Πριν από περίπου δυόμισι χιλιάδες χρόνια, ο Τσουάνγκ Τζου (κινέζος ταοϊστής φιλόσοφος του 4ου π.Χ αιώνα) αναρωτιόταν: "Κάποτε εγώ, ο Τσουάνγκ Τζου, ονειρεύτηκα πως ήμουν πεταλούδα, πετώντας εδώ κι εκεί, νιώθοντας εντελώς πεταλούδα. Είχα συνείδηση πεταλούδας και είχα εντελώς ξεχάσει την ανθρώπινη φύση μου. Ξαφνικά ξύπνησα και ήμουν πάλι εγώ. Τώρα όμως δεν ξέρω αν τότε ήμουν άνθρωπος που ονειρευόταν ότι είναι πεταλούδα, ή αν είμαι τώρα πεταλούδα που ονειρεύεται πως είναι άνθρωπος." Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας το περνάμε ονειρευόμενοι, αλλά κανείς δεν ξέρει τι είναι τα όνειρα, ούτε και γιατί τα βλέπουμε. Ένας μεγάλος αριθμός επιστημόνων προσπαθεί εδώ και χρόνια να αποκαλύψει τα μυστικά των ονείρων.




Η σημαντικότητα των ονείρων στον ανθρώπινο πολιτισμό έχει την ίδια ηλικία με αυτή του ανθρώπου. Η προσπάθεια να κατανοήσουμε τι μπορούν να μας πούνε για τον εαυτό μας ή ακόμα και για το μέλλον μας έχει αποτελέσει μία δημοφιλή ασχολία για πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν πως τα όνειρα είναι ένα είδος παράθυρου μέσα στο νου μας. Οι ερευνητές που τα μελετούν από μία πιο επιστημονική θέαση προσπαθούν να βρουν απαντήσεις σχετικά με το τι σημαίνει να ονειρεύεται κανείς, γιατί συμβαίνουν τα όνειρα και πως μπορούν να μας βοηθήσουν για να καταλάβουμε πως λειτουργεί ο νους μας.

Οι έρευνες νευροεπιστημόνων και ψυχολόγων έχει οδηγήσει σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα σχετικά με το πώς μπαίνουμε σ' αυτήν την εναλλακτική πραγματικότητα την ώρα που κοιμόμαστε. Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν πως η κατανόηση του γιατί ονειρευόμαστε θα μπορούσε να είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε το μυστήριο της συνείδησης.



Στο μεγαλύτερο μέρος τους τα όνειρα διατηρούν το μυστήριό τους, απλώς επειδή η έρευνα στα όνειρα δεν είναι κάτι το εύκολο. Δεν υπάρχει τρόπος να δει κανείς τι ονειρεύεται ένας άλλος άνθρωπος και οι ερευνητές στα εργαστήρια ονείρων κατά κανόνα βασίζονται στις αναφορές από όνειρα που τους δίνουν οι εθελοντές που παίρνουν μέρος στις μελέτες. Συχνά αυτές είναι επιλεκτικές αναφορές από τα διαδραματιζόμενα του ονείρου, καθώς τις περισσότερες φορές ανακαλούνται ευκολότερα οι τελευταίες στιγμές ενός ονείρου.



Ο William Domhoff, καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της California και γνωστός επιστήμονας στην έρευνα για τα όνειρα, επισημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να προκαλέσουμε ένα όνειρο και ούτε να χειριστούμε το περιεχόμενό του. Αναφέρει ότι έχουν γίνει πολλές έρευνες κατά τις οποίες δίνονται ποικίλα ερεθίσματα σε ανθρώπους που κοιμούνται, δερματικά ερεθίσματα, ήχοι και άλλα, αλλά τα όνειρα φαίνεται πως είναι αυτόνομα και δεν επηρεάζονται από εξωτερικά περιβαλλοντικά ερεθίσματα.



Από την άλλη μεριά και η ερμηνεία των ονείρων έχει μια πολυποίκιλη ιστορία. Αποτέλεσε ένα θεμελιώδες τμήμα της εργασίας του Sigmund Freud και της ανάπτυξης της ψυχανάλυσης από τον 19ο αιώνα και μετά. Υποστήριξε ότι τα όνειρα αποτελούν έναν τρόπο να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες μας την ώρα που κοιμόμαστε και συνέδεσε τη διαδικασία αυτή με τις σεξουαλικές μας ορμές.



Αλλά η θέση του Freud ήταν τελείως υποκειμενική. Προσπαθώντας να διασαφηνίσει τις συνδέσεις μεταξύ του ονειρευόμενου και των διάφορων στοιχείων που υπάρχουν στα όνειρα, εστιάστηκε στο να αποκαλύψει τις άδηλες σκέψεις που είχε υποθέσει ότι τα προκαλούν. Και αυτές οι άδηλες σκέψεις σχετίζονταν πάντα, σύμφωνα με τον Freud, με τις επιθυμίες.



