότερο από 100 μέρες μετά την τελευταία μεταμόσχευση μυελού των οστών, οι γιατροί επιβεβαίωσαν ότι το σώμα του αγοριού άρχισε να παράγει λευκά αιμοσφαίρια. Οι θεράποντες ιατροί, δήλωσαν ότι θεωρούσαν αδύνατη την παραγωγή τους μετά από τόσο χρονικό διάστημα και ότι δεν έχει υπάρξει ιατρικό προηγούμενο.

Και όμως. Ο Ντέριν, κάπου μέσα του, έκρυβε τη δύναμη για να διαψεύσει κάθε πρόγνωση. Ίσως, η γρήγορη αποδοχή του τέλους να έδωσε στον οργανισμό του την απαραίτητη ηρεμία και γαλήνη για να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του και να αντεπιτεθεί στις νόσους. Ίσως, η αγάπη των δικών του, που του προσέφεραν ένα χαρούμενο περιβάλλον, μέχρι το τέλος, να ήταν το μυστικό.

Το σίγουρο είναι ότι ο Ντέριν είναι, τώρα πια, καλά. Για λίγο, μετά την αναπάντεχη πορεία που πήραν τα πράγματα, δυσκολεύτηκε να ξαναβρεί το νόημα της ζωής. Τόσο πολύ είχε φλερτάρει με τον θάνατο. Αλλά, σήμερα, με τους γονείς του, σχεδιάζει το μέλλον του. Θέλουν να δημιουργήσουν μία φιλανθρωπική οργάνωση για εφήβους με καρκίνο.

Γενικότερα, δεν πιστεύω στα θαύματα. Περισσότερο γράφω θέματα σχετικά με νέες ανακαλύψεις και επιτεύγματα της επιστήμης. Αλλά αυτή η ιστορία είναι μία από εκείνες που σε αναγκάζουν να κάνεις για λίγο στην άκρη, να μην ψάχνεις τη “λογική εξήγηση” και να πιστέψεις το απίστευτο. Να νιώσεις τη μαγεία. Ένα παιδί που μετρούσε τη ζωή του με τις ώρες, μπορεί ξανά να ονειρεύεται.

