"Τα Ελληνικά Μυστήρια". Η θρησκευτική αντίληψη στην αρχαία Ελλάδα δεν εκφράστηκε μόνο από την λατρεία των 12 ή περισσοτέρων θεών, αλλά κυρίως από την Ορφική διδασκαλία, την θεογονία του Ησιόδου και τα Μυστήρια( Ελευσίνια, Δελφικά, Καβείρια κ.α.) Η αρχαία Ελληνική θρησκεία ήταν Ιδεοκρατική. Εξέφραζε δηλαδή την ενότητα και την πολλότητα ταυτόχρονα.

Θεός εξωσυμπαντικός και δυνάμεις αγαθές ή καλές, εκτός της κοσμικής νομοτέλειας, δεν υφίστανται στον Ελληνικό Κόσμο. Θεότης είναι η Συμπαντική Φύση.



«`Εν το Παν» είπε ο Ξενοφάνης κι επίσης ότι «Είς και ασώματος ο Θεός και δεν μοιάζει με τους θνητούς, ούτε στο σώμα ούτε στην σκέψη». «Κοσμικός Νούς» είναι το υπέρτατο όν, είπε ο Αναξαγόρας. Ο Κόσμος είναι «αΐδιος» (άνευ αρχής ή τέλους), δίδασκε ο Φερεκύδης.



Ο Αναξίμανδρος αποκαλούσε το θείον «άπειρον, αθάνατον και ανώλεθρον». Ο Πυθαγόρας (όστις ανήγαγε τα μαθηματικά σε μυστικιστική

διδασκαλία), είπε ότι υπάρχουν δύο Κόσμοι:

α/ Ο «νοητός» που έχει ως αρχή την «Μονάδα» (ο Κύκλος, που δεν έχει αρχή ή τέλος) και β/ ο αισθητός που εκφράζεται με την μορφή

της «ιεράς»Τετρακτύος (1.2.3.4 = 10, τέλειος αριθμός. Αυτή συμβολίζει τις ΅4Ά συμπαντικές δυνάμεις(ήτοι: Βαρυτική, Ηλεκτρομαγνητικη, Πυρηνική, Ασθενής Ακτινοβολία ), αλλά και τα ΅4Ά στοιχεία της Φύσεως[ ήτοι : Γη(=σώμα), Υδωρ(=συναίσθημα), Αήρ (=διάνοια), Πυρ(=ανωτέρα νοημοσύνη)] Ο Πυθαγόρας δίδαξε και την «Τριμερή Φιλία», ήτοι: την φιλία των θεών προς τους ανθρώπους, των ανθρώπων προς τους θεούς και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Την τελευταία αντέγραψε ο Χριστιανισμός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά δυστυχώς δεν την τήρησε. Τις δύο άλλες τις αγνόησε . Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε τον φόβο Κυρίου. Και αντί της φιλίας του θεού προς τους ανθρώπους επέβαλε έναν φοβερό τρομερό και εκδικητικό Θεό. Ο Μέγας Ηράκλειτος μίλησε για δύο θεμελιώδεις αρχές, το «αείζωον πυρ» (ή συμπαντική ενέργεια, όπως εξηγείται σήμερα) και τον θεϊκό Λόγο (ή Κοσμική Αρμονία), που οι " εμπνευστές" της Καινής Διαθήκης αντέγραψαν στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο με το γνωστό «Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος». Επίσης είπε «Από τα Πάντα το Εν και απο το Εν τα Πάντα» [Ο Χριστιανισμός χρησιμοποίησε την Ελληνική γλώσσα για να διαδοθεί και δανείστηκε αφειδώς από την ελληνική φιλοσοφία και λατρεία για να αποκτήσει κύρος. Τούτο δεν είναι κακόν. Κακόν είναι ότι δεν ομολογούν την πρώτη πηγή της εμπνεύσεως και ακόμη χειρότερον ότι κατηγορούν τον Ελληνισμό ως ειδωλολατρικό]



Η Ορφική Λατρεία
Ο Ορφισμός υπήρξε ένα γιγαντιαίο θρησκευτικό, φιλοσοφικό και μυσταγωγικό κίνημα. Κατά τον Ορφισμό, η πρωταρχική πηγή των πάντων

θεωρείται κάτι το ασύλληπτο από την ανθρώπινη διάνοια. Η Πρώτη `Αρρητη Αρχή(ιερή, μυστική, αφανέρωτη), δεν περιγράφεται αλλά η

