Επειδή έχω ακούσει πολλές ηλιθιότητες και "ορισμούς" για την άμεση δημοκρατία, οφείλω να ομολογήσω ότι σπάνια βρίσκω άνθρωπο που να έχει διαβάσει Θουκυδίδη. Αν δεν διαβάσει κανείς τον ιστορικό που αναλύει την γέννηση και την λειτουργία αυτού του πολιτεύματος από εκείνους που το ανακάλυψαν, πώς είναι δυνατόν να έχει το θράσος να μιλάει περί αυτού;

Άμεση δημοκρατία δεν σημαίνει αναρχία. Δεν σημαίνει "φτιάχνω κολλεκτίβες και αυτοδιαχειρίζομαι". Καμία σχέση. Αυτό το έλεγαν οχλοκρατία στην αρχαιότητα και αποτελεί ιδεολογικούς πειραματισμούς μεταγενέστερων δυτικών διανοητών δεύτερης και τρίτης διαλογής που δεν έχουν καμία σχέση με την καθαρότητα και τη διαύγεια πνεύματος της αρχαίας ελληνικής διανόησης.

Η δημοκρατία, θα μας πει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή, καταρχάς είναι εκείνο το πολίτευμα που ναι μεν δίνει την εξουσία στα χέρια των πολλών και όχι των λίγων ("ΔΙΑ ΤΟ ΜΗ ΕΣ ΟΛΙΓΟΥΣ ΑΛΛ'ΕΣ ΠΛΕΙΟΝΑΣ ΟΙΚΕΙΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΕΚΛΗΤΑΙ") αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό: "ΛΟΓΩ ΜΕΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΡΓΩ ΔΕ Η ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ") δηλ. "Στα λόγια λέγεται δημοκρατία, ενώ στην πράξη είναι εξουσία του πρώτου ανδρός".

Τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα ότι δεν μπορεί να καθορίζει τις τύχες ενός κράτους ο κάθε τυχάρπαστος Αθηναίος πολίτης. Ναι μεν μπορεί να βγει στην Πνύκα να πει την άποψή του, ναι μεν η άποψή του θα είναι σεβαστή και θα έχει ισάξια βαρύτητα με οποιουδήποτε άλλου Αθηναίου πολίτη, ΑΛΛΑ αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η εξουσία είναι στα χέρια του. Οι Αθηναίοι πολίτες εμπιστεύονται τον Περικλή να αποφασίσει ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο, ποιός πλανάται και ποιός μιλάει ορθώς. Εμπιστεύονται τον πρώτο, τον ικανό άνδρα που μπορεί να σκεφτεί πέρα από τις μικρότητες και σκοπιμότητες του όχλου, πέρα από την πλάνη και τον καιροσκοπισμό στον οποίο συνηθίζει να πέφτει ο λαός του.

Αυτό ο Περικλής το είχε αποδείξει και εν καιρώ πολέμου και εν καιρό ειρήνης. Και αυτό de facto τον είχε αναδείξει πρώτο άνδρα στα μάτια όλων των Αθηναίων. Οι Αθηναίοι τότε είχαν στην ουσία την ωριμότητα να παραδεχτούν ότι πολλές φορές είναι ανώριμοι και αποφασίζουν ανόητα και χρειάζονται τον Πρώτο Άνδρα να τους υποδεικνύει τον ορθό δρόμο και να τους βγάζει από τη δύσκολη θέση. Δεν ήταν εκτελεστικό όργανο ο ηγέτης της Άμεσης Δημοκρατίας. Ήταν ηγέτης που ήξερε να παίρνει τα θετικά από τον λαό του και να αγνοεί τα αρνητικά. Και οι πολίτες είχαν την ωριμότητα να το καταλάβουν αυτό: ότι δεν είχαν όλοι τους την ικανότητα και την παιδεία να είναι ηγέτες. Είχαν όμως το δικαίωμα να ομιλούν ελεύθερα και δημόσια.

Αυτή ήταν λοιπόν η άμεση δημοκρατία. Αυτοί που κραυγάζουν σαν ουρακοτάγκοι περί "συλλογικής λήψης αποφάσεων" και άλλες τέτοιες ανοησίες, καλό είναι να κάτσουν σπίτι τους και να ανοίξουν κανένα βιβλίο. Να μην παπαγαλίζουν τις πνευματικές ακροβασίες της "αναρχίας" και των λοιπών δευτεροκλασάτων όψιμων διανοημάτων της παρακμής. Γιατί στην νεοΕλλάδα δεν υπάρχει έλλειψη στην ελευθερία της έκφρασης, αλλά στην ελευθερία της σκέψης.

Παναγιώτης Πέρρος

Η πανούκλα και ο γιατρός. Ένα άρθρο για τον φόβο...

Ήταν κάποτε ένας γιατρός. Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε. Σταμάτησε και την ρώτησε:
«Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;» Και η πανούκλα απάντησε: «Είναι η σειρά μου».
«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός.
«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.

Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εντωμεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε.
«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».
Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος.»
Το άγχος και ο φόβος είναι περισσότερο θανατηφόρα από την πανούκλα που βιώνουμε. Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο. Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές από τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία δεν συμβαίνει ποτέ. Τις βιώνουμε μόνο στο μυαλό μας. Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση, την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας. Ο φόβος όμως δυστυχώς είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης.
Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας. Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.

Αν αρχίσουμε να ζούμε στη στιγμή ο φόβος εξαφανίζεται. Ο κάθε φόβος έρχεται μέσα από μια επιθυμία. Έτσι αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ποια επιθυμία είναι αυτή που τον δημιουργεί και αν είμαστε αρκετά συνειδητοί θα διακρίνουμε την ματαιότητα που κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία.

Ο φόβος επίσης προέρχεται από την ανασφάλεια μας για το αύριο. Το αύριο όμως πάντα θα είναι ανασφαλές. Η ζωή είναι όμορφη επειδή είναι ανασφαλής. Η ανασφάλεια χρωματίζει με ομορφιά τη ζωή μας. Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει ανατροπές. Δεν είναι δεδομένη. Η ζωή είναι όμορφη γιατί υπάρχει ο θάνατος. Η ζωή έχει αξία γιατί μπορεί να χαθεί. Αν δεν μπορούμε να την χάσουμε τότε η ζωή γίνεται φυλακή. Δεν θα μπορέσουμε να την απολαύσουμε.

Όπως λέει ο Όσσο : «Άκου πάντα το κάλεσμα του αγνώστου και αφέσου να βρίσκεσαι πάντα σε κίνηση. Ποτέ μη προσπαθείς να αγκιστρωθείς από κάπου. Το να αγκιστρωθείς σημαίνει να πεθάνεις. Είναι ένας πρώιμος θάνατος.»

Λίγη αίσθηση του χιούμορ, λίγο γέλιο, αθωότητα παιδιού- και τι έχεις να χάσεις; Προς τι ο φόβος ; Τίποτα δεν έχουμε. Έχουμε έρθει χωρίς τίποτα,Χωρίς τίποτα θα φύγουμε.

Ο Σενέκας, διάσημος Ρωμαίος Στωικός φιλόσοφος είπε: Timendi causa est nescire, που σημαίνει: η αιτία του φόβου είναι η άγνοια
Ποια άγνοια; Η άγνοια ότι τα πάντα συμβαίνουν στη ζωή μας για ένα μοναδικό λόγο. Για να μας αφυπνίσουν από το λήθαργό μας. Για να πονέσουμε, έτσι ώστε μέσα από τον πόνο να αναγκαστούμε να φέρουμε στην επιφάνεια την αληθινή μας φύση. Η άγνοια ότι το δράμα της ζωής μας είναι τέλειο. Και όπως πρόσφατα μου είπε ένας καλός φίλος και δάσκαλος :

Στο τέλος όλα θα είναι καλά. Κι αν δεν είναι όλα καλά θα σημαίνει πως το τέλος δεν ήρθε ακόμη....


Πηγή: Η πανούκλα και ο γιατρός. Ένα άρθρο για τον φόβο... --- RAMNOUSIA

Η Μισσνά λέει: «Ο Μωυσής έλαβε [κιμπέλ] την Τορά στο Σινά και [στη συνέχεια] την μεταβίβασε στον Γεοσσούα, ο Γεοσσούα την μεταβίβασε στους Πρεσβύτερους. Οι Πρεσβύτεροι την μεταβίβασαν στους Προφήτες. Οι Προφήτες την μεταβίβασαν στους «Άντρες της Μεγάλης Συνέλευσης».

Ο Μωυσής ήταν ο δάσκαλος όλων των προφητών. Καταλάβαινε την Τορά απόλυτα. Με αυτή την έννοια το προφητικό του όραμα ήταν στο επίπεδο «ανοικτού δοχείου» που θα μπορούσε πάντα να δεχτεί κι άλλα. Ίσως το μυστικό του Μωυσή στο να δέχεται ήταν ότι όσο πιο πολύ μετέδιδε, τόσο πιο πολύ είχε την ικανότητα να δέχεται. Έτσι, η Μισσνά λέει ότι «Ο Μωυσής πήρε την Τορά» επειδή ήταν το παράδειγμα της τέλειας κι ολοκληρωτικής Καμπαλά, δηλαδή δεκτικότητας, όσον αφορά την προφητική εμπειρία. Ο μόνος τρόπος να αντιληφθεί κανείς κάθε μικρή απόχρωση της Τορά είναι μέσω της προφητικής σοφίας που περιέχεται στην Καμπαλά.

Η ιδέα της Καμπαλά τότε είναι να εμπνευστούμε από την Τορά και να συνδεθούμε μαζί της σε όλα τα δυνατά επίπεδα. Χωρίς την Καμπαλά θα μπορέσει κάποιος να καταλάβει μερικά επίπεδα της Τορά. Σίγουρα, ο μόνος τρόπος να συλλάβουμε κάθε απόχρωση της Τορά είναι μέσω της προφητικής σοφίας που περιέχεται στην Καμπαλά.

Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε αυτό που ο Μωυσής «μεταβίβασε στον Γεοσσούα κι ο Γεοσσούα μεταβίβασε στους Πρεσβύτερους κλπ.». Σύμφωνα με την Τορά ο Θ-ός είπε στον Μωυσή να τοποθετήσει στον Γεοσσούα το πνεύμα του (Αριθμ. 27:20). Με άλλα λόγια ο Μωυσής επρόκειτο να περιβάλλει τον Γεοσσούα με το δικό του προφητικό πνεύμα. Σύμφωνα με ένα αρχαίο Μιντράσς, αυτό περιείχε τις απαραίτητες μεθόδους καθώς και τους (πειθαρχεία???) για την απόκτηση της προφητείας. Έτσι ο Μωυσής μεταβίβασε στον Γεοσσούα τα κλειδιά της είσοδου στην προφητική κατάσταση. Αυτά τα κλειδιά αποτελούν την παράδοση της Καμπαλά.

Κατά την περίοδο των Προφητών, η Καμπαλά φυλασσόταν από τους προφήτες δάσκαλους και μεταβιβαζόταν σε επιλεγμένους μαθητές. Κατά το διάστημα αυτής της περιόδου, το Ιερό κι αργότερα ο Πρώτος Ναός χρησίμευαν σαν το κεντρικό σημείο για όλες τις προφητικές εμπειρίες. Όταν ο Ναός επρόκειτο να καταστραφεί ο προφήτης Εζεκιέλ δέχτηκε ένα όραμα που ήταν το σινιάλο για να τελειώσει μια περίοδο προφητειών χιλίων χρόνων. Το όραμα είναι γνωστό σαν Μαασέι Μερκαβά, η Πειθαρχία (ή ο τρόπος λειτουργίας) του Άρματος. Όταν αναφερόμαστε συγκεκριμένα στο κεφάλαιο που ανοίγει το βιβλίο του Εζεκιέλ, ο όρος Μαασέ Μερκαβά είναι επίσης μια γενική ονομασία για ολόκληρη την παράδοση της Καμπαλά.