Η καινούργια προσέγγιση στο μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου λέγεται Βιοκεντρισμός, και προέρχεται τόσο από το χώρο της κβαντοφυσικής και της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων, όσο και από τον ίδιο…τον Αϊνστάιν.
Σύμφωνα με ένα από τα θεμελιώδη αξιώματα της επιστήμης, καμίας μορφής ενέργεια δεν χάνεται.
Δεν δημιουργείται και  δεν καταστρέφεται απλά υπάρχει. Ξεκινώντας από αυτό, και με δεδομένο ότι ο εγκέφαλος, είναι μια τεράστια γεννήτρια ενέργειας, οι επιστήμονες καλούνται να απαντήσουν στο τι γίνεται αυτή η ποσότητα ενέργειας, όταν ο εγκέφαλος σταματήσει λόγω θανάτου να λειτουργεί.
Είναι πιθανόν να μεταβιβάζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν; Για τους μελετητές, η θεωρία των παράλληλων συμπάντων, είναι μια πραγματικότητα πολύ πιο αντικειμενική από αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα δεδομένου ότι έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος, θεμελιώδεις όσον αφορά την προσέγγιση μας απέναντι στην πραγματικότητα, δν υφίστανται όπως τις αντιλαμβανόμαστε.
Οτιδήποτε ο εγκέφαλος επεξεργάζεται και χρησιμοποιεί σαν πληροφορία, είναι απλά ένα εργαλείο κατανόησης ενός συγκεκριμένου χωροχρόνου μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας. Κάτι που αποδεικνύεται από την ανικανότητα του εγκεφάλου, να κατανοήσει την ύπαρξη του συμπαντικού απείρου, εφ” όσον ο προγραμματισμός του, του καθιστά κατανοητά μόνο τα πεπερασμένα σύνολα.
Σε ένα σύμπαν χωρίς χώρο και χρόνο (με τις έννοιες που εμείς τους δίνουμε) όπως στην ουσία έχει αποδειχτεί ότι είναι το σύμπαν, η έννοια του θανάτου, του τέλους, πολύ απλά δεν υφίσταται λένε οι ειδικοί.
Υφίσταται η εμπειρία του θανάτου, όπως τον βιώνουμε με το συγκεκριμένης λειτουργίας εγκέφαλο μας, αλλά κατά πόσο αυτή η εμπειρία, ανταποκρίνεται σε μια αντικειμενική πραγματικότητα, για την οποία δεν έχουμε εργαλεία κατανόησης;
Ο ίδιος ο Αϊνστάιν είχε παραδεχτεί με αφορμή το θάνατό ενός φίλου του, του Μπέσο:«Ο Μπέσο έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο, λίγο πριν από μένα.
Αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα. Άνθρωποι σαν κι εμάς, γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι απλά και μόνο μια πεισματάρικη ψευδαίσθηση».
Σύμφωνα με τη μελέτη των επιστημόνων, η αθανασία δεν είναι μια διαρκής ύπαρξη σε έναν κόσμο δίχως τέλος γιατί πολύ απλά σαν έννοια, κατοικεί έξω από την έννοια του χρόνου όπως τον ξέρουμε.
Σε έναν κόσμο έξω από την αντιληπτική μας ικανότητα, κι από ότι θεωρούμε πραγματικό και μη.
Όσο δεδομένη είναι η περιορισμένη μας ικανότητα στον προσδιορισμό της πραγματικότητας άλλο τόσο είναι και η ικανότητά μας στον προσδιορισμό της μη πραγματικότητας.
Αυτής που δεν περιορίζεται από το χώρο, το χρόνο και τους νόμους ενός χιλιοστού του σύμπαντος, αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρη την δημιουργία και τις παράλληλες, άπειρες όπως και ο χωροχρόνος, μορφές της.

Ένα κείμενο με τίτλο «Crying» δημοσίευσε μέσα από το μπλογκ της, η Jane Fonda στο οποίο αποφάσισε να κάνει έναν απολογισμό ζωής.

  

«Σκεφτόμουν πρόσφατα πώς γίνεται και τα δάκρυα έρχονται τόσο πιο εύκολα στην επιφάνεια πια. Και κατάλαβα ότι έχει να κάνει με την ηλικία. Έχω συνειδητοποιήσει τόσο υπέροχα την έννοια του χρόνου, αλλά και πόσο λίγος καιρός μου απομένει, πόσο πολύς είναι πίσω μου και όλα έχουν γίνει τόσο πολύτιμα. Μεγαλώνοντας κατάφερα να εκτιμήσω ακόμη και τα μικρότερα πράγματα. Ίσως γιατί τώρα δίνω μεγαλύτερη σημασία. Πήγα χθες στο σπίτι μιας φίλης που δεν την είχα δει από τότε που ήταν έγκυος. Όταν αντίκρισα το όμορφο και λαμπερό πρόσωπό της άρχισα να κλαίω. Όταν άκουσα τα λόγια που είπε η μητέρα της για το πως πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί ώστε να είναι ευτυχισμένο και συνειδητοποιημένο, άρχισα πάλι να κλαίω. Δεν έκλαιγα γιατί ήθελα να επιστρέψω στη δική μου παιδική ηλικία και να ξαναδώ τα πράγματα με περισσότερη σοφία, ήταν γιατί τα λόγια της με συγκίνησαν...»
- 

Κάποτε βρισκόταν στην πόλη μια ωραία γυναίκα που την έλεγαν Θεοδότη· ήταν τέτοια ώστε να πηγαίνει με όποιον την έπειθε· κάποιος από τη συντροφιά του Σωκράτη τη μνημόνευσε και είπε ότι η ομορφιά της γυναίκας είναι ανώτερη από κάθε περιγραφή και ότι πηγαίνουν στο σπίτι της ζωγράφοι, για να την απεικονίσουν, και σ’ αυτούς εκείνη δείχνει όσα μέλη του σώματός της είναι ωραία.