ύπαρξη της θεωρείται αναμφισβήτητη και ουσιώδης για την περαιτέρω εξέλιξη της δημιουργίας. Γι αυτό και η Ορφική θεολογία αρχίζει από

το πρώτο ζεύγος αρχών, που συμβολίζονται από το Υδωρ και Υλη, ως προκοσμικές καταστάσεις. Από τις δύο αυτές αρχές δημιουργείται ο

αγέραστος Χρόνος, νέα προκοσμική κατάσταση και δημιουργική δύναμη, από όπου προκύπτει καινούργιος διαχωρισμός συμβολιζόμενος με τα

στοιχεία του Αιθέρος και του Χάους. Εντός του Χάους γεννάται από τον Χρόνο και τον Αιθέρα το Κοσμογονικό Ωόν ("κοσμικό αυγό", όπως

αναφέρεται σήμερα και στην επιστημονική κοσμολογική θεωρία του Big Bang). Από το Ωόν εμφανίζεται ο θεός Φάνης(το φως και ο

διακοσμημένος κόσμος), κλείνοντας έτσι τον κύκλο των προκοσμικών καταστάσεων, για να αρχίσουν μετά οι κύκλοι των κοσμικών διεργασιών

που καταλήγουν στον γνωστό μας κόσμο. ΓιΆ αυτό παρά την πολλαπλότητα και πολυμορφία των θεών, η Ορφική λατρεία είναι στο βαθύτερο

περιεχόμενο της, ακραιφνώς μονοθεϊστική. Οι θεοί αντικατοπτρίζουν τους δυναμικούς και μορφολογικούς μετασχημαστισμούς της Μιας Αρρήτου

Αρχής. Στις εξελικτικές της φάσεις καταλήγει στον θεό Δία, ο οποίος εννοιολογικά αντιπροσωπεύει τα πάντα και ενσωματώνει τα πάντα. «`Ενας είναι ο Ζεύς ένας ο `Αδης, ένας ο `Ηλιος, ένας ο Διόνυσος, ένας θεός υπάρχει μέσα στα πάντα, γιατί να σου τα απαριθμώ χωριστά;» (Ορφικό απόσπασμα, που αναφέρει ο Πρόκλος). Σήμερον θεωρούμε τον «μύθο» ως φαντασία, κάτι δηλαδή μη αληθινό. Ομως η Μυθολογία είναι η Ελληνική Αρχαιολογία. Ο μύθος είναι μια ζωντανή αλλά κωδικοποιημένη διδασκαλία και εμπεριέχει τις βιωμένες εμπειρίες από την αυγή της ιστορίας και όλα τα Αρχέτυπα που καθορίζουν τις ατομικές ή συλλογικές μας μεταμορφώσεις μέσα στους αιώνες. Είναι εν μέρει ένας συμβολικός τρόπος ερμηνείας των δυνάμεων που ελέγχουν τον κόσμο και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι καταγραφή – με τη μορφή του θρύλου – ιστορικών γεγονότων με συγκεκριμένες χωροχρονικές αναφορές ή συνήθως χωρίς αυτές.



Η Κοσμογονία του Ησιόδου
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν επιφανείς μύστες, οι οποίοι κατείχαν αφάνταστες γνώσεις. Γνώριζαν πολλά από τα μυστήρια της Δημιουργίας, από τις υπερβατικές έννοιες των αριθμών, από τις μυστικές δυνάμεις της φύσεως και πλείστα άλλα, που ακόμη και σήμερα είναι αδύνατο να διανοηθούμε. Τα στοιχεία της γνώσεως αυτής πιθανόν να τα πήραν από τον Προκατακλυσμιαίο Πολιτισμό, που προυπήρξε . Η κοσμογονία του

Ησιόδου αρχίζει με την γένεση του Χάους και της Γαίας. Μετά γεννήθηκε ο `Ερως και με διαδοχική σειρά, το`Ερεβος, η Νύχτα, ο Αιθήρ, η Ημέρα, ο Ουρανός, οι Τιτάνες, Γίγαντες, Εκατόγχειρες κλπ. Ο Ησίοδος ετίμησε με σιγή την Πρώτη Αρχή των πάντων. Την υπαινίχθηκε όμως λέγοντας ότι έγινε το Χάος, αφού, όπως επεσήμανε και ο Πλάτων, κάθε τι που γίνεται οφείλει την γένεσή του σε κάποιο αίτιο. Πέρασαν