Το 1963, δύο αμερικάνοι ερευνητές ανακάλυψαν μία κατάσταση της φυσιολογίας του οργανισμού που είναι γνωστή ως REM (rapid eye movement γρήγορη κίνηση των ματιών). Αυτή είναι μια παράδοξη κατάσταση: είμαστε σχεδόν σε κατάσταση ύπνου, αλλά ο εγκέφαλός μας παρουσιάζει υψηλή δραστηριότητα, παρόμοια με αυτή της εγρήγορσης. Συμβαίνει κάθε περίπου 90 λεπτά κατά τη διάρκεια του ύπνου. Πειράματα που είχαν γίνει τη δεκαετία του 1950 έδειξαν ότι το 80% των ανθρώπων που ξυπνούσαν από αυτή την κατάσταση ανέφεραν ότι είχαν όνειρα, ενώ μόνο το 10% εκείνων που ξυπνούσαν από τα υπόλοιπα στάδια του ύπνου ανέφεραν ονειρικές εμπειρίες. Αυτές οι παρατηρήσεις οδήγησαν στο αναθεωρημένο πλέον συμπέρασμα, ότι ο ύπνος REM ήταν το φυσιολογικό ισοδύναμο του ονειρέματος.



Μέχρι το 1970 η φροϋδική θεωρία των ονείρων άρχισε να αμφισβητείται όταν ο Allan Hobson της ιατρικής σχολής του Harvard και ο Robert McCarley αποκάλυψαν τον μηχανισμό που βρίσκεται πίσω από τον ύπνο REM. Ελέγχεται από έναν 'διακόπτη' που εντοπίζεται στο εγκεφαλικό στέλεχος και που δεν σχετίζεται πολύ στενά με τη νοητική ζωή, εφόσον η λειτουργία του αφορά κυρίως στη ρύθμιση των κύκλων ύπνου και εγρήγορσης. Ο Hobson πρότεινε ότι ο ύπνος REM και επομένως η διαδικασία των ονείρων, δεν έχει σχέση με συνειδητές επιθυμίες και με την εκπλήρωση επιθυμιών. Πρότεινε επίσης ότι τα όνειρα δημιουργούνται από την τυχαία ενεργοποίηση του προσθεγκεφάλου.



Ο Mark Solms είναι καθηγητής νευροφυσιολογίας στο πανεπιστήμιο του Cape Town και είχε αρχικά ασχοληθεί με τη νευροεπιστήμη, αλλά άρχισε να ερευνά τα όνειρα όταν αργότερα εκπαιδεύτηκε ως ψυχαναλυτής. "Βλέπουμε πράγματα στα όνειρα επειδή ερεθίζεται ο οπτικός μας φλοιός", αναφέρει. "Ο προσθεγκέφαλος ενώνει όλες τις εικόνες σε μια μάταια προσπάθεια να κατασκευάσει μια ιστορία ή ένα επεισόδιο σχετικά με το τι συμβαίνει. Αλλά η ιστορία αυτή δεν σημαίνει τίποτε".



Εντωμεταξύ, η θεωρία του Hobson που ονομάζεται AIM (Activation Synthesis Model Theory Μοντέλο Ενεργοποίησης Σύνθεσης) παρέμεινε η επικρατέστερη ερμηνεία σχετικά με το πώς δημιουργούνται τα όνειρα και οι απόψεις του Freud απορρίφθηκαν από πολλούς επιστήμονες. Αυτό ίσχυε, μέχρι που ο Solms ανακάλυψε ότι άνθρωποι με βλάβες στο στέλεχος (εκεί όπου εντοπίζεται η βασική διαδικασία δημιουργίας των ονείρων) εξακολουθούσαν να έχουν όνειρα. Έτσι, και δεδομένου ότι η βλάβη στην εγκεφαλική αυτή δομή έχει ως συνέπεια την απώλεια του σταδίου REM του ύπνου και άρα κάτι τέτοιο θα σήμαινε απώλεια της ίδια της δυνατότητας για ονείρεμα, οι ανακαλύψεις του Solms αποσύνδεσαν τον ύπνο REM από τα όνειρα. Αλλά αναδύθηκε και πάλι η παλιά ερώτηση, σχετικά με το ποιο εγκεφαλικό τμήμα προκαλεί τα όνειρα.

Τελικά ο πολιτισμός της Αρχαίας Ελλάδας συνεχίζει να μας εκπλήσσει με αμείωτο ενδιαφέρον και να μας δίνει τροφή για προβληματισμό, ως προς το πως κατάφερναν να λύνουν με πολύ πιο "περιβαλλοντικά υγιείς" τρόπους διάφορα τεχνικά θέματα της ζωής τους... Παράλληλα φανερώνουν τη μεγάλη σημασία των συχνοτήτων που προφανώς ήταν από τότε γνωστές... Η τελευταία
αναφορά αφορά την ακουστική των θεάτρων και έρχεται από σχετική έρευνα στο ΑΠΘ: Ερευνητές του ΑΠΘ αποκαλύπτουν πώς τα αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά θέατρα άγγιζαν την ακουστική τελειότητα με τη βοήθεια χάλκινων αντηχείων