Ο Σωκράτης είπε: «Θα πρέπει να πάμε, για να τη δούμε· διότι βέβαια δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτό που είναι ανώτερο από κάθε περιγραφή ακούγοντάς το».

Αυτός που την είχε αναφέρει είπε: «Ακολουθήστε με γρήγορα».

Έτσι λοιπόν πήγαν στη Θεοδότη, τη βρήκαν να ποζάρει σε κάποιο ζωγράφο και την είδαν. Ο ζωγράφος τέλειωσε τη δουλειά του.

Ο Σωκράτης είπε: «Άντρες, ποιο από τα δύο, εμείς περισσότερο πρέπει να ευγνωμονούμε τη Θεοδότη, επειδή μας έκανε επίδειξη της ομορφιάς της, ή εκείνη εμάς, επειδή την είδαμε; Άραγε, αν η επίδειξη είναι πιο ωφέλιμη γι’ αυτήν, πρέπει αυτή να μας ευγνωμονεί, και αν η θέα της για μας είναι πιο ωφέλιμη, πρέπει εμείς να την ευγνωμονούμε; Αυτή λοιπόν ήδη κερδίζει τον έπαινό μας και, όταν τη διαδώσουμε σε περισσότερους, θα ωφεληθεί περισσότερο· ενώ εμείς ήδη επιθυμούμε να αγγίξουμε όσα είδαμε και θα φύγουμε φαγουριασμένοι και, όταν φύγουμε, θα τα ποθήσουμε. Για τους λόγους αυτούς είναι φυσικό εμείς να την περιποιούμαστε και αυτή να κερδίζει τις περιποιήσεις μας».

Η Θεοδότη είπε: «Μα το Δία, αν λοιπόν έτσι είναι τα πράγματα, θα πρέπει εγώ να σας ευγνωμονώ, που με είδατε».

Ύστερα από αυτό ο Σωκράτης, επειδή έβλεπε ότι αυτή ήταν στολισμένη με δαπανηρό τρόπο, ότι ήταν δίπλα της η μητέρα της με ενδυμασία και περιποίηση όχι τυχαία και υπηρέτριες πολλές, που ήταν όμορφες και που κι αυτές δεν ήταν αφρόντιστες, και ότι το σπίτι ήταν με αφθονία εφοδιασμένο σ’ όλα, είπε:

«Πες μου, Θεοδότη· έχεις χωράφια;».

«Δεν έχω» είπε.

«Μήπως σπίτι που σου δίνει έσοδα;».

«Ούτε σπίτι έχω» είπε.

«Μήπως έχεις ανθρώπους που σου δουλεύουν χειρωνακτικά;».

«Ούτε τέτοιους» είπε.

«Από πού λοιπόν παίρνεις όσα σου είναι απαραίτητα;».

«Αν», είπε, «κάποιος γίνει φίλος μου και θέλει να με ευεργετεί, αυτό είναι η περιουσία μου».

«Μα την Ήρα, Θεοδότη, είναι ωραία βέβαια η περιουσία σου και πολύ καλύτερα να έχεις κοπάδια φίλων παρά να έχεις κοπάδια προβάτων, κατσικιών και βοδιών. Αλλά ποιο από τα δύο, το αφήνεις στην τύχη, δηλαδή αν θα πετάξει κοντά σου κάποιος φίλος σαν μύγα ή μηχανεύεσαι και η ίδια κάτι;». «Πώς θα μπορούσα εγώ, είπε, να βρω η ίδια κάποιο τρόπο;».