Μέχρι να κτιστεί ο Δεύτερος Ναός, τα κλειδιά για την παράδοση της Καμπαλά είχαν ανατεθεί στους τελευταίους προφήτες του Εβραικού λαού καθώς και στους μεγαλύτερους σοφούς. Μαζί, αυτοί συγκρότησαν τους 120 Άνδρες της Μεγάλης Συνέλευσης. Αυτό ήταν εκείνο το σώμα των σοφών που διατύπωσαν την Μισσνά στο Φυλλάδιο Χαγκιγκά δηλώνοντας: «Το Μαασέ Μερκαβά μπορεί να διδαχτεί μόνο σε μεμονωμένους μαθητές [έναν την φορά] και πρέπει να είναι σοφοί που να την καταλαβαίνουν με τις δικές τους γνώσεις». Έτσι διασφάλισαν την συνεχιζόμενη μετάδοση της παράδοσης της Καμπαλά περιορίζοντας τις πρακτικές τους στον μικρότερο δυνατό κύκλο από δασκάλους. Έξω απ’ αυτόν τον κύκλο αυτές οι πρακτικές θα παρέμεναν σχεδόν τελείως άγνωστες. Αυτή η τακτική συνέχισε μέχρι μετά το 70 Π.Κ.Ε. Μόνο τότε άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα.

"Η φύση δεν αφήνει ποτέ ατελείωτο το έργο της. Αν αποτύχει στην πρώτη
της προσπάθεια δοκιμάζει πάλι..."
Αποκαλυμένη Ίσις, Τόμος Ι
Η Ε. Π. Μπ. στο έργο της και μέσω της Θεοσοφικής Εταιρίας που ίδρυσε μας έδωσε κάποιες θεωρίες για την μετενσάρκωση γενικά και ειδικά για τον άνθρωπο και τα μέρη που αυτός αποτελείται, καθώς και για διάφορεςάλλες μορφές ζωής που κατά καιρούς έχουν αναμιχθεί στο θέμα της μετενσάρκωσης και έχουν προκαλέσει κάποιες αρνητικές επιδράσεις και άστοχες θεωρίες; "
Είτε αληθινή είτε όχι η ιδέα της μετενσάρκωσης είναι από τις θεμελιώδεις θρησκευτικές ιδέες της ανθρωπότητας. Η πίστη σ' αυτήν είναι πολύ παλιά και την συναντούμε σε όλα σχεδόν τα θρησκευτικά έργα και τις μυθολογίες. Κατά καιρούς όμως έχουν δοθεί διάφορες παρερμηνείες σ' αυτή την έννοια και έχουν αναμιχθεί εσφαλμένες αντιλήψεις και προλήψεις.
Μια συνηθισμένη παρερμηνεία είναι να θεωρείται η μετενσάρκωση το ίδιο με την μετεμψύχωση που είναι η επιστροφή της ανθρώπινης ψυχής σε άλλη μορφή ζωής, όπως π.χ. μέσα σε ζώο. Αυτό δεν ισχύει στην μετενσάρκωση.

Η μετενσάρκωση περιλαμβανόταν στις μυστικές διδασκαλίες όλων των λαών της Αρχαίας Εποχής.Είναι μια από τις βασικές ιδέες του Βουδισμού χωρίς να εννοείται ότι ο Βουδισμός είναι ο δημιουργός αυτής της ιδέας, όπως συχνά πιστεύεται. Στην Αίγυπτο αποτελούσε μέρος της μύησης στα Μεγάλα Μυστήρια.

Στην Ινδική φιλοσοφία αναφέρεται ξεκάθαρα, ανάλογες παραδόσεις υπάρχουν και στα εβραϊκά κείμενα (Scheol), καθώς και σε έργα του Πλάτωνα (Φαίδρος) και του Πλωτίνου (Εννεάδες).
Η χριστιανική θρησκεία επίσης ασχολήθηκε με το θέμα της μετενσάρκωσης που λέγεται ότι καταδικάστηκε από την Εκκλησία επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού.
Ο σκοπός της μετενσάρκωσης είναι η εκπαίδευση και η αιτία της είναι η άγνοια. Αν το λογιστικό έχει αναπτυχθεί πολύ, έχει ενεργοποιηθεί και έχει αναπτύξει την διάκριση, τότε δεν υπάρχει άλλη ενσάρκωση σ' αυτή την γη, επειδή ο Άνθρωπος είναι "ικανός να τρέξει στην Ατραπό".
Όταν όμως το ον δεν έχει εκπληρώσει τον σκοπό της Φύσης και πεθάνει, τότε η Φύση για να αποκαταστήσει την ισορροπία της το στέλνει πίσω να ολοκληρώσει το έργο του που άφησε μισοτελειωμένο.
Αυτό που γυρίζει πίσω δεν είναι ο άνθρωπος όπως τον γνώριζαν πριν πεθάνει, ο Γιάννης συγκεκριμένα ή ο Κώστας. Κάθε άνθρωπος χωρίζεται σε δύο μέρη. Ένα φθαρτό (περίπνευμα) και ένα άφθαρτο. Το φθαρτό μέρος είναι το όχημα του άφθαρτου που το αλλάζει σε κάθε επιστροφή του. Το άφθαρτο μέρος αποτελεί εκπόρευση από την Πρωταρχική Μονάδα και αφού ολοκληρώσει το έργο του, γυρνάει σ' Αυτήν, είναι η ψυχή, το Ανώτερο Εγώ. Αυτό που είναι φθαρτό είναι η αστρική ψυχή, το είδωλο των Ελλήνων, το simulacrum των Λατίνων, η Προσωπικότητα των Νεοπλατωνικών..
Ας φανταστούμε έναν ηθοποιό που σήμερα φοράει κάποια συγκεκριμένη φορεσιά και υποδύεται τον Άμλετ ενώ χθες φορούσε άλλα ρούχα και υποδυόταν τον Ιούλιο Καίσαρα. Ο ηθοποιός και σήμερα και χθες ήταν ίδιος, οι ρόλοι του όμως ήταν εντελώς διαφορετικοί, το ίδιο και η εμφάνισή του. Έτσι και η ψυχή γίνεται κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος με όνομα και χαρακτηριστικά και αργότερα, μετά το θάνατο, επιστρέφει και είναι άλλος άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, με άλλα χαρακτηριστικά.
Ανάμεσα στους δύο "ρόλους" της μεσολαβεί ένα διάστημα ζωής σε άλλες "διαστάσεις", στον Ουράνιο Κόσμο.Οι ψυχές δεν έχουν τον ίδιο αριθμό "ρόλων". Άλλες ορμούν σαν τους νικητές ενός αγώνα προς το τέρμα, ενώ άλλες αγκομαχούν και πάνε σιγά σιγά ή ξαναρχίζουν από την αφετηρία και "παίζουν σε πολλές παραστάσεις" μέχρι να φτάσουν στο τέλος.
Το Ανώτερο Εγώ μαζί με την προσωπικότητα μετά το θάνατο ξεκινάει το ταξίδι του προς την Πνευματική Περιοχή, το Δεβαχάν, τα Ηλύσια πεδία των Ελλήνων, το Αμέντι των Αιγυπτίων.
Η οντότητα εξαφανίζεται για κάποιο διάστημα στο Κάμα Λόκα, Λίμπους για τους Καθολικούς, Άδης για τους Έλληνες. Είναι η "χώρα των επιθυμιών". Εκεί το Εγώ αντιμετωπίζει έναν κόσμο που αποτελείται από τις ψυχολογικές προβολές του εαυτού του. Σ' αυτή τη διάσταση μπορεί να μείνει πολύ (εξαρτάται από το επίπεδο εξέλιξης) πριν ανέβει στον κόσμο του Δεβαχάν. Εδώ, αναφέρει η Ε.Π. Μπ., πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει τιμωρία για την πλειοψηφία της ανθρωπότητας μετά το θάνατο. Τί τιμωρία θα μπορεί να υπάρχει π.χ. για ένα έμβρυο που δεν πρόλαβε να εμφανιστεί καν στη γη και δεν του δόθηκε ούτε στο ελάχιστο η ευκαιρία να ασκήσει τις θείες ιδιότητες του πνεύματος.
Απ' αυτό εξαιρούνται κάποιες περιπτώσεις κακίας που η φύση του ανθρώπου φτάνει στο άκρον άωτον του κακού και η ανθρώπινη γήινη αμαρτία προσλαμβάνει Σατανικό παγκόσμιο χαρακτήρα.
Ο άνθρωπος χρειάζεται μια περίοδο ανάπαυσης και ευτυχίας στο Δεβαχάν με μια προσωρινή λήθη των δυστυχιών και των θλίψεων της ζωής. Ο νόμος της ανταποδόσεως της Αξίας και Απαξίας, το Κάρμα, περιμένει τον άνθρωπο στο κατώφλι της νέας του ενσάρκωσης.
Υπάρχει και μια κατάσταση, πνευματική, μεγάλης δυστυχίας, το Avitchi, γι' αυτούς που έχουν "συνειδητά" αφιερώσει τη ζωή τους στο να βλάπτουν τους άλλους και έχουν φτάσει στην ανώτατη πνευματικότητα του Κακού. Αντίθετα αυτοί που έχουν ξεπεράσει την επιθυμία του κακού ονομάζονται Αρχάτς και μετά το θάνατό τους δεν μετενσαρκώνονται. Φθάνουν στην Νιρβάνα, στον κόσμο της αιτίας όπου οι απάτες των αισθήσεών μας εξαφανίζονται. Υπάρχουν οι περιπτώσεις των λεγόμενων "νιρμανακάγια" που πριν μπουν στην Νιρβάνα ενσαρκώνονται με δική τους θέληση πλέον, με σκοπό να βοηθήσουν όσους βρίσκονται ακόμη στο δρόμο. Σχετικά με τα πνεύματα που επιστρέφουν έχουν ειπωθεί πολλές ιστορίες. Θεωρίες για φαντάσματα και υλοποιημένα ή ημι-υλοποιημένα πνεύματα, φορτισμένες από την άγνοια και γεμάτες με αναπόδεικτες θεωρίες; "
Σύμφωνα με την Μπλαβάτσκυ και την απόκρυφη διδασκαλία τα πνευματικά όντα που μπορούν να πάρουν κατά βούληση μια μορφή και να εμφανιστούν είναι μόνο οι άγγελοι (Ντυάν Τσοχάνς) και τα νιρμανακάγια των μυστών των οποίων τα πνεύματα περιβάλλονται με υπέροχη ύλη. Όταν εμφανίζονται αστρικά "υπολείμματα" ενός εκσαρκωμένου θνητού δεν είναι τα άτομα που ισχυρίζονται ότι είναι, παρά μόνο τα ομοιώματά τους. Αυτό ήταν κοινή πίστη κατά την αρχαιότητα.
Μας είναι γνωστά μέσα από τις παραδόσεις τα πνεύματα-φύλακες όπως ο φύλακας άγγελος των παιδιών. Ο Κενσορίνος (Ρωμαίος συγγραφέας του 3ου π.Χ. αι.) αναφέρει την ύπαρξη των Geniis που είναι θεοί υπό την προστασία των οποίων τίθεται ο καθένας από μας κατά τη γέννησή του. Αυτός ο θεός, είτε επειδή βρίσκεται στη γέννησή μας είτε επειδή γεννιέται μαζί μας, ονομάζεται Genius από την λέξη genere που σημαίνει γεννώ. Σύμφωνα με πολλούς αρχαίους συγγραφείς ο Genius και ο Lar είναι ο ίδιος θεός. Από τον δεύτερο βγαίνουν οι lares, που αναφέρονται και στο Πλούταρχο και στον Festus. Είναι οι δαίμονες των αρχαίων Ελλήνων, οι θεοί του σπιτιού. Είναι, κατά τον Απουλήιο ανθρώπινες ψυχές που έχουν απαλλαχθεί από τον γήινο σωματικό οργανισμό και γυρνούν ανάμεσα στους ζωντανούς. Όταν αυτές καταδικάζονται από την μοίρα να περιπλανώνται σκορπίζουν γύρω τους το κακό και ονομάζονται larvae. Άλλη ονομασία τους είναι manes. Αυτές είναι αμφιβόλου φύσεως. Συνήθως είναι ευμενείς και προστατευτικές. Στην αντίθετη περίπτωση κατευνάζονταν με θυσίες. Σ' αυτά τα θέματα αναφέρθηκαν και οι Ψελλός, Ιάμβλιχος, Πορφύριος κ.α.
Άλλη ονομασία τους, σύμφωνα με τους Αιγυπτίους είναι bhoot, αυτά που εμείς ονομάζουμε στοιχειακά. Το κέλυφος δηλ. τα υπολείμματα από τα ψυχολογικά σώματα μετά το θάνατο ενός ανθρώπου Γενικά αυτές οι γήινες αρχές δεν μετενσαρκώνονται και δεν πρέπει να μπερδεύονται με την θεωρία της μετενσάρκωσης ούτε και με τα άλλα πνεύματα της φύσης,τα μη ανθρώπινα.
Όλα τα πνεύματα και όλες οι ψυχές έχουν κοινή ρίζα την ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ και ο άνθρωπος μαζί με τις δύο φύσεις του που "αναγνωριζόταν πάντα σαν γήινος, υπόγειος, επίγειος και υπέργειος".