Οι μετρήσεις είχαν δείξει εντελώς άλλα από αυτά που επιθυμούσαν οι τρεις ερευνητές. Κλεισμένοι για μέρες σε ένα άχαρο, μικρό δωμάτιο, τον θάλαμο ηχομόνωσης του Εργαστηρίου Αρχιτεκτονικής Τεχνολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, μαζί με γεννήτριες θορύβου, μικρόφωνα, υπολογιστές, και διάφορα είδη αγγείων, κυρίως πήλινα πιθάρια αλλά και μπουκάλια ή βάζα, έπαιρναν μετρήσεις και μελετούσαν τις γραφικές παραστάσεις που αυτές έδιναν. Ηθελαν να καταλάβουν την επίδραση που έχουν τέτοια αντικείμενα στην ακουστική του χώρου. Με αυτό το θέμα είχε ασχοληθεί από το 1863 ήδη ο Ηermann von Ηelmholtz, ένας από τους τελευταίους πανεπιστήμονες της Ευρώπης, και στη συνέχεια πολλοί ερευνητές που χρησιμοποίησαν προχωρημένα Μαθηματικά αλλά και πολύ εξελιγμένα ηλεκτρονικά μηχανήματα για να καταλάβουν το πώς θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ακουστική κλειστών αιθουσών αλλά και ανοικτών θεάτρων. Επί ενάμιση αιώνα γίνονται προσπάθειες με ειδικά κοίλα δοχεία, κυλινδρικά ή σφαιρικά. Ονομάζονται «συνηχητές» Ηelmholtz και διεγείρεται σε έντονες παλμικές κινήσεις ο αέρας στο εσωτερικό τους με ακουστικά κύματα μιας κυρίως συχνότητας που ονομάζεται και «κεντρική» για το κάθε δοχείο. Μόνο που αιώνες πιο πριν οι Αρχαίοι Ελληνες και οι Ρωμαίοι είχαν καταφέρει να κάνουν εκπληκτικές βελτιώσεις σε αυτό το θέμα, χωρίς, εννοείται, να διαθέτουν τις σημερινές ευκολίες.


Υπόθεση μιας περισπωμένης
Πόσο καλλιεργημένο όμως ήταν άραγε το κοινό της εποχής ακουστικά; Εχει σωθεί, επάνω σε αυτό, μια εκπληκτική ιστορία για τον άτυχο (ή και κάπως άτεχνο;) ηθοποιό Ηγέλοχο, που έκανε λάθος και στην απαγγελία του τόνισε με τη φωνή του μια λέξη με περισπωμένη αντί για οξεία. Και έτσι θέλοντας να πει «Γαλήν ορώ», δηλαδή ότι βλέπει μπροστά του μια γαληνεμένη θάλασσα, είπε μεν «Γαλήν ορώ» αλλά προφέροντας σαν να τονιζόταν με περισπωμένη, που σήμαινε: αντικρίζω μια... γάτα. Δρέποντας άμεσα, αντί για συγκίνηση, πλούσιο το γέλιο μιας με οξύτατη ακοή και γεμάτης με κοινό κερκίδας. Ο αρχιτέκτονας του θεάτρου λοιπόν ήταν υποχρεωμένος να μπορεί μετά την ανέγερσή του να πραγματοποιεί και έναν λεπτό συντονισμό, που θα αφαιρούσε τα τυχόν ηχητικά ελαττώματα του χώρου. Οπως λοιπόν μαθαίνουμε από την εργασία με τίτλο «Χαλκός ηχών», του αρχιτέκτονα μηχανικού Παναγιώτη Καραμπατζάκη, του ηλεκτρολόγου μηχανικού Βασίλη Ζαφρανά με ειδικό σύμβουλο τον αναπληρωτή καθηγητή αρχιτέκτονα μηχανικό και αρχαιολόγο Γιώργο Καραδέδο, που παρουσιάστηκε στο Συνέδριο Ακουστικής του Πολυτεχνείου πριν από λίγο καιρό, « στον 5ο π.Χ. αιώνα, οι βασικές αρχές σχεδίασης του ελληνικού θεάτρου είχαν φτάσει ήδη σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Με την πάροδο του χρόνου,τα αρχαία ελληνικά θέατρα,τόσο ως προς τη γεωμετρία όσο και ως προς τη λειτουργία και τη δυνατότητα υποστήριξης παραστάσεων, μετατράπηκαν σε περίτεχνα κτίσματα, υψηλής αισθητικής και κατασκευαστικής τεχνολογίας, έχοντας ξεκινήσει από μια απλή διαμόρφωση της χωμάτινης πλαγιάς εμπρός από μια επίπεδη περιοχή. Επιπλέον,ως το τέλος του 4ου αιώνα π.Χ. χαρακτηριστική είναι η είσοδος των Μαθηματικών ( θεωρία αριθμών των Πυθαγορείων) στις γεωμετρικές χαράξεις και γενικότερα στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό των κτιρίων.Και ακόμη ειδικότερα των θεάτρων. Διότι ο σχεδιασμός τους επηρεάστηκε σημαντικά από την ακουστική η οποία την περίοδο αυτή διαμορφώνεται ήδη ως επιστήμη. Ιδιαίτερα κατά το τέλος του 4ου π.χ. αιώνασυμβαίνει η “μεταπήδηση” από τις θεωρίες των Πυθαγορείων στις Αριστοτελικές θεωρίες και αυτή δίνει σημαντική ώθηση στην εξέλιξη των επιστημονικών θεωριών της μουσικής και της ακουστικής. Χαρακτηριστικότερη μορφή της περιόδου μεταπήδησηςείναι αυτή του Αριστόξενου του Ταραντίνου στου οποίου τις μουσικές θεωρίες οφείλεται και ο μετέπειτα διαχωρισμός του μουσικού κόσμου στους “ Κανονικούς ” ( οπαδούς του Πυθαγορείου μουσικού συστήματος,των μαθηματικών υπολογισμών και των μαθηματικών κανόνων) και τους “ Αρμονικούς ” (οπαδούς της θεωρίας του Αριστόξενου σύμφωνα με την οποία καθοριστικός παράγοντας της μουσικής αρμονίας είναι η ακοή και τελικός κριτής το αφτί) ».