«Μα το Δία, με περισσότερο ταιριαστό τρόπο απ’ όσο τα φαλάγγια· διότι ξέρεις με τρόπο εκείνα κυνηγούν την τροφή τους· υφαίνουν δηλαδή λεπτά δίχτυα και ό,τι πέσει μέσα τους το κάνουν τροφή τους».

«Και εμένα λοιπόν, είπε, συμβουλεύεις να υφάνω κάποιο δίχτυ;».

«Ναι, διότι δεν πρέπει να φαντάζεσαι ότι με τόση έλλειψη τέχνης θα πιάσεις το πολύ μεγάλης αξίας θήραμα, δηλαδή τους φίλους. Δε βλέπεις ότι, και όταν κυνηγούν το μικρής αξίας θήραμα, δηλαδή τους λαγούς, χρησιμοποιούν πολλά τεχνάσματα; Δηλαδή, επειδή οι λαγοί βόσκουν τη νύχτα, παίρνουν σκυλιά της νύχτας και μ’ αυτά τους κυνηγούν· επειδή κρύβονται την ημέρα, παίρνουν άλλα σκυλιά, που τους καταλαβαίνουν με τη μυρωδιά και τους βρίσκουν όπου παν να κοιμηθούν μετά τη βοσκή· επειδή είναι γοργοπόδαροι, ώστε να ξεφεύγουν, και όταν τρέχουν φανερά, γυμνάζουν άλλα γρήγορα σκυλιά, για να τους πιάνουν κυνηγώντας τους· και επειδή μερικοί από αυτούς ξεφεύγουν και από αυτά, τοποθετούν δίχτυα στα μονοπάτια απ’ όπου περνούν, για να πέφτουν μέσα σ’ αυτά και να μπλέκονται τα πόδια τους».

«Λοιπόν με ποιο παρόμοιο μέσο θα μπορούσα, είπε, να πιάνω φίλους;».

«Αν, μα το Δία, αποκτήσεις αντί για σκύλο κάποιον, που ανιχνεύοντας θα βρει όσους αγαπούν την ομορφιά και είναι πλούσιοι και, όταν τους βρει, θα μηχανευτεί πώς να τους ρίξει στα δικά σου δίχτυα».

«Και ποια δίχτυα, είπε, έχω εγώ;».

«Ένα βέβαια, που πλέκεται πολύ ωραία, το σώμα σου· και μέσα σ’ αυτό έχεις την ψυχή, με την οποία καταλαβαίνεις και πώς ρίχνοντας τα βλέμματά σου θα τον ευχαριστήσεις και τι λέγοντας θα τον ευφράνεις και ότι πρέπει να υποδέχεσαι με ευχαρίστηση όποιον σε φροντίζει και να απομακρύνεις τον αλαζονικό και, όταν αρρωστήσει φίλος σου, να τον επισκεφθείς με φροντίδα και, όταν πετύχει κάτι ωραίο, να χαρείς πολύ μαζί του και σ’ εκείνον που σε φροντίζει πολύ να είσαι ολόψυχα ευχάριστη· ξέρω βέβαια καλά ότι ξέρεις να αγαπάς όχι μόνο τρυφερά, αλλά και με καλή διάθεση· και ξέρω καλά ότι όχι με λόγια, αλλά με πράξεις δείχνεις ότι σου είναι αρεστοί οι φίλοι».

«Μα το Δία», είπε η Θεοδότη, «εγώ τίποτε από αυτά δε μηχανεύομαι».

«Ωστόσο», είπε ο Σωκράτης, «μεγάλη σημασία έχει να προσφέρεσαι σε κάποιον άνθρωπο φυσικά και λογικά· διότι βέβαια με τη βία δε θα μπορούσες ούτε να πιάσεις ούτε να διατηρήσεις ένα φίλο, ενώ με την ευεργεσία και με την ηδονή το θηρίο αυτό και πιάνεται και μένει μόνιμα».

«Αλήθεια λες» είπε.

