Όταν γιόρταζε τα 100 χρόνια η Ελλάδα ήταν σε μεγαλο αναβρασμό ήδη μια 10ετία, με απανωτούς επεκτατικούς πολέμους, παγκόσμιο πόλεμο, εθνικό διχασμό και πηγαίναμε για την κατάρρευση του μετώπου και την καταστροφή της Σμύρνης. Όπως ήταν φυσικό, χρειάστηκαν 100 χρόνια για να γίνει η Ελλάδα –σχεδόν– αυτό που ξέρουμε σήμερα και έναν μόλις χρόνο για να ζήσει τη μεγαλύτερη καταστροφή της. Ας ελπίσουμε πως σε λίγα χρόνια τα πράγματα θα είναι σαφέστατα πιο καλά, πιο ήρεμα, ίσως χωρίς εθνικούς θριάμβους, αλλά ελπίζουμε και χωρίς εθνικές καταστροφές…


Βεβαίως, σήμερα, 25 Μαρτίου του 2010, δεν είναι όπως ήταν το 1910. Ή μήπως ειναι; Ήδη το 1910 υποτίθεται, απ’ ό,τι διαβάζουμε, πως είχε καταρρεύσει το προηγούμενο πολιτικό σύστημα, τα πολιτικά πρόσωπα θεωρούνταν φθαρμένα, ο Δεληγιάννης είχε δολοφονηθεί, ο Τρικούπης είχε πεθάνει στην εξορία και η μικρή Ελλάδα του 1910, δέσμια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δέσμια των ξένων και του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», με βασιλιά αρχηγό του κράτους μικρο , έψαχνε να βρει έναν πραγματικό αρχηγό, έναν πραγματικό ηγέτη. Και τότε, ο βασιλειας Γεώργιος ο Α’ έφερε από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Το πρόβλημα είναι πως η Ελλάδα του 2010 ψάχνει και αυτή έναν πραγματικό αρχηγό, κάποιον να την εμπνεύσει για να προχωρήσει. Βλέπετε τίποτα τριγύρω; Εγώ όχι! Και δυστυχώς δεν υπάρχει για να κάνει τη διαφορα . Το ίδιο πολιτικό αδιέξοδο, η ίδια έλλειψη σπουδαίων πολιτικών προσώπων, η ίδια οικονομική κρίση, η ίδια τεράστια οικονομικη ψαλίδα όπως το 1910...

σκέφτομαι τους εθνικούς διχασμούς τους ξένους στόλους στο λιμάνι της ναυπακτου του Πειραιά να βομβαρδίζουν και τέλος την καταστροφή της Σμύρνης. «Οι τράπεζες που δίνουν αυτά τα μεγάλα μερίσματα κάνουν και τα μεγάλα φαλιμέντα, που λέει ο Καραγάτσης στο Γιούγκερμαν»…και τοτε και τωρα τα ιδια μονο διαφορετικης ποιοτητας πολίτες θα κανουν τη χωρα μας αξια των προγονων μας και όχι οι κάθε λογής «ηγετες»