Μετά από τις ανακαλύψεις της νέας φυσικής, το ερώτημα αν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα (κόσμοι που υπάρχουν δίπλα-δίπλα με το δικό μας) εξετάζεται με ανανεωμένο ενδιαφέρον πολύ πιο πέρα από τις απλές εικασίες.

Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ, βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάσταση στον τρόπο σκέψης μας σχετικά με το σύμπαν και τους νόμους που το διέπουν, (την ύλη από την οποία είμαστε φτιαγμένοι). Αυτή η επανάσταση η οποία ήρθε στο προσκήνιο εξαιτίας των ανακαλύψεων της νέας φυσικής συμπεριλαμβανομένης και της κβαντικής μηχανικής, φαίνεται να φτάνει πολύ πιο πέρα από τη δική μας προκατασκευασμένη εικόνα, που βασίζεται στην ιδέα μιας χειροπιαστής, συμπαγούς πραγματικότητας.
Η νέα φυσική στοχεύει σε μια νέα και πιο θεωρητική κατεύθυνση, μια κατεύθυνση που υποδεικνύει την ανάγκη να ενοποιήσουμε την εικόνα μας για τον κόσμο.
Το μέγιστο πρόβλημα στην επιστήμη σήμερα είναι η ενοποίηση, το να σμίξουν δηλαδή μια πληθώρα ανομοιογενών ιδεών και αντιλήψεων, που κυμαίνονται από την ελάχιστη υποατομική ύλη μέχρι το μεγαλύτερο Γαλαξία. Σήμερα οι γνώσεις μας καλύπτουν ένα τεράστιο φάσμα ιδεών. Στην προσπάθειά μας να ενοποιήσουμε τις ιδέες αυτές έχουμε ανακαλύψει μεγάλα κενά. Η σαν επιστημονικής φαντασίας ιδέα ότι το σύμπαν μας δεν είναι το μοναδικό που υπάρχει (ότι κατά μυστηριώδη τρόπο, συνυπάρχει μαζί με άλλα, τα οποία πάλλονται και λειτουργούν παράλληλα με το δικό μας) είναι η τελευταία σε σύλληψη ιδέα που παρουσιάστηκε από τη νέα φυσική στην προσπάθειά της να ενοποιήσει τις γνώσεις μας. Χωρίς την ύπαρξη αυτών των άλλων κόσμων, τα χάσματα γνώσης που έρχονται στο φως από τις ανακαλύψεις στη νέα φυσική, θα παρέμεναν αγεφύρωτα, αφού θα ήταν αδύνατον να απαντηθούν από τον προγενέστερο τρόπο σκέψης.
Όταν η προ-μοντέρνα επιστημονική σκέψη για το σύμπαν, πρωτοξεκίνησε με τους συλλογισμούς των “γιγάντων“ στο χώρο, όπως ο Κέπλερ, ο Γαλιλαίος, ο Κοπέρνικος και ο Νεύτων, υπήρχε η αντίληψη ενός σύμπαντος σαν ένα γιγαντιαίο μηχανισμό ρολογιού, με τον κάθε δείκτη του εφοδιασμένο με ένα σημάδι που μάρκαρε τον κάθε πλανήτη να περιστρέφεται στα ουράνια γύρω από τον ήλιο.
Το φως ταξίδευε στο άπειρο ή κοντά στην ταχύτητα του απείρου, μεταβάλλοντας κάθε συνειδητό συμβάν εδώ στο στερεό έδαφος, διαρκώς και για πάντα, αιώνια, απ’ άκρο σ’ άκρο του άπειρου σύμπαντος. Όταν η ώρα ήταν 5 στο Μανχάταν ήταν επίσης 5 στον Κρόνο καθώς και στο κοντινότερο άστρο. Ενώ η διάρκεια μετρούνταν με ρολόγια, ο χρόνος ο ίδιος ήταν αιώνιος και ανυπολόγιστος. Ήταν άπειρος και πέρα από τη φαντασία. Σ’ αυτό το σημείο κανένας δε μπορούσε να φανταστεί ότι ο “εδώ“ χρόνος θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε άλλη σχέση με τον “εκεί” χρόνο, εκτός από ένα μοναχικό λεπτό στο παρόν.
Το σύμπαν εικάζονταν ότι ήταν άπειρο προς όλες τις κατευθύνσεις, Απλά δεν υπήρχε τρόπος να το μετρήσει κανείς. Το διάστημα δεν είχε τέλος και οποιαδήποτε προσπάθεια να συλλάβει κανείς τη χαοτική απεραντοσύνη του, ήταν μάταιη, ένα παιχνίδι για ανόητους και ποιητές.
Η ύλη έπαιζε κι αυτή το παιχνίδι της, ακολουθώντας πιστά τους νόμους της αδράνειας και της κίνησης, τις λεγόμενες εξισώσεις κίνησης, και τίποτα κατά κανόνα δεν ήταν ακαθόριστο ή αφημένο στη φαντασία. Το σύμπαν ολόκληρο ήταν ένα γιγάντιο καλοκουρδισμένο ρολόι, που οι χτύποι του ηχούσαν από τη μια άκρη του απέραντου σύμπαντος μέχρι την άλλη. Αυτός ήταν ο τρόπος σκέψης μας γύρω από αυτό το θέμα πριν το 1900.
