ασχετο

Μου΄ λεγαν να σταθω όρθιος


Με τα μάτια να κοιτούν ολόισια μπροστά

Τα χέρια σε στάση αναμονής

Το στόμα σε χαμόγελο να ανοίγεται εγκάρδιο

Περηφάνεια, μου λέγαν ,πρέπει να εκπέμπει το βλέμμα σου

Περηφάνεια

Αυτό το τόνιζαν

Με τόση επιμονή

Που καταντούσε πια γελοίο



Αυτοί ήταν ανθρωπάκια μόνιμα με τη μούρη τους στο χώμα



Κι εγω να σέρνομαι

Μια χρόνια κύφωση την πλάτη μου ταλαιπωρούσε

Από τα τόσα χρόνια υποτέλειας

Από τα τόσα χρόνια τύφλας



Κι αυτοί μου πιάναν τους ώμους μ' εμπάθεια

Περηφάνεια

μου λέγαν

περηφάνεια

πώς το βλέμμα σου θα ρίξεις τ’ αψήλου

αν η πλάτη σου γέρνει στο χώμα

ορθώσου

κραυγάζαν

ορθώσου



μα τα δικά τους τα μάτια σαπίλα μύριζαν

στις κόχες τους ολόκληρα χωμένα

λες και τα χώνεψε το τίποτα

μια ολόκληρη ζωή μες στο μηδέν



και μου ζητούσαν περηφάνεια

λες και το νιώθαν τι σημαίνει αυτή η λέξη

γι’ αυτούς ήταν ένας ακόμη ρόλος



δεν είναι λοιπόν διόλου περίεργο

που αγανακτούσαν απ’ τη δική μου αβελτηρία

που νιώθαν πως

ο στόχος αλίμονο δεν επετεύχθη

και ψάχναν εναγώνια για κάποιον άλλον

από τη δύσκολη τη θέση να τους βγάλει



κάποιον που να μπορεί το βλέμμα τους

πιο εύκολα να διαχειριστεί



είπαμε ανάγκη ήταν επιτακτική

για περηφάνεια

απο pareisakti