τόσες χιλιετίες για να ανακαλύψει η επιστήμη ότι όσα αναφέρει η κοσμογονία των Ελλήνων εφάπτονται των πλέον ανεπτυγμένων

επιστημονικών παρατηρήσεων και θεωριών για την δημιουργία του Σύμπαντος-Κόσμου (προ δισεκατομμυρίων ετών). [ Το σημερινόν Σύμπαν

ισοδυναμεί με τον Κόσμο του Ηρακλείτου] Αντιθέτως οι δογματικές θρησκείες αναγνωρίζουν επισήμως ότι «από κτίσεως Κόσμου έχουν περάσει 7513 χρόνια!»



Οι Ελληνες έβαλαν σε Τάξη ακόμη και το Σύμπαν



Οι αρχαίοι Ελληνες είπαν ότι το Σύμπαν είναι ένα αδιαίρετο σύνολον και όλα σΆ αυτό συσχετίζονται και αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους. Μέσα

στον κόσμο(σύμπαν) ισχύει ένας Παγκόσμιος Φυσικός Νόμος , με επι μέρους νόμους, που συμβάλλουν στην συμπαντική ισορροπία.



Ο Λεύκιππος, Δημόκριτος , Επίκουρος, Ηράκλειτος κ.α δεν δέχονταν ότι θεός είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος και διετύπωσαν ότι ο

Μικρόκοσμος και Μακρόκοσμος είναι ένα και το αυτό. Η Πυθαγόρεια Κοσμολογία δέχεται τον Ερωτα(=Βαρύτητα) και την Εριν(=Εντροπία) σαν

τις δύο αντίθετες συνιστώσες που διατηρούν την ισορροπία του Σύμπαντος. Η Βαρύτης τείνει να έλκει τα πράγματα και να δημιουργεί δομές της Φυσικής , ενώ η Εντροπία προσπαθεί να φέρει τα συστήματα της Φύσεως σε κατάσταση αταξίας και να τα διαμοιράσει. Η ισορροπία μεταξύ της βαρύτητος και της εντροπίας καθορίζει την δομήν όλων των αστέρων. Επομένως οι εκάστοτε νίκες του ενός επί του άλλου είναι προσωρινές και ποτέ τελικές. Ολα λοιπόν αλλάζουν στο χωρο-χρόνο σύμφωνα με την Ηράκλεια ρήση «Τα Πάντα Ρει» Μετά την επιβολή των δογματικών κοσμοπολιτικών θρησκειών τον 3ον μ. Χ αιώνα διεσπάσθη η κοσμοαντίληψη για το θείον και την Φύση και ο κόσμος επίστευσε σε δεισιδαιμονίες. Τότε η θεολογία ακολούθησε τον δικό της δογματικό δρόμο και η επιστήμη τον δικό της με αποκλίνουσα πορεία.



Ο Πυθαγόρας μίλησε:

- για την διαστολή του σύμπαντος την οποία και υπελόγισε,

- για το πεπερασμένο Σύμπαν, το οποίον και υπελογίζεται,

- για την ύπαρξη ουρανίου κανάβου συντεταγμένων και για Αστοφυσική,

- για την ύπαρξη ειδικών σφαιρικών μηνίσκων στα σύμπαντα , που οι ιδιότητες τους και η συμπεριφορά τους μοιάζει με τις Μελανές Οπές,

- για υποατομική Φυσική, για Φυσική υψηλής ενέργειας και για δονούμενο Σύμπαν και μας έδωσε το περίφημο σχέδιο της Αρμονίας των Ουρανίων Συμπάντων κλπ(«Ο Μυστικός Κώδιξ του Πυθαγόρα» , Ιων. Δάκογλου)



Το Λίκνον της Δημοκρατίας και του Αθλητισμού



Θεοί, κοινής αλλά και τοπικής λατρείας ήταν πάρα πολλοί. Με βάση όμως την Ελληνική αριθμοσοφία, οι σημαντικότεροι θεοί και θεές απετέλεσαν το «Δωδεκάθεο» (έξι άρρενες και έξι θήλειες), γιατί το 12 είναι ιερός αριθμός! Επομένως το Δωδεκάθεο» είναι η Πατρώα των Ελλήνων Θρησκεία και πρέπει να την σεβόμαστε ασχέτως αν την πιστεύουμε ή όχι. Διότι απο αυτήν εξεπήγασαν: οι Ολυμπιακοί Αγώνες,