Με την ανατολή του 20ου αιώνα, οι ιδέες του Αϊνστάιν και η επανάσταση στην επιστημονική σκέψη, που ήρθε στο προσκήνιο από τις θεωρίες της σχετικότητας, άλλαξαν πολλούς από τους προ-μοντέρνους συλλογισμούς. Κάποια κενά συμπληρώθηκαν. Το διάστημα δεν ήταν πια τόσο άπειρο όσο νομίζαμε παλαιότερα. Δεν εκτείνονταν απαραίτητα για πάντα άπειρο προς όλες τις κατευθύνσεις. Και η έννοια του χρόνου έπαψε να είναι τόσο ανεξιχνίαστη όσο πιστευόταν νωρίτερα. Αντί γι’ αυτό, ο χώρος και ο χρόνος ενώθηκαν σε μία έννοια που τώρα πια ονομαζόταν χωροχρόνος. Τα γεγονότα δεν ήταν πια παντοτινά. Δύο ξεχωριστά στο χώρο αλλά ταυτόχρονα στο χρόνο γεγονότα για κάποιον παρατηρητή, αποτελούν παρελθοντικά και μελλοντικά γεγονότα για έναν άλλο παρατηρητή που κάνει απλά ένα πέρασμα μέσα στο χώρο και το χρόνο, σε σχέση με τον πρώτο.
Η ύλη εμφανίζεται ιδωμένη υπό άλλο πρίσμα. Παράγεται από το ίδιο το σύμπαν σαν ένας κόμπος στη δομή του χωροχρόνου. Λυγίζει το χώρο και κυρτώνει το χρόνο. Όπως είναι φυσικό το γεγονός αυτό άλλαξε τον τρόπο που οραματιζόμασταν την αιωνιότητα του σύμπαντος, και μας επέτρεψε να αναρωτηθούμε πώς αυτό μπορεί να ξεκίνησε. Η πεπερασμένη ταχύτητα του φωτός και η ιδέα του χωροχρόνου μας έδωσαν τη δυνατότητα να οραματιστούμε τι θα μπορούσε να συμβεί εάν ο χρόνος ξεκινούσε τώρα από το μηδέν και όλος ο χώρος στο σύμπαν εικαζόταν να είναι μικρότερος από την τελεία στο τέλος αυτής της πρότασης.
Ακόμα όμως και με τη θεωρία της σχετικότητας, εξακολουθούν να υπάρχουν κενά γνώσης που αφορούν την ύλη και το χωροχρόνο. Τα τωρινά μας πρότυπα για τις απαρχές του σύμπαντος, οι λεγόμενες κοσμολογικές θεωρίες, αποπνέουν ακόμη μια αύρα “Νευτώνιας” μηχανικής. Εξακολουθούν να κουδουνίζουν ερωτήματα στο μυαλό μας σχετικά με το τι συνέβη πριν το big-bang, (ή με άλλα λόγια πριν την αρχή των πάντων). Τα πρότυπα του παρόντος αγωνίζονται να βρουν τρόπο να προσαρμόσουν την κβαντική φυσική στις αρχές του χώρου του χρόνου και της ύλης.
Με την ανακάλυψη της κβαντικής φυσικής, (της φυσικής που καθορίζει τη συμπεριφορά της ατομικής και της υποατομικής ύλης) συμπληρώθηκαν ακόμη περισσότερα κενά στις γνώσεις μας. Βλέπουμε την ύλη από μια νέα οπτική γωνία. Οι ιδιότητές της διαφοροποιούνται ανάλογα με τον τρόπο παρατήρησης. Κατά συνέπεια οι ενέργειες παρατήρησης παίζουν ένα ρόλο στον κόσμο των ατόμων, που κανείς από τους προ-μοντέρνους επιστήμονες δεν υποψιαζόταν. Υπάρχουν υποψίες ότι ο ρόλος αυτός της παρατήρησης μπορεί να επηρεάζει ακόμη και τη μακροσκοπική ύλη, με ανεπαίσθητους τρόπους, που μπορούν να μεταβάλλουν τις αρχές της Κοσμολογίας, καθώς και την αντίληψή μας σχετικά με το τι ακριβώς είναι ένα σύμπαν.
Το μεγάλο πρόβλημα της συνένωσης της κβαντικής φυσικής με τη θεωρία της σχετικότητας εξακολουθεί να υφίσταται σήμερα. Δεν ξέρουμε τον τρόπο να το κάνουμε. Αυτό που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι ότι η θεωρία που θα καταφέρει να γίνει ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο, θα ηχεί αρκετά παράδοξη στα αυτιά όσων εξακολουθούν να επιθυμούν ένα σύμπαν “ρολόι“!
Μια από τις παραδοξότερες και πολλά υποσχόμενες θεωρίες, που προέρχεται από το μυαλό και τη φαντασία των σημερινών φυσικών, είναι αυτή που υποστηρίζει ότι πρέπει να υπάρχουν και άλλα σύμπαντα εκτός από το δικό μας.