Η μελέτη της Καμπαλά χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: την Θεωρητική Καμπαλά, την Ασκουμένη Καμπαλά και την Καμπαλά του Διαλογισμού.

 

Η Θεωρητική Καμπαλά ασχολείται με την μορφή των μυστηρίων, διδάσκοντας την δομή των αγγελικών πεδίων καθώς επίσης και τις σφιρότ (αριθμήσεις) ή τις θείες εκπορεύσεις. Διαπραγματεύεται με μεγάλη επιτυχία προβλήματα για τα οποία έχουν πάρει θέση πολλές φιλοσοφικές σχολές και μας εφοδιάζει με ένα εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να ταιριάξουν όλες οι θεολογικές ιδέες. Μας δίνει επίσης τις βάσεις μέσω των οποίων μπορεί να γίνει κατανοητή τόσο η Καμπαλά του Διαλογισμού όσο και η Ασκουμένη Καμπαλά. Η μεγάλη πλειοψηφία της μελέτης και των κειμένων της Καμπαλά σήμερα ασχολείται με την αυτήν την κατηγορία, την Θεωρητική Καμπαλά.

 

Η Ασκουμένη Καμπαλά απ’ την άλλη μεριά ήταν ένα είδος λευκής μαγείας που ασχολιόταν με την χρήση των τεχνικών που θα μπορούσαν να επικαλεστούν υπερφυσικές δυνάμεις. Συνεπαγόταν την χρήση από θεϊκά ξόρκια, φυλακτά καθώς επίσης και χειρομαντία, φυσιογνωμία κι αστρολογία. Πολλοί θεωρητικοί καββαλιστές καθοδηγούμενοι απ’ τον Άρι (Ραβίνος Ισαάκ Λούρια, 1534-1572) αποδοκίμαζαν την χρήση αυτών των τεχνικών θεωρώντας ως επικίνδυνες και πνευματικά εξευτελιστικές. Σαν αποτέλεσμα επέζησαν πολύ λίγα άρθρα σχετικά.

Ενώ η Θεωρητική Καμπαλά ουσιαστικά μας κάνει μια περιγραφή της πνευματικής χώρας, η Ασκουμένη Καμπαλά μας λέει πως θα μπούμε στο εσωτερικό της. Πολύ συχνά η Θεωρητική Καμπαλά είναι ένας σπουδαίος οδηγός για εσωτερική αναζήτηση. Αλλιώς, είναι σαν να απογειωνόμαστε με ένα αεροπλάνο. Χρειαζόμαστε χάρτες και διαγράμματα για να βεβαιωθούμε ότι θα προσγειωθούμε. Η Θεωρητική Καμπαλά μας δίνει αυτά τα σημεία, δηλαδή σε ποιόν κόσμο βρισκόμαστε, αν είμαστε στην πλευρά του καλού ή του κακού κλπ.

 

Η Καμπαλά του Διαλογισμού είναι ανάμεσα στη Θεωρητική και την Ασκούμενη Καμπαλά. Μερικές από τις παλαιότερες μεθόδους διαλογισμού συνορεύουν με την Ασκουμένη Καμπαλά και η χρήση τους αποθαρρύνεται. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν τα λίγα κείμενα που επέζησαν από την Ταλμουδική περίοδο. Το ίδιο ισχύει για τις διδασκαλίες του δασκάλου του 13^ου αιώνα, του Ραβίνου Αβραάμ Αμπουλάφια του οποίου οι εργασίες διαλογισμού δεν τυπώθηκαν ποτέ κι επέζησαν μόνο σε χειρόγραφα.

Ένα σημαντικό σημείο που συχνά παραβλέπεται είναι ότι η Καμπαλά δεν μπορεί να σταθεί μόνη της χωρίς το σύνολο της Τορά όπως έχει αποκαλυφθεί.

Αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Τορά. Δεν υπάρχει ούτε μία Καββαλιστική εργασία που να μην περιέχει αποσπάσματα από την Βίβλο, το Ταλμούδ και το Μιντράσς κι απαιτεί μια βαθιά γνώση απ’ όλα αυτά. Η Βίβλος, το Ταλμούδ, το Μιντράσς και η Καμπαλά είναι αλληλοσυμπληρωματικά.

Οι τρεις τύποι της Καμπαλά

Οι τρεις τύποι της Καμπαλά

Είναι βασικό να συνειδητοποιήσει κανείς πως η Καμπαλά έχει να κάνει περισσότερο με το "χάσιμο" του εαυτού μας παρά με την "εύρεσή" του, με άλλα λόγια, με το να γίνει κανείς περισσότερο αλλο-κεντρικός και λιγότερο εγωκεντρικός. Η καθεαυτού μετάφραση της λέξης Καμπαλά είναι "αυτό που λαμβάνεται/αυτό που γίνεται αποδεκτό". Για να λάβει κανείς θα πρέπει να είναι σε θέση να λάβει. Θα πρέπει να ανοίξει τον εαυτό του δημιουργώντας έτσι ένα "δοχείο" (κάνοντας χώρο) το οποίο θα μπορεί να απορροφά και να δέχεται αυτό που επιθυμεί να κατανοεί, και κατά αυτόν τον τρόπο να γίνεται μέρος της Καμπαλά. Κατά συνέπεια, αναπτύσσει κανείς έναν υψηλότερης διάστασης εαυτό. Βλέπει την πνευματική διάσταση στα πλαίσια της υλικής υπόστασης, και εγείρει την ευαισθησία του σε σημείο που συνειδητοποιεί την πραγματικότητα με τελείως διαφορετικό τρόπο – διαισθανόμενος τη Θεϊκή παρουσία σε όλες τις πτυχές και της διαστάσεις της δημιουργίας.

Η Καμπαλά χωρίζεται σε τρεις τύπους: το θεωρητικό, το οποίο

ασχολείται κυρίως με την εσωτερική διάσταση της πραγματικότητας: τους πνευματικούς κόσμους, τις ψυχές, τους αγγέλους και άλλα παρόμοια θέματα. Τον υπερβατικό διαλογισμό (meditative) τύπο. Διαμέσω της μελέτης αυτού του τύπου της Καμπαλά, εκπαιδεύεται κανείς και φτάνει σε ανώτερα στοχαστικά (meditative) επιπέδα συνειδητότητας και επίγνωσης, και ίσως, και τη δυνατότητα προφητείας, με τη χρήση των διαφόρων ονομάτων του Θε-ού, τον συνδυασμό και τις παραλλαγές γραμμάτων κτλ. Ο τρίτος τύπος της Καμπαλά είναι ο μαγικός, που έχει να κάνει με την μετατροπή και την επιρροή στη ροής της φύσης. Και σε αυτόν τον τύπο γίνεται η χρήση των διαφόρων ονομάτων του Θε-ού, η απαγγελία ξορκιών, φυλαχτών, μαγικών σφραγίδων, καθώς και άλλων διαφόρων μυστικιστικών ασκήσεων.

 

Το μεγαλύτερο μέρος των πιο σημαντικών κειμένων του μαγικού τύπου της Καμπαλά δεν έχουν εκδοθεί ποτέ, και ίσως για το καλύτερο. Παρά το γεγονός πως είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τα μάθει κανείς άπταιστα, ακόμη και όταν κανείς τα γνωρίζει καλά, μερικές φορές η χρήση και εφαρμογή αυτού του τύπου της Καμπαλά είναι επικίνδυνη. Πολλοί από τους πρώτους Καμπαλιστές θεώρησαν αυτού του είδους την Καμπαλά ως επικίνδυνη. Ο Ραββίνος Γιοσέφ Ντε Λα Ρέινα (1418 - 1472) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους της μαγικής Καμπαλά. Εξιστορείται πως με τις πνευματικές του δυνάμεις προσπάθησε να επιφέρει την τελευταία λύτρωση, και καθώς απέτυχε βλάφτηκε πνευματικά. Μερικοί αναφέρουν πως αυτοκτόνησε, άλλοι λένε πως έγινε ριζικός αποστάτης. Άλλοι λένε πως τρελάθηκε. Πολλοί από τους Καμπαλιστές των επόμενων γενεών θεώρησαν τις ενέργειές του ως προειδοποίηση και σημάδι κατά της εφαρμογής υπερβατικής και μαγικής Καμπαλά. Από τότε, όλα τα μαγικά στοιχεία της Καμπαλά, για κάθε σκοπό και λόγο, αφανίστηκαν και η γνώση τους έχει τελείως ξεχαστεί.

Ο υπερβατικός (meditative) διαλογισμός, ο δεύτερος τύπος της Καμπαλά, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα διαδεδομένος. Ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Καμπαλά αυτού του τύπου ήταν ο Ραββίνος Αβραάμ Αμπουλάφια (1240-1296). Στη σχολή μυστικισμού, της οποίας ήταν επικεφαλής, το κύριο ενδιαφέρον ήταν εστιασμένο στην επίτευξη της δυνατότητας υπερβατικού διαλογισμού ανωτέρου επιπέδου. Ο ίδιος πίστευε, πως με αυτή τη μέθοδο μπορεί κάποιος να φτάσει σε επίπεδο προφητείας, κάνοντας χρήση γραπτής μάντρας – αντί για τη συνήθη χρήση προφορικής ή οπτικής μάντρας, γράφοντας μια λέξη κατ' επανάληψη, με διαφορετικό τρόπο, αλλάζοντας τη αλληλουχία και τη διάταξη της λέξης με κάθε δυνατό τρόπο: συνδυάζοντας ή διαχωρίζοντας τα γράμματα, σχηματίζοντας νέες μορφές γραμμάτων, ομαδοποιώντας ή συνδυάζοντάς τα με άλλες ομάδες γραμμάτων κτλ. Αυτό γινόταν μέχρις ότου κάποιος κατορθώσει ένα πιο ψηλό επίπεδο συνειδητότητας (consciousness).

Παρότι ο Αμπουλάφια ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας, με περισσότερα από σαράντα βιβλία, τα περισσότερα έργα του δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Πράγματι, κατά τη διάρκεια της ζωής του, πολλοί από τους άλλους μεγάλους Καμπαλιστές ήταν εναντίον του και εναντίον της διδασκαλίας του. Για αυτόν το λόγο ο τύπος της Καμπαλά που ασχολείται με την επίτευξη υπερβατικού λογισμού δεν επικράτησε καθόλου, παρότι αρκετοί Καμπαλιστές, ιδιαίτερα εκείνων που ζούσαν στην πόλη Τσφατ κατά τον 16^ο αιώνα, την εφάρμοζαν και χρησιμοποιούσαν αυτά τα κείμενά ως μέσο επίτευξης υψηλότερων επιπέδων επίγνωσης, συναίσθησης και συνειδητότητας.