η Δημοκρατία, το Θέατρο, η Τέχνη κ. α [ Ο Ζεύς , Απόλλων , Ηρακλής κ. α θεοί και ημίθεοι ήσαν Ολυμπιονίκες, αλλά και επιστήμονες

(Ασκληπιός, Ηφαιστος κ.α) β/ οι 12 θεοί του Ολύμπου ήτο το πρώτο δημοκρατικό όργανο στον κόσμο, ή αν θέλετε το πρώτο Διοικητικό

Συμβούλιο με την σημερινή έννοια] Ο ζωδιακός κύκλος έχει 12 υποδιαιρέσεις και ο χρόνος 12 μήνες. Οι Δώδεκα αθάνατοι θεοί αντιπροσωπεύουν τις 12 ανώτερες εσωτερικές δυνάμεις, που κατευθύνουν και δυναμοποιούν τα μορφοποιημένα Σύμπαντα. Την ιερότητα του 12 αντέγραψαν (μαζί με τόσα άλλα) και οι Εβραίοι (12 υιοί Ιακώβ, 12 φυλές Ισραήλ, 12 μαθητές του Χριστού) Οι «Ολύμπιοι θεοί» είναι Κοσμικές και ιδεαλιστικές μορφές ανθρωπίνης εμπνεύσεως, Κατά βάθος οι αρχαίοι πρόγονοι μας ήσαν «αγνωστικιστές» Ο Μέγας Ηράκλειτος , ο οποίος εισέδυσε με την σκέψη του βαθειά στο Σύμπαν, είπε :« Αυτόν εδώ τον Κόσμο, που είναι ίδιος για όλα τα όντα, δεν τον έπλασε ούτε κανένας Θεός, ούτε κανένας Ανθρωπος, αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι πυρ αείζωον που ανάβει με μέτρον και σβύνει με μέτρον…» (Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλΆ ήν αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα..) Αντίθετα ο σημερινός διπολικός μας κόσμος του Καλού -Κακού έχει την άρχη του στις Ανατολικές θρησκείες που πιστεύουν σε δύο υπέρτατες δυνάμεις, ήτοι στο Θεό και στον Σατανά (Ελληνιστί «Διάβολος = αυτός που βάλλει κατά του Διός») Αν ο Κόσμος είχε υιοθετήσει την Ηρακλείτεια ρήση δεν θα είχαν χυθεί ποταμοί αίματος σε θρησκευτικούς πολέμους και ο κόσμος θα είχε ήδη μπει στην Εποχή της Γνώσης.



Συμπεράσματα



Η Ελληνική κοσμοθέαση προωθεί την Αλήθεια(μέσω της Επιστήμης – Τεχνολογίας) , το Μέτρον , το Μηδέν Αγαν, τον Ανθρωπισμό, τον Ρυθμό και την Αρμονία, την Ενότητα και Συνεργασία, την Ευγένεια και Καλοσύνη, την Οικολογία κ. α . Επίσης προωθεί την Ελευθερία, την Δημοκρατία , τον Διάλογο, την Ανεξιθρησκεία, την Ολυμπιακή Ιδέα και την Ειρήνη. Ο Ελληνισμός σχημάτισε την ιδέα του Κόσμου και των Θεών , την ιδέα του Ερωτος και του Κάλλους, την ιδέα του Αθλητή, την ιδέα της Αισθητικής, της Αρετής, της Δικαιοσύνης, την ιδέα του Πολίτη και της έννομης Πολιτείας. Δεν είναι τυχαίον ότι μόνον στον Ελληνισμό υπάρχει μιά στρατιά επώνυμων φιλοσόφων, επιστημόνων , στρατηγών, πολιτικών αλλά όχι μεγάλων Ιεραρχών. Στον Ελληνισμό συμφιλιώνεται αρμονικά το θείον με την επιστήμη, η Φύση με τον Ανθρωπο. ΓιΆ αυτό τον λόγο δικαίως η Ελλάς έχει ανακηρυχθεί η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού και ανθρωπισμού. Είναι επομένως ανώφελο και αντιρεαλιστικό να μιλάμε σήμερα για διεθνή Ειρήνη και ίσα δικαιώματα μεταξύ των λαών, όταν υπάρχουν Έθνη που εξακολουθούν να παράγουν μαζικά μέσα καταστροφής.