Η θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα επινοήθηκε από τους φυσικούς κατά την ταραχώδη περίοδο 1950 -1960 .Έκανε την εμφάνισή της σαν ένας νέος τρόπος να μετατρέψει κανείς σε χειροπιαστές και λογικές, μερικές από τις πιο παράξενες ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής και της γενικής σχετικότητας. Αυτές οι ανακαλύψεις δε γίνονται κατανοητές χωρίς μια νέα εκδοχή της πραγματικότητας. Αντίθετα εμφανίζονται σαν προβλήματα. Δεν υπάρχει τίποτα στον προγενέστερο τρόπο σκέψης μας σχετικά με τον φυσικό κόσμο που να μπορεί να εξαλείψει αυτά τα προβλήματα.
Με άλλα λόγια, η ύπαρξη παράλληλων συμπάντων ξεκαθαρίζει μερικά πολύ παλιά και δυσεπίλυτα παράδοξα στον κόσμο της φυσικής. Παρόλα αυτά εισηγείται ένα νέο και εμφανώς παράδοξο τρόπο σκέψης. Στην ουσία η θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα προϋποθέτει την ύπαρξη κόσμων μέσα στα δικά μας πλαίσια τεχνολογικής ανάπτυξης, που θα πρέπει να συνδέονται ή να συγγενεύουν με τον δικό μας. Τι είναι ένα παράλληλο σύμπαν; Όπως οποιοδήποτε άλλο σύμπαν, είναι μια περιοχή χώρου και χρόνου που περιέχει ύλη, γαλαξίες, άστρα, πλανήτες, και ζωντανά όντα. Με άλλα λόγια ένα παράλληλο σύμπαν είναι παρόμοιο ή ακόμα και πιστό αντίγραφο του δικού μας σύμπαντος. Όχι απλά πρέπει να υπάρχουν ανθρώπινα όντα, σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά θα πρέπει αυτά να είναι ακριβή αντίγραφα των εαυτών μας, τα οποία θα συνδέονται με μας μέσα από μηχανισμούς οι οποίοι εξηγούνται μόνο με τη χρήση των συλλογισμών της κβαντικής φυσικής.
Για να κατανοήσουμε το λόγο για τον οποίο οι επιστήμονες εξετάζουν τη θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα πολύ σοβαρά, σαν μία λύση σε προβλήματα στο ευρύ φάσμα της σκέψης συμπεριλαμβανομένης της μοντέρνας φυσικής και της κοσμολογίας, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν κάποιες νέες και συναρπαστικές ιδέες. Η ελπίδα να συμφιλιώσουμε τις ιδέες που περιέχονται μέσα στο ευρύτερο φάσμα της ανθρώπινης γνώσης, εδρεύει στην ύπαρξη αυτών των άλλων συμπάντων, σύμπαντα τα οποία συνυπάρχουν πλάι - πλάι με το δικό μας, και ίσως με κάποιο φασματικό τρόπο, και να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο με το δικό μας.
Το γεγονός ότι το μέλλον μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο στην εξέλιξη του παρόντος, είναι μια νέα πρόβλεψη που αποτελεί απόρροια των μαθηματικών νόμων της κβαντικής φυσικής. Κατά λέξη οι μαθηματικοί τύποι όχι μόνο υποδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο το μέλλον εισβάλλει στο παρόν μας, αλλά και με ποιο τρόπο ο εγκέφαλός μας μπορεί να διαισθανθεί την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων.
Αν τα παράλληλα σύμπαντα της σχετικότητας είναι τα ίδια με αυτά της κβαντικής θεωρίας, υπάρχει η πιθανότητα αυτά αν είναι εξαιρετικά κοντά σε μας, ίσως μόνο μερικές ατομικές διαστάσεις μακριά μας, πιθανόν όμως σε μία διάσταση χώρου υψηλότερη από τη δική μας, μια επέκταση αυτού που οι φυσικοί ονομάζουν υπερδιάστημα. Η μοντέρνα επιστήμη της νευρολογίας, μέσα από τη μελέτη εναλλακτικών καταστάσεων συνείδησης, όπως είναι η σχιζοφρένεια, και τα “φωτεινά όνειρα“ (στη διάρκεια των οποίων συνειδητοποιούμε ότι ονειρευόμαστε), εικάζει ότι τέτοια παραδείγματα αποτελούν ενδείξεις του πόσο κοντά στον δικό μας βρίσκονται οι παράλληλοι κόσμοι.
πρωτότυπη πηγή Quantum Biocommunication Technology