Αυτό που παρέμεινε σήμερα είναι μόνο η θεωρητική διάσταση της Καμπαλά. Το μεγαλύτερο μέρος της Καμπαλά που διαρκώς αναπαράγεται ανήκει στον θεωρητικό τύπο, με κύριο έργο του, το ιερό Ζό'αρ (Zohar), ένα βιβλίο με τις διδασκαλίες του, από το δεύτερο αιώνα, Ταλμουδικού Μυστικιστή Ραμπί Σσιμόν Μπαρ Γιοχάι, το οποίο μεταδόθηκε από γενεά σε γενεά μέχρι το 13 αιώνα, όταν τυπώθηκε από τον Καμπαλιστή Ραμπί Μοσσέ Ντε Λεόν.

Τα τρία στάδια της ανάπτυξης του θεωρητικού τύπου της Καμπαλά

Η θεωρητική διάσταση της Καμπαλά είναι αυτή που αναπτύχθηκε σταδιακά με το διάβα του χρόνου. Για πρακτικούς λόγους, η παράδοση αυτού του τύπου της Καμπαλά μπορεί να χωριστεί σε τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο, η εποχή που εκδόθηκε το Ζό'αρ. Οι μυστικιστές αυτής της εποχή, καθώς επίσης και οι μυστικιστές της επόμενης γενεάς εφάρμοζαν αυτά τα διδάγματα.Το δεύτερο στάδιο, κατά τη διάρκεια του 16^ου αιώνα, με τους μυστικιστές που ζούσαν τότε στην πόλη του Τσφατ. Αυτή η συγκεκριμένη περίοδος της ιστορίας είναι γνωστή ως εποχή της μεγάλης Καμπαλιστικής αναγέννησης. Μεγάλος ηγέτης αυτής της αναγέννησης ήταν ο Ραββίνος Μοσσέ Κορντοβέρο, γνωστός για τη βαθυστόχαστο και συστηματικό τρόπο διδασκαλίας του, ο επικαλούμενος Ραμάκ (1522-1570), και ειδικότερα ο Ραββίνος Γιτσχάκ Λούρια, (1534-1572), ο γνωστός με την επωνυμία Αρί-Ζαλ, ευλογημένη η μνήμη του! Και τέλος, το τρίτο στάδιο επήλθε με τη γέννηση του Ραββίνου Γισραέλ Μπεν Ελιέζερ, (1698-1760), του γνωστού με την επωνυμία Μπάαλ Σσεμ Τοβ – σε μετάφραση "Κάτοχος του Καλού Ονόματος", τον ιδρυτή του Χασιδικού κινήματος, το οποίο με άμεσο ή έμμεσο τρόπο επηρέασε και κατεύθυνε τα υπόλοιπα κινήματα μυστικισμού μέχρι σήμερα.

Ρίχνοντας κανείς μια γρήγορη ματιά στα κείμενα του θεωρητικού τύπου της Καμπαλά με άλλα λόγια, ο αρχάριος, τη θεωρεί ως κείμενο γεμάτο φαντασία, παράξενα περιστατικά και περίεργες μεταφορές, πλασματικά μυθικά τοπία, στερούμενα κάθε λογικής και σχέσης με την πραγματικότητα. Διαβάζοντας κανείς το κύριο έργο αυτού του τύπου της Καμπαλά, το Ζό'αρ, μένει κανείς κατάπληκτος με την ζωηρή φαντασία του συγγραφέα, αλλά τίποτε παραπάνω. Για τον αρχάριο, το Ζό’αρ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα βιβλίο φαντασίας. Ο γνωστός Καμπαλιστής Δάσκαλος, ο επικαλούμενος Τσαντίκ από το Ζίτσαβ, περιγράφει τα τρία στάδια της ανάπτυξης της Καμπαλά, θεωρητικού τύπου, με τον παρακάτω αλληγορικό τρόπο.

Την εποχή που τα ταξίδια ήταν επικίνδυνα και ο περισσότερος κόσμος δεν έβγαινε ποτέ από τα σύνορα του μικρού χωριού, κάποιος ταξίδευσε σε χώρα μακρινή. Όταν επέστρεψε, μάζεψε όλους τους χωρικούς και με ενθουσιασμό τους αφηγήθηκε τις μεγάλες περιπέτειες του ταξιδιού του. Τους περιέγραψε ένα πουλί που είδε, σε αυτή τη μακρινή χώρα, με «ξεχωριστά» χαρακτηριστικά. Το πουλί είχε πρόσωπο ανθρώπου και τα πόδια του ήταν πόδια τζιράφας. Οι χωριάτες τον κορόιδεψαν και θεώρησαν την ιστορία του προϊόν της φαντασίας του. Εμπνευσμένος από τις περιπέτειες και τις ιστορίες του, ένας συγχωριανός του αποφάσισε να κάνει το ίδιο ταξίδι για να δει τον κόσμο με τα μάτια του. Μετά από χρόνια επέστρεψε και ο δεύτερος στο χωριό του. ΄Οπως και ο πρώτος, έτσι και ο δεύτερος, μάζεψε τους κατοίκους του χωριού και τους αφηγήθηκε και αυτός τις περιπέτειές του. Τους μίλησε και ο ίδιος για αυτό το φανταστικό πουλί. Η περιγραφή του όμως ήταν λίγο διαφορετική. Το πρόσωπο του πουλιού δεν ήταν όντως πρόσωπο ανθρώπου, παρά τη φαινομενική ομοιότητά του, και τα πόδια του ήταν μακρυά και λεπτά, και όντως θύμιζαν πόδια τζιράφας, παρότι με βεβαιότητα δεν ήταν πόδια τζιράφας. Ακούγοντας την ιστορία του δεύτερου ταξιδιώτη, οι γνώμες των χωρικών διαχωρίστηκαν. Μερικοί από αυτούς θεώρησαν την ιστορία του δεύτερου ταξιδιώτη πιο πειστική σε σύγκριση με την ιστορία του πρώτου ταξιδιώτη. Παρόλα αυτά, πολλοί από τους χωριάτες παρέμειναν σκεπτικοί και θεώρησαν την ιστορία του εξωπραγματική.

Ένας από τους χωρικούς αποφάσισε να φέρει τέλος στο θέμα και αποφάσισε να κάνει και αυτός αυτό το δύσκολο ταξίδι. Με την επιστροφή του, συγκέντρωσε και ο ίδιος τους χωρικούς και θριαμβευτικά ανακήρυξε πως το ζήτημα είχε πλέον επιλυθεί! Έβαλε το χέρι του στη μεγάλη τσάντα του και έβγαλε από μέσα αυτό το παράξενο και συνάμα φανταστικό πουλί. Αυτή τη φορά δεν παρέμεινε κανείς πλέον σκεπτικός.

Ο συγγραφέας του Ζό’αρ, το κύριο έργο του Καμπαλιστικού λογισμού, ο Ραμπί Σσιμόν Μπαρ Γιοχάι, ήταν ο πρώτος που περιέγραψε την Θεϊκή «παρουσία» και τη σχέση μας με το Εϊν Σόφ (το άπειρο). Στο Ζό’αρ, βρίσκει κανείς παράξενες και φανταστικές αφηγήσεις, μυθικά και μυστικιστικά σχήματα και διαγράμματα και εικόνες, που με δυσκολία μπορεί κανείς να πιστέψει. Το 16^ο αιώνα, στην πόλη του Τσφατ, την πόλη των μυστικιστών, η Καμπαλά άρχισε να παίρνει μια πιο λεπτομερή και αναλυτική μορφή. Σχέδια και σχήματα, καθώς επίσης και συστηματικοί τρόποι σκέψης άρχισαν να εμφανίζονται στα Καμπαλιστικά έντυπα. Τέλος, με τη γέννηση του Χασιδικού κινήματος, η Καμπαλά άρχισε να πληρεί στο μέγιστο την "προοπτική και το ρόλο" της. Ο Χασιδισμός –η Χασιντούτ (στα εβραϊκά), είναι το μυστικιστικό κίνημα που ιδρύθηκε από τον Ραββίνο Γισραέλ Μπεν Ελιέζερ, τον αποκαλούμενο Μπάαλ Σσεμ Τοβ, ο οποίος έφερε την εντύπωση και την έννοια του Δημιουργού στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Αυτές οι μυστικιστικές έννοιες σταμάτησαν να θεωρούνται πλέον απόμακρες, υπερβολικές και εξωπραγματικές, και έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ζωής, και επηρεάζουν κάθε διάσταση της δημιουργίας.

Το Καμπαλιστικό ταξείδι επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης.

Ο σκοπός της Καμπαλά πλέον παρεξηγημένος. Σύμφωνα με συνήθη και λανθασμένη αντίληψη, η μελέτη της Καμπαλά παρέχει σε κάποιον ιδιαίτερες ψυχικές ικανότητες, ίσως μαντικές ικανότητες ή τη δυνατότητα να κάνει θαύματα ή άλλες απόκοσμες ενέργειες. Τα παραπάνω αποτελούν σαφή παρερμηνεία, διότι ο θεμελιώδης στόχος, που απορρέει από την μελέτη της Καμπαλά, έχει να κάνει με τον εκλεπτισμό την τελειοποίηση της προσωπικότητας του ατόμου. Η Καμπαλά παρέχει σε όσους πραγματικά θέλουν να λάβουν, τη δυνατότητα εξέλιξης και ανάπτυξης του εαυτού τους σε πιο ανεπτυγμένο και πιο υπερβατικό επίπεδο, εναρμονισμένο ως προς το υπόσταση, την ουσία και τις ρίζες της ψυχής τους.

Η επιστροφή, στο τέλος του ταξειδιού, στον κόσμο του εδώ-και-τώρα,αποτελεί κριτήριο του αυθεντικού Καμπαλιστικού ταξειδιού. Στο Ταλμούδ αναφέρεται η ιστορία τεσσάρων σοφών που μπήκαν σε μυστικιστικό οπωρώνα (mystical orchard) όπου βίωσαν μια υπερβατική εμπειρία. Ο Μπεν Αζάι ατενίζοντας έντονα εντός πέθανε. Ο Μπεν Ζομά ατενίζοντας έντονα μέσα στον οπωρώνα τρελάθηκε. Ο Άχερ (που σημαίνει ο άλλος)(που ονομαζόταν Ελίσσα Μπεν Αβούγια) έγινε αιρετικός. Ο Ραμπί Ακίβα μπήκε και βγήκε σώος και αβλαβής. Ο οπωρώνας αποτελεί σύμβολο του ανώτερου πνευματικού κόσμου. Ο Ραμπί Ακίβα ήταν ο μόνος από αυτούς τους τέσσερις μεγάλους σοφούς, που κατάφερε να μπει και να βγεί στον οπωρώνα του μυστικισμού χωρίς να φοβηθεί. Από την αρχή ήταν άνθρωπος με εξαιρετικό πνευματικό παράστημα, ένας αληθινός και πλέον ισορροπημένος δάσκαλος, που συνειδητοποιούσε πως ο στόχος του ταξειδιού δεν είναι να ταυτιστεί κανείς με το φως και να μην επιστρέψει στα εγκόσμια, σε υλιστικό επίπεδο, όπως συνέβη στον Μπεν Αζάι, ή σε πνευματικό επίπεδο, όπως συνέβη στον Μπεν Ζομά. Ούτε με το να νιώσει κανείς προσωπική απελευθέρωση ή έκσταση, αλλά να πάει και να επιστρέψει στη εγκόσμια ζωή, με την πρέπουσα σοφία που υπηρετεί τη ζωή στην διάσταση του εδώ-και-τώρα, στην καθημερινότητα της ζωής.

Σήμερα, ωστόσο, ο ουσιαστικός στόχος της Καμπαλά είναι να επιφέρει το Άπειρο Φως και την αγιότητα (κεντουσσά – στα εβραϊκά) , ως θεωρητικές και αφηρημένες έννοιες μέχρις σήμερα, στην καθημερινότητα της ζωής του καθένα μας.Οι πρώτοι Καμπαλιστές είναι γνωστοί ως "Άνθρωποι του μόχθου". Οι προσπάθειες και ο μόχθος τους, όμως, δεν ήταν φυσικής υπόστασης. Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωή τους κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να βελτιώσουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους και να φτάσουν σε ψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας και πνευματικής βίωσης της πραγματικότητας.

Στην εποχή του Μπά'αλ Σσεμ Τοβ, αυτή η αντίληψη έλαβε καινούργια σημασία. Μέσω των διδαγμάτων του, ο τρόπος με τον οποίο κανείς μπορεί να προβεί σε αυτού του είδους τη βελτίωση και "καλλιέργεια" έγινε πιο σαφής

Γνώση της Καμπαλά σημαίνει να ζει κανείς σύμφωνα με τα διδάγματα της

Η Καμπαλά παρομοιάζεται με "δέντρο της ζωής". Είναι η μελέτη της ζωής, και όπως δε μπορεί κανείς να μάθει για τη ζωή μέσα από βιβλία παρά μόνο ζώντας την, κατά παρόμοιο τρόπο, η μελέτη της Καμπαλά είναι πραγματική και αποτελεσματική μόνο όταν κανείς εφαρμόζει τα διδάγματά της στην καθημερινότητά της ζωής του. Όταν μελετά κανείς την Καμπαλά σε θεωρητικό επίπεδο είναι σαν να μελετά κανείς την "αγάπη" χωρίς ποτέ να την βιώνει σε προσωπικό επίπεδο.

Ο Ρ. Σίμχα Μπούνεμ από το Πεσσίσχα, φημισμένος δάσκαλος της Καμπαλά, ανέφερε πως κάποιος γνωστός Καμπαλιστής, εκείνη την εποχή, δε γνώριζε την Καμπαλά. Το άτομο αυτό, από την μία γνώριζε τα κείμενα τα σχετικά με την Καμπαλά, από την άλλη όμως δεν κατανοούσε τη πραγματική σημασία τους. Για να επεξηγήσει αυτό που εννοούσε έδωσε την παρακάτω μεταφορά. Αν κάποιος, για παράδειγμα, θέλει να γνωρίσει το Παρίσι, αγοράζει χάρτη της πόλη και τον μελετά σχολαστικά, μέχρις ότου να γίνει γνώριμος με όλες τις λεπτομέρειες και τους δρόμους της πόλης. Αν όμως δεν επισκεφτεί ποτέ την πόλη δεν θα μπορέσει να γνωρίσει πραγματικά το Παρίσι. Μπορεί κανείς να νιώσει τον παλμό της πόλης μόνο αν την επισκεφτεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, καταλήγει ο Ραββίνος Μπούνεμ, για να καταλάβει κανείς τα όσα αναφέρονται στην Καμπαλά, θα πρέπει να τα βιώνει, και ο συγκεκριμένος Καμπαλιστής δεν το έκανε.

HΒελτίωση του χαρακτήρα σύμφωνα με την Καμπαλά

Ρίχνοντας μια γρήγορα ματιά στα όσα γράφουν μεγάλοι δάσκαλοι σχετικά με τη θεωρητική Καμπαλά συνειδητοποιεί γρήγορα κανείς, πως τα περισσότερα κείμενα δεν ασχολούνται καθόλου με τα θέματα που έχουν να κάνουν με την μετατροπή και την αλλαγή του χαρακτήρα του ατόμου. Παρότι τα Χασιδικά μυστικιστικά κείμενα προτρέπουν στην εφαρμογή της θεωρητικής Καμπαλά στην καθημερινή ζωή, η Καμπαλά καθεαυτή δεν ασχολείται ούτε με το άτομο ούτε με το πως μπορεί κανείς να υπερνικά την αρνητική συμπεριφορά του, αλλά περισσότερο με επεξηγήσεις που αφορούν την ουράνιες σφαίρες, τους αγγέλους, τις ψυχές, και άλλα παρόμοια θέματα.

Εντούτοις αυτό δεν σημαίνει πως η Καμπαλά δεν ενδιαφέρεται όσον αφορά τον άνθρωπο. Αντίθετα! Στην πραγματικότητα υπάρχουν αμέτρητα σχόλια, κατά μήκος των κειμένων της Καμπαλά, σχετικά με τα αρνητικά και ανάρμοστα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου, όπως για παράδειγμα, το θυμό, την τεμπελιά, την κατάθλιψη και άλλων. Βρίσκει κανείς στα κείμενα της καμπαλά σκληρή και έντονη αποδοκιμασία όσον αφορά την κατάθλιψη, τον θυμό και άλλα αρνητικά και αντιπαραγωγικά συναισθήματα. Παρόλα αυτά, η προσέγγιση της Καμπαλά στο θέμα της βελτίωσης του χαρακτήρα του ατόμου είναι εντελώς διαφορετική από τις συνήθης γνωστές μεθόδους. Δεν έχει να κάνει με τον πόλεμο, κατά μέτωπο, για την εξουδετέρωση του κακού, ούτε με την σάρωση του αρνητικού με το θετικό. Ο τρόπος προσέγγισης της Καμπαλά προτρέπει στο να βλέπει κανείς την πραγματικότητα από άλλη διάσταση.

Ο αρχικός στόχος της μυστικιστικής σκέψης είναι να φέρει τον άνθρωπο στη συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από το Άπειρο. Μελετώντας κανείς τη δομή, τους χάρτες και τα διαγράμματα που αναφέρονται στην Καμπαλά, αποφέρουν στο «ξύπνημα» του ατόμου, το κάνουν να συνειδητοποιεί πως ότι αυτό που πραγματικά υφίσταται είναι το ‘Ειν Σοφ (που σημαίνει το Άπειρο).

Διεισδύοντας κανείς στις αλήθειες της Καμπαλά, συνειδητοποιεί πως η συνήθης αντίληψη που έχει για τον κόσμο, ως μέρος ξέχωρο, και ανεξάρτητο από το δημιουργό του, δεν αποτελεί παρά ψευδαίσθηση, και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τον άπειρο φως. Με αυτήν την αντίληψη, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, μπορεί κανείς να κατανικήσει όλα τα προσωπικά αρνητικά συναισθήματα και χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του.

Το εγώ - η ψευδής αντίληψη του εαυτού, ως πηγή όλων των αρνητικών συναισθημάτων.

Ο Ραββίνος Ελιγιάου Μπεν Μοσσέ Ντι Βίντας, Καμπαλιστής του 16^ου αιώνα, αναφέρει πως υπάρχουν τρία κύρια αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία θεωρούνται τα"βασικά χαρακτηριστικά" από τα οποία απορρέουν όλα τα επακόλουθα: η υπεροψία, το πείσμα και ο θυμός – όλα πηγάζουν από το εγώ. Το εγώ είναι πηγή όλων των αρνητικών στοιχείων και χαρακτηριστικών. Η δωροδοκία και η παραφθορά πηγάζουν από την λανθασμένη αντίληψη του εαυτού– το οποίο αδιάκοπα ενεργεί σύμφωνα με αυτό που πιστεύει πως θα το βοηθήσει να επιβιώσει.

Το εγώ εγείρει και ξυπνά όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Για παράδειγμα, όταν κάποιος νιώθει θυμό, αυτό αποτελεί έκφραση της δυσαρέσκειας και εναντίωσής του. Όταν το (υπερ)εγώ νιώθει πως απειλείται, τότε αντιδρά και διαμαρτύρεται: "πως μπορεί να μου κάνει κανείς αυτό σε εμένα " και αυτό ξυπνά το θυμό. Το εγώ νιώθει διαρκώς υπό την απειλή του εκμηδενισμού. Ο θυμός αποτελεί απλά εκδήλωση της έγνοιας και των ανησυχιών του ατόμου που απορρέουν από τις υποτιθέμενες και πλασματικές ανάγκες επιβίωσής του.

Ξεπερνώντας κάποιος την ψευδή αντίληψη, που απορρέει από την μη πραγματική εκτίμηση του τι είναι απαραίτητο για την επιβίωσή του, μπορεί κανείς να υπερνικήσει τα αρνητικά συναισθήματα. Με τη μελέτη της Καμπαλά, συνειδητοποιεί κανείς πως η ψευδής αντίληψη του εγώ - του εαυτού μας, σκεπάζει την πραγματική υπόστασή μας, την υπερβατική ψυχή μας. Μελετώντας την Καμπαλά συνειδητοποιεί κανείς πως αυτό που πραγματικά υφίσταται είναι το ‘Ειν Σοφ (που σημαίνει το Άπειρο). Θα πρέπει κανείς να το νιώσει σε κοσμικό επίπεδο και παράλληλα να το κατανοήσει σε προσωπικό επίπεδο. Κατά συνέπεια, η ψευδαίσθηση που απορρέει από το συναίσθημα της ύπαρξης διαφορετικής οντότητας - του εγώ θα αρχίσει να υποχωρεί, και μαζί της θα υποχωρήσουν και τα αρνητικά συναισθήματα, έκφραση του εγωιστικού εαυτού μας.

 

Αντί να βλέπει κανείς το εγώ -τον εγωιστικό εαυτό του ως πραγματικό εχθρό που θα πρέπει να τον πολεμήσει για να τον υπερνικήσει, συνειδητοποιεί κανείς πως δεν υπάρχει τίποτε παραπάνω εκτός από το Φως, και όλα τα υπόλοιπα απλά σκεπάζουν αυτήν την αλήθεια. Αυτή είναι η προσέγγιση της Καμπαλά όσον αφορά την βελτίωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας. Δεν ασχολείται διόλου, ούτε πολεμά τα αρνητικά στοιχεία. Πηγαίνει κατευθείαν στη πηγή όλων των προβλημάτων, το εγώ – και την υλιστική υπόσταση, αποδεικνύοντας πως, στην πραγματικότητα, αυτή υποτιθέμενη υπόσταση του εγώ δεν είναι παρά μόνο ένα καμουφλάρισμα του πραγματικού εαυτού. Συνειδητοποιώντας κανείς το παραπάνω γεγονός μπορεί πιο εύκολα να ξεπεράσει και να υπερνικήσει την αρνητικότητά του και τις αρνητικές του τάσεις.

Το στομάχι μας είναι, κατά κάποιο τρόπο, πιο έξυπνο από το μυαλό μας. Εάν του δώσουμε χαλασμένα τρόφιμα, το στομάχι μας δεν θα τα χωνέψει, αλλά θα τα επιστρέψει με τον τρόπο που τα έλαβε, απαγορεύοντας τους να μπουν στο αίμα μας. Το μυαλό μας, εντούτοις, δεν είναι τόσο έξυπνο, διότι θα δεχτεί και θα επεξεργαστεί κάθε σκέψη που θα εισέλθει σε αυτό, ανεξάρτητα από το αν είναι καλή ή κακή για εμάς.

Δεδομένης αυτής της κατάστασης, χρειάζεται να επιστρατεύσουμε κάποιες τεχνικές εγρήγορσης που θα μας βοηθήσουν να διαχωρίσουμε τις καλές και ωφέλιμες σκέψεις για τη νοητική και πνευματική μας υγεία, από τις δηλητηριώδεις και καταστροφικές.

Ένα από τα πιο κοινά λάθη μας ως ανθρώπινα όντα είναι η παραδοχή πως οι σκέψεις μας είναι ένα με τον εαυτό μας: είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε. Οποιοδήποτε συναίσθημα νιώθουμε, δημιουργείται πρώτα στη σκέψη μας. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι σκέψεις μας είναι μόνο τα «ενδύματα» του μυαλού τα οποία μπορούμε να φορέσουμε ή να πετάξουμε, ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Κάθε συναίσθημά μας δημιουργείται πρώτα στη σκέψη μας. Μερικές από τις σκέψεις μας είναι καλά κρυμμένες στο υποσυνείδητο. Άλλες βρίσκονται εκεί από την πρώιμη, παιδική ηλικία. Μερικές φορές πηγαίνουμε σε ένα συγκεκριμένο μέρος ή συναντούμε κάποιο άτομο και αισθήματα αγάπης ή μίσους, ευτυχίας ή θλίψης αναδύονται από το υποσυνείδητό μας, χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε το λόγο. Σε πιο περίπλοκες καταστάσεις, είναι πιθανόν να χρειαζόμαστε τη συμβουλή κάποιου ειδικού για να μπορέσουμε να ανασκάψουμε τα κρυμμένα στρώματα σκέψεων, να τα αναγνωρίσουμε και να τα απορρίψουμε.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, ωστόσο, μια απλή άσκηση ετοιμότητας μπορεί να μας βοηθήσει να κάνουμε το διαχωρισμό των σκέψεων που δουλεύουν υπέρ μας, από αυτές που εργάζονται κατά ημών.