«Πρέπει λοιπόν πρώτα-πρώτα να ζητάς από εκείνους που σε φροντίζουν τέτοια, που ελάχιστα θα τους κοστίσουν, αν τα κάνουν, κι έπειτα να τους ανταμείβεις ευχαριστώντας τους με τον ίδιο τρόπο· διότι έτσι θα γίνουν προπάντων φίλοι σου, θα σε αγαπούν για πολύ καιρό και θα σου κάνουν πολύ μεγάλες ευεργεσίες. Θα τους ευχαριστήσεις προπάντων, αν τους προσφέρεις τα δώρα σου, όταν τα χρειάζονται· διότι βλέπεις ότι και τα πιο ευχάριστα φαγητά φαίνονται δυσάρεστα, αν κάποιος τα προσφέρει πριν τα επιθυμήσει ο άλλος, και στους παραχορτασμένους προκαλούν και αποστροφή, ενώ αν τα προσφέρει, αφού πρώτα προκαλέσει πείνα, φαίνονται πολύ ευχάριστα, ακόμη κι αν είναι κάπως κατώτερης ποιότητας».

«Πώς λοιπόν, είπε η Θεοδότη, θα μπορούσα να προκαλέσω πείνα για όσα έχω;».

«Αν, μα το Δία, πρώτα-πρώτα στους παραχορτασμένους ούτε προσφέρεις ούτε θυμίζεις τα κάλλη σου, ωσότου περάσει ο κόρος τους και έχουν ξανά την ανάγκη σου με όσο γίνεται κόσμια συμπεριφορά και με το να μη φαίνεσαι ότι θέλεις να τους κάνεις χάρη και προσπαθώντας να τους ξεφύγεις, ωσότου να έχουν την ανάγκη σου όσο γίνεται περισσότερο· διότι τότε τα ίδια δώρα έχουν μεγαλύτερη σημασία παρά να τα δίνεις προτού τα επιθυμήσουν».

«Γιατί λοιπόν, Σωκράτη, δε μου γίνεσαι συνεργάτης στο κυνήγι φίλων;».

«Θα γίνω, είπε, μα το Δία, αν με πείσεις».

«Πώς λοιπόν, είπε, θα μπορούσα να σε πείσω;».

«Αν σε κάτι με χρειάζεσαι, θα το ζητήσει η ίδια και θα το μηχανευθείς».

«Λοιπόν, είπε, να μου έρχεσαι τακτικά στο σπίτι».

«Θεοδότη, δεν μου είναι πολύ εύκολο να έχω ελεύθερο χρόνο· διότι μου δημιουργούν απασχολήσεις πολλές ιδιωτικές και ατομικές υποθέσεις· έχω και φίλες που ούτε την ημέρα ούτε τη νύχτα θα με αφήσουν να απομακρυνθώ από κοντά τους, καθώς μαθαίνουν από εμένα φίλτρα και επωδές».

«Κι αυτά τα ξέρεις, Σωκράτη;», είπε.

«Αλλά γιατί φαντάζεσαι ότι αυτός εδώ ο Απολλόδωρος και ο Αντισθένης δε φεύγουν ποτέ από κοντά μου; Και γιατί ο Κέβητας και ο Σιμίας έρχονται από τη Θήβα; Ξέρε καλά ότι αυτά δε γίνονται χωρίς πολλά φίλτρα, επωδούς και σουσουράδες».

«Δάνεισέ μου λοιπόν, είπε, τη μαγική σουσουράδα, για να την ελκύσω πρώτα-πρώτα εσένα».

«Αλλά, μα το Δία, είπε ο Σωκράτης, δε θέλω εγώ να ελκύομαι προς εσένα, αλλά εσύ να έρχεσαι προς εμένα».

«Θα έρχομαι, είπε· μόνο να με δέχεσαι».

