Μην κατανοώντας την ανυπαρξία ή Η μοιρολατρία της “ελεύθερης” ψυχής μου
(ένα κείμενο σχετικό με την κατάθλιψη που με πιάνει τις άυπνες νύχτες μου)
Κάθε μέρα επιβεβαιώνω την ύπαρξη της ανθρωπότητας με ένα αμφιλεγόμενο "σκέφτομαι άρα υπάρχω" και θυμάμαι στο κόμικ "η ζωή μετά" του Αρκά, τον άγγελο που απαντά στον πεθαμένο "δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέφτεσαι".
Τόσος πολιτισμός πριν, με τόσες ελπίδες για ζωή. Που είναι λοιπόν; Αν σταματήσω να υπάρχω, δε θέλω να μείνω σε καμιά μνήμη. Είναι γελοίο να επαναλαμβάνεται ένα νεκρό όνομα. Όχι ένα όνομα νεκρού, αλλά ένα όνομα που αναφέρεται σε συγκεκριμένο νεκρό πρόσωπο, σε κάτι ανύπαρκτο. Άλλωστε η ίδια η μνήμη δεν είναι ο άγγελος της ανυπαρξίας; Ε, δε θέλω να "υπάρξω" εκεί. Όσο υπάρχω δε θέλω να σκέφτομαι την υστεροφημία μου. Γιατί να προσκολλάται κανείς σε ένα κόσμο καταδικασμένο σε θάνατο;
Η αυθάδεια που μας χαρακτηρίζει ως αποτέλεσμα της αυθαίρετης ύπαρξής μας, δε μας επιτρέπει να αισθανθούμε το ανείδωτο. Κι έτσι διασκεδάζουμε την αναπηρία μας με ελπίδα, ευχή και προσευχή.
Το σύμπαν δεν αναγνωρίζει την υπαρξιακή διακήρυξη του ανθρώπου και καμιά επανάσταση δε θα το αλλάξει αυτό.
Έχει έρθει πια ο καιρός να αλλάξω καράβι. Φτάνει αυτό το ταξίδι, κουράστηκα. Δεν είναι ανάγκη για μια άλλη ζωή, ή ίσως να είναι. Θέλω να προχωρήσω, απαλλαγμένος από εμένα. Δε θέλω να χαθώ και να εξαφανιστώ, αλλά να μεταμορφωθώ και να μη με θυμάται κανένας. Τι κάνω λοιπόν σε αυτό το καραβάκι που το λένε Αποστόλη; Περιμένω ελπίζοντας. Αντί να φυτοζωώ ή να αυτοκτονήσω σκέφτομαι την επόμενη στιγμή, την επόμενη μέρα, τα επόμενα χρόνια. Με πόση βλακεία κάνουν όνειρα όσοι αγαπούν τη ζωή, κυνηγώντας στην πραγματικότητα, τον βέβαιο θάνατό τους. "Σε ένα μήνα θα πάρω αυτοκίνητο", σε ένα χρόνο παντρεύομαι", σε τρία χρόνια θα πάρω σπίτι", σε πέντε χρόνια θα έχω δυο παιδιά και σε τριάντα θα έχω και εγγόνια", σε είκοσι πέντε χρόνια θα βγω στη σύνταξη" !!! και περιμένουν και φαντασιώνονται το μέλλον χωρίς να προσθέτουν τα χρόνια των ονείρων τους για να δουν ότι δε "βγαίνουν" οι αριθμοί. Κι όσοι καταλάβουν κάτι, το "μαγειρεύουν" μέσα τους. "Θα ζήσω μέχρι τα εκατό", "Θα πεθάνω όρθιος και γέρος", "καρκίνο, καρδιά και εγκεφαλικό θα πάθουν μόνο αυτοί που, σε άλλη περίπτωση, μπορεί να πεθάνουν σε κάποιο ατύχημα".
Ορίστε, λοιπόν, σε κοιτώ απαλλαγμένος από ένστικτα με τα ανύπαρκτα μάτια μου και σε ρωτώ, τι ζωή θέλεις; Γιατί πολεμάς την ταυτότητά σου; Κάπως πρέπει να ονομάσει ο άνθρωπος την κάθε του μέρα. Εσύ γιατί κατακρίνεις τον μοναδικό πραγματικό αγώνα του ανθρώπου, τον αγώνα να δώσει νόημα;
Σιχαίνομαι την ταυτότητά μου. Αισθάνομαι ότι την πήρα από λάθος. Είμαι εγκλωβισμένος σε εικόνες που δημιούργησα για τον εαυτό μου επειδή είχα ελπίδες σαν τους άλλους. Να είμαι καλός, να είμαι σοφός, να είμαι πετυχημένος, να είμαι ταλαντούχος και δημιουργικός, να είμαι έξυπνος και πνευματώδης, να είμαι καλλιεργημένος, κατάλληλος για κατανάλωση από τους "πολύτιμους" συνανθρώπους μου.