Όταν μια σκέψη εισβάλλει στο μυαλό μας, προτού την «καταπιούμε» και αρχίσουμε να τη «χωνεύουμε», καλό είναι να την κρατήσουμε εκεί για μια στιγμή και να την εξετάσουμε. Ας αναρωτηθούμε.

Τι προσπαθεί να μας μεταφέρει αυτή η σκέψη; Τι μήνυμα μας στέλνει; Αρνητικό ή θετικό; Είναι μια ιδέα ενθαρρυντική ή αποκαρδιωτική;

Τι μας κάνει αυτή η σκέψη να νιώθουμε – χαρά ή λύπη; Ικανοποίηση ή ζηλοφθονία; Αγάπη ή μίσος; Συμπόνια ή οργή;

Όταν μια σκέψη εισβάλλει στο μυαλό μας, είναι η ώρα να πάρουμε μια συνειδητή απόφαση: Θα επιθυμούσα να επεξεργαστώ περαιτέρω αυτό το μήνυμα και να το αναπτύξω, ή πρέπει απλά να το απορρίψω και να το διαγράψω;

χωρις κανενα σχολιο

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

"Δεν είναι μικρό πράγμα να κοιμάσαι, αφού για να το πετύχεις πρέπει να μείνεις ξύπνιος όλη την ημέρα".

Ζαρατούστρα (ΝΙΤΣΕ)

Τις τελεταίες δεκαετίες έχει παρατηρηθεί μια σημαντική πρόδος στην έρευνα για την κατάσταση του ύπνου και την ονειρική διαδικασία. Η πρώτη σπουδαία ανακάλυψη έγινε το 1957 από μια ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Σικάγο αποτελούμενη από τους Ναθαναήλ Κλέιτμαν, Ευγένιο Ασερίνσκυ και Γουίλιαμ Ντέμεν, η οποία ανακάλυψε το φαινόμενο των οφθαλμικών κινήσεων ή ύπνο REM (από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων Rapid Eye Movements = γρήγορες κινήσεις των ματιών). Οι ερευνητές αυτοί ανακάλυψαν μια περίοδο του ύπνου όπου παρατηρούνται γρήγορες κινήσεις των ματιών, σαν αυτά να παρακολουθούν την προβολή κάποιων αθέατων εσωτερικών εικόνων. Ήταν λογικό λοιπόν να υποθέσουν ότι οι κινήσεις αυτές αποτελούσαν μια εξωτερική ένδειξη ότι το άτομο ονειρευόταν εκείνη τη στιγμή. Για να ελέγξουν πειραματικά αυτή την υπόθεση ξύπνησαν πολλές φορές αρκετά άτομα στη διάρκεια του ύπνου REM, οπότε τα περισσότερα (το 80%) περιέγραψαν με διαύγεια και σαφήνεια τα όνειρά τους. Από την άλλη μεριά τα άτομα που ξύπνησαν στη περίοδο που δεν παρατηρούνται οφθαλμικές κινήσεις (ύπνος NREM = Non REM, δηλαδή ύπνος χωρίς κινήσεις των ματιών, ή αλλιώς βραδύς ύπνος) δεν είχαν να αναφέρουν τίποτα, ή μερικές μόνο σκόρπιες και αφηρημένες σκέψεις (ποσοστό 6,9%). Παρατηρήθηκε ακόμα ότι ο ρυθμός της αναπνοής και της καρδιάς ήταν ανώμαλος και γενικά γρηγορότερος στη διάρκεια της ύπνου REM, αλλά και οι δυο εβράδυναν και γινόντουσαν πιο ρυθμικοί μετά το τέλος αυτής της περιόδου.

Το 1981 ο Ντέμεντ χρησιμοποίησε οκτώ διεθνείς μελέτες για αναμνήσεις ονείρων που πάρθηκαν μετά από αφυπνίσεις στη διάρκεια ύπνου REM (παράξενου ύπνου) και στη διάρκεια ύπνου NREM (βραδέος ύπνου). Σε ένα σύνολο 214 ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, ο ύπνος διακόπηκε 2.240 φορές σε 885 νύχτες στη διάρκεια του ύπνου REM. Βρέθηκαν έτσι 1864 περιπτώσεις "πολύ καθαρών ονειρικών αναμνήσεων", που αντιστοιχούσαν στο 83,3% του συνόλου. Από την άλλη μεριά οι αντίστοιχες περιπτώσεις στη διάρκεια του ύπνου NREM ήταν μόνο το 14%. Το άμεσο συμπέρασμα ήταν ότι η πιο πιθανή περίοδος για την ύπαρξη ονειρικών ανανήσεων είναι η περίοδος του ύπνου REM. Γενικότερα αποδείχθηκε ότι ο ύπνος NREM προετοιμάζει κατά κάποιο τρόπο τον ερχομό του ύπνου REM, κυρίως με τη μορφή σκέψεων και στοχασμών, ενώ το όνειρο αναπτύσσεται πλήρως στη διάρκεια του ύπνου REM.

 

Επειδή τα εγκεφαλικά κύματα στη διάρκεια του ύπνου REM μοιάζουν με αυτά που παρατηρούνται κατά το αποκοίμισμα του ατόμου, η περίοδος αυτή (emerging state Ι) θεωρήθηκε τότε σα μια νέα εμφάνιση της φάσεως του αποκοιμίσματος (descending state Ι). Η σχολή του Σικάγο βρισκόταν τότε ακόμη κάτω από την επίδραση των εργασιών του Maury (ότι το όνειρο είναι μια μορφή ημιεγρήγορσης) και του Φρόυντ (ότι είναι ο φύλακας του ύπνου) και δυσκολευόταν έτσι να φαντασθεί ότι η emerging state one (ύπνος REM) είναι ένα στάδιο του βαθύ ύπνου και ακόμα περισσότερο ένα καινούργιο στάδιο. Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτό το στάδιο του ύπνου αποτελεί στη πραγματικότητα μια νέα φάση, την οποία οι διάφορες σχολές την ονομάζουν με διάφορα ονόματα όπως *ύπνος REM (rapid eye movement sleep), φάση των οφθαλμικών κινήσεων, παράξενος ύπνος, ονειρική κατάσταση (dreaming state ή D state)* κ.λ.π. Η φάση αυτή συνοδεύεται από μια πλήρη εξαφάνιση του μυικού τόνου (σχεδόν ολοκληρωτική παράλυση) και από άλλα χαρακτηριστικά του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Μερικές φορές πάντως μπορεί να υπάρχει ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ή ένας διακριτικός μορφασμός ή μια μικρή κίνηση των δακτύλων.

 

Αποδείχθηκε λοιπόν ότι η ονειρική δραστηριότητα δεν είναι μια συνεχής διαδικασία στη διάρκεια του ύπνου, αλλά εξαρτάται άμεσα από την περιοδική εμφάνιση του ύπνου REM ή παράξενου ύπνου. Από την εκτεταμένη έρευνα που έγινε σ' ολόκληρο τον κόσμο μετά την πρωταρχική αυτή ανακάλυψη, γνωρίζουμε σήμερα ότι ο κύκλος του νυκτερινού ύπνου αποτελείται από μερικά σαφώς καθορισμένα στάδια.

Καθώς αποκοιμόμαστε και αρχίζουμε να χαλαρώνουμε νιώθουμε μια αίσθηση επίπλευσης ή ανύψωσης και μπορεί να δούμε μερικές φορές διάφορες έντονες ή ακόμα ψυχεδελικές εικόνες. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται συνήθως σαν *υπναγωγική* και μερικοί άνθρωποι μπορεί να νιώσουν τότε φόβο, ο οποίος μάλιστα μπορεί να γίνει μερικές φορές τόσο έντονος, που να τους κάνει να ξυπνήσουν.

Όταν εισέλθουμε στο πρώτο στάδιο του ύπνου το ηλεκτοεγκεφαλογράφημα του εργαστηρίου δείχνει τα ακιδωτά κύματα *άλφα* του χαλαρωμένου, αλλά ξύπνιου εγκεφάλου. Αυτά αντικαθίστανται σιγά - σιγά από τα βραδύτερα και πιο ρυθμικά κύματα *θήτα* του ελαφρού ύπνου. Το στάδιο αυτό μπορεί να διαρκέσει από μερικά δευτερόλεπτα μέχρι δέκα λεπτά. Μετά τα κύματα θήτα συνοδεύονται από εκρήξεις εγκεφαλικής δραστηριότητας, που εμφανίζονται στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα με τη μορφή *ατράκτων*. Τα κύματα θήτα είναι σύγχρονα με άλλα κύματα, που είναι γνωστά σαν *σύνθετα κύματα - Κ*, τα οποία παρουσιάζουν στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημμα απότομες κλίσεις και βαθειές σχισμές. Το στάδιο αυτό αντιστοιχεί στη φάση του πραγματικού ύπνου, αν και πολλοί άνθρωποι που ξύπνησαν αυτή τη περίοδο ανέφεραν ότι σκεπτόντουσαν και μερικοί μάλιστα επέμεναν ότι δεν ήσαν καν κοιμισμένοι, αλλά ξύπνιοι και συνειδητοί.

Είκοσι περίπου λεπτά μετά την έναρξη του κύκλου του ύπνου οι άτρακτοι και τα σύνθετα κύματα - Κ αντικαθίστανται από τα μεγάλα και σχετικά αργά κύματα δέλτα. Μπαίνουμε έτσι στο στάδιο που οι ψυχολόγοι θεωρούν σαν το πραγματικό βύθισμα στην κενότητα του ύπνου. Τα άτομα που ξυπνάνε τότε αισθάνονται ζαλισμένα και αναφέρουν ότι η νοητική τους κατάσταση πλησιάζει περισσότερο προς τη σκέψη, παρά προς το ονείρεμα.

Στη συνέχεια φτάνουμε στον ύπνο REM ή το λεγόμενο "παράξενο ύπνο" ή "τρίτη κατάσταση της ύπαρξης", που διαφέρει τόσο από τον ύπνο όσο και από την εγρήγορση. Η πίεση του αίματος ανεβαίνει, ο σφυγμός γίνεται γρηγορότερος και τα εγκεφαλικά κύματα είναι παρόμοια με αυτά της εγρήγορσης. Εκτός από τη γρήγορη κίνηση των ματιών και μερικούς μικρούς σπασμούς και τινάγματα στα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών, ολόκληρο το υπόλοιπο σώμα κυριολεκτικά *παραλύει*. Θεωρείται ότι αυτός είναι ένας φυσικός τρόπος προστασίας μας, για να μας εμποδίσει να ενεργήσουμε (ίσως βίαια) σύμφωνα με το περιεχόμενο του ονείρου μας. Μπορεί όμως αυτή η παράλυση να έχει απιλεχθεί από την εξέλιξη για να εμποδίζει τις ξαφνικές κινήσεις ενός κοιμισμένου ζώου, που θα μπορούσαν να προδώσουν την παρουσία του σε ένα περιφερόμενο αρπακτικό.

Όταν ξυπνήσουμε απότομα από τον ύπνο REM, δυσκολευόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα να κινηθούμε. Αυτή η φάση της παραλυτικής ακινησίας φαίνεται πως ελέγχεται από νευρικά κέντρα στο πρωταρχικό στέλεχος του εγκεφάλου μας και μπορεί να εξηγήσει τις εφιαλτικές εκείνες καταστάσεις στις οποίες ανακαλύπτουμε στο όνειρό μας ότι δεν μπορούμε να κινήσουμε τα μέλη μας για να διαφύγουμε από τον επικρεμάμενο κίνδυνο.