Συγκλονιστική μαρτυρία 3χρονου αγοριού

Ένα τρίχρονο αγόρι στη Γερμανία, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού στις όχθες μιας λίμνης, στην περιοχή Lychen, στο Brandenburg...

έπεσε μέσα στο νερό και ανασύρθηκε από τον παππού του χωρίς καθόλου σφυγμό.
Αμέσως μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο όπου 4 γιατροί προσπαθούσαν για ώρες να τον επαναφέρουν στη ζωή. Μετά από 3 ώρες και 18 λεπτά (!!) κι ενώ κάθε ελπίδα έμοιαζε να έχει χαθεί για τον μικρό Πολ (στη φωτογραφία), ο καρδιογράφος άρχισε δειλά-δειλά να καταγράφει καρδιακούς παλμούς.
Ο καθηγητής Lothar Schweigerer, θεράπων ιατρός του μικρού από το νοσοκομείο Helios, ανάφερε πως ποτέ στην καριέρα του δεν είχε παρουσιαστεί ανάλογο φαινόμενο σε ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας : " Τα μικρά παιδιά που μένουν τόση ώρα κάτω από το νερό, συνήθως δεν τα καταφέρνουν!", είπε.
Οι γιατροί πιθανολογούν ότι η επιβίωση του τρίχρονου Πολ οφείλεται στην χαμηλή θερμοκρασία του νερού η οποία επιβράδυνε τον μεταβολισμό του παιδιού, επιτρέποντάς του να ζει με ελάχιστο οξυγόνο. Το περίεργο γεγονόςόμως δεν είναι μόνο η επιβίωση του, αλλά αυτά που διηγήθηκε στους γονείς του όταν επανήλθε στην ζωή.
"Πήγα στον παράδεισο και συνάντησα τη γιαγιά. Μου είπε ότι θα ξαναπάω πολύ γρήγορα πίσω " εξομολογήθηκε, δημιουργώντας αναστάτωση σε συγγενείς αλλά και γιατρούς! Άραγε ο ισχυρισμός του Πόλ ήταν αποτέλεσμα της παιδικής φαντασίας του και έντονης νοσταλγίας για τη γιαγιά του ή αποτέλεσμα επιθανάτιας εμπειρίας, αναρωτιούνται όλοι.
Οι γονείς του πάντως, προτιμούν να δώσουν στη φράση "η γιαγιά μου είπε ότι θα ξαναπάω γρήγορα πίσω", την ερμηνεία ότι η γιαγιά προανήγγειλε στον εγγονό της την επιστροφή του στη ζωή και όχι στον άλλο κόσμο.
Περιπτώσεις επιθανάτιων εμπειριών παρουσιάζονται συχνά σε ετοιμοθάνατους ιδιαίτερα σε χώρους εντατικής περιποίησης. Το φαινόμενο σχετίζεται με την καρδιά και τον εγκέφαλο. Ο δεύτερος θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος για τις επιθανάτιες εμπειρίες, ωστόσο η επιστήμη ακόμη αδυνατεί να πει με σαφήνεια αν πρόκειται για χημική μεταβολή στον εγκέφαλο ή για έναν εξωγενή παράγοντα, όπως η θεία βούληση.
Πηγή: pyles.tv

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ
(Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ «ΕΝΙΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ»)
Η Συνείδηση είναι Μία, είναι ένας «Ενιαίος, Ανοικτός Χώρος» εντός Του Οποίου είναι δυνατές όλες οι (υποκειμενικές και αντικειμενικές) αντιληπτικές καταστάσεις. Είναι δυνατή η Αντίληψη του Ιδίου Είναι, του Απολύτου Είναι, του Απείρου Είναι, του Αμόρφου Είναι, κ.λπ. Είναι δυνατός ο περιορισμός της Συνειδητότητας, η απορρόφηση στο αντικειμενικό, κλπ. Όλες αυτές οι αντιληπτικές καταστάσεις υπάρχουν στα πλαίσια της Μίας Συνείδησης. Δεν μπορούν να διαχωριστούν.
Με μία άλλη θεώρηση αυτό μπορεί να διατυπωθεί διαφορετικά. Η Συνείδηση είναι Μία αλλά μπορεί να διαχωριστεί το Βάθος, η Εσώτερη Αντίληψη, το Είναι, από τις περιορισμένες, επιφανειακές αντιλήψεις. Έτσι κάθε ον στο Εσώτερο Είναι του είναι το Απόλυτο, όλα τα άλλα είναι επιφανειακές καταστάσεις. Το Εσώτερο είναι, το Όντως Είναι. Αυτό το Καθαρό Είναι, το Απόλυτο Είναι, ό,τι ονομάζουμε Θεό, είναι η Ουσία, η Αιτία των πάντων. Σύμφωνα και με αυτή την δεύτερη θεώρηση εντός της Μίας Συνείδησης υπάρχει το Απόλυτο, δεν είναι κάτι έξω από την Συνείδηση (ο Θεός δεν Είναι έξω από την Συνείδηση.
Η Θεώρηση του Ενιαίου της Συνείδησης, εντός του Οποίου Εντάσσεται η Υπέρτατη Αντίληψη του Είναι, το Απόλυτο κ.λπ., καθώς και οι επιμέρους αντιλήψεις, αποτελεί την βάση κάθε μεταφυσικής αντίληψης και κάθε θρησκευτικής σκέψης. Η Συνείδηση κινείται ανάμεσα στην Εσώτερη Αντίληψη του Είναι, το Απόλυτο Είναι, (Θεότητα κ.λπ.) και τις εξωτερικές αντιλήψεις (περιορισμένο εγώ, αντικειμενικές καταστάσεις κ.λπ.). Με βάση αυτή την αντίληψη θεμελιώνεται η σχέση Εσώτερου Είναι (Θεός) και όντος (εγώ κ.λπ.), η επικοινωνία Όντος και όντος, η τελείωση του όντος κ.λπ.
Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΩΣ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
Μεταφυσική είναι η εντός της Συνείδησης και στα πλαίσια της Λειτουργίας της, Άμεση Αντίληψη του Εσώτερου Πυρήνα, του Ιδίου Είναι, η προσέγγιση μίας περιοχής της Αντίληψης (της Γνώσης) που βρίσκεται πέραν της νόησης, της νοητικής λειτουργίας που μπορεί να συλλαμβάνει μόνο ό,τι είναι «έξω», ό,τι είναι αντικειμενικό και συνεπώς κοσμικό. Η περιοχή αυτή χαρακτηρίζεται ως υπερβατική, μεταφυσική, απρόσιτη διά της νοητικής ενέργειας, ακατάληπτη δια των νοητικών ενεργειών, η περιοχή όπου τοποθετείται το Ον, ο Θεός, η Πραγματικότητα κ.λπ. Ό,τι είναι έξω από την Συνείδηση, το αντικειμενικό, είναι φαινόμενο.
Η Μεταφυσική λοιπόν είναι λειτουργία της Συνείδησης, στάση της Συνείδησης, γνώση της Συνείδησης. Από την Βασική Μεταφυσική Αντίληψη που αντιλαμβάνεται την Συνείδηση ως Ενιαίο Χώρο εντός του Οποίου εκδηλώνονται όλες οι δυνατές υποκειμενικές και αντικειμενικές διαφοροποιήσεις, προκύπτουν επιμέρους αντιλήψεις όλων των φαινομένων. Δηλαδή αντιλήψεις των κοσμικών πεδίων, των σχέσεων Όντος και όντος (αυτού που είμαστε), της Ζωής, της Εξέλιξης και Τελείωσης του όντος (αυτού που είμαστε) κ.λπ. Όσο αυτά αντιμετωπίζονται στα πλαίσια μίας Άμεσης Αντίληψης και μίας Άμεσης Δράσης (στον χώρο του βιώματος) παραμένουν αναγκαία και χρήσιμα. Όταν όμως δομείται ένα σύστημα με βάση ιδέες του Όντος, του Θεού κ.λπ. έχουμε ένα ορθολογικό, κατασκευασμένο σύστημα ιδεών, μία φαντασία και όχι την Πραγματικότητα.






Στα πλαίσια των θρησκειών μεταφυσικοί είναι μόνο όσοι βιώνουν το Είναι, την Θεότητα, όχι όσοι μιλούν για το Είναι, που παραμένουν έτσι κι αλλιώς στα πλαίσια της σκέψης.














Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΩΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΖΩΗΣ














Συνοπτικά η Μεταφυσική είναι Σύστημα Ζωής (Ζωή, Στάση ζωής, Δράση), εντός του οποίου αντιλαμβανόμαστε την Πραγματικότητα με ορισμένο τρόπο και δρούμε ανάλογα.






Ειδικότερα Μεταφυσική είναι ένα σύνολο Αντιλήψεων και Δράσεων:






Α) Η Αντίληψη του Ενιαίου της Συνείδησης.






Β) Η Αντίληψη ότι όλα συμβαίνουν εντός της Συνείδησης.






Γ) Η Αντίληψη ότι η υποκειμενική διαφοροποίηση από το Ενιαίο (που παραμένει πάντα ως Υπερσύνολο της διαφοροποιημένης συνείδησης) είναι κατά βάση απατηλή και σε τελευταία ανάλυση αδιάφορη.






Δ) Η Αντίληψη ότι όλες οι αντικειμενικές διαφοροποιήσεις δεν είναι παρά δραστηριότητες, ενέργειες, λειτουργίες της Συνείδησης και όχι κάτι ανεξάρτητο.






Ε) Η Αντίληψη ότι το Ενιαίο της Συνείδησης και η άμεσα δοσμένη συνείδηση είναι κατά βάση το Ίδιο καθώς και η Συνειδητοποίηση, η Βίωση, αυτής της Κατάστασης: Έτσι η άμεσα δοσμένη συνείδηση μπορεί να υπερβεί τους περιορισμούς και να ανυψωθεί ως το Απόλυτο Είναι, ως την Ενότητα.






ΣΤ) Ο Προσανατολισμός της Δράσης και των πράξεων για την επίτευξη της Αυτογνωσίας, της Ολοκλήρωσης και της Τελείωσης του, λανθασμένα θεωρούμενου ως ατελούς, όντος.






Ζ) Η Ερμηνεία της Πραγματικότητας σύμφωνα με όλες τις παραπάνω αντιλήψεις και δράσεις. Η μεταφορά της Πραγματικότητας επί χάρτου, χωρίς να ξεχνιέται ποτέ ότι πρόκειται όχι για την Πραγματικότητα αλλά για χαρτογράφηση της Πραγματικότητας.






Η Μεταφυσική πρέπει πάντα να αντιμετωπίζεται ως Σύστημα Ζωής κι όχι ως διανοητική κατασκευή, ως σύστημα ιδεών.






Με αυτή την έννοια η Μεταφυσική έχει βιωθεί μέσα στην Ιστορία και από μεγάλους ιδρυτές θρησκειών (οπότε η θρησκεία μπορεί να οριστεί ως Μεταφυσική με ιστορικό, κατά κύριο λόγο, χαρακτήρα) αλλά και από μεταφυσικούς και φιλοσόφους. Ο Βούδας, ο Σανκάρα, ο Λάο Τσε, ο Ιησούς, ο Μάιστερ Έκαρτ, και ακόμη, ο Πλάτωνας, ο Πλωτίνος κ.ά.






Ας σημειώσουμε ότι ο Πλάτωνας ορίζει την Μεταφυσική ως «Θεωρία περί του Είναι». Αντιλαμβάνεται την Μεταφυσική ως Σύστημα Ζωής εντός του οποίου υπάρχει η Αντίληψη περί του «Τελείως Είναι», η Απορροή από το «Είναι» όλων των «είναι», η Αναφορά στο «Είναι» όλων των διαφοροποιήσεων, του νοητικού κόσμου και του υλικού γίγνεσθαι, η Προσπάθεια (μέσω της Διαλεκτικής) βίωσης της νοητικής και υπερνοητικής πραγματικότητας, δηλαδή σαν Τρόπο Ζωής προσανατολισμένο προς το «Είναι». Η Μεταφυσική για τον Πλάτωνα είναι Ζωή και όχι διανοητικό σύστημα. Αυτό είναι ακόμα πιο φανερό στον Πλωτίνο και όσους τον ακολουθούν.