Διαμαρτυρόμενοι χαρισματικοί

Ο άνθρωπος προσμετρά την αξία του συγκρίνοντας τον εαυτό του με τους άλλους. Συχνά διαπιστώνει ότι φίλοι, συνάδελφοι και άλλα άτομα του περιβάλλοντός του, προοδεύουν κοινωνικά, επαγγελματικά ή οικονομικά.
Βιώνει κανείς σ' αυτή την περίπτωση ένα έντονο συναίσθημα αδικίας το οποίο υπερβαίνει τα όρια κάθε συγκεκριμένης κατάστασης και επεκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής.
Η υποψία και συναίσθηση της προσωπικής αποτυχίας και της κοινωνικής απόρριψης αποκτά τραγικές διαστάσεις όταν βιώνεται αναφορικά με τους κύριους άξονες της ζωής που είναι η οικογένεια, η επικοινωνία, η εργασία και η πνευματική πορεία. Ο άνθρωπος βγαίνει παραπονούμενος, γκρινιάζει και χάνει τη δυνατότητα της δημιουργίας, της ισορροπίας και της αγάπης. Μπαίνει έτσι σε ένα φαύλο κύκλο όπου από τη μια πλευρά νιώθει άσχημα που δεν αναγνωρίζονται και δεν αξιοποιούνται τα χαρίσματά του και από την άλλη η ίδια η αρνητικότητα της προσωπικής του εμπειρίας, τον παραλύει και δεν του επιτρέπει να αγωνισθεί με νηφαλιότητα για να τα καταφέρει. Είναι δυσαρεστημένος, διαμαρτυρόμενος και κατά συνέπεια μη δημιουργικός, μη παραγωγικός, έκπτωτος, χαμένος.
Η αποτυχία ενισχύει την αποτυχία, η πτώση φέρνει την πτώση, η παρακμή παρασύρει στην παρακμή.
Ο κόσμος ερμηνεύεται μέσα από το φίλτρο της αποτυχίας και της οδύνης, ως εχθρικός. Ο άνθρωπος νιώθει ότι ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να τον εξοντώσει. Όλα τα δρώμενα χρωματίζονται αρνητικά. Τίποτε δεν προσφέρει ελπίδα.
Μόνο ευαίσθητοι και ευάλωτοι άνθρωποι μπορούν να παγιδευτούν σε ένα τέτοιο βιωματικό φαύλο κύκλο. Ίσως ανασφαλείς ή ακόμη και με νευρωσικές, παθολογικές προδιαθέσεις. Πάντοτε όμως κάτω από τις επιδράσεις της αρνητικής ροής των περιστάσεων. Θύματα ενός μοιραίου πεπρωμένου που συρρίκνωσε την δυνατότητα της ελευθερίας τους.