Η πρώτη περίοδος του παράξενου ύπνου διαρκεί συνήθως γύρω στα δέκα λεπτά, μετά από τα οποία σχεδόν ξυπνάμε, πριν περάσουμε στο δεύτερο στάδιο του ύπνου. Στη συνέχεια ο κύκλος του ύπνου διαφέρει από άτομο σε άτομο. Μπορεί ο βαθύς ύπνος *δέλτα* να μην ξανασυμβεί και να κινηθούμε απλά ανάμεσα στο δεύτερο στάδιο και τον παράξενο ύπνο. Συνήθως όμως ο πλήρης κύκλος παράξενος ύπνος - βραδύς ύπνος (REM - NREM) διαρκεί γύρω στα εννενήντα λεπτά, που σημαίνει ότι έχουμε 4 -5 τέτοιους πλήρεις κύκλους ύπνου κάθε νύχτα.

Μετά από κάθε κύκλο 90 λεπτών, η διάρκεια του παράξενου ύπνου συνεχώς αυξάνεται, με αποτέλεσμα κατά τις πρώτες πρωινές ώρες αυτή να έχει φτάσει από τα δέκα μόνο λεπτά κατά την έναρξη του ύπνου στη μια περίπου ώρα κατά τις δυο τελευταίες ώρες του ύπνου. Αυτό σημαίνει ότι ονειρευόμαστε 100 περίπου λεπτά ή το 20% περίπου του χρόνου του ύπνου μας κι επομένως για πέντε περίπου συνολικά χρόνια στην διάρκεια της ζωής μας, ζώντας αυτό το διάστημα σε φανταστικούς κόσμους πάνω από 150.000 περιπέτειες .

Η διάρκεια του ονείρου φαίνεται ότι συνδέεται με το αίσθημα της ασφάλειας που νιώθει το κάθε ζώο. Τα ζώα που είναι θηράματα κοιμούνται λίγο, έχουν πολύ ελαφρό ύπνο και η ολική διάρκεια του παράξενου ύπνου δεν ξεπερνά τα 15 - 20 λεπτά το εικοσιτετράωρο. Αντίθετα τα σαρκοφάγα ζώα και η κατοικίδια γάτα, που είναι ιδιαίτερα ασφαλή, κοιμούνται πολύ και η διάρκεια του παράξενου ύπνου σε αυτά μπορεί να ξεπερνά τα 200 λεπτά την ημέρα.

Ένα από τα δυσκολότερα ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να απαντήσει σήμερα η νευροφυσιολογία είναι η αιτία της περιοδικότητας του ονείρου. Γιατί η ονειρική μηχανή λειτουργεί μ' ένα περιοδικό και όχι μ' ένα συνεχή τρόπο; γιατί χρειάζεται να έχουμε 4 - 5 κύκλους ύπνου στη διάρκεια της νύχτας αντί για ένα και μοναδικό; Όπως αποδεικνύεται, η περίοδος του κύκλου του ύπνου είναι χαρακτηριστική για κάθε είδος και σχετίζεται με το μεταβολισμό (με το λογάριθμο του βάρους του σώματος). Στο ποντίκι είναι 10 λεπτά, στη γάτα 25 λεπτά, στον άνθρωπο 90 λεπτά και στον ελέφαντα 180 λεπτά. Παρόμοια η μέση διάρκεια κάθε ονείρου σχετίζεται επίσης με το είδος: 2 λεπτά για το ποντίκι, 6 λεπτά για τη γάτα και 20 λεπτά για τον άνθρωπο. Βλέπουμε έτσι ότι στα περισότερα είδη το όνειρο καταλαμβάνει το ένα τέταρτο περίπου της περιόδου ενός πλήρους κύκλου του ύπνου: 6/24 για τη γάτα και 20/90 για τον άνθρωπο. Έχει αποδειχθεί ότι μπορούμε να μεταβάλουμε την περίοδο του κύκλου του ύπνου και τη διάρκεια του ονείρου στα πειραματόζωα, αν μεταβάλλουμε την ενεργειακή κατάσταση του εγκεφάλου τους. Η περιοδικότητα του ονείρου φαίνεται να εξαρτάται από τη μεταβολή της θερμοκρασίας και της οξυγόνωσης του εγκεφάλου. Το όνειρο δηλαδή απαιτεί μια μεγάλη δαπάνη ενέργειας (αύξηση της κατανάλωσης της γλυκόζης και πιθανώς αύξηση της κατανάλωσης οξυγόνου)..

Μια από τις λειτουργίες του ύπνου είναι να προετοιμάσει τις βασικές εκείνες συνθήκες που είναι απαραίτητες για την εμφάνιση του ονείρου: δηλαδή τη μείωση της κεντρικής θερμοκρασίας, την ελάττωση της κατανάλωσης οξυγόνου και τη δημιουργία ενεργειακών αποθεμάτων με τη μορφή γλυκογόνου, που αποθηκεύεται στα κύτταρα της γλοίας. Μόνον και μόνον όταν έχουν επιτευχθεί ικανοποιητικά ενεργειακά αποθέματα, έρχεται το όνειρο να καταναλώσει αυτά τα αποθέματα. Φαίνεται ότι η ονειρική κατάσταση χρειάζεται πολύ περισσότερη ενέργεια από την εγρήγορση. Αυτός είναι ο λόγος που οι παρεμβάσεις που αυξάνουν την ενεργειακή ζήτηση του εγκεφάλου (υπερθερμία, πυρεττός) ή μειώνουν την ενεργειακή προσφορά του (υποξυγόνωση, ισχαιμία) εμποδίζουν την εμφάνιση του ονείρου, αλλά μπορούν να αυξήσουν την εγρήγορση ή τον ύπνο. Η ανάγκη της ανανέωσης των ενεργειακών αποθεμάτων στη διάρκεια του ύπνου NREM (βραδέος ύπνου) μας δίνει μια εξήγηση γιατί η ονειρική κατάσταση πρέπει να λειτουργεί περιοδικά.

Η ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

Είναι πλέον επιστημονικά παραδεκτό ότι η Σελήνη ασκεί διάφορες επιδράσεις πάνω στον Πλανήτη μας.

Παράλληλα ότι επηρεάζει και τα διάφορα όντα της Γης, λένε οι επιστήμονες. Αρκετοί από αυτούς έχουν και αποδείξεις ενώ άλλοι ψάχνουν ακόμη γι' αυτές.

Στην ουσία κανένας δεν αποκλείει τελείως την βιολογική, ψυχολογική και πνευματική επίδραση του δορυφόρου μας, στον άνθρωπο και το νευρικό του σύστημα. Γενικός κανόνας είναι ότι δεν επηρεάζει το ορατό φως της Σελήνης που φθάνει στη Γη σε κάθε φάση της, αλλά ο μαγνητισμός της. Είναι ανάλογος των τεσσάρων φάσεων και της γωνίας που κάνει κάθε φορά σε σχέση με τη Γη και τον Ήλιο. Κάθε φάση της που διαρκεί 7 ημέρες και κάτι, ανταποκρίνεται σε κάποιο τύπο κοσμικής ενέργειας, πέρα από το ορατό μέρος του φάσματος. Όμως οι επιδράσεις της Σελήνης αλλάζουν ραγδαία κατά τη διάρκεια της ημέρας. Διότι η έλξη της Σεληνιακής βαρύτητας μεταβάλλεται από ώρα σε ώρα σε κάθε τόπο, αφού Σελήνη και Γη περιστρέφονται. Η έλξη είναι πάντα μεγαλύτερη στην πλευρά πού βλέπει η Σελήνη, καθώς και στην αντίθετη.

Η Σελήνη δημιουργεί τους δικούς της βιορυθμούς στα έμβια όντα, και φυσικά στον άνθρωπο, αποτέλεσμα του μαγνητισμού της και όχι του φωτισμού της, λέει ο Μάριο Κάβεντον , καθηγητής στο Πλανητάριο του Μιλάνου.

Και πράγματι. Από χρόνια τώρα οι επιστήμονες του είναι ειδικοί στη χρονοβιολογία, μιλούν για μια διαφορετική συμπεριφορά φυτών και ζώων εξ αιτίας των επιδράσεων της Σελήνης.

Το φαινόμενο της επίδρασης της χλωμής θεάς στον ανθρώπινο οργανισμό το είχε επισημάνει και ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης, ο οποίος σημείωσε, ότι στην διάρκεια της πανσελήνου άτομα με ειδικά ψυχικά προβλήματα, παθαίνουν κρίσεις, όπως η επιληψία , ο σεληνιασμός και άλλα.
Σήμερα οι ερευνητές Μπράουν και Πάρκ, μετά από πειράματα οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα βασικό χρονομετρικό σύστημα Ηλίου- Σελήνης που αντανακλάται στα σωματικά ρολόγια τον ζωντανών οργανισμών.

Που επιδρά και στον άνθρωπο όχι, βέβαια πάντα για κακό, αλλά και για καλό. Επειδή όμως το κακό είναι εκείνο που κάνει εντύπωση είναι και πιο άξιο παρατήρησης.
Ας έρθουμε όμως στις επιδράσεις πάνω στον ανθρώπινο οργανισμό. Και πρώτα στην βιολογική επίδραση: Όπως ολόκληρη η Γη, έτσι και τα ζωτικά υγρά που διατρέχουν τα κύτταρά μας, γίνονται αντικείμενο φαινομένων παλίρροιας, με περιοδικότητα, ανάλογη με εκείνη των ωκεανών και της ατμόσφαιρας.

Η ροή και παλινδρόμηση των βιολογικών υγρών, αλλάζει την έκκριση ορμονών, και επηρεάζει την ψυχική και διανοητική δραστηριότητα των ανθρώπων και την διάθεσή τους.
Πολλοί Αγγλοι ψυχίατροι, υποστηρίζουν ότι η πανσέληνος φέρνει μια ανωμαλία στην κυκλοφορία του αίματος, που κάνει το κέντρο αποφάσεων του εγκεφάλου να κινείται πιο γρήγορα.

Είναι σαν να παίρνει ξαφνικά το αίμα κάποιες χημικές ουσίες που αναστατώνουν το κέντρο του εγκεφάλου, και έτσι ο άνθρωπος παίρνει τις πιο τολμηρές αποφάσεις, χωρίς να τον συγκρατεί τίποτα. Κατά την διάρκεια της πανσέληνου η ατμόσφαιρα γεμίζει από αφανή ηλεκτρικά ρεύματα που επιφέρουν αναστάτωση στον μηχανισμό του οργανισμού μας και έτσι εξηγείται γιατί οι μέρες της πανσέληνου είναι πιο επικίνδυνες για τον άνθρωπο.
Ο Λέοναρντ Ράβιτς του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας, διαπίστωσε σοβαρές αλλαγές στον ηλεκτρισμό του ανθρώπινου σώματος, που συμπίπτουν με τις φάσεις της Σελήνης ή τις διάφορες εποχές του έτους .

Σε σχέση με την πανσέληνο ο Ράλφ Μόρρις, καθηγητής Φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόϊς ύστερα από μια πεντάχρονη παρακολούθηση 100 ασθενών διαπίστωσε ότι όσοι πάσχουν από έλκος παρουσιάζουν κρίσεις που συμβαδίζουν με την Πανσέληνο.

Ο μηχανισμός της κρίσης του έλκους που η αιτία του βρίσκεται στο κεντρικό νευρικό σύστημα, διέπεται από μια απορρΰθμιοη της εγκεφαλικής λειτουργίας που έχει σχέση με την πανσέληνο.

ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ

Δεν θα πρέπει βέβαια να παραλείψουμε εδώ ότι ο μηνιαίος κύκλος των γυναικών είναι πολύ στενά δεμένος με τις φάσες της Σελήνης. Και το μεγαλύτερο μέρος των γυναικών έχουν τον κύκλο τους κατά την νέα Σελήνη ή Πανσέληνο, πράγμα που απέδειξε ο Αμερικανός γιατρός Ντέρβαν χρησιμοποιώντας τεχνητό σεληνιακό φως.



Με βάση αυτή την απόδειξη η Καναδή Λουίζ Λάσευ, πρότεινε μια φυσική μέθοδο αντισύλληψης σχετική με τις φάσεις της Σελήνης.

Σύμφωνα με μια αμερικάνικη στατιστική, έξαρση των τοκετών παρατηρείται την πανσέληνο, την παραμονή της και την επόμενη μέρα.{κύκλος γυναικών 28 ημέρες, εγκυμοσύνη 280 ημέρες ήτοι 10 σεληνιακοί μήνες).
Είπαμε ότι το φεγγάρι για να «γεμίσει» χρειάζεται 29,8 ημέρες. Ο μη­νιαίος γυναικείος κύκλος είναι 29 με 30 ημέρες. Σε ορισμένες γυναίκες ταιριάζει ακριβώς, που σημαίνει πως έχουν περίοδο με την Πανσέληνο και ωορρηξία με το νέο φεγγάρι ή αντίθετα. Κανείς, όμως, δεν γνωρίζει για­τί και πώς συμβαίνει αυτό. Εί­ναι γνωστό, όμως, ότι ο γυναι­κείος κύκλος επηρεάζεται από το φως, και από το μαγνητισμό. Αυτό απέδειξαν οι έρευνες στην κλινική Τζον Ροκ της Βοστόνης, οι οποίες διεξάγονταν ήδη στις αρχές του 58. Οι γιατροί της κλινικής συ­νιστούσαν στις γυναίκες που δεν μπορούσαν να συλλάβουν, να διατηρούν χαμηλό φωτισμό τη νύχτα στα υπνοδωμάτιά τους κατά τη Ι4η, 15η και 16η μέρα του κύκλου τους, ενώ τον υπό­λοιπο μήνα να κοιμούνται σε απόλυτο σκοτάδι. Λίγους μή­νες αργότερα, ο κύκλος αυτών των γυναικών προσαρμόζεται, έτσι ώστε να έχουν ωορρηξία ανάμεσα

στην 14η και 16η ημέρα. Η εξήγηση που έδωσαν ήταν, πως ο βιολογικός ρυθμός και η παραγωγή ορμονών του αν­θρώπου ρυθμίζονται μεταξύ άλλων και από το κωνάριο (είναι ο αδένας του εγκεφάλου όπου συγκεντρώνονται τα νεύρα και οι φλέβες), που είναι γνωστότερο σαν «τρίτο μάτι». Αυτό το μικρό όργανο αντιδρά στον ερεθισμό του φωτός. (βλέπε και αδένες).

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ

Ανάλογες επιδράσεις ασκεί η Σελήνη στον πνευματικό και ψυχικό μας κόσμο. Υπερένταση, αϋπνία, κατάθλιψη, άγχος, αλλά και ευεξία , καλή διάθεση κέφι και ευτυχία, μπορεί να οφείλονται στην επίδραση του Φεγγαριού, ανάλογα με τον κάθε οργανισμό.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι πρέπει να παραγνωρίσουμε τον παράγοντα άνθρωπο, την υπόσταση μας, το «εγώ» μας, τις δυνατότητες μας.

Αλλά ίσως χρειαστεί, κάποτε να δικαιολογήσουμε κάτι που νοιώθουμε και δεν εξηγείται αλλιώς.

Η μελέτη μιας ομάδας επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Μαϊ­άμι. αποκαλύπτει, ότι οι περισσότεροι, από τους 2.ΟΟΟ φόνους που διαπράχτηκαν στη Φλόριδα μεταξύ 1958 – 1970, οφείλονταν στις επιδράσεις της Σελήνης, γιατί διαπράχτηκαν σε νύχτες με Πανσέληνο η νέα Σελήνη.
Ετσι έχουμε μια απόδειξη ότι υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της Σελήνης και της τρέλας.
Η πανσέληνος δεν εξωθεί ένα ισορροπημένο άτομο, αλλά μπορεί να το κάνει νευρικό, ανήσυχο και ταραγμένο, να έχει παράξενες αισθήσεις.

Η Σελήνη άλλοτε βλέπει μπρος και άλλοτε πίσω τον Ηλιο. Ετσι δημιουργεί ιδέες του μέλλοντος ( Α τέταρτο) , παρόντος (προς Πανσέληνο) παρελθόντος ( προς τρίτο τέταρτο) ουδετερότητα στη χάση.



Αυτές τις τάσεις οι άνδρες τις αποδίδουν αντίστροφα από τις γυναίκες. ( Βλέπε και Διαφορές ανδρών –γυναικών).
Στη «γέμιση» νιώθεις μέσα σου ολόκληρος, στη χάση μισό-μισό. Η νέα Σελήνη φέρνει ψυχική παρθενία. Η νέα Σελήνη θέλει νέα αγάπη.
Οι περισσότερες γυναίκες χτενίζονται ανάλογα με τις φάσεις, ρίχνουν τα μαλλιά δεξιά ή αριστερά.

Ένα ΜΕΓΑΛΟ μάθημα.

Το κορίτσι στη φωτογραφία είναι η Katie Kirkpatrick, είναι 21 ετών. Δίπλα της βρίσκεται ο αρραβωνιαστικός της ο Νικ, 23 ετών. Η φωτογραφία πάρθηκε λίγο πριν τη γαμήλια τελετή τους που έγινε στις 11 Ιανουαρίου 2005 στις Η.Π.Α. Η Katie είχε καρκίνο στα τελευταία στάδια και περνούσε πολλές ώρες τη μέρα παίρνοντας φαρμακευτική αγωγή. Στη φωτογραφία ο Νικ την περιμένει να τελειώσει μια από τις πολλές χημειοθεραπείες που έκανε.

Σε πείσμα όλου του πόνου που ένιωθε, του καταπονημένου οργανισμού της και των παρενεργειών της μορφίνης η Katie ετοιμάστηκε για το γάμο της και πρόσεξε την κάθε λεπτομέρεια. Το νυφικό της χρειάστηκε πολλές φορές να το τροποποιήσουν λόγω του βάρους που έχανε συνέχεια.

Ένα ασυνήθιστο αξεσουάρ στο πάρτι ήταν η φιάλη οξυγόνου την οποία χρησιμοποιούσε η Katie και κατά τη διάρκεια της τελετής και γάμου. Το άλλο ζευγάρι στη φωτογραφία είναι οι γονείς του Νικ, ιδιαίτερα συγκινημένοι που έβλεπαν το γιο τους να παντρεύεται τον έρωτά του από το σχολείο.

Η Katie, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι με τη φιάλη οξυγόνου, ακούγοντας ένα τραγούδι από τον άντρα της και τους φίλους του.

Στη δεξίωση η Katie ξεκουραζόταν συνέχεια. Ο πόνος δεν την άφησε να σταθεί αρκετές φορές και αναγκαζόταν να κάθεται.

Η Katie πέθανε πέντε μέρες μετά τη μέρα του γάμου της. Παρακολουθώντας μια γυναίκα, τόσο άρρωστη και αδύνατη να παντρεύεται και να έχει ένα τόσο ωραίο χαμόγελο στο πρόσωπό της μάς κάνει να σκεφτούμε: η ευτυχία είναι εφικτή, χωρίς να έχει σημασία πόσο χρόνος θα χρειαστεί γι' αυτή.

Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τις ζωές μας πολύπλοκες. Η ζωή είναι σύντομη, σπάσε τους κανόνες, συγχώρα γρήγορα, φίλησε με πάθος, αγάπα αληθινά, γέλα ασταμάτητα, και ποτέ μη σταματάς να χαμογελάς όσο παράξενη και να είναι η ζωή. Η ζωή δεν είναι πάντα το πάρτι που περιμένουμε να είναι, αλλά όσο καιρό είμαστε εκεί, πρέπει να χαμογελούμε και να είμαστε ευχαριστημένοι.

Οι κυριώτερες διδασκαλίες   του ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ


1α. Στον αποκρυφισμό γίνεται αποδεκτή η ολιστική θεώρηση του κόσμου (απόλυτος μονισμός), ότι δηλαδή όλα είναι ένα, όλα είναι ομοούσια, από τον Θεό μέχρι και μία πέτρα, διαφέροντας μόνο στο επίπεδο εξέλιξης. Τα πάντα έχουν προέλθει από την Πρωταρχική Πηγή (αφηρημένη έννοια) μέσα από διαδοχικές εκπορεύσεις/εκροές. Η δε Ύλη δεν υφίσταται κατ’ουσίαν, αλλά πρόκειται για μία πλάνη, μιά «απάτη των φυσικών αισθήσεων» αφού μόνο το Αιώνιο/ Πνεύμα είναι πραγματικό˙ «ό,τι υπόκειται στην γέννηση και στην μεταβολή δεν είναι πραγματικότητα». (Προσέχουμε πώς με αυτή τη θεωρία, η ανθρώπινη ζωή χάνει κάθε νόημα…)

2α. Ο αποκρυφισμός αρνείται την μοναδικότητα  ενο θεου αφού   θεωρεί ως μία από τις θεότητες-διδασκάλους που εκπορεύονται κατά διαστήματα από την Απόλυτη Αρχή. Ως άλλοι τέτοιοι διδάσκαλοι λογίζονται ο Μίθρας, ο Πυθαγόρας, ο Βούδδας κ.α. (οι διάφοροι “Avatar”).

3α. Βασική είναι και η πίστη των αποκρυφιστών στον νόμο του κάρμα και της μετενσάρκωσης. Υποστηρίζουν δηλαδή ότι κάθε πράξη μας (είτε καλή είτε κακή) συσσωρεύει κάρμα το οποίο πρέπει να ξεπληρώσουμε και γι’αυτό αναγκαζόμαστε να επανερχόμαστε στην ζωή, όχι απαραίτητα όμως σε ανθρώπινο σώμα, άρα και σαν ζώο ή φυτό.

4α. Ως σκοπός ύπαρξης κάθε όντος (ανθρώπου, ζώων, φυτών κλπ.) θεωρείται η επιστροφή στην πρωταρχική πηγή απ’όπου κάποτε προήλθε μέσω εκροής. Έτσι, ο άνθρωπος πρέπει να στραφεί προς τα μέσα διότι εκεί βρίσκονται όλα (διαλογισμός). Στρεφόμενος λοιπόν εντός του ανακαλύπτει τον ανώτερο εαυτό του, τον ίδιο τον Θεό! (Ειδωλοποίηση του εαυτού – εωσφορικός εγωισμός).

5α. Συνέπεια της παραπάνω διδασκαλίας αποτελεί η σχετικοποίηση της ηθικής αφού το καλό και το κακό νοούνται ως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

6α. Άλλη αποκρυφιστική δοξασία είναι ο ανιμισμός ή πνευματισμός (λατ. anima=πνεύμα, ζωή). Σύμφωνα με αυτόν πίσω από κάθε πράγμα (δέντρο, αστέρι κλπ.) κρύβεται ένα ον-πνεύμα με το οποίο μπορεί κανείς να επικοινωνήσει (πρβλ. νεράιδες, ξωτικά κ.λπ.).

7α. Θεμελιώδης νόμος της μαγείας είναι αυτός της «αναλογίας του όντος» (analogia entis). Θεωρείται δηλαδή ότι υφίσταται μία αντιστοιχία μεταξύ του μικρόκοσμου (άνθρωπος και γενικά η κτίση) και του μακρόκοσμου. Αυτό εκφράζει και η ρήση «Όπως επάνω, έτσι και κάτω».

8α. Η Αλήθεια είναι προσεγγίσιμη μόνο από τους μυημένους αφού μόνοι αυτοί έχουν την ικανότητα να αποκωδικοποιούν τα σύμβολα, τους μύθους και τις αλληγορίες εντός των οποίων κρύβεται η Αλήθεια.