Εντάξει, άλλαξε ζωή. Φύγε. Έχεις τα κότσια να αρχίσεις ξανά;
Όχι. Θα βρω χίλιες δικαιολογίες για να μην το κάνω. Είμαι η συνάθροιση των απόψεων για μένα. Αν τις χάσω, θα χαθώ. Πρέπει πρώτα να φύγω και μετά να αποφασίσω πως θα φύγω. Να είμαι αναγκασμένος. Να είναι η φυσική μου πορεία, με άλλα λόγια μη ελέγξιμη από εμένα, για να την αποδεχτώ. Για τον ίδιο μοιρολατρικό λόγο παίζω Τζόκερ. Ποντάρω κι ελπίζω, εύχομαι, προσεύχομαι.
Το υπαρκτό είναι αιώνιο. Το ανύπαρκτο είναι στιγμιαίο. Η ζωή διαρκεί μια στιγμή. Η ύπαρξη βρίσκεται έξω από την πλάση.
Είναι ύβρις η ζωή μιας στιγμής να θέλει να γίνει αιώνια; Αν όχι τότε πρέπει να απαλλαγώ από την ταυτότητα. Η ταυτότητα είναι ο θάνατος. Η λήξη της ύπαρξης έρχεται με τη γέννηση, από μόνη της μια ταυτότητα. Είμαι ζωντανός, έτσι λέει η ταυτότητά μου. Ζωντανός, αλλά όχι υπαρκτός, δυστυχώς! Στην ύπαρξη δεν υπάρχουν ταυτότητες, δεν υπάρχει τίποτε. Η ύπαρξη είναι το όλο. Ένα κι ενιαίο, άπειρο και παντοτινό. Δεν μπορεί να περιέχει διαφοροποιήσεις. Οι χωρικές ή χρονικές στιγμές γίνονται ταυτότητες και περνούν στην ανυπαρξία, οπότε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δε γεννιούνται στην ύπαρξη ώστε να μεταλλαχθούν σε ανυπαρξία, αλλά αποτελούν μέρος της ανυπαρξίας εξαρχής. Άλλωστε, ύπαρξη κι ανυπαρξία δε συμπίπτουν και κάθε ελπίδα μου για αιωνιότητα θα πέσει στο κενό, αφού ακόμα κι αυτή η αιωνιότητα, όπως την εννοώ, δεν είναι ύπαρξη.
Αποστόλης
(ένα κείμενο σχετικό με την κατάθλιψη που με πιάνει τις άυπνες νύχτες μου)
Κάθε μέρα επιβεβαιώνω την ύπαρξη της ανθρωπότητας με ένα αμφιλεγόμενο "σκέφτομαι άρα υπάρχω" και θυμάμαι στο κόμικ "η ζωή μετά" του Αρκά, τον άγγελο που απαντά στον πεθαμένο "δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέφτεσαι".
Τόσος πολιτισμός πριν, με τόσες ελπίδες για ζωή. Που είναι λοιπόν; Αν σταματήσω να υπάρχω, δε θέλω να μείνω σε καμιά μνήμη. Είναι γελοίο να επαναλαμβάνεται ένα νεκρό όνομα. Όχι ένα όνομα νεκρού, αλλά ένα όνομα που αναφέρεται σε συγκεκριμένο νεκρό πρόσωπο, σε κάτι ανύπαρκτο. Άλλωστε η ίδια η μνήμη δεν είναι ο άγγελος της ανυπαρξίας; Ε, δε θέλω να "υπάρξω" εκεί. Όσο υπάρχω δε θέλω να σκέφτομαι την υστεροφημία μου. Γιατί να προσκολλάται κανείς σε ένα κόσμο καταδικασμένο σε θάνατο;
Η αυθάδεια που μας χαρακτηρίζει ως αποτέλεσμα της αυθαίρετης ύπαρξής μας, δε μας επιτρέπει να αισθανθούμε το ανείδωτο. Κι έτσι διασκεδάζουμε την αναπηρία μας με ελπίδα, ευχή και προσευχή.
Το σύμπαν δεν αναγνωρίζει την υπαρξιακή διακήρυξη του ανθρώπου και καμιά επανάσταση δε θα το αλλάξει αυτό.