«Θα σε δέχομαι, είπε ο Σωκράτης, αν μέσα δεν υπάρχει κάποια πιο αγαπητή από σένα».
____

Απόσπασμα από τα "Απομνημονεύματα" του Ξενοφώντα (συζήτηση Σωκράτη-Θεοδότης)

(βασισμένο στη μετάφραση του Θ. Μαυρόπουλου)

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.
[Φραντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων]

Η επανάσταση που οραματίζομαι θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές -πριν επιλέξει τη σιωπή.

Γιατί αυτή η σιωπή είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της, θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματά της.

Η επανάσταση των σιωπηλών δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Ιστορία αυτό οδηγεί στη βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στη βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση», σχολίασε ο μέγιστος των θεωρητικών της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξή της».

Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θέμελιά της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Εχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού μεταφράζεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στη σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας· που εξαιρεί ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.

Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους νοιάζονται αληθινά για τα δεινά του περιβάλλοντος. Δεν είναι οι οικολόγοι: Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, και αναζητούν διαρκώς άλλοθι στον εαυτό τους και την «ανάπτυξη».
Στην επανάσταση των σιωπηλών, θα συμμετέχουν οι άλλοι: Οσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με τη δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να καταγγέλουν: την ασίγαστη μανία καταστροφής σε παραλίες και δάση, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, τη θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.
Η επανάσταση των σιωπηλών δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που πρέπει να προστατευθεί. Εκείνος -που σήμερα σιωπά με απόγνωση- και οι επίγονοί του. Το περιβάλλον είναι ανάγκη να παραμείνει όσο γίνεται υπερήφανο και ανέγγιχτο, επειδή μόνον έτσι ανθεί πράγματι η ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματά της.

Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν το διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Μήτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο κόσμος τους είχε αξίες και ήθος, μήτε αλλάζουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια παράδοξη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος όμως που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Και απαιτεί το σεβασμό από όσους μιλούν εξ ονόματός του.
Αυτοί οι σημαιοφόροι -χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών είναι η εγρήγορση και η συνείδησή της.

Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στη σιωπή δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως να κερδίσουν τη μοναδικότητά τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας· αποδέκτες σε επίπλαστες ανάγκες και όμηροι μιας ανεξέλεγκτης προόδου. Κι ενώ τα στοιχεία και οι εξαγγελίες των πολιτικών μιλούν για τη διαρκή άνοδο του εθνικού εισοδήματος, εκείνοι αισθάνονται ότι το βιοτικό τους επίπεδο -με την έννοια του βίου, της ζωής- διαρκώς μειώνεται.

Αυτός άλλωστε -εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, μήτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η Ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου -για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφρασή της, τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.

Όσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως και ο έρωτας δεν είναι ως επί το πλείστον σιωπή, μήπως μέσα στη σιωπή δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;

«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της Ιστορίας», έγραψε ένας σπουδαίος επαναστάτης, που δολοφονήθηκε μάλιστα από τους πρώην συντρόφους του στην εξορία. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωσή της.

ΠΗΓΗ:Γιώργος Γραμματικάκης για την Grafida.net

Πηγή: Η επανάσταση των σιωπηλών, του Γιώργου Γραμματικάκη - RAMNOUSIA

Τα ζώδια χωρίζονται σε 4 διαφορετικές κατηγορίες: Φωτιά, Νερό, Γη και Αέρας
Τα Ζώδια της Φωτιάς είναι Τοξότης , Κριός και Λέων.
Από τα τρία , Τοξότης έχει τον μεγαλύτερο αριθμό εγκληματιών και είναι ο πιο δύσκολος να συλληφθεί, ο Κριός είναι συνήθως ο πιο βαριά οπλισμένος, αλλά στην πραγματικότητα ο πιο επικίνδυνος από τα ζώδια της φωτιάς είναι ο Λέων.
Τα Ζώδια του Αέρα είναι Ζυγός , Δίδυμοι και Υδροχόος
Οι Ζυγοί έχουν το πιο βεβαρυμένο ποινικό μητρώο σε σχέση με τα υπόλοιπα ζώδια του αέρα και είναι συνήθως οπλισμένοι και πολύ επικίνδυνοι. Από την άλλη οι Δίδυμοι εμπλέκονται συνήθως σε εγκλήματα απάτης, ενώ οι Υδροχόοι συνήθως διαπράττουν εγκλήματα με στόχο την εκδίκηση.
Τα Ζώδια της Γης είναι Αιγόκερως , Παρθένος και Ταύρος
Στην κατηγορία αυτή οι εγκληματίες συλλαμβάνονται σχεδόν κατά κανόνα. Ο Ταύρος ο πιο ευέξαπτος και γι' αυτό επικίνδυνος, ο Παρθένος είναι επίσης συνήθως βαριά οπλισμένος, ενώ το ποινικό μητρώο ενός Αιγόκερου έχει λίγο απ' όλα.
Τα Ζώδια του Νερού είναι Καρκίνος, Σκορπιός και Ιχθείς
Οι Καρκίνοι έχουν τη μεγαλύτερη πλειοψηφία εγκληματιών μεταξύ όλων των ζωδίων και είναι επίσης πολύ βίαιοι, ενώ ο Σκορπιός και οι Ιχθείς είναι επίσης αρκετά ευέξαπτοι.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του FBI, οι Καρκίνοι είναι οι πιο επικίνδυνοι εγκληματίες από όλα τα ζώδια, ενώ ακολουθούν οι Ταύροι στη δεύτερη θέση. Τρίτοι πιο επικίνδυνοι έρχονται οι Τοξότες και τέταρτοι οι Κριοί, ενώ ακολουθούν κατά φθίνουσα σειρά Αιγόκερως , Παρθένος , Ζυγός , Ιχθείς , Σκορπιός , Λέων , Υδροχόος και οι Δίδυμοι τελευταίοι στη λίστα αφού τα εγκλήματα τους σπανίως συνδέονται με βία, αλλά κυρίως με απάτες και κομπίνες.
Οι Καρκίνοι είναι ως επί το πλείστον δολοφόνοι πάθους. Σκοτώνουν σχεδ'όν κατά κανόνα και αφήνουν κάποια διακριτικά σημάδια στο σώμα των θυμάτων τους για να υπογράψουν το έγκλημά τους.
Οι Ταύρο συνήθως εμπλέκονται σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και συνήθως ενεργούν μόνοι τους χωρίς συνεργούς.
Οι Τοξότης είναι απατεώνες και κλέφτες, ωστόσο σπάνια βλάπτουν το θύμα τους εκτός κι αν κινδυνεύει η δική τους ζωή.
Οι Κριοί συνήθως προσλαμβάνονται για να κάνουν εγκλήματα, ενώ οι Αιγόκεροι ως επί το πλείστον συμμετέχουν στο οργανωμένο έγκλημα.
Οι Σκορπιοί αναδείχθηκαν το πιο σαδιστικό και δολοφονικό ζώδιο, ενώ οι Παρθένοι είναι συνήθως διαρρήκτες ή χάκερ . Οι Ζυγοί είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά, ενώ οι Ιχθείς εμπλέκονται ως επί το πλείστον σε εγκλήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά .
Από την άλλη οι Δίδυμοι δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι και συνδέονται συνήθως με οικονομικές απάτες και αναίμακτες κλοπές. Αντίθετα οι Λέοντας συνήθως εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες για να αποκτήσουν φήμη και αναγνώριση κι έτσι δεν ασχολούνται με μικροαδικήματα. Τέλος οι Υδροχόοι είναι χάκερ και ειδικεύονται στην εξαπάτηση.

Πηγή: Η εγκληματική φύση είναι θέμα ζωδίου: Ποια είναι τα πιο επικίνδυνα σύμφωνα με στοιχεία του