Έχει έρθει πια ο καιρός να αλλάξω καράβι. Φτάνει αυτό το ταξίδι, κουράστηκα. Δεν είναι ανάγκη για μια άλλη ζωή, ή ίσως να είναι. Θέλω να προχωρήσω, απαλλαγμένος από εμένα. Δε θέλω να χαθώ και να εξαφανιστώ, αλλά να μεταμορφωθώ και να μη με θυμάται κανένας. Τι κάνω λοιπόν σε αυτό το καραβάκι που το λένε Αποστόλη; Περιμένω ελπίζοντας. Αντί να φυτοζωώ ή να αυτοκτονήσω σκέφτομαι την επόμενη στιγμή, την επόμενη μέρα, τα επόμενα χρόνια. Με πόση βλακεία κάνουν όνειρα όσοι αγαπούν τη ζωή, κυνηγώντας στην πραγματικότητα, τον βέβαιο θάνατό τους. "Σε ένα μήνα θα πάρω αυτοκίνητο", σε ένα χρόνο παντρεύομαι", σε τρία χρόνια θα πάρω σπίτι", σε πέντε χρόνια θα έχω δυο παιδιά και σε τριάντα θα έχω και εγγόνια", σε είκοσι πέντε χρόνια θα βγω στη σύνταξη" !!! και περιμένουν και φαντασιώνονται το μέλλον χωρίς να προσθέτουν τα χρόνια των ονείρων τους για να δουν ότι δε "βγαίνουν" οι αριθμοί. Κι όσοι καταλάβουν κάτι, το "μαγειρεύουν" μέσα τους. "Θα ζήσω μέχρι τα εκατό", "Θα πεθάνω όρθιος και γέρος", "καρκίνο, καρδιά και εγκεφαλικό θα πάθουν μόνο αυτοί που, σε άλλη περίπτωση, μπορεί να πεθάνουν σε κάποιο ατύχημα".
Ορίστε, λοιπόν, σε κοιτώ απαλλαγμένος από ένστικτα με τα ανύπαρκτα μάτια μου και σε ρωτώ, τι ζωή θέλεις; Γιατί πολεμάς την ταυτότητά σου; Κάπως πρέπει να ονομάσει ο άνθρωπος την κάθε του μέρα. Εσύ γιατί κατακρίνεις τον μοναδικό πραγματικό αγώνα του ανθρώπου, τον αγώνα να δώσει νόημα;
Σιχαίνομαι την ταυτότητά μου. Αισθάνομαι ότι την πήρα από λάθος. Είμαι εγκλωβισμένος σε εικόνες που δημιούργησα για τον εαυτό μου επειδή είχα ελπίδες σαν τους άλλους. Να είμαι καλός, να είμαι σοφός, να είμαι πετυχημένος, να είμαι ταλαντούχος και δημιουργικός, να είμαι έξυπνος και πνευματώδης, να είμαι καλλιεργημένος, κατάλληλος για κατανάλωση από τους "πολύτιμους" συνανθρώπους μου.
Εντάξει, άλλαξε ζωή. Φύγε. Έχεις τα κότσια να αρχίσεις ξανά;
Όχι. Θα βρω χίλιες δικαιολογίες για να μην το κάνω. Είμαι η συνάθροιση των απόψεων για μένα. Αν τις χάσω, θα χαθώ. Πρέπει πρώτα να φύγω και μετά να αποφασίσω πως θα φύγω. Να είμαι αναγκασμένος. Να είναι η φυσική μου πορεία, με άλλα λόγια μη ελέγξιμη από εμένα, για να την αποδεχτώ. Για τον ίδιο μοιρολατρικό λόγο παίζω Τζόκερ. Ποντάρω κι ελπίζω, εύχομαι, προσεύχομαι.
Το υπαρκτό είναι αιώνιο. Το ανύπαρκτο είναι στιγμιαίο. Η ζωή διαρκεί μια στιγμή. Η ύπαρξη βρίσκεται έξω από την πλάση.
Είναι ύβρις η ζωή μιας στιγμής να θέλει να γίνει αιώνια; Αν όχι τότε πρέπει να απαλλαγώ από την ταυτότητα. Η ταυτότητα είναι ο θάνατος. Η λήξη της ύπαρξης έρχεται με τη γέννηση, από μόνη της μια ταυτότητα. Είμαι ζωντανός, έτσι λέει η ταυτότητά μου. Ζωντανός, αλλά όχι υπαρκτός, δυστυχώς! Στην ύπαρξη δεν υπάρχουν ταυτότητες, δεν υπάρχει τίποτε. Η ύπαρξη είναι το όλο. Ένα κι ενιαίο, άπειρο και παντοτινό. Δεν μπορεί να περιέχει διαφοροποιήσεις. Οι χωρικές ή χρονικές στιγμές γίνονται ταυτότητες και περνούν στην ανυπαρξία, οπότε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δε γεννιούνται στην ύπαρξη ώστε να μεταλλαχθούν σε ανυπαρξία, αλλά αποτελούν μέρος της ανυπαρξίας εξαρχής. Άλλωστε, ύπαρξη κι ανυπαρξία δε συμπίπτουν και κάθε ελπίδα μου για αιωνιότητα θα πέσει στο κενό, αφού ακόμα κι αυτή η αιωνιότητα, όπως την εννοώ, δεν είναι ύπαρξη.
Αποστόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου